στο σύρμα...

Εγώ τύπος της περιπέτειας δεν ήμουν ποτέ... δηλαδή η φίλη μου η Μυρτώ ατρόμητη κι άφοβη με έλεγε πάντα αλλά μόνο στα γκομενικά... δηλαδή, να τον πλησιασω εγώ τον άνδρα και να του πιάσω και κουβέντα και να του κάνω και τα γλυκά ματάκια, ποτέ μου δεν κόλλωσα... αλλά μη με βάλεις σε βάρκα, μη με βάλεις ψηλά να κρέμομαι, με τα υπογλώσσια κρατιέμαι!! Τέτοιο πανικό δεν μπορώ να τον περιγράψω. Σαν να μου κόβεται η ανάσα και μετά να μου ξαναέρχεται με πολλές μαζί και μετά βουτάω ό,τι βρίσκεται δίπλα μου και το σφίγγω σαν να θέλω να το σπάσω (μαζί και το χέρι μου) μα χέρι είναι, μα χερούλι είναι, μα κουπί μα κουπαστή... ένα χάλι μαύρο.... για λούνα παρκ και τοιαύτες αθλοπαιδιές ούτε λόγος φυσικά, να χάσουμε και τον έλεγχο των σωματικών λειτουργειών μας (κοινώς να μας φύγει το τσίσο...) να μας φάει το ρεζιλίκι, απαπά...
Βρε τί το ανέλυσα το πράγμα με την ψυχολόγο μου, τί να πάμε λέει πίσω να εντοπίσουμε την αιτία του κακού  και πότε ήταν λέει που πρωτοφοβήθηκα τα καράβια και τα λούνα παρκ... τί να το κάνω αγάπη μου, ε;; Μια χαρά και ξέρω που κόντεψα να πνιγώ με το σαπιοκάραβο, τη "Βαρβάρα" με τ'όνομα, στον πηγαιμό για τις Σπέτσες... και μια χαρά το ξέρω πως το χεσμεντέν το μεγάλο με τα ύψη το έπαθα όταν ο πειραγμένος ο θείος μου με πήγε στο λούνα παρκ και με έβαλε μόνη μου, στο θεό σου, 5 χρονών παιδί στην κυρία με τη μεγάλη φούστα που όλο στριφογύριζε και απάν και κάτω πήγαινε, και τα είδα όλα το φουκαριάρικο, μέχρι το παπούτσι μου έφυγε και έλιωσα στο κλάμα και τη φωνή... εντάξει, τα ξέρω όλα αυτά μια χαρά, τώρα τί κανουμε;; Ούτε η θεραπεία και η ανάλυση βοήθησε, ούτε η ύπνωση (ναι όλα τα έκανα και θα σας το πω και το γιατί...) ούτε τίποτα... στα ίδια χάλια είμαι και τα γεράματα κοντεύουν και δεν το βλέπω και να διορθώνεται το πράγμα...

Κι εγώ δηλαδή μια χαρά τον έπαθα το συμβιβασμό με την κατάσταση μου, είπα, δε βαριέσαι βρε Αλικάκι, άλλοι φοβούνται να βγούν απο το σπίτι τους, άλλοι τρέμουν το σκοτάδι, εσύ έχεις το δικό σου το ίρτζι... εντάξει, δεν σε βλέπω για μπάντζι τζάμπινγκ αλλά εσύ να είσαι καλά, έχει ένα σωρό άλλα να σου προσφέρει η ζωή... Τί κι αν δεν διασχίσεις τον Ατλαντικό με ιστιοπλοϊκό, πας με αεροπλάνο που είναι και πιο γρήγορο και που δεν το φοβάσαι καθόλου (όπως ένα σωρό άλλος κόσμος που το τρέμει, να τα λέμε κι αυτά...). Έτσι το είδα το πράγμα και ησύχασα... και ζούσα την ήσυχη τη ζωούλα μου μέχρι που ήρθε ο Σάββας... Τώρα να πω οτι το περίμενα οτι θα μου βγει τέτοιος περιπετειώδης ο Σάββας, ψέματα θα πω. Ένα ήσυχο, γλυκό (ολόγλυκο...) παιδί, κομπιουτεράς στο επάγγελμα, είπα και γω τί πιο ριψοκίνδυνο να κάνει απο το να μου στήσει το δίκτυο στο σπίτι που μαντάρα τα είχα κάνει και του βγήκε η ψυχή να το συμμορφώσει... Αμ δε! Την επάτησα κανονικότητα... αφ'ενός με τον Σάββα, που όπως είπαμε είναι ολόγλυκος, κι αφετέρου με την κρυμμένη του προσωπικότητα, τον άλλο του εαυτό... αυτόν που τρελαίνεται για βάρκες και τελεφερίκ και τόμπογκαν (τί είναι το τόμπογκαν;... τσουλίθρα είναι πάνω σε ένα πράμα σα λάστιχο αυτοκινήτου και πάει με οχτακόσια χιλιόμετρα την ώρα μέχρι να τα κάνεις απάνω σου, απο την κορφή του βουνού στον πάτο, νά τι είναι το τόμπογκαν...) και λούνα παρκ και Ντίσνεϋλαντ κι όλα όσα εγώ τρέμω... καλά, όχι όλα, αυτό είναι υπερβολή αλλά με νιώθετε τι θέλω να πω... λόγω Σάββα δηλαδή και όλες οι απόπειρες να το ξεπεράσω όλο αυτό το βάσανο με τις φοβίες... αλλά μάταια...

Πήγαμε στην Κίνα με το Σάββα... και πήγαμε και στο Τείχος, τι διάολο, πας στην Κίνα και να μην πας να ανεβείς το Τείχος το Σινικό... μέχρι κι απο το διάστημα φαίνεται... Ναι, πήγαμε, αλλά όχι στο εύκολο το κομμάτι που πάει όλος ο κόσμος και φχαριστιέται, όχι, είχε πάει εκεί ο Σάββας.... εμείς πήγαμε στο άλλο, το απόκεντρο... Και φτάνουμε εκεί, να πάρουμε λέει το τελεφερίκ, δεν έχει άλλο τρόπο να ανεβείς... χεσμένη στα βρακιά μου ήμουν αλλά είπα, έ, κλειστό πράγμα είναι, ασφαλές, θα τα καταφέρω... Αμ δε!!! Φώναζε ο κινέζος, φώναζε ο Σάββας, με βάνανε σπρώχνοντας σε ένα σιδερένιο πράγμα σαν κι αυτά που πάνε στα χιόνια στο σκι, ανοιχτό απο παντού, σα κούνια που κουνιότανε με τον αέρα και με ξαμολάνε πάνω απο κάτι χαράδρες, κάτι γκρεμούς, σα μπουγάδα απλωμένη να κρέμομαι και να προσεύχομαι, μάλιστα, εγώ να προσεύχομαι που δε το είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου! Και ν'αναρωτιέμαι, πιάνουν καλέ οι προσευχές άμα τις κάνεις για πρώτη φορά στα 34;;!! Μάλλον ναι διότι το σύρμα δεν κόπηκε και φτάσαμε πά στο Τείχος,  ένα τέταρτο κάναμε να φτάσουμε, μισή ώρα μου πήρε μέχρι να σταματήσουν να τρέμουν τα γόνατά μου! Και πάνω που συνήρθα η γυναίκα, καβαλήσαμε το τόμπογκαν για να κατεβούμε (εγώ πάλι απο το σύρμα δεν πήγαινα, πάτησα πόδι!)... Έκατσα και λίγο κατά πίσω, είμαι και τροφαντούλα, δεν πάγενε το τομπογκαν γρήγορα, πίσω μου ο Σάββας να φωνάζει τρέχα, πιο πίσω οι υποδέλοιποι τουρίστες να συνοστίζονται, κάτι κινεζοι επίσης φώναζαν, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα και πάλι απο μέσα μου σταυροκοπιώμουν, μια ομορφιά.... με τις καλύτερες αναμνήσεις έφυγα από την Κίνα...
Μετά πήγαμε ρομαντικές διακοπές στη Μαδέρα... με το που πάτησα το ποδάρι μου το είδα.... ένα τελεφερίκ, απάνω σε κάτι κολώνες καμιά δεκαριά μέτρα ψηλά, να ανεβοκατεβαίνει απο την πιο ψηλή κορφή του βουνού στο λιμάνι... απάνω απο χαράδρες και γκρεμούς...  ξανά... Πρώτη μέρα που φτάσαμε άρχισε να με ψήνει ο Σάββας να τη ζήσουμε την εμπειρία, που είναι μαγευτική η θέα, τρείς μέρες αντιστάθηκα και μετά είπα το ναι... δεν ξέρω αν ήταν τα πιο εφιαλτικά 15 λεπτά της ζωής μου, υπάρχει και το προηγούμενο της Κίνας (αυτή τη φορά τουλάχιστον ήταν κλειστή η καμπίνα...) αλλά τον πανικό που έζησα, να μην το ζαναζήσω βαγγελίστρα μου! Είχα βουτήξει τη μπάρα δίπλα μου, είχα κλείσει τα ματάκια μου (τη θέα τη μαγευτική δεν την είδα... την ονειρεύτηκα το βράδυ... και το επόμενο και το μεθεπόμενο... σε εφιάλτη...), έτρεμα ολόκληρη και δεν ανέπνεα μη κουνηθεί η καμπίνα! Φυσικά, προσευχόμουν πάλι...

Το τελευταίο ήταν στο Μεξικό... πήγα η γυναίκα να απολαύσω την παραλία, τα ποτά με τις ομπρελίτσες και την ξάπλα... και τί να δω;! Ατραξιόν του ξενοδοχείο μια σκάφη που κρεμόταν απο ένα αλεξίπτωτο! Κι όχι μόνο αυτό αλλά για να απολαύσει κανείς αυτό το μεγαλείο έπρεπε να πάρει μια μικρή βαρκούλα, να πάει σε μια πιο μεγάλη βαρκούλα όπου ήταν η σκάφη και απο κει να βρεθεί σταδιακά στη θάλασσα, απά στη σκάφη, και μετά ψηλά στον αέρα καθώς τραβούσε η βάρκα τη σκάφη!!! Περιττό να πω με το που το είδε ο Σάββας ενθουσιάστηκε! Εγώ... δεν ενθουσιάστηκα... χέστηκα στα βρακιά μου... ξανά!! Και τον νιώθω τον καψερό, και θέλω να του κάνω και το χατήρι αλλά δεν μπορώ που να πάρει ο διάολος.... Δηλαδή όλο ετούτο ήταν όλοι μου οι εφιάλτες μαζεμένοι, τί βάρκες, τι σκοινιά να κρέμεσαι, όλα μαζί πακέτο... δηλαδή αυτό για να γίνει χειρότερο έπρεπε να είναι κι η σκάφη γεμάτη φίδια!! Δεν είπα ναι... ούτε που καβγαδίσαμε με πτόησε, ούτε και που μου είπε οτι είμαι βαρετή και γριά με κούνησε απο την θέση μου ούτε και που μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου (τι έκφραση... καλέ αλλού είναι οι κίνδυνοι, μη χειρότερα...) οτι θα χάσει το ενδιαφέρον του αν δεν αρχίσω να κάνω τέτοια σπορ... Τον αγαπάω, τον λατρεύω, αλλά τούτο το τελευταίο δεν το πάλευα... Και το ξέρω οτι το επόμενο θα είναι κάτι παρόμοιο και ότι στο επόμενο ταξίδι μα βάρκα θα μας βρεθεί στο δρόμο μα σύρμα για κρέμασμα και πάλι μες στο φόβο και στις προσευχές θα είμαι... και μακάρι να μην ήμουν έτσι, με όλη μου την ψυχή το εύχομαι... αλλά είμαι... άσε που επιπλέον φοβάμαι ότι με όλα αυτά θα καταντήσω και... θρήσκα!!!

Υ.Γ Καλή χρονιά σε όλους.... και μακριά απο κακοτοπιές ;)