Τί εννοείς βρε σαρδανάπαλε "δεν είναι αυτό που φαντάζομαι";;!!! Λες και έμεινε τίποτα στη φαντασία μου, κι ο δικός σου ο κώλος ξεβράκωτος είναι (και δεν μου κάνει και καμιά εντύπωση, τέσσερα χρόνια τον βλέπω καθημερνά...) κι ο δικός της επίσης!!! Δεν έμεινε τίποτα για τη φαντασία μου, όλα φόρα-παρτίδα φιγουράρουν μπρος στα έρμα τα μάτια μου!! Τι εννοείς, μήπως να φανταστώ ότι υπάρχει και τρίτος στο κρεβάτι;;; Και αυτό το "αγάπη μου" στο καπάκι που φυστικώνεις μια που δεν είναι εγώ, κάπως άκαιρο το βρίσκω το λιγότερο!!!
Αυτά έπρεπε να του πώ... για αρχή... αλλά δεν άνοιγε το ρημάδι να βγούν λογάκια απο μέσα... μούγγα στεκόμουν μπροστά στο θέαμα, όσο να πείς και με μια ντροπή, γιατί την Όλγα εγώ, όσες φορές την είδα με βρακί ήταν (οκ, δεν είμαι βέβαια γι'αυτό, αλλά για τα υπόλοιπα τα ρούχα απο πάνω απο το βρακί είμαι, τα είδα, σας ορκίζομαι...) και τώρα να τη βλέπω τσίτσιδη... και να μην μπορώ να σταματήσω να κοιτάω την κυτταρίτιδα της, διότι αφ'ενός το παίζει και σούπερ γκόμενα και πολύ το χαίρομαι που κι αυτή σαν όλες μας είναι ξερούχωτη, αφ'ετέρου αν πάρω το βλέμα μου απο την κυτταρίτιδα μπορεί να πέσει το άτιμο πουθενά αλλού... και δεν την θέλω τόση οικειότητα, βαγγελίστρα μου!!
Και σ'αυτή την κατάσταση, η Όλγα λέω, στο κρεβάτι μου!! Ούτε τραπέζι σε καφετέρια μέχρι τώρα δεν είχαμε μοιραστεί, ένα γεια κι ένα αντε γεια λέγαμε, και τώρα να μοιραζόμαστε κρεβάτι, σεντόνια ΚΑΙ άντρα!!! Όλα πακέτο... Στήλη άλατος είχα μείνει... Σαν το χάνο να κοιτάω μια τον έναν και μια την άλλη και να μη βρίσκω τί να ξεστομίσω... Σαν σκηνή απο ταινία του Αγγελόπουλου που όμως χρυσό λιοντάρι (ή φοίνικα ή κάτι τέοιο τέλος πάντων...) δεν πρόκειται να πάρει...
Άραγε το εγκεφαλικό επεισόδιο το καταλαβαίνει κανείς όταν το παθαίνει;... Θέλω να πω, όταν κάνει έτσι το αγγειάκι και διαλύεται στα εξ ων συνετέθει, νιώθει κάτι ο φουκαράς (ή η φουκαριάρα...) κάτοχος του εν λόγω αγγειακίου; Πέρα δηλαδή απο το που στραβώνει ο στόμας σου και δεν μπορείς να πεις την αλφαβήτα, αυτά έρχονται μετά και ανάλογα με το μέγεθος της αγγειακής καταστροφής... Τεσπά, αυτό που θελω να πω εγώ (που γιατρός δεν είμαι, λογίστρια είμαι...) είναι οτι αν τα μικρά εγκεφαλικά δεν έρχονται με φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες, αν δεν καταλαβαίνουμε τίποτα απο δαύτα όταν είναι μικρούτσικα, παρά μόνο που μένουμε έτσι κάγκελο, ε, μήπως έπαθα ένα χθες και γι'αυτό στεκόμουν σαν το στρατιωτάκι αμίλητο, ακούνητο...
Κομμάτια ήμουν η γυναίκα χθες βράδυ, ξανά, και όχι, όσο και να μαθαίνουν τα βουνά απο τα χιόνια, δεν τα απολαμβάνουν καθόλου κι αυτό καρατσεκαρισμένο (κι όποιος αμφιβάλει ας φανταστεί την πάρτη του σκεπασμένη απο χιόνι και πάγο μόνιμα σαν αρακάς του μπάρμπα Στάθη στον καταψύκτη... έγινα κατανοητή τώρα νομίζω...)
Πάλι λοιπόν ένα ερείπιο της ζωής ήμουν, πάλι Ζαχαριάδη είχαμε στο γραφείο... κι όταν έχουμε Ζαχαριάδη, το λογαριασμό του δηλαδή, ο ίδιος δεν έχει πατήσει το ποδάρι του ποτέ, πολύ μεγάλης όρνιθας αβγό του λόγου του και δεν ασχολείται με τέτοια τιποτένια ζητήματα όπως αυτά που γεμίζουν τη δική μας τη ζωούλα, τότε πέφτουν τα γνωστά τηλεφωνήματα σε μανάδες, γυναίκες, γκόμενους, κομμωτές και μανικιουρίστες οτι θα τραβήξει μακριά η βαλίτσα και να μη μας περιμένουν όχι για βραδυνό φαγητό (ή κούρεμα και μανικιούρ αντίστοιχα), ούτε και για καφέ το πρωί... Διότι όταν πιάνουμε το Ζαχαριάδη, μας βρίσκει το ξημέρωμα μπροστά σε υπολογιστές και εκτυπώσεις και κομπιουτεράκια και χαρτάκια, δίπλα σε άδεια κουτιά πίτσας και μπύρας και περιτυλίγματα απο σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου (διότι χωρίς σοκολάτα δεν δουλεύει ο εγκέφαλος με τίποτα τις άγριες τούτες ώρες... και μεταξύ μας, ούτε με τη σοκολάτα δουλεύει...)
Έτσι περίπου κι εχθές... διότι εχθές, για κάποιο περίεργο λόγο που κατά πάσα πιθανότητα με λάθος υπολογισμούς συνδέεται (και που θα μας σκάσει στα μούτρα σήμερα έτσι για να ολοκληρωθεί η ομορφιά της σημερινής μέρας... και πόση άλλη ομορφιά να αντέξω η γυναίκα πιά...), εχθές λοιπόν τελειώσαμε νωρίς... σχετικά... και έτσι με το που αρχίζαν οι ειδήσεις οι βραδυνές για τον υπόλοιπο κόσμο, είπαμε κι εμείς τις καληνύχτες μας και τραβήξαμε ο καθένας για το σπιτικό του...
Και φτάνω στο σπιτικό μου και βλέπω την Όλγα ξεβράκωτη στο κρεβάτι μου... και δεν είναι λέει κι αυτό που φαντάζομαι... Κι έτσι όπως είμαι με το πιθανό εγκεφαλικό που λέγαμε, αντί να τους πετάξω έξω και τους δυό απο το κρεβάτι μου και το διαμέρισμα μου, κάνω μεταβολή και αποχωρώ σαν μεγαλειώδης βλαξ!!! Χωρίς ούτε μια λέξη!!!
Και το χειρότερο δεν είναι που ήμουν κομμάτια και αναγκάστηκα να οδηγήσω σ'αυτή την κατάσταση μέχρι της Ζωής, δεν είναι που ήπια 4 βότκες όταν έφτασα εκεί (και το ρημάδι το αλκοόλ δε το μεταβολίζω πια όπως δέκα χρόνια πριν...), δεν είναι που δεν έφτασα μόνη στης φιλενάδας μου αλλά παρέα με ένα έξτρα λαρτζ κουτί Λεωνίδες (που για να μην είναι μονάχοι τους στης Ζωής, τους συντροφέψαμε και με δύο πίτσες σπέσιαλ...) και που όλα αυτά που, προφανώς, χλαπάκιασα στον πισινό μου έχουν εγκατασταθεί ήδη και επ'αόριστον... όχι... το χειρότερο είναι που η γλώσσα μου λύθηκε όταν έφτασα στης Ζωής!!!! Με τρία τέταρτα καθυστέρηση!!! Κι όλα όσα είχα να πω, λάθος αυτιά τα άκουσαν.... Και το μόνο που κάνει λίγο να σκάσει το χειλάκι μου σήμερα, έτσι, μια σταλίτσα, είναι που και η Όλγα έχει κυτταρίτιδα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου