σκάσε και κολύμπα...

Βαριέμαι!!!!.... Σιγά, θα μου πεις, τί περίμενες κοπέλα; Στη δουλειά είσαι, να περνάς κοτσάνι; Αδύνατον, δεδομένου οτι όπως έλεγε κι ο πατέρας μου, η δουλειά είναι κακό πράγμα και γι'αυτό σε πληρώνουν για να την κάνεις, αν ήταν καλό το πιο πιθανό είναι οτι θα πλήρωνες εσύ... Ναι, κακό πράγμα αλλά ας όψεται που αλλιώς λεφτά δεν μπαίνουν στην τσέπη... Εγώ δηλαδή το προσπάθησα να βρώ εναλλακτικές λύσεις στη ζωή μου...  Επειδή απο νωρίς το ψιλιάστηκα ότι δεν θα μου πολυαρέσει να δουλεύω... τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα...

Πρώτα προσπάθησα να γίνω γόνος πλούσιας οικογένειας... αλλά αυτό δεν το πέτυχα διότι ήμουν ήδη καθυστερημένη όταν άρχισα την προσπάθεια μιας και, ε, είχα ήδη γεννηθεί σε μια οικογένεια μη πλούσια... να ξαναγεννηθώ ήταν νωρίς, άρα δεν μου έκατσε αυτό... Μετά, που μεγάλωσα λιγάκι, είπα να παντρευτώ έναν πλούσιο... Αλλά ούτε κι αυτό δεν μου έκατσε για πολλούς και διαφόρους λόγους... Πρώτα πρώτα εμφανισιακώς δεν είμαι η Τζούλια (χαζές ερωτήσεις του στυλ ποιά είναι η Τζούλια δεν θέλω, μη με συγχίζετε τώρα...) και όχι μόνο δεν είμαι αλλά κι αυτή η τρισκατάρατη μου πήρε το ποσοστό μου σε μήκος ποδιού και βρέθηκε αυτή με περίσσευμα κι εγώ με έλειμμα... έπειτα είμαι και ξεροκέφαλη κι αυτά που μου περνάν απο το μυαλό τα λέω, και καλά και κυρίως κακά... όχι, αυτό δεν είναι το πακέτο που ο μέσος πλούσιος άνδρας επιζητά στη μέλλουσα σύζυγό του, δηλαδή μετρίου αναστήματος, μεγαλούτσικου εκτοπίσματος και παράλληλα ομιλιτικότατη... ή τέλος πάντων εγώ έτσι το κατάλαβα μια και κανείς πλούσιος δε με ζήτησε σε γάμο μέχρι ώρας (ναι, όσο ζώ ελπίζω... τρομάρα μου...).. ούτε και φτωχός δηλαδή με ζήτησε τώρα που το σκέφτομαι...
Μετά προσπάθησα να γίνω εισοδηματίας επειδή είχα γνωρίσει μια φορά κάτι ξαδέρφια της μάνας μου που πήγαιναν γυμναστήριο το πρωί, τρώγαν μεσημεριανό έξω με φίλους (τις καθημερινές αυτό...), ζούσαν σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα, ρετιρέ διαμπερές στους Αμπελοκήπους (απο την κάτω μεριά της λεωφόρου, πολύ καλή περιοχή...), κάναν ψώνια και είχαν πάει διακοπές στο Μπαλί (εγώ τότε δεν ήξερα πού είναι το Μπαλί αλλά μου φαινόταν το πιο εξωτικό μέρος του κόσμου όλου... η διαφορά με τώρα είναι που τώρα ξέρω που περίπου είναι... αλλά ακόμα μου φαίνεται σούπερ εξωτικό...) κι όλο αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά ταιριαστό στην ιδιοσυγκρασία μου...  Ρώτησα λοιπόν τη μάνα μου τί δουλειά κάνει ο Αριστείδης (ο ξάδερφος) για να κατευθυνθώ προς τα κει και μου είπε πως είναι εισοδηματίας... Το πρόβλημα ήταν οτι δεν είχα εισοδήματα... και μεταξύ μας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να τα αποκτήσει  κανείς... Τελικά, κατάλαβα πως ο εισοδηματίας είναι περίπου σαν το γόνο πλούσιας οικογένειας... με τη διαφορά ότι πληρώνει λιγότερη εφορία... περιττό να πω, ούτε αυτό μου έκατσε ώς καριέρα...

Έτσι, κι επειδή το ξεροκέφαλο μου τά' παιρνε τα γράμματα, εσπούδασα κι έγινα εργαζόμενη γυναίκα...  Κι όχι, παράπονο μεγάλο δεν μου έχει μείνει, αλλά να, είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που ο μυαλός μου δεν μπορεί να συγκεντωθεί σε τίποτα άλλο πέρα απο το ρήμα "βαριέμαι" το οποίο επαναλλαμβάνω ξανά και ξανά μέσα μου (κι έξω μου δύο τρείς φορές...) σαν μάντρα για διαλογισμό... και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή μπροστά μου περιμένοντας να ανοίξει η πόρτα του γραφείου και να μπει μέσα μια άλλη εργαζόμενη γυναίκα (ή και άνδρας βρε αδερφέ, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;...) και να κάνει τη δουλειά που ο αφεντικός μου περιμένει να κάνω εγώ σήμερα... και να πληρώσω βρε αδερφέ!! Δεν είναι πως είμαι τεμπέλα, όχι, εργατική είμαι και συνήθως αποδοτική και πολύ καλή στη δουλειά μου (και δε τα λέω αυτά επειδή είμαι μπροστά...), αλλά σήμερα.... σήμερα τίποτα... Διότι η πνευματική η εργασία έχει αυτό το κακό, άμα ο εγκέφαλος αποφασίσει απο μυαλού του να μη συνεργαστεί, κλάφτα Χαράλαμπε... γιατί, σου λέω, πες οτι δουλεύεις σε ένα συσκευαστήριο φρούτων και η δουλειά σου είναι να βάζεις τα σταφυλάκια ωραία ωραία μέσα στα κουτάκια για να γίνουν εξαγωγή και να τα χαρεί ο μέσος Ολλανδός, ε, μπορεί μια χαρά ο μυαλός σου να χαζεύει και να φαντάζεσαι οτι είσαι στο Μπαλί και παράλληλα τα χεράκια σου να κάνουν τη δουλειά και να μην κινδυνεύεις να σε απολύσουν... ενώ άμα η δουλειά είναι να γίνει μόνο με το μυαλό, ε;... εδώ σε θέλω...
Βέβαια, να το λέμε και του στραβού το δίκιο, απο την άλλη μεριά, με δουλειά σε συσκευαστήριο φρούτων μάλλον δεν θα καταφέρεις ποτέ να πας στ'αλήθεια στο Μπαλί ενώ με τη δική μου τη δουλειά δεν είναι και τόσο απίθανο... αν δεν με απολύσουν! Διότι αν συνεχίσω έτσι όπως σήμερα, κάνοντας μια τρύπα στο νερό καθημερινώς, ε, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα αριβάρει ο αφεντικός μου και θα μου πει βρε κοπέλα, σαν πολύ δε κωλοβαράς; Ναι, και δίκιο θα έχει... κι άντε να του εξηγήσεις οτι ο εγκέφαλος είναι σε απεργία και δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να κάνω δεδομένων το συνθηκών... είναι και στουρνάρι, χαμπάρι δεν θα πάρει αλλά και να πάρει το πολύ πολύ να μου πει να την κηρύξω παράνομη και καταχρηστική την απεργία του εγκεφάλου και να στρωθώ στη δουλειά...

Ωχχχχ... και δεν περνάει η ρουφιάνα η ώρα τουλάχιστον να γίνει πέντε να φύγω... έτσι, για να μην είμαι εδώ, να μην νιώθω τόσες τύψεις... γιατί όπως και να το κάνουμε, το φέρω βαρέως που δεν παράγω σήμερις... επιπλέον αμα δεν είμαι εδώ δεν μπορεί και να με δεί κανείς να κάθομαι άπραγη όλη μέρα... αλλά είναι νωρίς ακόμα, δε με παίρνει... μήπως να πω οτι έχω οδοντίατρο και να την κοπανίσω... τι κατάπτωση... τι παρακμή... μεταξύ μας και στ'αλήθεια να είχα να πάω στον οδοντίατρο σήμερα θα προτιμούσα μέχρι και απονεύρωση απο το να δουλέψω... τι κακό κι αυτό... και δεν είναι να πεις οτι μου φταίει κάτι... καλά κοιμήθηκα, καλά ξύπνησα, ο καιρός δεν είναι πολύ χάλια (λίγο...), είναι και σχεδόν Σαββατοκύριακο (άμα περάσει το μέσο της εβδομάδας εγώ έτσι το βλέπω... αισιόδοξα!)  αλλά και πάλι... τίποτα... δεν μπορώ να δουλέψω και μάλλον είναι ώρα να το πάρω απόφαση οτι σήμερα μπαρμπούτσαλα θα πάει η μέρα... Ό,τι τσάντα και ό,τι παπούτσι είχε να μου προσφέρει το διαδύκτιο τα τσεκάρησα, κι απο φωτογραφίες του Μπαλί (βρε, μπας και συμβαίνει κάτι με το σύμπαν, πολύ το μελετάω το νησί σήμερα... νησί δεν είναι;;) άλλο τίποτα, έχω εντρυφίσει... Μόνο κάνα φράγγο δουλειά δε λέω να κάνω... Μπα, αυτό είναι, θα το πάρω απόφαση, θα υποκείψω στην αλήθεια της σημερινής μέρα ότι έτσι στα χαμένα θα πάει κι αύριο θα πρέπει να σπιντάρω για να βγάλω τα σπασμένα... Αλλά είπαμε, απεργία εγκεφάλου και εγώ απεργοσπάστης δεν ήμουν ποτέ... Τί ώρα πήγε άραγε;... Μήπως να... τηλέφωνο!!! Χτυπάει!!! Τι ευτυχία είναι αυτή!! Ευλογημένος όποιος και να είναι που με βγάζει απο τη μιζέρια μου...

-"Ναι, έλα μαμά, ναι,.. όχι, δεν πρόλαβα να περάσω απο το φαρμακείο να σου πάρω τα χάπια της πίεσης... ναι, φεύγω τώρα τρέχοντας να τα πάρω, ναι, τα λέμε..."