Όνειρο το είχα να πάω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Έβλεπα τις ταινίες και τις σειρές τις Αμερικάνικες και σε άλλο μέρος δεν ήθελα να πάω, μόνο εκεί! Τί εγκλήματα, τί δολοφόνους, τί μανιακούς, τί χαζοκομωδίες, τί σαχλαμάρες ρομαντικές έχω δεί μόνο και μόνο επειδή διαδραματιζόταν η ιστορία τους στη Νέα Υόρκη, δε λέγεται... απο τόση δα και να φαντάζομαι οτι ζω εκεί, χωρίς να έχω πατήσει το πόδι μου ποτέ... Χρόνια το μελετούσα να πάρω ένα εισιτήριο και να πάω... αλλά για χρόνια πολλά δεν είχα φράγκα ούτε για ταξιδιωτικό οδηγό, μετά είχα φράγκα αλλά μου την έδωσε όλη η ιστορία με τα μέτρα ασφαλείας τους, ε, πέσαν και τα αερόπλανα στους πύργους κι έγινε χειροτερότερο το πράγμα, σιχαίνομαι να βγάζω τα παπούτσια μου στ'αεροδρόμια, θέλανε και βίζα και μου την έδινε η γραφειοκρατεία, σου λέει γιατί να μπορούνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να πάνε έτσι λίμπεροι και μπέλοι κι εμείς, στο πηγάδι κατουρήσαμε και πρέπει να περάσουμε των παθών μας τον τάραχο για να μας επιτραπεί η είσοδος στις Ενωμένες τις Πολιτείες, γιατί; ...κρίμα κι άδικο...
Τεσπά, αυτά σκεπτόμουν τόσο καιρό και δεν το έκανα το βήμα... Κι έστρεξε η ώρα, άλλαξαν και τα γραφειοκρατικά τους κι έτσι αγόρασα το εισητήριο φέτος! Είπα, θα πάω να γίνω 38 χρονών στο Μεγάλο Μήλο, τουτέστιν να περάσω την ημέρα των γενεθλίων μου εις Νέαν Υόρκην, όχι που θα είχε και μεγάλη σημασία για τα γενέθλια αυτά καθ'αυτά, εγώ 38 θα γινόμουν σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, δεν είναι να πεις οτι θα πήγαινα εκεί και ξάφνου θα μου κοβόταν μια δεκαετία να γίνω 28, όχι, αυτό το είχα τσεκαρισμένο... Αλλά να, μου βγήκε όλη μου η ρομαντική φύση μαζεμένη κι είπα "έτσι θα το θυμάμαι για πάντα, θα είναι σπέσιαλ" και το κανόνισα. Στα ξεβγάλματα της άνοιξης τα γενέθλιά μου, Γενάρη μήνα αγόρασα τα εισιτήρια πουρνό πουρνό και έκλεισα και ξενοδοχείο να είναι σίγουρο, μπας και εξαντληθούν αεροπλάνα και κρεβάτια... έτσι είμαι εγώ, κανονίζω νωρίς να έχω να περιμένω μετά... Άρχισα και την έρευνά μου, πού να πάω, τί να δω, τί να αγοράσω, πού είναι το τάδε μαγαζί, πού είναι το δείνα θέατρο, τί καλό θα παίζουνε εκείνες τις μέρες, πού να πάω να φάω να φχαριστηθώ... για μήνες κάθε φορά που με έπιανε κατάθλιψη στη δουλειά, έμπαινα στον γκούγκουλα κι έψαχνα πράματα στη Νέα Υόρκη... κι όλο αυτό το πράγμα το χαιρόμουν απίστευτα αλλά, όπως είναι και το λογικό, πήρε και το όλο ταξίδι τεράστιες διαστάσεις, έγινε το γεγονός του 2012, το φούσκωσα τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε άλλο ενδεχόμενο παρά να μου σκάσει στα μούτρα... ώπερ και εγένετω... σχεδόν...
Από το πρωί φάνηκη η κακή μέρα... 8 ώρες ταξίδεψα καθισμένη σε κατουρημένη θέση για να πάω! Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου, έζεχνε το τσίσο, και προσπαθούσα να πείσω τον ευατό μου ε, παιδάκι θα καθόταν πριν και έπαθε ατύχημα... δεν τα κατάφερα ούτε μέχρι τώρα να το πιστέψω, ακόμα φαντάζομαι τον παπού που του φύγανε στο κάθισμα πριν να κάτσω εγώ... ανάθεμα την Δέλτα, δε ξαναπετάω ποτέ μαζί τους! Ήρθε κι η τύπα εκεί με τη στολή, το μύρισε και του λόγου της, ναι λέει, μυρίζει... με δουλεύεις χριστιανή μου, τί, επιβεβαίωση θέλω, λύση θέλω... άντε λέει να κάτσεις απο κει, μέχρι να το πάρω απόφαση (είμαι κι εγώ αργή...) πήγε έκατσε ο μαντράχαλος στην άλλη τη θέση, κάτσε εσύ χαζή ξανθιά στο κάτουρα 8 ώρες να μάθεις να είσαι πιο σβέλτη! Όλο τον Ατλαντικό τον πέρασα σ'αυτά τα χάλια, μισοζαλισμένη απο τις αναθυμιάσεις... άλλη φορά δεν έχω χαρεί τόσο να βγω απο αεροπλάνο όσο αυτή! Μόνο που δεν φίλησα το χώμα σαν φτάσαμε... κι είχα ώρα για να το κάνω... κάπου μία και μισή όσο δηλαδή περίμεναμε το κανονισμένο (και πληρωμένο) το αυτόκίνητο να έρθει να μας πάρει απο το αεροδρόμιο! Δε βαριέσαι, είπα, ε, αυτά τα ευτράπελα είναι που κάνουν το ταξίδι πιό όμορφο, πήρα ένα χάπι για την ημικρανία που είχε κατσικωθεί στην κεφάλα μου και ξεκίνησα την περιήγηση... Όχι, δεν μπορώ να πω, όνειρο ήταν, και στην Πλατεία των Καιρών πήγα, και στα μουσεία, και στα θέατρα, και στα εστιατόρια, και στα μαγαζιά, για μέρες όλα τέλεια (ε, κι αν δεν ήταν και τέλεια, εγώ διαλέγω να τα θυμάμαι τέλεια και καθαρίζω, πιό καλά απο να κάθομαι να μιζεριάζω, ναι;...) και δε θα κάτσω να σας τα πω τώρα με λεπτομέρειες, ντρέπομαι, αλλά με δυό κουβέντες όλα μαγικά!
Μέχρι που πήγα στο Πάρκο το Κεντρικό... άραξα, ήπια ένα κρύο τσάι φρέσκο και δροσιστικό, απόλαυσα το θέαμα που σχεδόν ξεβράκωτοι τρέχουν οι Νεοϋορκέζοι στο πάρκο τις Κυριακές, θού Κύριε, και μετά έκανα και τη βολτίτσα μου και πήγα θέατρο λαϊκή απογευματινή να δω τους ροκάδες! Τέλεια η παράσταση, τραγούδησα και χειροκρότησα, χαμπάρι δεν πήρα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά... αλλά μετά σαν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάνω έτσι να βγάλω το τζιν, τί να δω, απο τον πισινό και κάτω ξεμάτη σπιθούρια κατακόκκινα! Το δεξί το πόδι χειρότερα αλλά κι η άλλη μεριά τα χάλια της... τεσπά λέω, ε, μπορεί κανας ψιλοερεθισμός, δεν θα είναι τίποτις, ζέστη έκανε, ιδρώτας, τα γνωστά, ας μην ανησυχήσω... Μέχρι το βράδυ είχα γίνει απο την μέση και κάτω σαν σαύρα με λέπια, Μισόσαυρος ο Χριστίνιος, και το δεξί το πόδι δεν άντεχε μέσα σε παπούτσι... Είπα, δε βαριέσαι, θα βάλω λίγη αλόη που έχω πάντα μαζί, απο τότε που είδε η μαμά μου τη Γωγώ Αντζολετάκη στην τηλεόραση και έπινε νερό στο όνομα της (της αλόης, όχι της μαμάς μου...) και θα περάσει... μπαρμπούτσαλα πέρασε! Καιγόμουν όλη νύχτα, θέση δεν έβρισκα να κοιμηθώ, και το πρωί που ξύπνησα ήμουν Ολόσαυρος ο Χριστίνιος (είχε επεκταθεί ολούθε το σπιθούρι...) και το δεξί μου πόδι ήταν σα το πόδι του ελέφαντα! Ολόσαυρος ο Χριστίνιος ο Ελεφαντόπους!!! Ε, δεν έπαιρνε άλλο, πανικοβλήθηκα! Είπα δε γίνεται, πρέπει να πάω σε γιατρό, τούτο δω δεν είναι καλό σημάδι... Μια και δυό στο γιατρό, στο μετρό τραγουδούσα το "δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά" του ποδιού, ε, άμα δε γνωρίσεις το ιατρικό σύστημα ενός τόπου, δε γνώρισες τον τόπο, πάει και τελείωσε... Όχι δηλαδή, οι άνθρωποι ευγενέστατοι, αμέσως να με δουν, επείγον το περιστατικό και ιδιωτικό το ιατρικό κέντρο, σιγά μην ήταν το ίδιο στο δημόσιο, σαν το σκυλί στ'αμπέλι θα είχα πάει, δεν έχουν ΕΣΥ εκεί... Με βάζουν στο ιατρείο, έρχεται ο βοηθός, κάνω να βγάλω το σπορτέξ (που ευτυχώς ήταν το μόνο πατούμενο που χωρούσε μέσα το ελεφαντόποδο...), πισωπατάει ο πιτσιρής αφήνοντας παράλληλα να του ξεφύγει ένα εξαιρετικά εύγλωττο "ουόοοοου"... καλό δεν το λές αυτό σκέφτηκα αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, είπα μέσα μου, χαλαρά Χριστινάκι, τούτος δω είναι 12 χρονών, δε νογάει τίποτα, άσε να το δει ο γιατρός για να σου πει καλά... Η αισιοδοξία μου διαλύθηκε πολύ γρήγορα... το επιφώνημα του γιατρού ήταν "ίιιου"... επιστήμων άνθρωπος και να κάνει έτσι μπροστά σ'ένα ελεφαντόποδο, μη χειρότερα... "θα γίνει χειρότερα" ήταν οι πρώτες του λέξεις... στις οποίες εγώ συμπλήρωσα "πριν να γίνει καλύτερα γιατρέ μου, ναι;" αλλά δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου... αλλεργία λέει... εξ'επαφής λέει... πού πήγα, τί έκανα, τί έφαγα, αν είμαι αλλεργική... η απάντηση δε στο τελευταίο μάλλον προφανής νομίζω... Πήγα στο πάρκο... Έβγαλες τα παπούτσια σου; Όχι... Δεν έχει σημασία, στο πάρκο την άρπαξες... Και τώρα; Στεροειδή! Εγώ τα στεροειδή τα ξέρω απο τους Ολυμπιακούς που τα παίρνουν οι... τέλος πάντων όλοι, και απο τον "Χάους" στην τηλεόραση που τα δίνει άμα έχουν αυτοάνοσα! Χέστηκα απάνω μου με το συμπάθειο... Και αντιϊσταμινικά λέει για τη φαγούρα (α, ναι, με φαγούριαζε κιόλας, ξέχασα να σας πω... μια ομορφιά...) και όχι αλκοόλ λέει και ε, άμα δε περάσει σε 5 μέρες ξαναέλα... εεεεε... ξέρετε φεύγω μεθαύριο... Δε πειράζει, πάνε σε άλλο γιατρό, δε με μέλει... Μια και δυό στο φαρμακείο, αναμονή, φάρμακα, το πονεμένο το βλέμμα της φαρμακοποιού που αντικρύζει τον άρρωστο τουρίστα...
Έτσι ξημέρωσαν την επομένη τα 38α γενέθλιά μου... ο πόδης ο δεξής ελεφάντινος, να μη χωράει σε παπούτσι (είχα πάρει και τα καλά μου τα πέδηλα μαζί, πού να τα φορέσω...), να παίρνω χάπια ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να μην μπορώ να πιώ και... να βρέχει! Με το τουλούμι! Όλη μέρα! Και το περίεργο, μα και απολύτως μα απολύτως ειλικρινές, είναι οτι ακόμα κι αν μου έλεγες οτι με πόδι πρησμένο και χάπια και βροχή θα ήταν πάλι, εγώ θα ξαναπήγαινα και του χρόνου στα 39 μου στη Νέα Υόρκη!!!! Τρεχάλα!!! Νιού Γιόρκ, Νιού Γιόοοοοορκ.... νταμ, νταμ, νταραραμ...
ΥΓ. Το μπουκαλάκι απο τα χάπια το κράτησα για σουβενίρ... ε, αν δεν είναι αυτό σπέσιαλ, δε ξερω τί είναι!
Τεσπά, αυτά σκεπτόμουν τόσο καιρό και δεν το έκανα το βήμα... Κι έστρεξε η ώρα, άλλαξαν και τα γραφειοκρατικά τους κι έτσι αγόρασα το εισητήριο φέτος! Είπα, θα πάω να γίνω 38 χρονών στο Μεγάλο Μήλο, τουτέστιν να περάσω την ημέρα των γενεθλίων μου εις Νέαν Υόρκην, όχι που θα είχε και μεγάλη σημασία για τα γενέθλια αυτά καθ'αυτά, εγώ 38 θα γινόμουν σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, δεν είναι να πεις οτι θα πήγαινα εκεί και ξάφνου θα μου κοβόταν μια δεκαετία να γίνω 28, όχι, αυτό το είχα τσεκαρισμένο... Αλλά να, μου βγήκε όλη μου η ρομαντική φύση μαζεμένη κι είπα "έτσι θα το θυμάμαι για πάντα, θα είναι σπέσιαλ" και το κανόνισα. Στα ξεβγάλματα της άνοιξης τα γενέθλιά μου, Γενάρη μήνα αγόρασα τα εισιτήρια πουρνό πουρνό και έκλεισα και ξενοδοχείο να είναι σίγουρο, μπας και εξαντληθούν αεροπλάνα και κρεβάτια... έτσι είμαι εγώ, κανονίζω νωρίς να έχω να περιμένω μετά... Άρχισα και την έρευνά μου, πού να πάω, τί να δω, τί να αγοράσω, πού είναι το τάδε μαγαζί, πού είναι το δείνα θέατρο, τί καλό θα παίζουνε εκείνες τις μέρες, πού να πάω να φάω να φχαριστηθώ... για μήνες κάθε φορά που με έπιανε κατάθλιψη στη δουλειά, έμπαινα στον γκούγκουλα κι έψαχνα πράματα στη Νέα Υόρκη... κι όλο αυτό το πράγμα το χαιρόμουν απίστευτα αλλά, όπως είναι και το λογικό, πήρε και το όλο ταξίδι τεράστιες διαστάσεις, έγινε το γεγονός του 2012, το φούσκωσα τόσο πολύ μέσα στο κεφάλι μου που δεν υπήρχε άλλο ενδεχόμενο παρά να μου σκάσει στα μούτρα... ώπερ και εγένετω... σχεδόν...
Από το πρωί φάνηκη η κακή μέρα... 8 ώρες ταξίδεψα καθισμένη σε κατουρημένη θέση για να πάω! Όχι, δεν υπερβάλλω καθόλου, έζεχνε το τσίσο, και προσπαθούσα να πείσω τον ευατό μου ε, παιδάκι θα καθόταν πριν και έπαθε ατύχημα... δεν τα κατάφερα ούτε μέχρι τώρα να το πιστέψω, ακόμα φαντάζομαι τον παπού που του φύγανε στο κάθισμα πριν να κάτσω εγώ... ανάθεμα την Δέλτα, δε ξαναπετάω ποτέ μαζί τους! Ήρθε κι η τύπα εκεί με τη στολή, το μύρισε και του λόγου της, ναι λέει, μυρίζει... με δουλεύεις χριστιανή μου, τί, επιβεβαίωση θέλω, λύση θέλω... άντε λέει να κάτσεις απο κει, μέχρι να το πάρω απόφαση (είμαι κι εγώ αργή...) πήγε έκατσε ο μαντράχαλος στην άλλη τη θέση, κάτσε εσύ χαζή ξανθιά στο κάτουρα 8 ώρες να μάθεις να είσαι πιο σβέλτη! Όλο τον Ατλαντικό τον πέρασα σ'αυτά τα χάλια, μισοζαλισμένη απο τις αναθυμιάσεις... άλλη φορά δεν έχω χαρεί τόσο να βγω απο αεροπλάνο όσο αυτή! Μόνο που δεν φίλησα το χώμα σαν φτάσαμε... κι είχα ώρα για να το κάνω... κάπου μία και μισή όσο δηλαδή περίμεναμε το κανονισμένο (και πληρωμένο) το αυτόκίνητο να έρθει να μας πάρει απο το αεροδρόμιο! Δε βαριέσαι, είπα, ε, αυτά τα ευτράπελα είναι που κάνουν το ταξίδι πιό όμορφο, πήρα ένα χάπι για την ημικρανία που είχε κατσικωθεί στην κεφάλα μου και ξεκίνησα την περιήγηση... Όχι, δεν μπορώ να πω, όνειρο ήταν, και στην Πλατεία των Καιρών πήγα, και στα μουσεία, και στα θέατρα, και στα εστιατόρια, και στα μαγαζιά, για μέρες όλα τέλεια (ε, κι αν δεν ήταν και τέλεια, εγώ διαλέγω να τα θυμάμαι τέλεια και καθαρίζω, πιό καλά απο να κάθομαι να μιζεριάζω, ναι;...) και δε θα κάτσω να σας τα πω τώρα με λεπτομέρειες, ντρέπομαι, αλλά με δυό κουβέντες όλα μαγικά!
Μέχρι που πήγα στο Πάρκο το Κεντρικό... άραξα, ήπια ένα κρύο τσάι φρέσκο και δροσιστικό, απόλαυσα το θέαμα που σχεδόν ξεβράκωτοι τρέχουν οι Νεοϋορκέζοι στο πάρκο τις Κυριακές, θού Κύριε, και μετά έκανα και τη βολτίτσα μου και πήγα θέατρο λαϊκή απογευματινή να δω τους ροκάδες! Τέλεια η παράσταση, τραγούδησα και χειροκρότησα, χαμπάρι δεν πήρα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά... αλλά μετά σαν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κάνω έτσι να βγάλω το τζιν, τί να δω, απο τον πισινό και κάτω ξεμάτη σπιθούρια κατακόκκινα! Το δεξί το πόδι χειρότερα αλλά κι η άλλη μεριά τα χάλια της... τεσπά λέω, ε, μπορεί κανας ψιλοερεθισμός, δεν θα είναι τίποτις, ζέστη έκανε, ιδρώτας, τα γνωστά, ας μην ανησυχήσω... Μέχρι το βράδυ είχα γίνει απο την μέση και κάτω σαν σαύρα με λέπια, Μισόσαυρος ο Χριστίνιος, και το δεξί το πόδι δεν άντεχε μέσα σε παπούτσι... Είπα, δε βαριέσαι, θα βάλω λίγη αλόη που έχω πάντα μαζί, απο τότε που είδε η μαμά μου τη Γωγώ Αντζολετάκη στην τηλεόραση και έπινε νερό στο όνομα της (της αλόης, όχι της μαμάς μου...) και θα περάσει... μπαρμπούτσαλα πέρασε! Καιγόμουν όλη νύχτα, θέση δεν έβρισκα να κοιμηθώ, και το πρωί που ξύπνησα ήμουν Ολόσαυρος ο Χριστίνιος (είχε επεκταθεί ολούθε το σπιθούρι...) και το δεξί μου πόδι ήταν σα το πόδι του ελέφαντα! Ολόσαυρος ο Χριστίνιος ο Ελεφαντόπους!!! Ε, δεν έπαιρνε άλλο, πανικοβλήθηκα! Είπα δε γίνεται, πρέπει να πάω σε γιατρό, τούτο δω δεν είναι καλό σημάδι... Μια και δυό στο γιατρό, στο μετρό τραγουδούσα το "δε χωράς πουθενά, δε χωράς πουθενά" του ποδιού, ε, άμα δε γνωρίσεις το ιατρικό σύστημα ενός τόπου, δε γνώρισες τον τόπο, πάει και τελείωσε... Όχι δηλαδή, οι άνθρωποι ευγενέστατοι, αμέσως να με δουν, επείγον το περιστατικό και ιδιωτικό το ιατρικό κέντρο, σιγά μην ήταν το ίδιο στο δημόσιο, σαν το σκυλί στ'αμπέλι θα είχα πάει, δεν έχουν ΕΣΥ εκεί... Με βάζουν στο ιατρείο, έρχεται ο βοηθός, κάνω να βγάλω το σπορτέξ (που ευτυχώς ήταν το μόνο πατούμενο που χωρούσε μέσα το ελεφαντόποδο...), πισωπατάει ο πιτσιρής αφήνοντας παράλληλα να του ξεφύγει ένα εξαιρετικά εύγλωττο "ουόοοοου"... καλό δεν το λές αυτό σκέφτηκα αλλά διατήρησα την ψυχραιμία μου, είπα μέσα μου, χαλαρά Χριστινάκι, τούτος δω είναι 12 χρονών, δε νογάει τίποτα, άσε να το δει ο γιατρός για να σου πει καλά... Η αισιοδοξία μου διαλύθηκε πολύ γρήγορα... το επιφώνημα του γιατρού ήταν "ίιιου"... επιστήμων άνθρωπος και να κάνει έτσι μπροστά σ'ένα ελεφαντόποδο, μη χειρότερα... "θα γίνει χειρότερα" ήταν οι πρώτες του λέξεις... στις οποίες εγώ συμπλήρωσα "πριν να γίνει καλύτερα γιατρέ μου, ναι;" αλλά δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου... αλλεργία λέει... εξ'επαφής λέει... πού πήγα, τί έκανα, τί έφαγα, αν είμαι αλλεργική... η απάντηση δε στο τελευταίο μάλλον προφανής νομίζω... Πήγα στο πάρκο... Έβγαλες τα παπούτσια σου; Όχι... Δεν έχει σημασία, στο πάρκο την άρπαξες... Και τώρα; Στεροειδή! Εγώ τα στεροειδή τα ξέρω απο τους Ολυμπιακούς που τα παίρνουν οι... τέλος πάντων όλοι, και απο τον "Χάους" στην τηλεόραση που τα δίνει άμα έχουν αυτοάνοσα! Χέστηκα απάνω μου με το συμπάθειο... Και αντιϊσταμινικά λέει για τη φαγούρα (α, ναι, με φαγούριαζε κιόλας, ξέχασα να σας πω... μια ομορφιά...) και όχι αλκοόλ λέει και ε, άμα δε περάσει σε 5 μέρες ξαναέλα... εεεεε... ξέρετε φεύγω μεθαύριο... Δε πειράζει, πάνε σε άλλο γιατρό, δε με μέλει... Μια και δυό στο φαρμακείο, αναμονή, φάρμακα, το πονεμένο το βλέμμα της φαρμακοποιού που αντικρύζει τον άρρωστο τουρίστα...
Έτσι ξημέρωσαν την επομένη τα 38α γενέθλιά μου... ο πόδης ο δεξής ελεφάντινος, να μη χωράει σε παπούτσι (είχα πάρει και τα καλά μου τα πέδηλα μαζί, πού να τα φορέσω...), να παίρνω χάπια ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να μην μπορώ να πιώ και... να βρέχει! Με το τουλούμι! Όλη μέρα! Και το περίεργο, μα και απολύτως μα απολύτως ειλικρινές, είναι οτι ακόμα κι αν μου έλεγες οτι με πόδι πρησμένο και χάπια και βροχή θα ήταν πάλι, εγώ θα ξαναπήγαινα και του χρόνου στα 39 μου στη Νέα Υόρκη!!!! Τρεχάλα!!! Νιού Γιόρκ, Νιού Γιόοοοοορκ.... νταμ, νταμ, νταραραμ...
ΥΓ. Το μπουκαλάκι απο τα χάπια το κράτησα για σουβενίρ... ε, αν δεν είναι αυτό σπέσιαλ, δε ξερω τί είναι!
