έρως ανίκατε μάχαν....

Τέσσερα χρόνια ολόκληρα ήμουν ερωτευμένη με τον Πέτρο... και κάτι ψιλά δηλαδή μετά, που έλεγα οτι μου πέρασε αλλά μπαρμπούτσαλα μου είχε περάσει... κι όταν με ρώτησε η Λένα αν ακόμα "ενδιαφέρομαι" για κείνον, τον αρνήθηκα ωσάν άλλη Πέτρος απο τας γραφάς (εκτός κι αν ήτουνε κανας άλλος που τον αρνήθηκε τον μελλοθάνατο και τα μπερδεύω...) αλλά μετά η καρδούλα μου το ξέρει πόσο υπόφερα που τους έβλεπα μαζί όταν αυτή η σκρόφα πήγε και του τα ζήτησε κι αυτός της... τα'δωσε... Ναι, ακόμα τους θυμάμαι να μπαινουν μαζί στο μπαρ (τί ποιό μπαρ, "το" μπαρ που πηγαίναμε, στην υπόγα, σάματι είχε και πολλά;;...) και να μου έρχεται η συμφόρηση... και η μέθη, κατόπιν, μια και κατέβασα τη μπύρα μονορούφι... Ναι, ακόμα τα θυμάμαι αν και θα μου πεις, έχουν περάσει κι 20 χρόνια απο τότε... απο την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου κράτησε ο έρως... τα πιο τρυφερά μου χρόνια... ναι... Τι γλυκό παιδί που ήταν όμως... απο την πρώτη φορά που τον είχα δεί με άρεσε... φυσικά δεν του το είπα ποτέ, μη χειρότερα! Ήταν άλλα τα χρόνια εκείνα...δεν ήταν πρέπον να ανακοινώνει κανείς τα συναισθήματα του... κρυφά τα κρατούσαμε, τα λέγαμε σε καμιά φιλενάδα (αν τολμούσαμε δηλαδή, διότι οι ίδιες μας οι μανάδες μας μαθαίναν ότι μόνο προδοσία πρέπει να περιμένουμε απο δαύτες... τις φιλενάδες...) που κι αυτή τον ίδιο Γολγοθά ανέβαινε, ε, και πορευόμαστε... Άλλα χρόνια εκείνα... όλα κρυφά... στο σπίτι μας κρύβαμε μέχρι και τις σερβιέτες τότε διότι κατά πώς φαίνεται, η δυνατότητα αναπαραγωγής και η φυσιολογία των γυναικών ήταν μεγάλη ντροπή... ναι, τις κρύβαμε... η δε μάνα μου ήταν τόσο διεστραμένη που της παραέχωνε, στην κρεβατοκάμαρα της,  ανάμεσα στην ντουλάπα και στο κομοδίνο απο την μεριά που κοιμόταν ο πατέρας μου όμως! Κι έτσι κάθε μήνα τραβούσα το ίδιο μαρτύριο, να μπω στο δωμάτιο, να ψαχουλέψω στις σακούλες, να τον ξυπνήσω άμα τύχαινε και κοιμόταν με το χρούτσου-χρούτσου, να χώσω το ακατανόμαστο αντικείμενο-όνειδος κάτω απο τη μπλούζα μου και να τρέξω στο μπάνιο... ευτυχώς, κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα!!!
Ναι... άλλα χρόνια εκείνα... όλα μυστικά... έτσι κι ο έρωτας μου... ποτέ δε του το είπα του Πέτρου ότι έλιωνα για χάρη του... και για να πω και την αλήθεια, τώρα, τόσα χρόνια μετά, που το σκέφτομαι, καμιά φορά έχω την εντύπωση οτι μπορεί κι εκείνος να... τεσπά... ποτέ τίποτα δεν είπε κι αυτός... Βλέπεις ήταν και το άλλο... ο Θάνος... διότι ο Θάνος με ηράσθει σφόδρα με το που με είδε στην πρώτη γυμνασίου... (τί ίντριγκα, θε μου... τι μοιραία γυναίκα που υπήρξα...) και φώναξε "τούκα πρό" στους υπολοίπους αρσενικούς της τάξης... "η Στέλλα είναι δική μου" κι έτσι, και να με ήθελε και κανείς άλλος, πού να έλεγε τίποτα, προδοσία σε φίλο δεν κάνει... προφανώς ήταν αλλιώς με τ'αγόρια...  Έτσι τα περάσαμε κείνα τα χρόνια... στα κρυφά... διότι εγώ δεν είπα τίποτα στον Πέτρο, ο Θάνος κατάφερε να ψελίσει πως μ'αγαπά στη δευτέρα λυκείου ίσα ίσα για να του ραγίσω την καρδιά η κακούργα (δε το έκανα επίτηδες, αλήθεια!!) και να μείνουμε όλοι με ένα σωρό απωθημένα... και με την παρανόηση ότι ζούσαμε έρωτα χωρίς ανταπόκριση... κολοκύθια! Διότι, αφού είχε μαύρα μεσάνυχτα ο άλλος ο άνθρωπος για τον έρωτα, πώς να ανταποκριθεί, ε;;!!

Έτσι πέρασαν τα χρόνια... αλλά όπως και να το κάνεις, η πρώτη φορά που χτυπάει η καρδούλα πάντα μένει στη μνήμη... Πριν κάμποσο καιρό, είμαι για διακοπές (διακοπές... λέμε τώρα...) στα πάτρια εδάφη... Και όπως έχουμε βγεί με τη Χαρά να πιούμε ένα ποτό, πέφτουμε πάνω σ'όλη την παλιοπαρέα που έχουν βγει για να τα πιούνε επειδή... ο Πέτρος παντρεύεται την επομένη! Κι όπως είμαστε όλοι και χαιρόμαστε κι άντε κι άλλο ένα ποτό, κι άντε και στην υγειά του γαμπρού, με παίρνει παράμερα ο Πέτρος και με ρωτάει το κορυφαίο "βρε Στέλλα, κάνω καλά που παντρεύομαι;!"
Άντε τώρα και πες μου εσύ τί να του πείς... Όχι δηλαδή οτι ακόμα ένιωθα το ίδιο, κύλλησε πολύ νερό στ'αυλάκι απο τότε αλλά να, ήταν και που έπαιρνε τη Σοφία τη χαζή... δαγκώθηκα... μια χαρά παιδί... καλόκαρδος κι έξυπνος και χιουμορίστας...  κι εκείνη με ένα νευρώνα και μοναδικό στον εγκέφαλο, που δουλεύει μόνο τα καλοκαίρια διότι το χειμώνα πέφτει σε χειμερία νάρκη για να... ξαποστάσει... (δική μου άποψη αυτή και μπορεί να είμαι και λιιιγάκι προκατειλημένη...) Τί να του πω; Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα, χωρίς ίχνος ειλικρίνιας "φυσικά, Πέτρο μου, πήρες τη σωστή απόφαση!"
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια... διότι άντε και του έλεγα, όχι, είσαι ένα ούφο και μισό που παίρνεις το άλλο ούφο και που πετάς τη ζωή σου κι άμα ήσουν σίγουρος, δε θα με ρωτούσες τώρα εμένα που έχεις να με δεις μια ντουζίνα χρόνια... τί θα άλλαζε; Ίσα ίσα που θα έφτανε όχι μόνο μεθυσμένος στην εκκλησία αλλά και πικραμένος... αν δηλαδή το θυμόταν μέσα στη σούρα του... Τώρα βέβαια, για το ότι δεν του είπα ποτέ οτι ήταν ο έρωτας των παιδικών μου χρόνων, ε, γι'αυτό δεν έχω βρει εξήγηση... Κάτι φορές λέω στο εαυτό μου ότι, δεν μπορεί, κάτι θα είχε καταλάβει και απλώς επειδή εκείνος δεν ενδιαφερόταν για μένα, το άφηνε να περνάει απαρατήρητο... Απο την άλλη, το πόσο τυφλός μπορεί να είναι κανείς ηθελημένα, δεν έχει όριο... όπως στην περίπτωση του Θωμά...

Φίλος αδερφικός ο Θωμάς και κοντοσυνομήλικος,  κάπου δέκα χρόνια πριν στη δουλειά κάναμε γνωριμιά και αχώριστοι γίναμε... Ευτυχώς που είναι κι αυτός, λέω κάτι φορές, και λέμε καμιά σαχλαμάρα, κάνα σοβαρό, κάνα ασόβαρο στο διάλειμμα το μεσημεριανό και περνάει (ζμπρώχνοντας...) η εβδομάδα... γκέι ο Θωμάς, σε αγαπησιάρα σχέση και με ταλέντο και στη μαγειρική και στην διακόσμηση και, όπως αποδείχτηκε επανειλημένα βλέποντας "Sex and the city" στα κοκταίηλ κοσμοπόλιταν... άνθρωπος του νοιαξίματος και της συμπαράστασης της ουσιαστικής... Είμαστε λοιπόν τις προάλες και πίνουμε καφέ και πιάνουμε κουβεντούλα για τις πρώτες μας αγάπες... του λέω εγώ για τον Πέτρο, μου λέει κι αυτός για την... Δροσούλα!!
Του ζήτησε, λέει, στο γυμνάσιο, να τα φτιάξουνε και αυτός είπε ναι... παλιά λέμε, προ διερευνήσεως σεξουαλικού προσανατολισμού και φυσικά σε άλλα χρόνια... Και περάσαν, λέει, τρεις μήνες να στέλνουν ο ένας στον άλλον γράμματα ερωτικά, σε χαρτί επιστολογραφίας αρωματισμένο... έπαιρνε λέει ο Θωμάς το χαρτί, απο πακέτο σε παρακαλώ, αλληλογραφίας και το αρωμάτιζε με δειγματάκια απο αρώματα του Dior, ποιός ξέρει πού πήγε και τα βρήκε, ήταν και κομμάτι πολυκαιρισμένα και σάμπως ληγμένα αυτά, κοντολογίς χάλια αλλά μια φορά η δουλειά γινόταν... Και καλά, του λέω, βρε Θωμά μου, τόσα αρωματισμένα γράμματα έστειλες, ΔΕΝ της πέρασε καν απο το μυαλό της Δροσούλας πως, τέλος πάντων, άλλο ήταν το... target group σου;; Έλα ντε, μου απαντάει, γιατί, μήπως μου πέρασε εμένα απο το μυαλό;;!!
Έτσι ήταν εκείνα τα χρόνια, όλα κρυφά, όλα ακατανόμαστα... τί θέλαμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθαμε... αν κοτούσα να μιλήσω εγώ στη μάνα μου εισέπρατα το "μή μου αντιμιλάς" και τη σφαλιάρα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά...) και ποτέ δεν κατάλαβα πώς απο τη μιά μου μαθαίναν στο σχολείο και στο σπίτι την σημασία του διαλόγου κι από την άλλη κάθε φορά που προσπαθούσα να εφαρμόσω τις διδαχές και να κάνω διάλογο.... έπεφτε παντόφλα!! Έτσι, όλα κρυφά κι αμίλητα και κουκουλωμένα...
Και τώρα είμαστε όλοι αντάμα στην ψυχοθεραπεία για να μάθουμε να... ανοιγόμαστε!!! Να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, να μη φοβόμαστε, να μη κρυβόμαστε, να εξηγούμε αντί να παρεξηγούμε... κι ένας χριστιανός δε βρέθηκε να μας το πει τότε, κειν'τα χρόνια,  να το μάθουμε καλά και με το μέσα μυαλό για να μη το ξεχνάμε όπως κι όλα όσα μάθαμε τότε (διότι, τώρα πια... δε μαθαίνει ο εγκέφαλος τίποτις...) και να γλυτώσουμε και τις πίκρες τις τότε και τα λεφτά της ψυχοθεραπείας τα τωρινά!!!

μάνα... του δειλινού καμπάνα...

Κάτσε, να βάλω έναν καφέ, να ανάψω κι ένα τσιγάρο και να σε τα πω... διότι δεν είναι για να τα κρατά κανείς μέσα του μονάχος όλα τούτα,  άνθρωπος είσαι και σκας... και φυσικά αυτά είναι μόνο τα τελευταία τα καμώματα της κυρά Ευδοξίας... για να σε τα πω όλα δεν μας φτάνει μια καφετιέρα ολάκερη και ένα πακέτο τσιγάρα...  ναι... εδώ είμαστε... παίρνει που λες τις προάλες τηλέφωνο πανικόβλητη αλλά ξέρεις και μ'αυτό το υφάκι της συγκρατημένης αισιοδοξίας, αυτό το "δεν-θέλω-να-φανεί-οτι-θέλω-να-πανικοβληθείτε-κι-εσεις-αλλά-θέλω" και με φωνή ξεψυχισμένη αναγγέλει οτι βρήκε την πίεση της στο 27 και όχι πως χρειάζεται κάτι, θα πάει λέει και στο φαρμακείο να της πάρει η Αγγελική την πίεση ξανά με το ηλεκτρονικό το πιεσόμετρο κι έτσι απλώς πληροφοριακά πήρε να το πει... Κόντεψε να μου έρθει εμένα εγκεφαλικό... τώρα βέβαια θα μου πεις κι εγώ χάζεψα και δε μου πέρασε απο το νού οτι με 27 πίεση δε σε παίρνει ο ίδιος ο παθός σχεδόν ποτέ τηλέφωνο, καθότι ανάσκελα και με τον ντουβρουτζά ήδη παθημένο πού να σκεφτεί να τηλεφωνήσει ο καψερός (ή η καψερή στην συγκεκριμένη περίπτωση...) και συνήθως μα απο το νοσοκομείο θα σε πάρουν, μα κανας γείτονας που τον βρήκε, μα απο το ασθενοφόρο.... τεσπά, δεν το σκέφτηκα κι εγώ, βάνω τις φωνές, τι λες χριστιανή μου και τέτοια, ρωτάω μετά "πώς αισθάνεσαι;" και μου απαντά το κορυφαίο "μια χαρά.."!!!!
Ε όχι, αγάπη μου, με πίεση στο ρετιρέ του 27ου ορόφου, δεν δύνασαι να είσαι μια χαρά, ένα κακό μια συμφορά δύνασαι να νιώθεις κι ένα που κοντά στον άλλο κόσμο είσαι, δεν θα αλλάξουμε τώρα και την ιατρική επιστήμη,  κάτι άλλο συμβαίνει... Απο την άλλη, με αυτό το "μια χαρά" που με τροφοδότησε, καλμάρησα... άρχισα να σκέφτομαι λογικά η γυναίκα, δεν μπορεί, λάθος την πήρε την πίεση... Άντε, της λέω, πάνε στο φαρμακείο αφού μια χαρά είσαι και κάτι άλλο συμβαίνει, δεν έχεις πίεση... Πήγε... δυό βήματα είναι, μη φανταστείς οτι πήγε και μακριά, κάθεται, λέει στα παιδιά εκεί να τη μετρήσουν, 14 της την βρήκαν την πίεση!!!!

Το πιεσόμετρο λέει θα φταίει... ε, είναι και παλιό... η γιαγιά το είχε... μη χειρότερα!! Η γιαγιά πέθανε όταν πήγαινα στην τρίτη του δημοτικού, κοντά σαραντάρησα! Ε, είναι πιο παλιό απο σένα, μου απαντά, δεν είχες γεννηθεί όταν το αγόρασε... Μήπως, λέω εγώ τώρα, να το πετάξουμε να πάει στο διάολο, έκανε πιά απόσβεση το πιεσόμετρο και για αντίκα να το κρατήσουμε δεν μου φαίνεται να πιάσει και πολλά στο γιουσουρούμ... Θα μου πεις απο την άλλη, μπορεί και να μη φταίει και το εργαλείο, μη το κακολογώ και άδικα... μπορεί να φταίει και που σαν να είχε ξεμείνει απο δικαιολογίες για να τηλεφωνήσει για τρίτη φορά μέσα στην ίδια μέρα και να το πασπάτεψε λίγο το νούμερο που έδειξε... τί 14 τί 27... το 27 κάνει πιο λουσάτο!! Διότι το πρώτο τηλέφωνο είχε να μου πεί τί λέει ο Αυτιάς στο πρωινό, που χέστηκα και δεν τον πάω και καθόλου, στο δεύτερο ήταν κάτι για τη θειά μου που είχε ξεχάσει να μου το πει εχθές, τρίτο δεν έβγαινε... Δεν ξέρω... και δεν ήξερα και ποτέ με τη μάνα μου... τί είναι αλήθεια, τί είναι φτιαχτό, τί μετρά, τί δεν μετρά... άγνοια... Σαν την άλλη φορά που έπεσε και ήταν σοβαρό, είχε σπάσει τον τένοντα, αλλά στο γιατρό δεν ήθελε να πάει γιατί δεν ήταν τίποτα, λέει... Πήγε τελικά, δύο μήνες μετά, και τη βάλανε στο χειρουργίο... Δεν μπορείς να ξέρεις παιδί μου, όλα είναι τόσο σοβαρά και τόσο ασήμαντα όσο εκείνη θέλει να είναι... Για παράδειγμα... Το οτι έχω πιάσει τα μαλλιά μου ψηλά με ένα μανταλάκι, Ιούλιο μήνα με καύσωνα, και δεν δείχνουν καλά, είναι αρκετά σοβαρό για να αναφερθεί... Το οτι έχασα 5 κιλά και μια χαρά δείχνω με δύο νούμερα μικρότερο τζιν που μάζεψε επιτέλους ο κώλος μου μια στάλα, αυτό είναι ασήμαντο και δεν λέει κουβέντα... Το οτι ο φίλος μου ο Θωμάς έχει φτιάξει το σπίτι του πολύ όμορφο και έχει διαλέξει και μια τέλεια ταπετσαρία και έχει πολύ ωραίο γούστο, αυτό είναι σημαντικότατο και τον παίνεσε τα μάλλα... Το οτι εγώ επίσης έφτιαξα το σπιτάκι μου και διάλεξα και τα νέα έπιπλα και όλοι, μα όλοι, μου κάνουν κομπλιμέντα για το πόσο ζεστό και όμορφο είναι... αυτό δεν είναι αρκετά σημαντικό για να αναφερθεί... ή, μπορεί και απλώς να μην της άρεσε, παίζει κι αυτό... Άλλο παράδειγμα, για την κόρη της κυρίας Πόπης που έχει πάρει τα δένδρα και τα φύλλα και είναι μια ανεπρόκοπη κι άχρηστη μάνα, όλες της λεπτομέρειες τις μαθαίνω γιατί είναι σημαντικό... Για μένα να ρωτήσει τί κάνω, μπορεί και να το ξεχάσει μετά απο μισή ώρα τηλεφώνημα... ναι, έτσι, άλλα είναι σημαντικά, άλλα ασήμαντα...

Το τελευταίο νέο είναι που της πήραμε, με τον αδερφό μου, και στατικό ποδήλατο για να κάνει γυμναστική στην άνεση του σπιτιού της και να χάσει και βάρος... Το είχε βρει εξαιρετική ιδέα όταν το πρότεινα, βάλαμε κι εμείς τα ωραία μας τα λεφτά και της το πήραμε ως Αγιοι Βασίληδες. Αν και, όπως λέει κι η ίδια, δεν χρειάζεται να χάσει βάρος διότι έχουν συνηθήσει τα πόδια της να την κουβαλάνε... τα ίδια πόδια που την πονούν είναι αυτά...  Τεσπά, εγώ απορώ δηλαδή, στην ηλικία της και με 30 κιλά υπέρβαρο, πώς δεν έχει ουρλιάξει κανένας γιατρός ακόμα ότι πρέπει να αδυνατήσει! Ναι... όσο ανέβηκες εσύ απάνω στο ποδήλατο, τόσο ανέβηκε κι αυτή! Δηλαδή, να λέω την αλήθεια, ανέβηκε, έκανε μια φορά, μετά την πόνεσε ο γοφός ή δεν ξέρω τί άλλο και το παράτησε... Της λέω τις προάλες, καλά, ποδήλατο δεν κάνεις (όχι, θα κάνω αλλά να μου περάσει ο γοφός πρώτα γιατί με πονάει πολύ και πάω με τη μαγκούρα... του παπού... που πέθανε όταν ήμουν στα προνήπια...) η δίαιτα πώς πάει; Που μου είχε υποσχεθεί τον Αύγουστο ότι θα κάνει... Απάντηση "ε, τώρα τις γιορτές έφαγα, λύσαξα, δεν θα μετράω τί τρώω χριστουγενιάτικα, είχα πάρει και σοκολατάκια"... Προφανώς, θα είχε μπεί κανείς κουκουλοφόρος με καλάσνικωφ στο σουπερμάρκετ και θα υποχρέωνε τον κόσμο να αγοράσει σοκολατάκια τζοκόντα... διότι αφ'εαυτού της δεν θα το έκανε ποτέ... και μετά θα τους ακολουθούσε και στο σπίτι για να βεβαιωθεί οτι τα έφαγαν, ο κουκουλοφόρος, δεν εξηγείται αλλιώς!!! Ε, καλά, πριν τις γιορτές πώς τα πήγες μάνα με τη δίαιτα; Ε, και να είχα χάσει τα ξαναπήρα... βλέπεις τώρα, μετά την κλιμακτήριο, δεν χάνεται το βάρος εύκολα... Ναι, μάνα, σε ήξερα και πρίν την κλιμακτήριο πόσο έχανες!!! Και εκεί μου πετάει και το κερασάκι στην τούρτα (η οποία θα είχε εξαφανιστεί αν την είχε μπροστά της)... φταίει λέει ο θυροειδής της!!! Μη χειρότερα και αλοίμονο σε όλους αυτούς που έχουν αληθινά πρόβλημα με το θυροειδή τους!!! Καλέ αφού φτιάχνει δύο κιλά περγαμόντο γλυκό και το καθαρίζει μονάχη της, ποιος θυροειδής και κουραφέξαλα;;!! Και κάθε φορά που την παίρνω τηλέφωνο και την πετυχαίνω στο μαγείρεμα, μανέστρα λαδερή με ντομάτα φτιάχνει και την τρώει όλη την κατσαρόλα μόνη της!! Και δεν φταίει κανείς άλλος δηλαδή, έγώ φταίω που κάθομαι και σκάω... Και μου τα λέει ο Κοσμάς, ο αδερφός μου, μη σκας Ριτάκι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, αλλά εγώ εκεί... να σκάω... και πάλι καλά δηλαδή που μάνα υπάρχει μόνο μία... γιατί δεύτερη, δεν νταγιαντάω!!!