κι εκ πρώτης όψεος, βλέπω το τέρας....

Όχι, αγάπη μου, όχι, δεν αντέχω να γίνω και δεύτερη μέρα ρεζίλι με τα ματάκια μου να κλείνουν γλυκά γλυκά μπροστά σε όλους διότι έχει πάει η ώρα τρεις το πρωί κι εσύ κάθεσαι ακόμα και παίζεις μπιλιάρδο με τους υποδέλοιπους αρσενικούς... και γύρω τρόγυρα, σαν τις αρραβωνιάρες του παλιού καιρού καθισμένες "οι γυναίκες", μισοκοιμισμένες όλες, αλλά με μια υπομονή αμέτρητη... όχι...ντροπή δεν είναι, θα πάω στο δωμάτιο και θα τα κλείσω τα ματάκια μου κατά πως πρέπει και χωρίς τύψεις, άσε που θα είμαι και ξάπλα να ξεκουραστούν και τα ποδάκια μου, έξτρα μπόνους, και πολύ πιο καλό το βλεπω το όλο σκηνικό... Ναι... Ή τέλος πάντων κάπως έτσι τα είπα, εντάξει, όχι ακριβώς, ε, ίσως να έβαλα και λίγο παραπάνω σάλτσα απ' ότι χρειαζόταν, ίσως να το έκανα και κομμάτι πιο δραματικό, αλλά το νόημα είναι το ίδιο: ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε, εσύ να φχαριστηθείς το μπιλιάρδο σου (που παίζεις και πολύ καλά και νικάς και καμαρώνω κιόλας... ε, καμαρώνω κι αύριο, δε χάθηκε ο κόσμος) κι εγώ να πάω να ταβλιαστώ που είμαι κομμάτια η γυναίκα. Και εντάξει, το δέχομαι, δεν τα είπα ακριβώς έτσι κι έχει δίκιο μεταξύ μας ο Λάμπης που μέ λέει τραγωδό αλλά τεσπά, μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν θα την κάνουμε τώρα τέτοια ώρα...
Ναι, ακριβώς... Κάτσε μια στιγμή, πού στα κομμάτια είναι η κλειδαρότρυπα, δε βλέπω ούτε τη μύτη μου μέσα στα σκοτάδια... εδώ είμαστε... να ανάψω και το φως να μη φάω και καμιά σαβούρδα στη σκάλα, είναι κι απότομη, μη χειρότερα, μια σκάλα της προκοπής δεν μπορούσαν να φτιάξουν, ένα σκασμό λεφτά τους δίνουμε τη βραδιά, αρχοντικό σου λέει μετά... Ουφ, να'μαστε και στο δωμάτιο... να κάνω κι ένα τσίσο που το κρατάω απο τ' απόγευμα... Καλέ!!! Βαγγελίστρα μου!!!! Τί είναι τουτο το πλάσμα που τρέχει, με 5 ντουζίνες ποδάρια, απά στο πλακάκι;;!! Μη χειρότερα... μέγεθος μεγαλομεσαίο, σα κατσαρίδα (το μη χειρότερο...) σώμα φτενούλι σα σκουληκάκι και γύρω γύρω ποδάρια μακρουλά και κοκκαλιάρικα!!! Σα χτενάκι για τα μαλλιά, με δύο όψεις όμως, είναι, αλλά στο σιχαμένο του!!! Βοήθεια... δεχόμεθα επίθεση... Να μη το χάσεις από τα μάτια σου, αυτό είναι το πρωταρχικό, Χαρούλα, διότι άμα κι εξαφανιστεί, χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει, δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθείς απόψε, όλο θα νομίζεις οτι είναι πάνω σου!!! Ωχ, ωχωχωχ, βούδα μου, κατά δω έρχεται, τι στο δαίμονα, κατά τη λεκάνη πήγαινε, γιατί άλλαξε γνώμη το κακιασμένο και τώρα έρχεται κατά πάνω μου;;!! Υποχώρηση!!! Πρόσω ολοταχώς κατά πίσω!!!! Κατά την πόρτα και γρήγορα... Ναι, ναι, το ξέρω οτι είμαι μεγάλη γυναίκα και οχτακόσιες φορές μεγαλύτερη απο δαύτο και έχω και δίπλωμα απο το Πολυτεχνείο και κατά πάσα πιθανότητα το ζούδι με φοβάται πιο πολύ απ'ότι εγώ κι όλα τα σχετικά, αλλά εδώ μιλάμε για τέρας!! Δε χωράνε παληκαρισμοί!!!... Κι είμαι κι άοπλη!! Ένα ΤΕΖΑ, μια σκούπα, τίποτα δεν έχω, άλλη φορά θα το χώνω το εντομοκτόνο στη βαλίτσα, στο λόγο μου!!! Πάλι γύρισε το καταραμένο, τώρα πάει κατά το παράθυρο, φτού, είναι και χρώμα πετρί σκούρο, μη το χάσω στον πέτρινο το τοίχο... όχι, το παρακολουθώ... σταμάτησε... μωρέ, να επιτεθώ; Να του πετάξω το παπούτσι; Ναι, θα επιτεθώ, ή ταν ή επι τας!!!

(...) Φτού!!!! Σκατά με ρίγανη... αφού δεν ξέρω σημάδι, τί το παλεύω... και τωρα είμαι με ένα παπούτσι στο (ένα...) ποδάρι και το άλλο πολύ, τρομακτικά πολύ, κοντά στο τέρας... ωχ, πού πάει πάλι... σταμάτησε... μη κοιτάξω πουθενά αλλού και το χάσω... Δε το πιστεύω!!!! Και δεύτερο!!!! Απά στο τοίχο δίπλα στο παράθυρο!!! Αυτό είναι, ξεψυχάω, έχε γειά καημένε κόσμε, έχε γειά γλυκιά ζωή... Κι είναι και μεγαλύτερο τούτο δω το καινούριο, ξαπλαρωμένο βασιλικά στο ντουβάρι, αυτό δε φαίνεται να έχει διάθεση να τρέξει, σαν να έχει στείλει το άλλο να κάνει όλη τη βρωμοδουλειά... Λοιπόν, Χαρά, ψυχραιμία... λέμε τώρα... πρέπει να καταστρώσω σχέδιο... Πρώτα να βγάλω και το άλλο παπούτσι και να βάλω παντούφλες... α, εντάξει, σα να πάει καλά το σχέδιο... αν σκεφτείς κι ότι δε βλέπω τί κάνω, καρφωμένο στα σιχαμερά πλάσματα το βλέμμα... Ε, όχι, δεν είναι δυνατό... κάποιος μου κάνει πλάκα... Τρίτο;;!!! Τώρα εντάξει, τώρα δέσαμε... Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχη, τρία κτήνη μια χαρά το φέρνουν βόλτα το κουφάρι μου, θα το λιανίσουν με το που θα βγεί η ψυχή μου, δεν θα χάσουν λεπτό...
Αναθεώρηση της κατάστασης και του σχεδίου... είμαι περικυκλωμένη... ε, λέμε τώρα διότι και τα τρία τέρατα σ'ένα τοίχο είναι... τεσπά, άσχετο, προχωρώ στην αναθεώρηση... Έχουμε και λεμε: κάνει κρύο, γαμώ την τσιγγουνιά τους για ξενώνας, μας έχει σπάσει η υγρασία τα κόκκαλα και δεν έχει θέρμανση! Είμαι ολομόναχη, ως ανθρώπινο ον, με τρία τέρατα που συνολικά πρέπει να έχουν 134 ποδάρια... και θελω και τσίσα μου! Βέβαια για να πάω να κατουρήσω πρέπει να αφήσω τη θέση μου και το καραούλι στα πολύποδα και να ρισκάρω να συναντήσω και κανένα ακόμα στον καμπινέ! Που θα είμαι και με τα βρακιά κατεβασμένα!! Απο την άλλη, αν δεν πάω να κάνω τσίσα στο μέρος, σε πολύ λίγο θα τα κάνω πάνω μου... πόσο πιο τραγική θα μπορούσε να γίνει η κατάσταση... και τα έκανα και σκατά με τον Λάμπη, πού τώρα να γυρίσω κάτω και να ζητήσω βοήθεια, δε με παίρνει... κάρμα, κύριοι... δε μπορεί, κάποια πολύ βαρειά αμαρτία πληρώνω σήμερα... ιερά εξέταση, φοροδιαφυγή, έβλεπα "Καλημέρα ζωή", κάτι σοβαρό... Δε γίνεται, πάω προς νερού μου... γρήγορα και προσεχτικά... κι άμα τεντώσω το λαιμό μου όοοοσο γίνεται, μπορώ να τα παρακολουθώ τα τέρατα ακόμα κι απ'το μπάνιο... ουφ... τί ανακούφιση ήταν αυτή... μμμ... Ωχ!!! Συφορά μου!!! Πού πήγανε;; Δε μπορεί να εξαφανίστηκαν και τα τρία ταυτόχρονα... ένα δευτερόλεπτο κοίταξα αλλου, ίσα για να φτάσω το χαρτί υγείας... μή και χώθηκαν στο παπούτσι;! Το ήξερα οτι έπρεπε να το έχω τραβήξει μακριά απο την περιοχή τους... τώρα; Τί κάνω τώρα; Να χαλαρώσω και να κοιμηθώ, ούτε λόγος... να τα ξετρυπώσω, επίσης δύσκολο το βλέπω... Και το χειρότερο, άμα έρθει ο Λάμπης και του πως τρία τέρατα μας κάνουν παρέα στο δωμάτιο, δε θα με πιστεύει με τίποτα αν δε τα δεί με τα μάτια του!!! Και πάλι τραγωδό θα με πεί!!! Αλλά άμα ξαναπάω εγώ στη φύση να  κατσω να με φτύσετε, έχουμε φάει όλη τη βρόχα στο κεφάλι, έχουμε ψοφήσει απο το κρύο κι απο πάνω μας την πέσανε και τα σιχαμερά ζωήφια με τα πολλά ποδάρια!!! Και κρυφτήκανε και τώρα κι άντε βρες τα!!! Τέρμα, να το ξερει ο προκομένος μου, εγώ σε αγροτουρισμό δεν ξαναματαπάω, ο κόσμος να χαλάσει και δε πα να γκρινιάζει όσο θέλει οτι είμαι παιδί του ασανσέρ... και μη με ζορίσει και πολύ γιατί παίρνω τα μπογαλάκια μου και αποχωρώ!! Ορίστε μας!! Άι σιχτίρ πια, κι ο Λάμπης και η άγρια φύση...
Αχ!! Η πόρτα!!!

-"Χαρά;!.."
-"Λάμπη, μωρό μου, αγάπη μου, εσύ είσαι;;!!"...

ο Ντον Τζόνσον και τα κιμαδοπιτάκια...

Τώρα, πού στο δαίμονα τους ήρθε η ιδέα τώρα να κάνουν πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80, μόνο αυτοί το ξέρουν! Δηλαδή για να το πιάσουμε απο την αρχή το ζήτημα, πού τους ήρθε η ιδέα να κάνουν πάρτυ μέ "θέμα" είναι ένα μυστήριο... δηλαδή ένα πάρτυ απλό, με πατατάκια και μπύρες δεν έφτανε; Άντε και σου λέω εγώ δεν έφτανε, ας παίρνανε και βότκες! Και γαριδάκια! Να είναι πολυτελείας... Έπρεπε ντε και καλά να έχει και έξτρα θέμα το πάρτυ, διότι ένα θέμα ήδη το έχει... αυτό του πάρτυ!! Βέβαια η Βαρβάρα είναι πολύ της τηλεόρασης, να βλεπει δηλαδή, όχι να παίζει η ίδια (μη χειρότερα, ούτε ο Παπακαλιάτης δεν θα την έβαζε να παίξει σε σειρά του αυτήν που κι αν έχει διαλέξει ατάλαντους...) και φαίνεται σε κανένα απο αυτά τα μεσημεριανά ποικίλης ύλης και αμερίστου βλακείας που βλέπει θα της τη βάνανε την ιδέα στο κεφάλι... Δε ξέρω, δε με ενημέρωσε... εμένα μου ήρθε η πρόσκληση ηλεκτρονικά, αυτό το κομμάτι είναι μάλλον ποιόν του Βαγγέλη που είναι πολύ της τεχνολογίας, έχει και πλέι στέισον... Ήρθε το λοιπόν η πρόσκληση, είχε και φωτογραφία το Μαικλ Τζάκσον, πριν να πεθάνει, απο τις παλιές καλές εποχές που γλυστρούσε τα ποδάκια του στο πάτωμα, ήταν κι υπογεγραμμένη με ένα κομψότατατο ΒουΒου σε εξωτική γραμματοσειρά γραμμένο, κι έλεγε οτι οι οικοδεσπότες θα χαρούν τα μάλλα να μας υποδεχτούν στην οικία του σπιτιού τους το Σάββατο τάδε και τάδε στις τάδε η ώρα και η είσοδος θα είναι ανοιχτή μόνο σε όσους ακολουθήσουν το θέμα του πάρτυ και παρουσιαστούν ντυμένοι με είκοσι και βάλε χρόνια διαφορά φάσης... α, κι επίσης θα φέρουν και το κατιτίς φαγώσιμό τους διότι η Βαρβάρα δουλεύει (λες κι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε συνταξιούχοι...) και δε προλαβαίνει να μαγειρέψει ΚΑΙ να φροντίσει το πάρτυ...
Εγώ τώρα για τέτοια δεν είμαι...  όχι οτι δε μου αρέσει η μόδα, όχι, αν και συνήθως μ'ένα τζινάκι κι ένα μπλουζάκι κυκλοφορώ και τακούνια μόνο σε γάμους βάζω (που παίρνω και τα ίσια τα παπουτσάκια μου μαζί σε τσαντούλα για μετά το τρίωρο που με έχουν ήδη πεθάνει τα νυχοποδαράκια μου...), τα μασκαριλίκια δε μου αρέσουν και ακόμα και ως παιδίον οι απόκριες δε με γεμίζαν χαρά και αγαλίαση... έχω και κάτι φωτογραφίες ντυμένη αμαζόνα 5χρονη με μια καπελαδούρα κι ένα μαστίγιο κι ένα ύφος μίζερο, άστα... Και με τη συγκεκριμένη δεκαετία έχω κι ένα πρόβλημα, δε τη θυμάμαι κι απο τις καλύτερες της ζωής μου, βέβαια απο μουσική καλή ήταν, ήμαστε κι ευαισθητοποιημένοι με τα κοινά τότε, είχαμε και συναυλίες για να σταματήσει η πείνα κι η καταπίεση (ναι, πολύ που σταμάτησαν θα μου πεις όσο κι αν βράχνιασε ο Στινγκ να τραγουδάει...) αλλά, κάτι πίκρες αισθηματικού χαρακτήρα, κάτι που είχε πεθάνει κι η γιαγιά μου, ε, δεν είναι και η αγαπημένη μου... Αλλά τους είχα κι υποχρέωση τους ΒουΒου απο τότε που βάλαμε μέσο τον θείο της Βαρβάρας το βουλευτή για να βρούμε κρεβάτι στην εντατική για τον παπουδοθείο τον Ηλία και όσο να πεις μετράει... βέβαια τον παπού τον χάσαμε αλλά, όλα κι όλα, απά στο κρεβάτι που είχε κανονίσει ο θείος ο βουλευτής πήγε! Όχι σε κανά ράντζο σα παρακατιανός! Είπα λοιπόν, δε με παίρνει, πρέπει να πάω... Ε, μετά ευτυχώς πήρα και τον Βλάσση τηλέφωνο, τον είχανε καλέσει κι εκείνον, κι είπαμε να πάμε ντουέτο...

Κι έτσι ξεκίνησε η πορεία προς το Γολγοθά που λέγεται αλλιώς "τί να φορέσει κανείς σε πάρτυ με θέμα τη δεκαετία του '80"... Ο Βλάσσης την είχε εύκολη τη λύση: Ντον Τζόνσον! Λινό κουστούμι ανοιχτόχρωμο και φαρδουλό, εύκολο διότι έχει χάσει και ένα σωρό κιλά τελευταία κι όλα του τα ρούχα πλέουν πάνω του,  με σηκωμένα τα μανίκια σους αγκώνες (υποχρεωτικόν), μακό μπλουζάκι σε ροζουλί απόχρωση και πάνινο παπουτσάκι. Χρυσή ταυτότητα στον καρπό προαιρετική... και πού να πάς να τη βρείς κιόλας μεταξύ μας... Έτοιμος! Και λίγο τζελ στο μαλλί για να συμπληρώσει, και να τελειοποιήσει, την εικόνα κι έξω απο την πόρτα. Εγώ όμως;;!! Απο πού να εμπνευστώ;; Άρχισα να σκέφτομαι κλασσικά... Δυναστεία! Αλλά λαμέ ντουαλέτα αλά Κρύσταλ δεν είχα, και που να τρέχω να αγοράζω κιόλας είναι και δύσκολοι καιροί, ούτε λεφτά για περούκα αλά Αλέξις μου έβγανε ο προϋπολογισμός... χώρια που εδώ που τα λέμε εγώ με το ανωτέρω στυλ Δυναστεία, μια αηδία θα ήμουν χωρίς αμφιβολία καμιά, δε μου πάει παιδί μου με τίποτα το γκλάμουρ! Αδιέξοδο... Μετά μου ήρθε η ιδέα: βάτες! Ναι, αυτό οπωσδήποτε, ξεκάθαρη ενδυματολογική δήλωση της δεκαετίας αλλά που να βρεις βάτες αγάπη μου εν έτη 2011;; Έκλεισε κι ο Φούρλας που πηγαίναμε μια φορά κι ένα καιρό και πέρναμε ντεμισέδες και φερμουάρ... και βάτες...Τώρα; Να βάλω κολάν και γκέτες και να τη δώ "Πυρετός της δόξας" επίσης δε μου πάει, κάτι τα "ψωμάκια", κάτι η ηλικία που μόνο για δασκάλα στη σχολη με δικαιολογεί, δεν κόλλαγε ούτε αυτό...

Μέρες με κράτησε άυπνη το πρόβλημα καθώς και το πάρτυ πλησίαζε... βλέπεις με έπιασε και η περφάνια και δεν ήθελα να πάω και σαν τη κατσιβέλα, αφού το αποφάσισαν να γίνουμε όλοι ρεντίκολο με τις βλακείες τους, τουλάχιστον να γίνω σωστό ρεντίκολο ήθελα... όχι μισοβέζικα πράματα... κι επάνω που ήμουν να απελπιστώ τελείως, πάιρνει η μάνα μου τηλέφωνο: "Έλα Μίρκα μου, ναι, άκου, σου μάζεψα ένα σωρό ρούχα παλιά που είχες αφημένα εδώ στο σπίτι, ναι,εγώ σου λέω χρόνια να περάσεις να ξεδιαλέξεις τί θέλεις για να δώσω τα υπόλοιπα, δεν πέρασες, τα μάζεψα λοπόν όλα και θα τα στείλω στο ψυχιατρείο που τα χρειάζονται οι άνθρωποι, να μη μου πιάνουν κι εμένα τόπο πια εδώ, δε χωράω πού να γείρω και...." στοπ!!! Αυτό είναι! Τα παλιά τα ρούχα! Δε μπορεί, κάτι θα μου κάνει απο όλα αυτά και σίγουρα θα έχει και δεκαετία του '80 μέσα το τσούρμο! Για πότε έκλεισα το τηλέφωνο, για πότε έφτασα στης μάνας μου, ούτε που κατάλαβα! Χώθηκα μέσα στη σκουπιδοσακούλα με τις υφασματένιες αναμνήσεις κι αναδύθηκα νικήτρια! Ωραιότατο ριγέ άσπρο μπλέ μακό μπλουζάκι, ΜΕ βάτες μεγαλομεσαίου μεγέθους, εξαιρετικό λευκό παντελόνι σε γραμμή καρότο (ή μπάγκυ, ανάλογα το πού τα αγόραζες αυτά, αν ήταν σε μαγαζί της σειράς ήταν ζαρζαβατικό η γραμμή, στα ψωνισμένα τα μαγαζιά της πρωτεύουσας ήταν ξενικός ο χαρακτηρισμός...) και γόβες πλατ(α)φόρμα κόκκινες! Τέλεια! Άμα δε, τα έβαλα κιόλας κι είδα ότι μου χωρούσαν ακόμα (είχα κι ένα φόβο, παιδί ήμουν όταν τα είχα αγοράσει αυτά... όχι που πάχυνα, μη χειρότερα αλλά που έχει αλλάξει το σώμα μου με το... πιλάτες) λες και κέρδισα το λαχείο έκανα! Μέχρι κι η μάνα μου σταμάτησε να μιλάει (που υποψίάζομαι δεν είχε σταματήσει απο την ώρα που μου τηλεφώνησε...) και με κοιτούσε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει...

Τεσπά, το δύσκολο πρόβλημα είχε λυθεί και ήμουν έτοιμη να παρουσιαστώ στης Βαρβάρας, εντός θέματος και χωρίς πολλά πολλά ρεζιλίκια... μόνο τόσο όσο... Και ξημερώνει ο θεός το Σάββατο του πάρτεως, απο νωρίς είχα μια αναστάτωση ένα κατιτίς... για να προλάβω να ετοιμαστώ με την ησυχία μου, που συνήθως παίρνει 32 λεπτά με το ρολόι ενώ συνήθως έχω υπολογίσει 2μιση ώρες και βάλε και μετά κάθομαι και βαριέμαι έτοιμη (αυτές τις παραξενιές να μην είχα...), πήγα και απο νωρίς στο σουπερμάρκετ να πάρω  και υλικά για κιμαδοπιτάκια... διότι τί να πας στο πάρτυ, εγώ καλά φτιάχνω δύο πράματα: χοιρινό ψαρονέφρι λεμονάτο και... κιμαδοπιτάκια τρίγωνα! Η επιλογή ήταν τουλάχιστον προφανής... Αλλά κάτι που έπιασα την πάρλα με το Βλάσση για να αποφασίσουμε αν θα βάλει σωμόν ή ροζ μπλουζάκι (διότι όλοι ξέρουμε οτι η διαφορά είναι όχι μόνο τεράστια αλλά και υψίστης σημασίας...), κάτι που χαζολόγησα και στην τηλεόραση, πέρασε η ώρα και μετά αγχώθηκα! Έπιασα με φούρια να κάνω τα πιτίδια και πάνω στην εν λόγω φούρια, ζέστανα το φούρνο/μικρόκυμμα αλλά όταν έβαλα τα πιτάκια μεσα, αντί να τα βάλω να ψηθούνε για 20 λεπτά, τα έβαλα στο μικρόκυμμα για το σύνολο του χρόνου!!!! ... κι άμα και βγήκαν, σαν σκούρα να φαίνονταν... κάνω έτσι, ήταν και κομμάτι πέτρα... λέω να δοκιμάσω ένα, το σπάω και τί να δώ: κάρβουνοπιτάκια είχα φτιάξει τρομάρα μου!!! Το φύλλο απλώς έδειχνε να έχει πάρει χρώμα αλλά το μέσα κάρκανο! Κατράμι!!!
Και πάλι καλά που, λέμε τώρα, αγχώθηκα αλλά είχα και μια ώρα περίσσεμα (εγώ και οι παραξενιές μου...) για να προλάβω τώρα να πεταχτώ να πάρω ένα κουτί Τζοκόντες για να μη πάω με άδεια χέρια... ε, ευτυχώς κι αυτές μέσα στο θέμα του πάρτυ είναι!

"ειναι κεφάτη, γυρίζει απ'του Βερόπουλου..."

"Κεφάτη";;!! Εχω περάσει τα πρόθυρα της νευρική κρίσης, έχω μπεί για τα καλά μέσα και με έχουν ήδη τρατάρει και καφέ με γλυκό νερατζάκι συνοδεία!! ...τώρα βέβαια, γεγονός είναι οτι δεν πήγα στου Βερόπουλου... και πώς να πάω δηλαδή; Με ταξί στο 1983;;!!

Δε το ξανακάνω, δε το ξανακάνω που να μου κοπεί το δεξί το χέρι και να μου βάλουνε γάντζο σαν τους πειρατές! Ξανά στο σούπερ μάρκετ Μεγάλο Σαββάτο μεσημέρι, με τίποτα! Η ψυχοθεραπεία κοστίζει μια περιούσια και εγώ χωρίς βοήθεια ειδικού δεν την παλεύω μετά απο τέτοια εμπειρία!! Ή τουλάχιστον χωρίς χάπια!! Και τί δεν πέρασα σήμερα... από που ν'αρχίσω... Ένα τέταρτο με το ρολόι μου πήρε ίσα για να βγώ στο δρόμο! Στο θεό σου, τέτοια κίνηση πάνω-κάτω και να μη βρίσκεται ένας χριστιανός να με αφήσει να μπω κι εγώ στην ουρά! Τις άγιες τούτες μέρες, σου λέει, και να μη φιλοτιμιέται κανείς! Ένα τέταρτο στημένη με τη μισή μουσούδα του αμαξιού στο δρόμο, με ένα χαμόγελο που είχε πιά παγώσει, εκληπαρώντας σιωπηλά να κόψει ένας ταχύτητα για να κάνω μια έτσι και να μπώ κι εγώ στην παρέα των, με ρυθμό χελώνας σε διακοπές ομολογουμένως, κινούμενων... ένα τέταρτο... Κι άλλα τρία μέχρι να φτάσω στο σούπερ μάρκετ! Πάνω απο χιλιόμετρο δεν είναι η απόσταση, με τα πόδια θα είχα φτάσει τρείς φορές! Αλλά είπα να πάω με τ'αυτοκίνητο επειδή είχα να κουβαλήσω πολλά και με έχει πονέσει κι η μέση απο τα καθαρίσματα τα πασχαλινά, μέχρι παντζούρια έκανα... Λάθος μέγα! Τρείς φορές θα είχα πάει και θα τα είχα κουβαλήσει σε δόσεις, μη σου πω θα τα είχα φέρει και με το καρότσι απ'ευθεία και θα το είχα γυρίσει και πίσω, τόσες ώρες που μου πήρε να φτάσω! Και σάμπως τελειώσαν τα βάσανα μου σαν έφτασα;! Όοοοοοχι.... 17 λεπτά να γυρνάω μέσα στο πάρκινγκ ελπίζοντας να πετύχω κάποιον να φεύγει για να χωθώ στη θέση του! Πάρκινγκ δωρεάν σου λέει... τί δωρεάν αγάπη μου, έχω κάψει 10 ευρώ βενζίνα να γυρνάω γύρω-γύρω;;!!

Κοντά μιάμιση ώρα μετά την αποφράδα εκείνη στιγμή που τ'αποφάσισα, μπαίνω στο σούπερ μάρκετ... εγώ και άλλες 12μιση χιλιάδες νοματέοι! Καλά, επιτρέπεται αυτό απο την πυροσβεστική;;!! Θέλω να πω, άμα κούφια η ώρα και πιάσει μια τόση δα φωτίτσα, δε σου λέω τίποτα μεγάλα πράγματα, που θα γύρουμε όλοι; Πώς θα βγούμε απο δω μέσα; Και, εντάξει, ας μη σπέρνω την καταστροφή, πες ότι όλα μια χαρά πάνε και ούτε φωτιά ούτε τίποτα,  πού θα χωρέσουμε όλοι να κάνουμε τα ψώνια της Λαμπρής, άνθρωποι και καρότσια;;!! Αυτά σκεφτόμουν καθώς εμπούκαρα στο μαγαζί αλλά δε κιότεψα, πήρα το καρότσι μου και μπήκα, ξανά, στη ουρά που κινούταν αργά αργά στούς διαδρόμους... εκεί χαλάρωσα... το πήρα απόφαση ότι εκεί μέσα θα έκανα Ανάσταση, δίπλα στα είδη καθαρισμού, κι ακολούθησα σιωπηλή... με μια φάτσα οσιομάρτυρος, γνωρίζοντας οτι αλλού νταλλού θα πάγαινα, διότι με τόσο κόσμο, δεν έχει καμιά μα καμιά σημασία αν εγώ δεν χρειάζομαι πάνες-βρακάκι με διπλό απορροφητικό κάλυμμα, θα περάσω μπροστά τους έτσι κι αλλιώς, με πάει το ρεύμα!
Και τί δεν είδα στις περιηγήσεις μου... ως άλλος Οδυσσέας, του Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας... Μαμάδες και μπαμπάδες να τσακώνονται για το αν 7 κιλά πατάτες είναι αρκετά για το ψητό στο φούρνο διότι "μαζεύει η πατάτα άμα ψήνεται, Θόδωρε, η μισή μένει, εμένα θα μου πεις τώρα..." Παιδάκια να στριγγλίζουν χαριτωμένα διότι το αβγό, εκτός απο σοκολατένιο που όπως και να το πεις είναι στάνταρ, πρέπει να έχει και μια μπάρμπι επάνω καθισμένη κι άμα δεν έχει μπάρμπι είναι χάλια, χάλια, χάλια και πρέπει και η μπάρμπι να μην είναι μοτοσυκλετιστής διότι τέτοια είναι αυτή που ήρθε καβάλα στη λαμπάδα απο τη νονά, πρέπει να είναι γοργόνα... Γιαγιάδες να επιμένουν οτι χωρίς κρεμμυδάκι φρέσκο δεν τρώγεται το σαρμαδάκι, αγάπη μου, δεν τρώγεται, και τώρα πού θα πάνε να βρούνε κρεμμυδάκι φρέσκο που εδώ δεν έχει, χρονιάρα μέρα... Νεαρές, αιθέριες υπάρξεις καβάλα πάνω σε 12ποντα πέδηλα, βοηθειά τους, να σπρώχνουν το καρότσι με χάρη καταφέρνοντας την ίδια ώρα να γέρνουν, με χάρη επίσης, και στο μπράτσο του αρραβωνιαστικού που δηλώνει "εγώ προσωπικά, Φανίτσα, το αρνί το θεωρώ κραιπάλη" ενώ στο εν λόγω καρότσι αναπαύεται ένα... αρνί!!!
Κι άλλα πολλά και θαυμαστά είδαν τα μάτια μου κι άκουσαν τ'αυτιά μου αλλά, πες απο το σοκ, πες απο την ντράλα του μεσημεριού, πες που πήγα και γέρασα, πες που ήθελα να βρώ και τα δικά μου τα ψώνια καθώς περιπλανιώμουν, ε, τα ξέχασα... και ξέχασα μαζί και τί ήθελα να πάρω, ό,τι βρήκα μπρος μου βούτηξα και μόνο να φύγω απο κει μέσα ήθελα...

Να φύγω, ναι, αλλά εύκολο δεν ήταν... γιατί μπροστά μου ορθωνόταν, σαν άλλος Γολγοθάς, η ουρά για το ταμείο... το γεγονός οτι εγώ δεν το σκέφτηκα δεν αναιρεί το άλλο γεγονός οτι όλες αυτές οι χιλιάδες των σύντροφων καταναλωτών, μετά από το φόρτωμα του καροτσιού, πρέπει να επιδοθούν στο ξεφόρτωμα του, την πληρωμή του λογαριασμού (μαύρη ώρα της λυπητερής...) και το χώσιμο των ζαρζαβατικοκρεατικοχαρτικών στις σακούλες! Αργά και βασανιστικά να προχωρά η ουρά, που πάντα είναι η λάθος επιλογή μια και η διπλανή πάντα -μα πάντα- πάει πιο γρήγορα, να μου έρχεται να λιγοθυμήσω απο τις αναθυμιάσεις το μπροστινού που κατά πως φαίνεται απο των Θεοφανείων είχε να κάνει ένα μπάνιο, να με σπρώχνει και το βλαμένο της απο πίσω που το έχει βρεί παιχνίδι να κουνάει το καρότσι τους κατά μπρός μέχρι να το φρενάρει το πόδι μου, να έχει πέσει και το κινητό απο μπαταρία και να μη μπορώ να πάρω τον Θωμά τηλέφωνο να μοιραστεί λίγο κι αυτός τον πόνο μου (τί, μόνο τα θροφήματα θα μοιραστεί;;... ανάθεμα βέβαια κι αν θυμάμαι και τί πήρα για φαγητό για να μοιραστεί κι αυτός...) να μου έχει πέσει και η πίεση, το ζάχαρο και ο αιματοκρίτης... Μια ομορφιά... Ούτε και που ξέρω πόση ώρα πήρε μέχρι να φτάσω και ν'αραδιάσω και τα δικά μου τα πράγματα προς πληρωμή... ούτε και που θέλω να θυμάμαι... να φύγω ήθελα, να φύγω... ούτε και που το πρόσεξα ότι τελικά αρνάκι δεν πήρα για το έθιμο και ότι 4 πακέτα τρίχρωμα ζυμαρικά και 6 πακέτα μπισκότα γεμιστά Παπαδοπούλου μάλλον πολλά έιναι... Τα έχωσα στις σακούλες, πλήρωσα χωρίς καν να σοκαριστώ απο το ποσό (το σοκ αυτό θα μου έρθει όπου να'ναι...) και τράβηξα εξαντλημένη για την έξοδο...
Ο δρόμος του γυρισμού μακρύς αλλά πια δεν είχα καν κουράγιο να παραπονεθώ... έφτασα σπίτι, ερείπιο, μέχρι κι ο Θωμάς τρόμαξε που με είδε έτσι ("κάτσε βρε Μαριάνθη να πάρεις ανάσα, τί έγινε βρε μάτια μου;!"... και τί να του πρωτοπώ και τί να του εξιστορήσω....) κι έβαλε να φτιάξει και καφέ, να'ναι καλά! Με τα πολλά σα να συνήλθα η γυναίκα... ήπια και μια γουλιά καφέ και λίγο νερό, συνέφερα... άντε, να κάτσω και δέκα λεπτά ακόμα και μετά να πάω μέχρι το χασάπη και το μανάβη γιατί αλλιώτικα τρίχρωμα ζυμαρικά με γεμιστά Παπαδοπούλου θα φάμε τη Λαμπρή!!

ΥΓ. Kαλό Πάσχα σε όλους και με το μαλακό με τη μαγειρίτσα ;)

Ο μεταβολισμός του αλκοόλ (και οι επιπτώσεις του στον άνθρωπο...)

μμμμμ......

όχι, δεν ήταν της απόλαυσης αυτό το μουγκάνισμα... όχι, σίγουρα όχι... μμμμμ.... πόνος; ναι... αυτό οπωσδήποτε... κατά κεφάλι μεριά... στην ευρύτερη περιοχή... και κατά στομάχι μεριά... όχι, εκεί δεν είναι πόνος αλλά μια σιχασιά, ένα ανακάτεμα, ένα τα χάλια μου τα έρμα να το πω... τί ώρα να είναι άραγε... αργάμιση το κόβω... αλλά σαν να έχω μια βεβαιότητα οτι δεν έπρεπε να είμαι κάπου αλλού τούτη ακριβώς τη στιγμή, μια χαλαρότητα... όχι πως είμαι και ιδιαίτερα αξιόπιστη επι του παρόντος αλλά να, σαν να έχω την εντύπωση οτι Παρασκευή ήταν χθες... άρα, κι επειδή καιρό πολύ έχει να μην είναι έτσι, σήμερα θα είναι Σάββατο... άρα (ξανά..) δουλειά δεν έχω να πάω... όλοι αυτοί οι λογικοί συνειρμοί με έκαναν περήφανη για το εαυτό μου...
Παρόλη την ημερολογιακή τοποθέτηση, καλό θα ήταν, λέω, να δω και τί ώρα είναι... κάπου εδώ γύρω θα είναι το κινητό, να πατήσω κουμπί να δείξει ώρα... αριστερά στο κομοδίνο... ναι, έτσι, το χέρι να στείλω να ψάξει... τι στο διάολο... ποιός πήρε το κομοδίνο!!;; Εδώ ήταν απο το 2007 που τ'αγόρασα, δε το έχω κουνήσει ούτε για να καθαρίσω απο πίσω (πράγμα που, δυστυχέστατα, δικαιολογεί τη μάνα μου που πάντα μου έλεγε οτι σκουλήκια θα πιάσω άμα ποτέ μείνω μόνη μου... μάλλον πιασμένα τα έχω και κατοικίδια...). Μη χειρότερα! Πού πήγε το κομοδίνο;; Πρέπει να σηκωθώ να δω, α, να ανοίξω και το άλλο το μάτι που το έχω στην αχρηστία τόση ώρα και το παλεύω μόνο με το ένα... ναι, εντάξει, βλέπω... με δυσκολία όμως, μια θολούρα βρε παιδί μου... κάτσε να γυρίσω μια... καλέ, δεν είναι εδώ το κομοδίνο!!! Ούτε το κεφαλάρι του κρεβατιού είναι στη θέση του!!! Κύριε των δυνάμεων, κατουκέφαλα είμαι!!!!

Πώς στα κομμάτια το κατάφερα αυτό;! Νά τα τα ποδάρια μου, να και το κομοδίνο δίπλα νά και το  κεφαλάρι του κρεβατιού! Στη λάθος θέση!!... ε, για τούτο δεν θα επιμείνω, αυτά στη θέση τους είναι, εγώ λάθεψα... καλά, στραβομάρα χθες όταν έπεσα, δεν  είδα πούθε έπεφτε η καλή μεριά του κρεβατιού κι έπεσα απο την ανάποδη... και πρέπει τώρα να σηκωθώ για τα καλά για να φτάσω το κινητό... καλά να πάθω, άντε, κουράγιο κι ανασηκώθηκα.... βρε, είδες που κάνει κι απόσβεση τώρα και το Πιλάτες, έχουν γίνει μια πέτρα και μια δύναμη οι κοιλιακοί μου και σαν τίποτα μου φαίνεται το ανασήκωμα.... ωωωωωωχ.... όχι, το κεφάλι διαματύρεται εντόνως, προφανώς έχει σοβαρές αντιρήσεις για τη μετακούνηση, παρόλο που ήταν τόοοοοσο εύκολη με τους κοιλιακούς/πέτρα μου... κάτσε να το πάρω με το καλό και αργά-αργά μπας και τα καταφέρω... έεεετσι... ναι, με το πάσο μου... έτσι, βιασύνη καμιά... ναι, νά το το κομοδίνο το ακούμπησα... το κινητό δεν πιάνω... κατάρα!!! τόσος κόπος, τόσος πόνος και το ρουφιάνικο το κινητό δεν είναι εδώ!! Γαμώ την ατυχία μου! Κι άντε και δεν είναι εδώ, πούθε να είναι τώρα;; Δηλαδή σαν να λέμε, πρέπει να σηκωθώ απο το κρεβάτι και να πάω να το ψάξω στο υπόλοιπο σπίτι;; Και κάτω;;; Τί την ήθελα τη μαιζονέτα... ένα σκασμό λεφτά μου πάει το δάνειο κάθε μήνα... χώρια που τη σκάλα σ'αυτή την κατάσταση δεν τηνε καταφέρνω, μάρτυς μου ο θεός... θα σωροβολιαστώ κάτω και θα με βρούν, όχι ζωντανή, απο Δευτέρα που δεν θα πάω στο γραφείο... όχι που θα τους λείψω, όοοοοχι, ο Δημητριάδης πάλι θα ψάχνει για θύμα να βγάλει απάνω του (μου...) όλη τη συσσωρευμένη επιθετικότητα του, πές το και ζοχάδα ανυπέρβλητη... Όχι, πρέπει να το ζυγίσω καλά το πράγμα, αν δηλαδή δεν υπάρχει εναλακτική και πρέπει οπωσδήποτε να πάω κάτω, να το πάρω πολύ αργά και προσεχτικά... επίσης, πρέπει να αγοράσω ένα ρολόι για το κομοδίνο... για να ιδούμε... καλά έκατσα, καλά έβαλα και το ποδάκι μου στο πάτωμα, κάτσε να βάλω και το άλλο... μη χειρότερα, τζιν είναι αυτό που βλέπω;;; καλέ με το παντελόνι κοιμήθηκα! Και με το μπλουζί επίσης... τουλάχιστον χωρίς κάλτσες, φαίνεται θα ζεστάθηκα... Τώρα αυτό το θέμα που έχω ένα κενό μνήμης απο χθές το βράδυ, να το πιάσω άραγε;... Ή να το αφήσω για αφού έχω κατεβεί τη σκάλα, μη μου πέσει βαρύ τώρα κι αφαιρεθώ... Χμμμ... θα το αφήσω... έτσι, να'μαι και που σηκώθηκα στα πόδια μου! Καλά, τέτοια περηφάνια ούτε το πρώτο χόμο ερέκτους δεν ένιωσε!!! Για πάμε σιγά σιγά... Δωμάτιο, πόρτα, διάδρομος, καλά μέχρι εδώ... σκάλα... στράαααατα, στρατούοουουουλα... Χα! Ψιλοπράγματα!!! Νά'μαι στο κάτω πάτωμα... σα κατσικάκι τα κατέβηκα τα σκαλιά που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Χορν... Καλέ, τι έγινε εδώ;... παπούτσια, δύο, ατάκτως ερημένα... παλτό ένα, μανίκι ένα (το άλλο πού πήγε;;...) επίσης στο πάτωμα, τσάντα κρεμασμένη στο φωτιστικό το Λότεκ, ένα σκασμό λεφτά έκανε και τόσο καιρό δεν το είχα σκεφτεί ότι κάνει και για καλόγηρος!!! Νά κι οι κάλτσες μου, τακτικά-τακτικά βαλμένες η μια πάνω στο καναπέ κι άλλη στο μπουφέ... Νά το και το κινητό στην κρεμασμένη τσάντα.... νά το και το κουμπί... 12 και 24 πρώτα λεπτά... μεσημέρι.... μάαααααλιστα... Εγώ τώρα έχω την σχεδόν βεβαιότητα οτι αργά γύρισα... και ότι καλά πέρασα... αλλά απόδειξη δεν έχω καμία ούτε για το ένα ούτε για το άλλο...

Λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ, πρέπει να ζορίσω το μυαλό μου να θυμηθεί... Η Ρένα!! Ναι, η Ρένα είπε να πάμε για μπυρίτσα μετά τη δουλειά, ναι το θυμάμαι καλά τώρα! Είχαμε μόλις τελειώσει τον τρίτο έλεγχο και μου είπε "Ολγάκι, πάμε για μπυρίτσα μετά;" Κι είπε κι η Φανή θα έρθει, κι ο Θάνος και πετάχτηκε κι ο Λουκάς (που κανένας δεν θα τον καλούσε διαφορετικά αλλά ας όψεται...) κι είπε κι αυτός να'ρθεί... Ναι αλλά τί στα κομμάτια, με μια μπύρα έτσι έγινα, δε μπορεί... Πήγαμε... Καλέ ναι, και μετά η Φανή είπε να πάμε για τσίπουρα και μεζέδες και... ναι, θυμάμαι πολύ καλά και το ντάκο που φάγαμε και τα αυγά στη στάκα και τη μυζηθρόπιτα... και τσίπουρο ήπιαμε, ναι, πολύ τσίπουρο κατά πως φαίνεται... αλλά και πάλι βρε παιδί μου, δεν εξηγείται να είμαι εδώ σαν τον Μπόρν στις ταινίες του (χωρίς τελεσίγραφο αλλά οπωσδήποτε με άπειρα ερωτηματικά...) και να μη θυμάμαι τίποτα απο χθες... μπύρα, τσίπουρα... ααααααααααααα, ναι..... μετά ο Θάνος είπε να πάμε "για ποτάκι"... μμμμ.... ναι, μάλλον αυτό θα είναι... σαν να μου έρχεται τώρα μια εικόνα της αφεντομουτσουνάρας μου να παραγγέλνει μια βότκα με τόνικ... και σαν να μου ξαναέρχεται η ίδια εικόνα... τώρα βέβαια μιλάμε για την ίδια βότκα ή άλλη;... και σαν να τριτώνει το όραμα... κατά πως φαίνεται θα τρίτωσαν και οι βότκες... άτιμο πράγμα το Σουηδικό το αλκοόλ... και σαν να μη κάνει χωριό με το Κρητικό... ειδικά άμα είχε προηγηθεί και Γερμανικό... δε σμίγει παιδί μου ο Βορράς με το Νότο, είναι γνωστά αυτά, είναι πολιτικοοικονομικό το πρόβλημα... μπαααα... ηλικιακό είναι το πρόβλημα Ολγάκι... που περνάν τα χρόνια και δεν το μεταβολίζεις το άτιμο το πιοτί όπως παλιά... κειν'τα χρόνια, φοιτητές λέμε τώρα, πίναμε τα κέρατα μας και την άλλη μέρα τσουτσουρούμ κι η βρούβα μια και δυό στο Πολυτεχνείο για μάθημα και τώρα νιώθω σαν να θέλω να πάρω τηλέφωνο να έρθει το ασθενοφόρο να με μαζέψει... θα σπάσει το κεφάλι μου, θα σπάσει... θα γίνει χίλια κομμάτια και μετά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ποτέ δεν θα θυμηθώ τί έγινε ακριβώς εχθές το βράδυ.... και σαν έχω μια υποψία ότι κάποιον εφίλησα εγώ εχθές... και καλά να ήταν η Ρένα ή ο Θάνος... άντε κι η Φανή, είχε πάει στην αισθητικό για το μουστάκι πρόσφατα... βάρδα μην ήταν ο Λουκάς, βαγγελίστρα μου!!!!

έρως ανίκατε μάχαν....

Τέσσερα χρόνια ολόκληρα ήμουν ερωτευμένη με τον Πέτρο... και κάτι ψιλά δηλαδή μετά, που έλεγα οτι μου πέρασε αλλά μπαρμπούτσαλα μου είχε περάσει... κι όταν με ρώτησε η Λένα αν ακόμα "ενδιαφέρομαι" για κείνον, τον αρνήθηκα ωσάν άλλη Πέτρος απο τας γραφάς (εκτός κι αν ήτουνε κανας άλλος που τον αρνήθηκε τον μελλοθάνατο και τα μπερδεύω...) αλλά μετά η καρδούλα μου το ξέρει πόσο υπόφερα που τους έβλεπα μαζί όταν αυτή η σκρόφα πήγε και του τα ζήτησε κι αυτός της... τα'δωσε... Ναι, ακόμα τους θυμάμαι να μπαινουν μαζί στο μπαρ (τί ποιό μπαρ, "το" μπαρ που πηγαίναμε, στην υπόγα, σάματι είχε και πολλά;;...) και να μου έρχεται η συμφόρηση... και η μέθη, κατόπιν, μια και κατέβασα τη μπύρα μονορούφι... Ναι, ακόμα τα θυμάμαι αν και θα μου πεις, έχουν περάσει κι 20 χρόνια απο τότε... απο την πρώτη γυμνασίου μέχρι την πρώτη λυκείου κράτησε ο έρως... τα πιο τρυφερά μου χρόνια... ναι... Τι γλυκό παιδί που ήταν όμως... απο την πρώτη φορά που τον είχα δεί με άρεσε... φυσικά δεν του το είπα ποτέ, μη χειρότερα! Ήταν άλλα τα χρόνια εκείνα...δεν ήταν πρέπον να ανακοινώνει κανείς τα συναισθήματα του... κρυφά τα κρατούσαμε, τα λέγαμε σε καμιά φιλενάδα (αν τολμούσαμε δηλαδή, διότι οι ίδιες μας οι μανάδες μας μαθαίναν ότι μόνο προδοσία πρέπει να περιμένουμε απο δαύτες... τις φιλενάδες...) που κι αυτή τον ίδιο Γολγοθά ανέβαινε, ε, και πορευόμαστε... Άλλα χρόνια εκείνα... όλα κρυφά... στο σπίτι μας κρύβαμε μέχρι και τις σερβιέτες τότε διότι κατά πώς φαίνεται, η δυνατότητα αναπαραγωγής και η φυσιολογία των γυναικών ήταν μεγάλη ντροπή... ναι, τις κρύβαμε... η δε μάνα μου ήταν τόσο διεστραμένη που της παραέχωνε, στην κρεβατοκάμαρα της,  ανάμεσα στην ντουλάπα και στο κομοδίνο απο την μεριά που κοιμόταν ο πατέρας μου όμως! Κι έτσι κάθε μήνα τραβούσα το ίδιο μαρτύριο, να μπω στο δωμάτιο, να ψαχουλέψω στις σακούλες, να τον ξυπνήσω άμα τύχαινε και κοιμόταν με το χρούτσου-χρούτσου, να χώσω το ακατανόμαστο αντικείμενο-όνειδος κάτω απο τη μπλούζα μου και να τρέξω στο μπάνιο... ευτυχώς, κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα!!!
Ναι... άλλα χρόνια εκείνα... όλα μυστικά... έτσι κι ο έρωτας μου... ποτέ δε του το είπα του Πέτρου ότι έλιωνα για χάρη του... και για να πω και την αλήθεια, τώρα, τόσα χρόνια μετά, που το σκέφτομαι, καμιά φορά έχω την εντύπωση οτι μπορεί κι εκείνος να... τεσπά... ποτέ τίποτα δεν είπε κι αυτός... Βλέπεις ήταν και το άλλο... ο Θάνος... διότι ο Θάνος με ηράσθει σφόδρα με το που με είδε στην πρώτη γυμνασίου... (τί ίντριγκα, θε μου... τι μοιραία γυναίκα που υπήρξα...) και φώναξε "τούκα πρό" στους υπολοίπους αρσενικούς της τάξης... "η Στέλλα είναι δική μου" κι έτσι, και να με ήθελε και κανείς άλλος, πού να έλεγε τίποτα, προδοσία σε φίλο δεν κάνει... προφανώς ήταν αλλιώς με τ'αγόρια...  Έτσι τα περάσαμε κείνα τα χρόνια... στα κρυφά... διότι εγώ δεν είπα τίποτα στον Πέτρο, ο Θάνος κατάφερε να ψελίσει πως μ'αγαπά στη δευτέρα λυκείου ίσα ίσα για να του ραγίσω την καρδιά η κακούργα (δε το έκανα επίτηδες, αλήθεια!!) και να μείνουμε όλοι με ένα σωρό απωθημένα... και με την παρανόηση ότι ζούσαμε έρωτα χωρίς ανταπόκριση... κολοκύθια! Διότι, αφού είχε μαύρα μεσάνυχτα ο άλλος ο άνθρωπος για τον έρωτα, πώς να ανταποκριθεί, ε;;!!

Έτσι πέρασαν τα χρόνια... αλλά όπως και να το κάνεις, η πρώτη φορά που χτυπάει η καρδούλα πάντα μένει στη μνήμη... Πριν κάμποσο καιρό, είμαι για διακοπές (διακοπές... λέμε τώρα...) στα πάτρια εδάφη... Και όπως έχουμε βγεί με τη Χαρά να πιούμε ένα ποτό, πέφτουμε πάνω σ'όλη την παλιοπαρέα που έχουν βγει για να τα πιούνε επειδή... ο Πέτρος παντρεύεται την επομένη! Κι όπως είμαστε όλοι και χαιρόμαστε κι άντε κι άλλο ένα ποτό, κι άντε και στην υγειά του γαμπρού, με παίρνει παράμερα ο Πέτρος και με ρωτάει το κορυφαίο "βρε Στέλλα, κάνω καλά που παντρεύομαι;!"
Άντε τώρα και πες μου εσύ τί να του πείς... Όχι δηλαδή οτι ακόμα ένιωθα το ίδιο, κύλλησε πολύ νερό στ'αυλάκι απο τότε αλλά να, ήταν και που έπαιρνε τη Σοφία τη χαζή... δαγκώθηκα... μια χαρά παιδί... καλόκαρδος κι έξυπνος και χιουμορίστας...  κι εκείνη με ένα νευρώνα και μοναδικό στον εγκέφαλο, που δουλεύει μόνο τα καλοκαίρια διότι το χειμώνα πέφτει σε χειμερία νάρκη για να... ξαποστάσει... (δική μου άποψη αυτή και μπορεί να είμαι και λιιιγάκι προκατειλημένη...) Τί να του πω; Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα, χωρίς ίχνος ειλικρίνιας "φυσικά, Πέτρο μου, πήρες τη σωστή απόφαση!"
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια... διότι άντε και του έλεγα, όχι, είσαι ένα ούφο και μισό που παίρνεις το άλλο ούφο και που πετάς τη ζωή σου κι άμα ήσουν σίγουρος, δε θα με ρωτούσες τώρα εμένα που έχεις να με δεις μια ντουζίνα χρόνια... τί θα άλλαζε; Ίσα ίσα που θα έφτανε όχι μόνο μεθυσμένος στην εκκλησία αλλά και πικραμένος... αν δηλαδή το θυμόταν μέσα στη σούρα του... Τώρα βέβαια, για το ότι δεν του είπα ποτέ οτι ήταν ο έρωτας των παιδικών μου χρόνων, ε, γι'αυτό δεν έχω βρει εξήγηση... Κάτι φορές λέω στο εαυτό μου ότι, δεν μπορεί, κάτι θα είχε καταλάβει και απλώς επειδή εκείνος δεν ενδιαφερόταν για μένα, το άφηνε να περνάει απαρατήρητο... Απο την άλλη, το πόσο τυφλός μπορεί να είναι κανείς ηθελημένα, δεν έχει όριο... όπως στην περίπτωση του Θωμά...

Φίλος αδερφικός ο Θωμάς και κοντοσυνομήλικος,  κάπου δέκα χρόνια πριν στη δουλειά κάναμε γνωριμιά και αχώριστοι γίναμε... Ευτυχώς που είναι κι αυτός, λέω κάτι φορές, και λέμε καμιά σαχλαμάρα, κάνα σοβαρό, κάνα ασόβαρο στο διάλειμμα το μεσημεριανό και περνάει (ζμπρώχνοντας...) η εβδομάδα... γκέι ο Θωμάς, σε αγαπησιάρα σχέση και με ταλέντο και στη μαγειρική και στην διακόσμηση και, όπως αποδείχτηκε επανειλημένα βλέποντας "Sex and the city" στα κοκταίηλ κοσμοπόλιταν... άνθρωπος του νοιαξίματος και της συμπαράστασης της ουσιαστικής... Είμαστε λοιπόν τις προάλες και πίνουμε καφέ και πιάνουμε κουβεντούλα για τις πρώτες μας αγάπες... του λέω εγώ για τον Πέτρο, μου λέει κι αυτός για την... Δροσούλα!!
Του ζήτησε, λέει, στο γυμνάσιο, να τα φτιάξουνε και αυτός είπε ναι... παλιά λέμε, προ διερευνήσεως σεξουαλικού προσανατολισμού και φυσικά σε άλλα χρόνια... Και περάσαν, λέει, τρεις μήνες να στέλνουν ο ένας στον άλλον γράμματα ερωτικά, σε χαρτί επιστολογραφίας αρωματισμένο... έπαιρνε λέει ο Θωμάς το χαρτί, απο πακέτο σε παρακαλώ, αλληλογραφίας και το αρωμάτιζε με δειγματάκια απο αρώματα του Dior, ποιός ξέρει πού πήγε και τα βρήκε, ήταν και κομμάτι πολυκαιρισμένα και σάμπως ληγμένα αυτά, κοντολογίς χάλια αλλά μια φορά η δουλειά γινόταν... Και καλά, του λέω, βρε Θωμά μου, τόσα αρωματισμένα γράμματα έστειλες, ΔΕΝ της πέρασε καν απο το μυαλό της Δροσούλας πως, τέλος πάντων, άλλο ήταν το... target group σου;; Έλα ντε, μου απαντάει, γιατί, μήπως μου πέρασε εμένα απο το μυαλό;;!!
Έτσι ήταν εκείνα τα χρόνια, όλα κρυφά, όλα ακατανόμαστα... τί θέλαμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθαμε... αν κοτούσα να μιλήσω εγώ στη μάνα μου εισέπρατα το "μή μου αντιμιλάς" και τη σφαλιάρα (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά...) και ποτέ δεν κατάλαβα πώς απο τη μιά μου μαθαίναν στο σχολείο και στο σπίτι την σημασία του διαλόγου κι από την άλλη κάθε φορά που προσπαθούσα να εφαρμόσω τις διδαχές και να κάνω διάλογο.... έπεφτε παντόφλα!! Έτσι, όλα κρυφά κι αμίλητα και κουκουλωμένα...
Και τώρα είμαστε όλοι αντάμα στην ψυχοθεραπεία για να μάθουμε να... ανοιγόμαστε!!! Να μάθουμε να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, να μη φοβόμαστε, να μη κρυβόμαστε, να εξηγούμε αντί να παρεξηγούμε... κι ένας χριστιανός δε βρέθηκε να μας το πει τότε, κειν'τα χρόνια,  να το μάθουμε καλά και με το μέσα μυαλό για να μη το ξεχνάμε όπως κι όλα όσα μάθαμε τότε (διότι, τώρα πια... δε μαθαίνει ο εγκέφαλος τίποτις...) και να γλυτώσουμε και τις πίκρες τις τότε και τα λεφτά της ψυχοθεραπείας τα τωρινά!!!

μάνα... του δειλινού καμπάνα...

Κάτσε, να βάλω έναν καφέ, να ανάψω κι ένα τσιγάρο και να σε τα πω... διότι δεν είναι για να τα κρατά κανείς μέσα του μονάχος όλα τούτα,  άνθρωπος είσαι και σκας... και φυσικά αυτά είναι μόνο τα τελευταία τα καμώματα της κυρά Ευδοξίας... για να σε τα πω όλα δεν μας φτάνει μια καφετιέρα ολάκερη και ένα πακέτο τσιγάρα...  ναι... εδώ είμαστε... παίρνει που λες τις προάλες τηλέφωνο πανικόβλητη αλλά ξέρεις και μ'αυτό το υφάκι της συγκρατημένης αισιοδοξίας, αυτό το "δεν-θέλω-να-φανεί-οτι-θέλω-να-πανικοβληθείτε-κι-εσεις-αλλά-θέλω" και με φωνή ξεψυχισμένη αναγγέλει οτι βρήκε την πίεση της στο 27 και όχι πως χρειάζεται κάτι, θα πάει λέει και στο φαρμακείο να της πάρει η Αγγελική την πίεση ξανά με το ηλεκτρονικό το πιεσόμετρο κι έτσι απλώς πληροφοριακά πήρε να το πει... Κόντεψε να μου έρθει εμένα εγκεφαλικό... τώρα βέβαια θα μου πεις κι εγώ χάζεψα και δε μου πέρασε απο το νού οτι με 27 πίεση δε σε παίρνει ο ίδιος ο παθός σχεδόν ποτέ τηλέφωνο, καθότι ανάσκελα και με τον ντουβρουτζά ήδη παθημένο πού να σκεφτεί να τηλεφωνήσει ο καψερός (ή η καψερή στην συγκεκριμένη περίπτωση...) και συνήθως μα απο το νοσοκομείο θα σε πάρουν, μα κανας γείτονας που τον βρήκε, μα απο το ασθενοφόρο.... τεσπά, δεν το σκέφτηκα κι εγώ, βάνω τις φωνές, τι λες χριστιανή μου και τέτοια, ρωτάω μετά "πώς αισθάνεσαι;" και μου απαντά το κορυφαίο "μια χαρά.."!!!!
Ε όχι, αγάπη μου, με πίεση στο ρετιρέ του 27ου ορόφου, δεν δύνασαι να είσαι μια χαρά, ένα κακό μια συμφορά δύνασαι να νιώθεις κι ένα που κοντά στον άλλο κόσμο είσαι, δεν θα αλλάξουμε τώρα και την ιατρική επιστήμη,  κάτι άλλο συμβαίνει... Απο την άλλη, με αυτό το "μια χαρά" που με τροφοδότησε, καλμάρησα... άρχισα να σκέφτομαι λογικά η γυναίκα, δεν μπορεί, λάθος την πήρε την πίεση... Άντε, της λέω, πάνε στο φαρμακείο αφού μια χαρά είσαι και κάτι άλλο συμβαίνει, δεν έχεις πίεση... Πήγε... δυό βήματα είναι, μη φανταστείς οτι πήγε και μακριά, κάθεται, λέει στα παιδιά εκεί να τη μετρήσουν, 14 της την βρήκαν την πίεση!!!!

Το πιεσόμετρο λέει θα φταίει... ε, είναι και παλιό... η γιαγιά το είχε... μη χειρότερα!! Η γιαγιά πέθανε όταν πήγαινα στην τρίτη του δημοτικού, κοντά σαραντάρησα! Ε, είναι πιο παλιό απο σένα, μου απαντά, δεν είχες γεννηθεί όταν το αγόρασε... Μήπως, λέω εγώ τώρα, να το πετάξουμε να πάει στο διάολο, έκανε πιά απόσβεση το πιεσόμετρο και για αντίκα να το κρατήσουμε δεν μου φαίνεται να πιάσει και πολλά στο γιουσουρούμ... Θα μου πεις απο την άλλη, μπορεί και να μη φταίει και το εργαλείο, μη το κακολογώ και άδικα... μπορεί να φταίει και που σαν να είχε ξεμείνει απο δικαιολογίες για να τηλεφωνήσει για τρίτη φορά μέσα στην ίδια μέρα και να το πασπάτεψε λίγο το νούμερο που έδειξε... τί 14 τί 27... το 27 κάνει πιο λουσάτο!! Διότι το πρώτο τηλέφωνο είχε να μου πεί τί λέει ο Αυτιάς στο πρωινό, που χέστηκα και δεν τον πάω και καθόλου, στο δεύτερο ήταν κάτι για τη θειά μου που είχε ξεχάσει να μου το πει εχθές, τρίτο δεν έβγαινε... Δεν ξέρω... και δεν ήξερα και ποτέ με τη μάνα μου... τί είναι αλήθεια, τί είναι φτιαχτό, τί μετρά, τί δεν μετρά... άγνοια... Σαν την άλλη φορά που έπεσε και ήταν σοβαρό, είχε σπάσει τον τένοντα, αλλά στο γιατρό δεν ήθελε να πάει γιατί δεν ήταν τίποτα, λέει... Πήγε τελικά, δύο μήνες μετά, και τη βάλανε στο χειρουργίο... Δεν μπορείς να ξέρεις παιδί μου, όλα είναι τόσο σοβαρά και τόσο ασήμαντα όσο εκείνη θέλει να είναι... Για παράδειγμα... Το οτι έχω πιάσει τα μαλλιά μου ψηλά με ένα μανταλάκι, Ιούλιο μήνα με καύσωνα, και δεν δείχνουν καλά, είναι αρκετά σοβαρό για να αναφερθεί... Το οτι έχασα 5 κιλά και μια χαρά δείχνω με δύο νούμερα μικρότερο τζιν που μάζεψε επιτέλους ο κώλος μου μια στάλα, αυτό είναι ασήμαντο και δεν λέει κουβέντα... Το οτι ο φίλος μου ο Θωμάς έχει φτιάξει το σπίτι του πολύ όμορφο και έχει διαλέξει και μια τέλεια ταπετσαρία και έχει πολύ ωραίο γούστο, αυτό είναι σημαντικότατο και τον παίνεσε τα μάλλα... Το οτι εγώ επίσης έφτιαξα το σπιτάκι μου και διάλεξα και τα νέα έπιπλα και όλοι, μα όλοι, μου κάνουν κομπλιμέντα για το πόσο ζεστό και όμορφο είναι... αυτό δεν είναι αρκετά σημαντικό για να αναφερθεί... ή, μπορεί και απλώς να μην της άρεσε, παίζει κι αυτό... Άλλο παράδειγμα, για την κόρη της κυρίας Πόπης που έχει πάρει τα δένδρα και τα φύλλα και είναι μια ανεπρόκοπη κι άχρηστη μάνα, όλες της λεπτομέρειες τις μαθαίνω γιατί είναι σημαντικό... Για μένα να ρωτήσει τί κάνω, μπορεί και να το ξεχάσει μετά απο μισή ώρα τηλεφώνημα... ναι, έτσι, άλλα είναι σημαντικά, άλλα ασήμαντα...

Το τελευταίο νέο είναι που της πήραμε, με τον αδερφό μου, και στατικό ποδήλατο για να κάνει γυμναστική στην άνεση του σπιτιού της και να χάσει και βάρος... Το είχε βρει εξαιρετική ιδέα όταν το πρότεινα, βάλαμε κι εμείς τα ωραία μας τα λεφτά και της το πήραμε ως Αγιοι Βασίληδες. Αν και, όπως λέει κι η ίδια, δεν χρειάζεται να χάσει βάρος διότι έχουν συνηθήσει τα πόδια της να την κουβαλάνε... τα ίδια πόδια που την πονούν είναι αυτά...  Τεσπά, εγώ απορώ δηλαδή, στην ηλικία της και με 30 κιλά υπέρβαρο, πώς δεν έχει ουρλιάξει κανένας γιατρός ακόμα ότι πρέπει να αδυνατήσει! Ναι... όσο ανέβηκες εσύ απάνω στο ποδήλατο, τόσο ανέβηκε κι αυτή! Δηλαδή, να λέω την αλήθεια, ανέβηκε, έκανε μια φορά, μετά την πόνεσε ο γοφός ή δεν ξέρω τί άλλο και το παράτησε... Της λέω τις προάλες, καλά, ποδήλατο δεν κάνεις (όχι, θα κάνω αλλά να μου περάσει ο γοφός πρώτα γιατί με πονάει πολύ και πάω με τη μαγκούρα... του παπού... που πέθανε όταν ήμουν στα προνήπια...) η δίαιτα πώς πάει; Που μου είχε υποσχεθεί τον Αύγουστο ότι θα κάνει... Απάντηση "ε, τώρα τις γιορτές έφαγα, λύσαξα, δεν θα μετράω τί τρώω χριστουγενιάτικα, είχα πάρει και σοκολατάκια"... Προφανώς, θα είχε μπεί κανείς κουκουλοφόρος με καλάσνικωφ στο σουπερμάρκετ και θα υποχρέωνε τον κόσμο να αγοράσει σοκολατάκια τζοκόντα... διότι αφ'εαυτού της δεν θα το έκανε ποτέ... και μετά θα τους ακολουθούσε και στο σπίτι για να βεβαιωθεί οτι τα έφαγαν, ο κουκουλοφόρος, δεν εξηγείται αλλιώς!!! Ε, καλά, πριν τις γιορτές πώς τα πήγες μάνα με τη δίαιτα; Ε, και να είχα χάσει τα ξαναπήρα... βλέπεις τώρα, μετά την κλιμακτήριο, δεν χάνεται το βάρος εύκολα... Ναι, μάνα, σε ήξερα και πρίν την κλιμακτήριο πόσο έχανες!!! Και εκεί μου πετάει και το κερασάκι στην τούρτα (η οποία θα είχε εξαφανιστεί αν την είχε μπροστά της)... φταίει λέει ο θυροειδής της!!! Μη χειρότερα και αλοίμονο σε όλους αυτούς που έχουν αληθινά πρόβλημα με το θυροειδή τους!!! Καλέ αφού φτιάχνει δύο κιλά περγαμόντο γλυκό και το καθαρίζει μονάχη της, ποιος θυροειδής και κουραφέξαλα;;!! Και κάθε φορά που την παίρνω τηλέφωνο και την πετυχαίνω στο μαγείρεμα, μανέστρα λαδερή με ντομάτα φτιάχνει και την τρώει όλη την κατσαρόλα μόνη της!! Και δεν φταίει κανείς άλλος δηλαδή, έγώ φταίω που κάθομαι και σκάω... Και μου τα λέει ο Κοσμάς, ο αδερφός μου, μη σκας Ριτάκι, δεν αλλάζει ο άνθρωπος, αλλά εγώ εκεί... να σκάω... και πάλι καλά δηλαδή που μάνα υπάρχει μόνο μία... γιατί δεύτερη, δεν νταγιαντάω!!!

στο σύρμα...

Εγώ τύπος της περιπέτειας δεν ήμουν ποτέ... δηλαδή η φίλη μου η Μυρτώ ατρόμητη κι άφοβη με έλεγε πάντα αλλά μόνο στα γκομενικά... δηλαδή, να τον πλησιασω εγώ τον άνδρα και να του πιάσω και κουβέντα και να του κάνω και τα γλυκά ματάκια, ποτέ μου δεν κόλλωσα... αλλά μη με βάλεις σε βάρκα, μη με βάλεις ψηλά να κρέμομαι, με τα υπογλώσσια κρατιέμαι!! Τέτοιο πανικό δεν μπορώ να τον περιγράψω. Σαν να μου κόβεται η ανάσα και μετά να μου ξαναέρχεται με πολλές μαζί και μετά βουτάω ό,τι βρίσκεται δίπλα μου και το σφίγγω σαν να θέλω να το σπάσω (μαζί και το χέρι μου) μα χέρι είναι, μα χερούλι είναι, μα κουπί μα κουπαστή... ένα χάλι μαύρο.... για λούνα παρκ και τοιαύτες αθλοπαιδιές ούτε λόγος φυσικά, να χάσουμε και τον έλεγχο των σωματικών λειτουργειών μας (κοινώς να μας φύγει το τσίσο...) να μας φάει το ρεζιλίκι, απαπά...
Βρε τί το ανέλυσα το πράγμα με την ψυχολόγο μου, τί να πάμε λέει πίσω να εντοπίσουμε την αιτία του κακού  και πότε ήταν λέει που πρωτοφοβήθηκα τα καράβια και τα λούνα παρκ... τί να το κάνω αγάπη μου, ε;; Μια χαρά και ξέρω που κόντεψα να πνιγώ με το σαπιοκάραβο, τη "Βαρβάρα" με τ'όνομα, στον πηγαιμό για τις Σπέτσες... και μια χαρά το ξέρω πως το χεσμεντέν το μεγάλο με τα ύψη το έπαθα όταν ο πειραγμένος ο θείος μου με πήγε στο λούνα παρκ και με έβαλε μόνη μου, στο θεό σου, 5 χρονών παιδί στην κυρία με τη μεγάλη φούστα που όλο στριφογύριζε και απάν και κάτω πήγαινε, και τα είδα όλα το φουκαριάρικο, μέχρι το παπούτσι μου έφυγε και έλιωσα στο κλάμα και τη φωνή... εντάξει, τα ξέρω όλα αυτά μια χαρά, τώρα τί κανουμε;; Ούτε η θεραπεία και η ανάλυση βοήθησε, ούτε η ύπνωση (ναι όλα τα έκανα και θα σας το πω και το γιατί...) ούτε τίποτα... στα ίδια χάλια είμαι και τα γεράματα κοντεύουν και δεν το βλέπω και να διορθώνεται το πράγμα...

Κι εγώ δηλαδή μια χαρά τον έπαθα το συμβιβασμό με την κατάσταση μου, είπα, δε βαριέσαι βρε Αλικάκι, άλλοι φοβούνται να βγούν απο το σπίτι τους, άλλοι τρέμουν το σκοτάδι, εσύ έχεις το δικό σου το ίρτζι... εντάξει, δεν σε βλέπω για μπάντζι τζάμπινγκ αλλά εσύ να είσαι καλά, έχει ένα σωρό άλλα να σου προσφέρει η ζωή... Τί κι αν δεν διασχίσεις τον Ατλαντικό με ιστιοπλοϊκό, πας με αεροπλάνο που είναι και πιο γρήγορο και που δεν το φοβάσαι καθόλου (όπως ένα σωρό άλλος κόσμος που το τρέμει, να τα λέμε κι αυτά...). Έτσι το είδα το πράγμα και ησύχασα... και ζούσα την ήσυχη τη ζωούλα μου μέχρι που ήρθε ο Σάββας... Τώρα να πω οτι το περίμενα οτι θα μου βγει τέτοιος περιπετειώδης ο Σάββας, ψέματα θα πω. Ένα ήσυχο, γλυκό (ολόγλυκο...) παιδί, κομπιουτεράς στο επάγγελμα, είπα και γω τί πιο ριψοκίνδυνο να κάνει απο το να μου στήσει το δίκτυο στο σπίτι που μαντάρα τα είχα κάνει και του βγήκε η ψυχή να το συμμορφώσει... Αμ δε! Την επάτησα κανονικότητα... αφ'ενός με τον Σάββα, που όπως είπαμε είναι ολόγλυκος, κι αφετέρου με την κρυμμένη του προσωπικότητα, τον άλλο του εαυτό... αυτόν που τρελαίνεται για βάρκες και τελεφερίκ και τόμπογκαν (τί είναι το τόμπογκαν;... τσουλίθρα είναι πάνω σε ένα πράμα σα λάστιχο αυτοκινήτου και πάει με οχτακόσια χιλιόμετρα την ώρα μέχρι να τα κάνεις απάνω σου, απο την κορφή του βουνού στον πάτο, νά τι είναι το τόμπογκαν...) και λούνα παρκ και Ντίσνεϋλαντ κι όλα όσα εγώ τρέμω... καλά, όχι όλα, αυτό είναι υπερβολή αλλά με νιώθετε τι θέλω να πω... λόγω Σάββα δηλαδή και όλες οι απόπειρες να το ξεπεράσω όλο αυτό το βάσανο με τις φοβίες... αλλά μάταια...

Πήγαμε στην Κίνα με το Σάββα... και πήγαμε και στο Τείχος, τι διάολο, πας στην Κίνα και να μην πας να ανεβείς το Τείχος το Σινικό... μέχρι κι απο το διάστημα φαίνεται... Ναι, πήγαμε, αλλά όχι στο εύκολο το κομμάτι που πάει όλος ο κόσμος και φχαριστιέται, όχι, είχε πάει εκεί ο Σάββας.... εμείς πήγαμε στο άλλο, το απόκεντρο... Και φτάνουμε εκεί, να πάρουμε λέει το τελεφερίκ, δεν έχει άλλο τρόπο να ανεβείς... χεσμένη στα βρακιά μου ήμουν αλλά είπα, έ, κλειστό πράγμα είναι, ασφαλές, θα τα καταφέρω... Αμ δε!!! Φώναζε ο κινέζος, φώναζε ο Σάββας, με βάνανε σπρώχνοντας σε ένα σιδερένιο πράγμα σαν κι αυτά που πάνε στα χιόνια στο σκι, ανοιχτό απο παντού, σα κούνια που κουνιότανε με τον αέρα και με ξαμολάνε πάνω απο κάτι χαράδρες, κάτι γκρεμούς, σα μπουγάδα απλωμένη να κρέμομαι και να προσεύχομαι, μάλιστα, εγώ να προσεύχομαι που δε το είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου! Και ν'αναρωτιέμαι, πιάνουν καλέ οι προσευχές άμα τις κάνεις για πρώτη φορά στα 34;;!! Μάλλον ναι διότι το σύρμα δεν κόπηκε και φτάσαμε πά στο Τείχος,  ένα τέταρτο κάναμε να φτάσουμε, μισή ώρα μου πήρε μέχρι να σταματήσουν να τρέμουν τα γόνατά μου! Και πάνω που συνήρθα η γυναίκα, καβαλήσαμε το τόμπογκαν για να κατεβούμε (εγώ πάλι απο το σύρμα δεν πήγαινα, πάτησα πόδι!)... Έκατσα και λίγο κατά πίσω, είμαι και τροφαντούλα, δεν πάγενε το τομπογκαν γρήγορα, πίσω μου ο Σάββας να φωνάζει τρέχα, πιο πίσω οι υποδέλοιποι τουρίστες να συνοστίζονται, κάτι κινεζοι επίσης φώναζαν, εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα και πάλι απο μέσα μου σταυροκοπιώμουν, μια ομορφιά.... με τις καλύτερες αναμνήσεις έφυγα από την Κίνα...
Μετά πήγαμε ρομαντικές διακοπές στη Μαδέρα... με το που πάτησα το ποδάρι μου το είδα.... ένα τελεφερίκ, απάνω σε κάτι κολώνες καμιά δεκαριά μέτρα ψηλά, να ανεβοκατεβαίνει απο την πιο ψηλή κορφή του βουνού στο λιμάνι... απάνω απο χαράδρες και γκρεμούς...  ξανά... Πρώτη μέρα που φτάσαμε άρχισε να με ψήνει ο Σάββας να τη ζήσουμε την εμπειρία, που είναι μαγευτική η θέα, τρείς μέρες αντιστάθηκα και μετά είπα το ναι... δεν ξέρω αν ήταν τα πιο εφιαλτικά 15 λεπτά της ζωής μου, υπάρχει και το προηγούμενο της Κίνας (αυτή τη φορά τουλάχιστον ήταν κλειστή η καμπίνα...) αλλά τον πανικό που έζησα, να μην το ζαναζήσω βαγγελίστρα μου! Είχα βουτήξει τη μπάρα δίπλα μου, είχα κλείσει τα ματάκια μου (τη θέα τη μαγευτική δεν την είδα... την ονειρεύτηκα το βράδυ... και το επόμενο και το μεθεπόμενο... σε εφιάλτη...), έτρεμα ολόκληρη και δεν ανέπνεα μη κουνηθεί η καμπίνα! Φυσικά, προσευχόμουν πάλι...

Το τελευταίο ήταν στο Μεξικό... πήγα η γυναίκα να απολαύσω την παραλία, τα ποτά με τις ομπρελίτσες και την ξάπλα... και τί να δω;! Ατραξιόν του ξενοδοχείο μια σκάφη που κρεμόταν απο ένα αλεξίπτωτο! Κι όχι μόνο αυτό αλλά για να απολαύσει κανείς αυτό το μεγαλείο έπρεπε να πάρει μια μικρή βαρκούλα, να πάει σε μια πιο μεγάλη βαρκούλα όπου ήταν η σκάφη και απο κει να βρεθεί σταδιακά στη θάλασσα, απά στη σκάφη, και μετά ψηλά στον αέρα καθώς τραβούσε η βάρκα τη σκάφη!!! Περιττό να πω με το που το είδε ο Σάββας ενθουσιάστηκε! Εγώ... δεν ενθουσιάστηκα... χέστηκα στα βρακιά μου... ξανά!! Και τον νιώθω τον καψερό, και θέλω να του κάνω και το χατήρι αλλά δεν μπορώ που να πάρει ο διάολος.... Δηλαδή όλο ετούτο ήταν όλοι μου οι εφιάλτες μαζεμένοι, τί βάρκες, τι σκοινιά να κρέμεσαι, όλα μαζί πακέτο... δηλαδή αυτό για να γίνει χειρότερο έπρεπε να είναι κι η σκάφη γεμάτη φίδια!! Δεν είπα ναι... ούτε που καβγαδίσαμε με πτόησε, ούτε και που μου είπε οτι είμαι βαρετή και γριά με κούνησε απο την θέση μου ούτε και που μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου (τι έκφραση... καλέ αλλού είναι οι κίνδυνοι, μη χειρότερα...) οτι θα χάσει το ενδιαφέρον του αν δεν αρχίσω να κάνω τέτοια σπορ... Τον αγαπάω, τον λατρεύω, αλλά τούτο το τελευταίο δεν το πάλευα... Και το ξέρω οτι το επόμενο θα είναι κάτι παρόμοιο και ότι στο επόμενο ταξίδι μα βάρκα θα μας βρεθεί στο δρόμο μα σύρμα για κρέμασμα και πάλι μες στο φόβο και στις προσευχές θα είμαι... και μακάρι να μην ήμουν έτσι, με όλη μου την ψυχή το εύχομαι... αλλά είμαι... άσε που επιπλέον φοβάμαι ότι με όλα αυτά θα καταντήσω και... θρήσκα!!!

Υ.Γ Καλή χρονιά σε όλους.... και μακριά απο κακοτοπιές ;)