Το έχασα το πάρτυ της χρονιάς, το έχασα και πάει... και μέσα στη χρονιά είναι γνωστό πως μόνο ένα μπορεί να είναι "το" πάρτυ της χρονιάς και είναι αποδεδειγμένο οτι άμα το χάσεις πρέπει να περιμένεις τουλάχιστο ένα χρόνο για το επόμενο... ανώτερα μαθηματικά αυτά, καλά που πήγα στο Πολυτεχνείο και μου τα μάθανε... Κρίμα όμως τα πτυχία μου (ε, λέμε τώρα "πτυχία", ένα πηρα κι αυτό μου βγήκε το λάδι για να το καταφέρω... και είχα πάθει και ένα υπαρξιακό στο τρίτο έτος και ήθελα να τα παρατήσω γιατί με είχε πιάσει μια αηδία που θα έπρεπε να είμαι μέσα στη λάσπη και τη σκόνη και το εργοτάξιο ως "διπλωματούχος μηχανικός" και δε μου πάνε καθόλου εμένα ούτε η λάσπη, ούτε η σκόνη ούτε το εργοτάξιο... τεσπά, το ξεπέρασα το υπαρξιακό και το πήρα το ρημάδι...), κρίμα όμως γιατί και με όλα μου τα διαπιστευτήρια (έχω και Σορμπόν 1 στα γαλλικά... πιάνο δε κατάφερα να μάθω, πονεμένη ιστορία αυτή για άλλη ώρα...) δεν κατάφερα να εξασφαλίσω μια πρόσκληση στο πάρτυ... και πήγε μόνη της η Ρέα και το γέλιο της αρκούδας μόνη της το έκανε (ούτε κι η αρκούδα κατάφερε να πάρει πρόσκληση...)
Η πρόσκληση άλλο πράγμα... λουσάτο... χλιδάτο... στο εξώφυλλο του Vanity Fair λέει (κι όσοι δεν ξέρετε τι είναι αυτό, να πάτε να το γκουγκλάρετε διότι δεν πρόκειται να χάσω εγώ το χρόνο μου να σας διαφωτήσω... άσχετοι... ορίστε μας...) η εορτάζουσα (τι σου είναι οι υπολογιστές βρε παιδί μου...) με χαμόγελο αστραφτερό και ρούχο εντυπωσιακό... Εγώ τώρα για να λέμε και την αλήθεια προσωπικά δεν την ξέρω την κοπέλα... αυτό μάλλον είχε να κάνει και με το που δεν με κάλεσε... ε, όσο να πεις κανείς στα γενέθλια του θέλει να έχει ανθρώπους που τουλάχιστον τους γνωρίζει... χμμμ... ε, καλά δεν την αδικώ... είμαι ανώτερος άνθρωπος... πάντως μπορεί να μην συστηθήκαμε ποτέ μέχρι τώρα αλλά πέρυσι ήμαστε μαζί στο χριστουγεννιάτικο πάρτυ του γραφείου... ε, μαζί δηλαδή στον ίδιο χώρο, όχι μαζί παρέα...
Βέβαια απο εκείνο το πάρτυ μείναν κάτι φωτογραφίες που πολύ κολακευτικές δεν ήταν... για την περί ου ο λόγος δηλαδή, εγώ όπου φύγει φύγει άμα δω φωτογράφο (σαν τη κατσιβέλα βγαίνω όποια πόζα, ή μή πόζα, και να πάρω κι έτσι τους αποφεύγω όπως ο διάλος το θυμιατό...) Δηλαδή η κοπέλα κούκλα ήταν αλλά να, ήταν που το ρούχο της βραδυάς ήταν κομμάτι... πώς να το πώ... ε, όλα έξω... Ο Μπάμπης κι ο Μηνάς (οι συνάδελφοι ντε) "επαγγελματικό" το είπαν... τώρα βέβαια κι αυτοί, κακεντρεχείς και ζηλιάρηδες και λιγούρηδες είναι, δεν ήθελαν πολύ, της την κολλήσαν την ταμπέλα της κοπέλας... "Επαγγελματίας" ασφαλώς και δεν είναι, μη χειρότερα, κομμώτρια είναι... αν και υποθέτω κάνει επαγγελματική δουλειά η γυναίκα!
Ξέφυγα... ναι, η πρόσκληση ήταν μεγαλοπρεπέστατη και εξαιρετικά καλόγουστη! Μου την έστειλε η Ρέα σήμερα, αφού μας είπε τα καθέκαστα, σε μένα και το Μίλτο, που ούτε κι αυτός ο φουκαράς παρεβρέθηκε στο πάρτυ... αχ, μια ζωή αουτσάιντερ τα δυούλια μας... Και ποιός δεν ήταν εκεί λέει... Όλος ο καλός ο κόσμος!! Μέχρι κι αυτή, λέει, που είχε παέι στην τηλεόραση, στην εκπομπή που πάνε λέει όλα τα ταλέντα (κι ακόμα περισσότερα ατάλαντα... ) και τραγουδούν... Ναι, πήγε, αλλά δεν την προχωρήσανε λέει στο διαγωνισμό (τί ξέρουν τώρα κι αυτοί που το παίζουν κριτές, η κοπέλα ήταν φαινόμενο...) και τα πήρε στο κρανίο και τους γύρισε την πλάτη... και μετά έσκυψε και κατέβασε το παντελόνι της (και το βρακί πακέτο...) κι έτσι δεν είδαν μόνο την πλάτη της οι κριτές, είδαν και πιο κάτω για να έχουν συνολική εικόνα του ταλέντου της!!! Σκάνδαλο σου λέει!! Τώρα βέβαια για να λέμε του στραβού το δίκιο, είναι κομμάτι υπερβολική η αντίδραση στην απόρριψη... ε, πώς... κι εμένα με απορρίψανε στις εξετάσεις σχεδίου για την Αρχιτεκτονική, δεν πήγα να κατεβάσω το βρακί μου στο Υπουργείο Παιδείας!!! Που είναι παρόμοια περίπτωση διότι κι εκεί το ταλέντο μου δεν εκτίμησαν... τεσπά...
Ήταν πάντως και η διάσημη στο πάρτυ, με ένα φόρεμα λέει ωραιότατο!!! Και πράσινο, και με φιόγκο, και στράπλες και μίνι και... μέγεθος 54!! Γιατί είναι και λίγο τροφαντούλα η διάσημη... Και τώρα που έπιασα τα φορέματα, άλλο πράγμα σου λέει... η Ρέα δηλαδή τα λέει... εγώ είπαμε το έχασα το θέαμα... Το τί είδαν τα μάτια της της γυναίκας δε λέγεται... και η Ρέα έχει και δύο κουσούρια, αφενός είναι κομψότατη αφετέρου... βλέπει!!!! Διότι ο τυφλός ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει σε τέτοιες περιπτώσεις, περνάνε τα ρεντίκολα μπροστά του κι αυτός στην νιρβάνα του... αυτός που βλέπει όμως;;!! Δράμα!! Κι άμα, όπως η Ρέα, νογάει κι από μόδα, ε τότε... υποφέρει!!! Που δηλαδή, το στυλιστικό χάλι του πάρτυ ήταν τέτοιο που δεν χρειαζόταν να έχει κανείς συνδρομή στη Vogue τη γαλλική για να το δει... Τι φιόγκοι, τι ντραπέ, τι χρώματα, τι όλα έξω, μια πανδαισία...
Και ανάμεσα στο ουράνιο τόξο, γνωστή (και μη εξαιρετέα...) ενζενί, φιλενάδα γκαρδιακή της εορτάζουσας, με ονειρεμένο λευκό, με χαριτωμένα λουλουδάκια ολούθε, φόρεμα, κομμάτι μεγαλούτσικο στο μπούστο (ή κομμάτι μικρούτσικο το μπούστο, όπως προτιμάει να το δει κανείς...) και δεν καθόταν και πολύ καλά αλλά συνδυασμένο ωραιότατα με λευκές μπότες δωδεκάποντες (στο τακούνι καλέ...) Κι εκεί που χαμογελάει και χαριεντίζεται η ενζενί, με ένα ποτήρι κατακόκκινο κρασί στο ένα χέρι (και στο άλλο κουκλίστικο τσαντάκι λευκό, ασορτί με τη μπότα...) περνάει ο Τρύφωνας, τύφλα, αμολάει συνάμενος-κουνάμενος ένα χέρι ξελέφτερο προς την ενζενί (ε, ο Τρύφωνας το έχει λίιιιγο παραπάνω το κούνημα στο αίμα του... και ξεφωνημένη τον λες αν δε σε νοιάζει να βρωμίσεις το κάρμα σου...) παίρνει μπάλα το ποτήρι και στέλνει όλο το περιεχόμενο του απο τη μια στο λευκό το φουστάνι της ενζενί κι απο την άλλη στα κίτρινα κομμάτια του κοκκινοπορτοκαλοπράσινου φορέματος της διπλανής της!!! Πανικός!!!
Γυρνάει και η Ρέα και προσφέρει συμβουλή στην περιλουσμένη οτι το κόκκινο κρασί βγαίνει με λευκό εννοώντας βέβαια, μετά κοπέλα, άμα θα πας σπίτι και ξεσουρώσεις... Εμ, δε το ξεκαθάρησε (και κυρίως δεν τόνισε το "άμα ξεσουρώσεις"...) κι όπως ήταν η ενζενί λουσμένη στο κόκκινο, βουτάει κι ένα ποτήρι λευκό κρασί και το αδειάζει πάνω στον κόκκινο το λεκέ!!! Δεν τη πρόλαβε η Ρέα να τη σταματήσει... τέτοια σούρα, άλλο πράγμα... δε πρόκειται να καθαρίσει το πρώην λευκό φόρεμα με τίποτα... θα μείνει να της θυμίζει το πάρτυ της χρονιάς... κι αλί από μας που το χάσαμε!!
29.3.10
18.3.10
Χίλιες και μια νύχτες...
...δεν ήταν... μόνο τέσσερις ήταν... και τη Χαλιμά ούτε ζωγραφιστή δεν την είδα... ούτε και καμιά άλλη γυναίκα είδα δηλαδή... στην Αίγυπτο κατά πώς φαίνεται με καταβολάβες πολλαπλασιάζονται... δεν εξηγείται διαφορετικά... Μέχρι και η καμαριέρα στο ξενοδοχείο, ένας μουστακαλής ήταν...
Αλλα, ας τα πάρω απο την αρχή τα πράγματα, να μη χάσει η αφήγηση τον ειρμό της... Με το που έφτασε το αεροπλάνο στην αποβάθρα (λέω αποβάθρα αλλά αποβάθρα δεν ήταν, σε μια γωνιά στο αεροδρόμιο στη μέση της ερήμου παρκάρισε και εκεί ξεμπουκάραμε) βλέπω τον πρώτο Αιγύπτιο (όμοιος ο Νουμερομπίς απο το Αστερίξ και Κλεοπάτρα για όσους ξέρουν) και καταχαίρομαι! "Ένας Αιγύπτιος!!!" αναφωνώ... δεν ήταν ένας... ήταν ο πρώτος απο τους χιλιάδες που ακολούθησαν... Ανδρολίβαδο... αλλά όχι με την καλή την έννοια... Βγαίνουμε λοιπόν, μας παίρνει ο πούλμαν ούλους μαζί πατικωμένους μέσα, κάτι μωρά κλαίγανε, κάτι άλλοι ήδη παραπονιούνταν για τη ζέστη (διότι έτσι είναι ο γκρινιάρης ο άνθρωπος, φεύγει απο το κρύο και τη βρόχα και τη σκοτεινιά να πάει να χαρεί λίγο ήλιο και να γλυτώσει απο τα τέσσερα πουλόβερ και το κασκώλ και το μπουφάν και μόλις φτάσει στη ζέστα... παραπονιέται...), κάτι άλλοι βρωμούσαν (όχι Αιγύπτιοι, αυτούς τους μύρισα αργότερα...) διότι κατά πώς φαίνεται επειδή η πτήση έφευγε πρωί αξημέρωτα, ντουσάκι δεν έκαναν... ούτε κι απο βραδύς... ούτε κι από την προηγούμενη εβδομάδα...
Τεσπά, φτάνουμε στο κτήριο του αεροσταθμού (έτσι το λένε επίσημα και δεν θέλω πονηρά γελάκια) και βλέπουμε κόοοοοοοσμο... ουρές.... λαοθάλασσα... κι είναι ένας τύπος εκεί με ένα πλακάτ με το όνομα του ταξιδιωτικού γραφείου να μας περιμένει και μας προωθεί να βγάλουμε τη βίζα... 16 ευρώ το κεφάλι λέει ο κυριούλης πίσω απο το γκισέ, τα δίνω, δε βαριέσαι, τώρα εδώ που φτάσαμε τσιγκουνιές θα κάνουμε να μας γυρίσουν πίσω;... δε λέει... κι όπως κάνω να σηκώσω το βλέμμα, τί να δω;... Νά μια τεράστια επιγραφή "Βίζα 15 δολλάρια"!!! Εντάξει, καλή στα μαθηματικά δεν ήμουν ποτέ και μεγαλώνοντας το αντίθετο της βελτίωσης έπαθα, χώρια που τα διεθνή οικονομικά κι οι ισοτιμίες δεν είναι το φόρτε μου αλλά... δε κολλάει ρε παιδί μου!... άλλο 15 δολλάρια, άλλο 16 ευρώ... Με το καλημέρα σας δηλαδή και τα καλωσορίσματα, χέρι στην τσέπη μου άγριο... Ε, το άφησα να πάει και το παλιάμπελο και στηθήκαμε στην ουρά για να μας ελέγξουν τη νεοαποκτηθήσα βίζα... μακριά η ουρά... πολύυυυυυ μακριά η ουρά... και τα ζώα μου αργά... και Ρώσοι, πολλοί Ρώσοι, τόσοι πολλοί που οι επιγραφές στην αίθουσα ήταν στα Αραβικά, στα Αγγλικά και στα ρώσικα!! Ούτε που το είχα φανταστεί ότι είναι τόσο αγαπητός προορισμός η Αίγυπτος για τους Ρώσους... τώρα βέβαια, πολλά δεν είχα φανταστεί για την Αίγυπτο... μόνο τις Πυραμίδες είχα φανταστεί, κι αυτό διότι τις έχω ειδωμένες και σε ένα σωρό ταινιές και στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ...
Ώρα πολλή πέρασε, γκρίνια με έπιασε, η μέση μου επόνεσε (ε, ου γαρ έρχεται μόνον...) και με τα πολλά καμιά φορά φτάνουμε στον άλλον κυριούλη που τσέκαρε τη βίζα και το διαβατήριο... κρίμα στο χαμόγελο που του έσκασα, μια μουράκλα μέχρι τα γόνατα είχε, με κοίταξε καλά καλά αλλά όχι στη φάτσα, πιο νότια (αν και η φωτογραφία στο διαβατήριο δεν είναι ολόσωμη...) και μετά μου τα έδωσε πίσω χωρίς λέξη... Πικράθηκα μια στάλα, εγώ να τον πλησιάσω όλο ευγένεια και χαμόγελο κι αυτός μόνο για το περιεχόμενο της μπλούζας μου να νοιαστεί... χωρίς λέξη... κρίμας... Μετά απο τέσσερις μέρες παραμονής όμως κατάλαβα ότι έτσι το έχουν εκεί, νότια τις κοιτάνε τις γυναίκες (τους άνδρες δεν ξέρω πού τους κοιτάνε...), είναι πολιτισμικό το θέμα... όσο για το βλέμμα το φορτωμένο λαγνεία, πάθος αλλά και αποδοκιμασία της αμαρτωλής μου φύσης (ένα μίγμα δηλαδή απο "να σε βάλω κάτω να σου αλλάξω λάδια" και "να καείς στην κόλαση αφορισμένη αμαρτωλή ξεκουκούλωτη")... κι αυτό πολιτισμικό το είδα... ή θρησκευτικό... ή και τα δυό μαζί... καλό δεν ήταν πάντως...
Και σώνει πια και βγαίνουμε, βαλίτσες και χαρτιά εντάξει, στον ήλιο της Αιγύπτου... και στο εργοτάξιο που ήταν ακριβώς έξω απο το αεροδρόμιο!!! Χώμα και κακό, ανάκατο με την άμμο της ερήμου που κουβαλούσε το αεράκι, ο καλός ο άνθρωπος να σκάβει δίπλα, ο άλλος ο καλός ο άνθρωπος να ανακατεύει το μπετό κατάχαμα πιο δίπλα, μια ομορφιά... κι εμείς μες στη μέση μπάστακες... γιατί ο τρίτος (ή τέταρτος ή πέμπτος, δε θυμάμαι πια...) κυριούλης που μας ανάμενε να μας πάει στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο είπε να σταθούμε και να περιμένουμε τους υποδέλοιπους του γκρουπ... εκεί, μες στα πόδια των εργατών... και ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω τον ντόπιο;;; Εκεί είπε, εκεί κι εγώ. Με τα πολλά μαζεύτηκε το γκρούπ και φτάνουμε και στο λεωφορειάκι κι εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με το πρώτο απλωμένο χέρι... όχι, όχι για να με συγχαρεί για την επιλογή μου να επισκεφτώ την αρχαία γη της Αιγύπτου και να με καλωσορίσει, όχι... είχε και κέρματα μέσα το χέρι... μπαχτσίσι ήθελε... και ήταν μόνο το πρώτο... Στις τέσσερις μέρες που ακολούθησαν το ξαναέζησα το σκηνικό πολλάκις... είπα καμιά φορά να κάνω έτσι και να τα πάρω τα κέρματα με ένα πλατύ χαμόγελο και ευχαριστίες (τί καταπληκτική χώρα βρε παιδί μου, λεφτά σου προσφέρουν με το που πατάς το πόδι σου στα χώματά τους... άλλος πολιτισμός..) αλλά το απέφυγα... είπα, σφαγμένη θα με βρούνε μετά απο χρόνια στην έρημο καθώς θα έσκαβαν για το 560ο ξενοδοχειακό συγκρότημα της περιοχής...
Στο λεωφορειάκι το ερκοντίσιον ήταν χαλασμένο και δεν έκλεινε πάνω απο το κεφάλι μου... πάγωσα η γυναίκα... φόρεσα το φούτερ, έβαλα και τη κουκούλα, μετά έβαλα και το μπουφάν κι όλη αυτή την ώρα (μία και βάλε...) παρακαλούσα απο μέσα μου να μην πάθω ψύξη όχι για την ταλαιπωρία αλλά πιο πολύ επειδή αντε να βρείς γιατρό!!! Κι άντε και τον βρήκες, θά'ναι καθαρός ή κανας βρωμιάρης και θα σιχαθώ που θα με πιάσει;! Πιάσαν τόπο τα παρακάλια μου όμως τελικά και σώα έφτασα στο ξενοδοχείο, μια χαρά βολευτήκαμε, φάγαμε, πληθήκαμε, ξεκουραστήκαμε...
Μετά το βραδυνό, κι αφού καλοφάγαμε κάτι σις κεμπάπ και κάτι χούμους και μια χαρά χορτάσαμε, άντε λέμε να πάμε να δούμε και το χωριό, που έχει και ωραία μαρίνα και είναι όλο χλιδή (ο Σταύρος δηλαδή μου τα είχε πει έτσι, που είχε πάει εκεί πριν χρόνια, εγώ σάματι είχα ξαναπάει;... αλλά λέει, ο Σταύρος, είναι πολύ ωραία και να πάτε... λόγο να τον αμφισβητήσω τον άνθρωπο δεν είχα...) Βγαίνουμε λοιπόν να περιμένουμε το λεωφορειάκι (όλο λεωφορειάκια ήταν εκεί... ) να μας πάει απο το ξενοδοχείο στη μαρίνα... Κι εμφανίζεται ένα πράγμα... δεν ξέρω και πως να το πω... ένα και μοναδικό όχημα να αψηφά όλους (μα όλους) τους κανόνες ασφαλείας που διέπουν τα αυτοκινούμενα οχήματα εδώ και 50 χρόνια... μηχανή είχε και κουνιόταν σαν αυτοκίνητο αλλά ήταν όλο γύρω τρόγυρα ανοιχτό, σαν ναός περίπτερος, μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε, τα καθίσματα ήταν παγκάκια ξύλινα (στο λόγο της τιμής μου, σαν να τα είχαν βουτήξει απο πάρκο), μέρος δεν είχε να πιαστείς και να κρατηθείς απο πουθενά (φυσικά για ζώνες ασφαλείας ούτε λόγος...) και λέει ο οδηγός "μαρίνα"... ε, καβαλάμε κι εμείς, στην πρώτη στροφή γλυστράω στο παγκάκι, κάνω να απογειωθώ εκτός οχήματος, με πιάνει ευτυχώς ο διπλανός (καλή του ώρα του ανθρώπου...), είδα το χάρο με τα μάτια μου... κίτρινη σαν το λεμόνι έφτασα στη μαρίνα... που οφείλω να πω, χλιδή ήταν! Τόσα λεφτά πλεούμενα δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου! Χώρια που ήμουν και πανευτυχής που γλύτωσα την εκτόξευση απο το "όχημα"...
Είχε όμως και καλά το ταξίδι, α, όλα κι όλα, να τα λέμε κι αυτά... Το πιο καλό, ο ναργιλές!! Άλλο πράγμα φίλε μου ο λουλάς... κάτι ξέραν μάγκα μου οι πασάδες που την αράζαν πάνω στους σοφάδες ολημερίς παρέα του, με τις χανούμισες να τους χορεύουν και τα γιουσουφάκια να τους τραγουδούν (αν και ομολογουμένως η απόλαυση δεν ήταν η ίδια αν κανείς είχε την ατυχία να γεννηθεί χανούμισα ή γιουσουφάκι...) Είδος δε πολύ συνηθισμένο σε κείνα τα μέρη και σήμερα, πας στην καφετέρια την παραλιακή (σαν να λέμε στην πασαρέλα στο Ναύπλιο) παραγγέλνεις το ποτάκι σου και αντάμα έναν ναργιλέ, ό,τι γεύση θέλεις. Στο φέρνει ο άνθρωπος έτοιμο, αναμένο, μαρκούτσι πλαστικό μιας χρήσεως απολυμασμένο, κι απολαμβάνεις... φυσικά χωρίς να μιλάς.... όταν καπνίζει ο λουλάς...
Μ' άρεσε τα μάλλα το ομολογώ... κι είπα να πάρω κι έναν για το σπίτι... ε, τί καλύτερο σουβενίρ, και όμορφο δικοσμητικό κι απολαυστικό κι απο πάνω. Μια και δυό λοιπόν στο μαγαζί, καθίστε,θα πάρετε κάτι, ναι, έναν ναργιλέ σας παρακαλώ, όχι εννοούσα ένα τσάι ή κάτι άλλο, όχι ευχαριστώ. Μου έκανε και σεμινάριο ο Αιγύπτιος να μάθω, μου έκανε και διαφήμιση, μου έκανε και καλύτερη τιμή (μειώνοντας το κέρδος του σε ένα μίζερο 800 %) τον πήρα το ναργιλέ. Και φτάνω την άλλη μέρα ξανά στο αεροδρόμιο προς αναχώρηση, περήφανη για το απόκτημά μου, κουβαλώντας το στην πλάτη για να το έχω το νού μου να μη σπάσει το γυαλί (και το άτιμο, επειδή πήρα και τον καλό, με το μεταλλικό το στέλεχος, ζυγίζει ένα τόνο... ακόμα πονάει η πλάτη μου δέκα μέρες μετά...)
Κι όπως είμαι στον έλεγχο, έχω βγάλει τη ζώνη μου, τα κέρματα, το κινητό, τα πάντα να περάσουν απο τις ακτίνες, λέει ο αρχηγός "Μανδάμ, έχετε μεταλλικό ναργιλέ μαζί", ερώτηση δεν ήταν αλλά παρόλα αυτά απαντώ καταφατικά και με χαμόγελο κολγκέιτ, περήφανη που διαπίστωσε ότι αγόρασα καλό πράγμα... "Δε μπαίνει αυτό στο αεροπλάνο" με κατακεραυνώνει και μένω κάγκελο... Παρδόν;; Τι εννοείτε;;; Τί τα γλυκά μάτια του έκανα, τι τον παρακάλεσα, τι του εξήγησα οτι στα δικά μου τα χεράκια (που έχω και τενοντίτιδα) δεν αποτελεί φονικό όπλο το μεταλλικό το σώμα του ναργιλέ και μια και τρομοκράτης δεν είμαι (δημόσιος υπάλληλος είμαι...) δεν έχει φόβο ο πιλότος... τίποτα αυτός.... ανένδοτος... να το πάτε λέει να το δώσετε να μπει στις αποσκευές... Τί να έκανα; Γύρισε πίσω και δόθηκε να μπει με τις βαλίτσες το σώμα του ναργιλέ... Μετά βέβαια όπως το σκεφτόμουν, αν είχα κάνει κίνηση να του δώσω το κατιτίς του, μπορεί και να είχε αλλάξει γνώμη για τους κανόνες ασφαλείας ο αρχηγός... αλλά δεν έκανα... δε μου έκοψε... κι έτσι πέρασα όλη την πτήση μέσα στην αγωνία ότι ταξιδεύω με μισό ναργιλέ κι ο υπόλοιπος έχει μείνει πίσω στην Αίγυπτο (διότι καμιά εμπιστοσύνη δεν τους είχα οτι δεν θα το βούταγε κάποιος απο όλους τους παρατρεχάμενους στο αεροδρόμιο έτσι μοναχούλι του που ταξίδευε το σώμα του λουλά μου... που ήταν κι απο τα καλά τα μεταλλικά).
Λάθος όμως αποδείχτηκα, μαζί ερχόταν και το παρέλαβα στο αεροδρόμιο. Και το περασμένο Σάββατο, είχαν έρθει και τα παιδιά απο το σπίτι (έφτιαξα κι ένα μοσχαράκι κοκκινιστό όνειρο, να'ναι καλά η Χαρά που μου έδωσε τη συνταγή) και τον ανάψαμε και φουμάραμε ξάπλα στον καναπέ, πέντε νομά σ'ένα δωμά... κι αργότερα που με πήρε ο ύπνος την είδα τη Χαλιμά στον ύπνο μου... μόνο που φορούσε καπέλο τελωνειακού, κάπνιζε ναργιλέ κι είχε και μουστάκι...
Αλλα, ας τα πάρω απο την αρχή τα πράγματα, να μη χάσει η αφήγηση τον ειρμό της... Με το που έφτασε το αεροπλάνο στην αποβάθρα (λέω αποβάθρα αλλά αποβάθρα δεν ήταν, σε μια γωνιά στο αεροδρόμιο στη μέση της ερήμου παρκάρισε και εκεί ξεμπουκάραμε) βλέπω τον πρώτο Αιγύπτιο (όμοιος ο Νουμερομπίς απο το Αστερίξ και Κλεοπάτρα για όσους ξέρουν) και καταχαίρομαι! "Ένας Αιγύπτιος!!!" αναφωνώ... δεν ήταν ένας... ήταν ο πρώτος απο τους χιλιάδες που ακολούθησαν... Ανδρολίβαδο... αλλά όχι με την καλή την έννοια... Βγαίνουμε λοιπόν, μας παίρνει ο πούλμαν ούλους μαζί πατικωμένους μέσα, κάτι μωρά κλαίγανε, κάτι άλλοι ήδη παραπονιούνταν για τη ζέστη (διότι έτσι είναι ο γκρινιάρης ο άνθρωπος, φεύγει απο το κρύο και τη βρόχα και τη σκοτεινιά να πάει να χαρεί λίγο ήλιο και να γλυτώσει απο τα τέσσερα πουλόβερ και το κασκώλ και το μπουφάν και μόλις φτάσει στη ζέστα... παραπονιέται...), κάτι άλλοι βρωμούσαν (όχι Αιγύπτιοι, αυτούς τους μύρισα αργότερα...) διότι κατά πώς φαίνεται επειδή η πτήση έφευγε πρωί αξημέρωτα, ντουσάκι δεν έκαναν... ούτε κι απο βραδύς... ούτε κι από την προηγούμενη εβδομάδα...
Τεσπά, φτάνουμε στο κτήριο του αεροσταθμού (έτσι το λένε επίσημα και δεν θέλω πονηρά γελάκια) και βλέπουμε κόοοοοοοσμο... ουρές.... λαοθάλασσα... κι είναι ένας τύπος εκεί με ένα πλακάτ με το όνομα του ταξιδιωτικού γραφείου να μας περιμένει και μας προωθεί να βγάλουμε τη βίζα... 16 ευρώ το κεφάλι λέει ο κυριούλης πίσω απο το γκισέ, τα δίνω, δε βαριέσαι, τώρα εδώ που φτάσαμε τσιγκουνιές θα κάνουμε να μας γυρίσουν πίσω;... δε λέει... κι όπως κάνω να σηκώσω το βλέμμα, τί να δω;... Νά μια τεράστια επιγραφή "Βίζα 15 δολλάρια"!!! Εντάξει, καλή στα μαθηματικά δεν ήμουν ποτέ και μεγαλώνοντας το αντίθετο της βελτίωσης έπαθα, χώρια που τα διεθνή οικονομικά κι οι ισοτιμίες δεν είναι το φόρτε μου αλλά... δε κολλάει ρε παιδί μου!... άλλο 15 δολλάρια, άλλο 16 ευρώ... Με το καλημέρα σας δηλαδή και τα καλωσορίσματα, χέρι στην τσέπη μου άγριο... Ε, το άφησα να πάει και το παλιάμπελο και στηθήκαμε στην ουρά για να μας ελέγξουν τη νεοαποκτηθήσα βίζα... μακριά η ουρά... πολύυυυυυ μακριά η ουρά... και τα ζώα μου αργά... και Ρώσοι, πολλοί Ρώσοι, τόσοι πολλοί που οι επιγραφές στην αίθουσα ήταν στα Αραβικά, στα Αγγλικά και στα ρώσικα!! Ούτε που το είχα φανταστεί ότι είναι τόσο αγαπητός προορισμός η Αίγυπτος για τους Ρώσους... τώρα βέβαια, πολλά δεν είχα φανταστεί για την Αίγυπτο... μόνο τις Πυραμίδες είχα φανταστεί, κι αυτό διότι τις έχω ειδωμένες και σε ένα σωρό ταινιές και στο Νάσιοναλ Τζεογκράφικ...
Ώρα πολλή πέρασε, γκρίνια με έπιασε, η μέση μου επόνεσε (ε, ου γαρ έρχεται μόνον...) και με τα πολλά καμιά φορά φτάνουμε στον άλλον κυριούλη που τσέκαρε τη βίζα και το διαβατήριο... κρίμα στο χαμόγελο που του έσκασα, μια μουράκλα μέχρι τα γόνατα είχε, με κοίταξε καλά καλά αλλά όχι στη φάτσα, πιο νότια (αν και η φωτογραφία στο διαβατήριο δεν είναι ολόσωμη...) και μετά μου τα έδωσε πίσω χωρίς λέξη... Πικράθηκα μια στάλα, εγώ να τον πλησιάσω όλο ευγένεια και χαμόγελο κι αυτός μόνο για το περιεχόμενο της μπλούζας μου να νοιαστεί... χωρίς λέξη... κρίμας... Μετά απο τέσσερις μέρες παραμονής όμως κατάλαβα ότι έτσι το έχουν εκεί, νότια τις κοιτάνε τις γυναίκες (τους άνδρες δεν ξέρω πού τους κοιτάνε...), είναι πολιτισμικό το θέμα... όσο για το βλέμμα το φορτωμένο λαγνεία, πάθος αλλά και αποδοκιμασία της αμαρτωλής μου φύσης (ένα μίγμα δηλαδή απο "να σε βάλω κάτω να σου αλλάξω λάδια" και "να καείς στην κόλαση αφορισμένη αμαρτωλή ξεκουκούλωτη")... κι αυτό πολιτισμικό το είδα... ή θρησκευτικό... ή και τα δυό μαζί... καλό δεν ήταν πάντως...
Και σώνει πια και βγαίνουμε, βαλίτσες και χαρτιά εντάξει, στον ήλιο της Αιγύπτου... και στο εργοτάξιο που ήταν ακριβώς έξω απο το αεροδρόμιο!!! Χώμα και κακό, ανάκατο με την άμμο της ερήμου που κουβαλούσε το αεράκι, ο καλός ο άνθρωπος να σκάβει δίπλα, ο άλλος ο καλός ο άνθρωπος να ανακατεύει το μπετό κατάχαμα πιο δίπλα, μια ομορφιά... κι εμείς μες στη μέση μπάστακες... γιατί ο τρίτος (ή τέταρτος ή πέμπτος, δε θυμάμαι πια...) κυριούλης που μας ανάμενε να μας πάει στο λεωφορείο για το ξενοδοχείο είπε να σταθούμε και να περιμένουμε τους υποδέλοιπους του γκρουπ... εκεί, μες στα πόδια των εργατών... και ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω τον ντόπιο;;; Εκεί είπε, εκεί κι εγώ. Με τα πολλά μαζεύτηκε το γκρούπ και φτάνουμε και στο λεωφορειάκι κι εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με το πρώτο απλωμένο χέρι... όχι, όχι για να με συγχαρεί για την επιλογή μου να επισκεφτώ την αρχαία γη της Αιγύπτου και να με καλωσορίσει, όχι... είχε και κέρματα μέσα το χέρι... μπαχτσίσι ήθελε... και ήταν μόνο το πρώτο... Στις τέσσερις μέρες που ακολούθησαν το ξαναέζησα το σκηνικό πολλάκις... είπα καμιά φορά να κάνω έτσι και να τα πάρω τα κέρματα με ένα πλατύ χαμόγελο και ευχαριστίες (τί καταπληκτική χώρα βρε παιδί μου, λεφτά σου προσφέρουν με το που πατάς το πόδι σου στα χώματά τους... άλλος πολιτισμός..) αλλά το απέφυγα... είπα, σφαγμένη θα με βρούνε μετά απο χρόνια στην έρημο καθώς θα έσκαβαν για το 560ο ξενοδοχειακό συγκρότημα της περιοχής...
Στο λεωφορειάκι το ερκοντίσιον ήταν χαλασμένο και δεν έκλεινε πάνω απο το κεφάλι μου... πάγωσα η γυναίκα... φόρεσα το φούτερ, έβαλα και τη κουκούλα, μετά έβαλα και το μπουφάν κι όλη αυτή την ώρα (μία και βάλε...) παρακαλούσα απο μέσα μου να μην πάθω ψύξη όχι για την ταλαιπωρία αλλά πιο πολύ επειδή αντε να βρείς γιατρό!!! Κι άντε και τον βρήκες, θά'ναι καθαρός ή κανας βρωμιάρης και θα σιχαθώ που θα με πιάσει;! Πιάσαν τόπο τα παρακάλια μου όμως τελικά και σώα έφτασα στο ξενοδοχείο, μια χαρά βολευτήκαμε, φάγαμε, πληθήκαμε, ξεκουραστήκαμε...
Μετά το βραδυνό, κι αφού καλοφάγαμε κάτι σις κεμπάπ και κάτι χούμους και μια χαρά χορτάσαμε, άντε λέμε να πάμε να δούμε και το χωριό, που έχει και ωραία μαρίνα και είναι όλο χλιδή (ο Σταύρος δηλαδή μου τα είχε πει έτσι, που είχε πάει εκεί πριν χρόνια, εγώ σάματι είχα ξαναπάει;... αλλά λέει, ο Σταύρος, είναι πολύ ωραία και να πάτε... λόγο να τον αμφισβητήσω τον άνθρωπο δεν είχα...) Βγαίνουμε λοιπόν να περιμένουμε το λεωφορειάκι (όλο λεωφορειάκια ήταν εκεί... ) να μας πάει απο το ξενοδοχείο στη μαρίνα... Κι εμφανίζεται ένα πράγμα... δεν ξέρω και πως να το πω... ένα και μοναδικό όχημα να αψηφά όλους (μα όλους) τους κανόνες ασφαλείας που διέπουν τα αυτοκινούμενα οχήματα εδώ και 50 χρόνια... μηχανή είχε και κουνιόταν σαν αυτοκίνητο αλλά ήταν όλο γύρω τρόγυρα ανοιχτό, σαν ναός περίπτερος, μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε, τα καθίσματα ήταν παγκάκια ξύλινα (στο λόγο της τιμής μου, σαν να τα είχαν βουτήξει απο πάρκο), μέρος δεν είχε να πιαστείς και να κρατηθείς απο πουθενά (φυσικά για ζώνες ασφαλείας ούτε λόγος...) και λέει ο οδηγός "μαρίνα"... ε, καβαλάμε κι εμείς, στην πρώτη στροφή γλυστράω στο παγκάκι, κάνω να απογειωθώ εκτός οχήματος, με πιάνει ευτυχώς ο διπλανός (καλή του ώρα του ανθρώπου...), είδα το χάρο με τα μάτια μου... κίτρινη σαν το λεμόνι έφτασα στη μαρίνα... που οφείλω να πω, χλιδή ήταν! Τόσα λεφτά πλεούμενα δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου! Χώρια που ήμουν και πανευτυχής που γλύτωσα την εκτόξευση απο το "όχημα"...
Είχε όμως και καλά το ταξίδι, α, όλα κι όλα, να τα λέμε κι αυτά... Το πιο καλό, ο ναργιλές!! Άλλο πράγμα φίλε μου ο λουλάς... κάτι ξέραν μάγκα μου οι πασάδες που την αράζαν πάνω στους σοφάδες ολημερίς παρέα του, με τις χανούμισες να τους χορεύουν και τα γιουσουφάκια να τους τραγουδούν (αν και ομολογουμένως η απόλαυση δεν ήταν η ίδια αν κανείς είχε την ατυχία να γεννηθεί χανούμισα ή γιουσουφάκι...) Είδος δε πολύ συνηθισμένο σε κείνα τα μέρη και σήμερα, πας στην καφετέρια την παραλιακή (σαν να λέμε στην πασαρέλα στο Ναύπλιο) παραγγέλνεις το ποτάκι σου και αντάμα έναν ναργιλέ, ό,τι γεύση θέλεις. Στο φέρνει ο άνθρωπος έτοιμο, αναμένο, μαρκούτσι πλαστικό μιας χρήσεως απολυμασμένο, κι απολαμβάνεις... φυσικά χωρίς να μιλάς.... όταν καπνίζει ο λουλάς...
Μ' άρεσε τα μάλλα το ομολογώ... κι είπα να πάρω κι έναν για το σπίτι... ε, τί καλύτερο σουβενίρ, και όμορφο δικοσμητικό κι απολαυστικό κι απο πάνω. Μια και δυό λοιπόν στο μαγαζί, καθίστε,θα πάρετε κάτι, ναι, έναν ναργιλέ σας παρακαλώ, όχι εννοούσα ένα τσάι ή κάτι άλλο, όχι ευχαριστώ. Μου έκανε και σεμινάριο ο Αιγύπτιος να μάθω, μου έκανε και διαφήμιση, μου έκανε και καλύτερη τιμή (μειώνοντας το κέρδος του σε ένα μίζερο 800 %) τον πήρα το ναργιλέ. Και φτάνω την άλλη μέρα ξανά στο αεροδρόμιο προς αναχώρηση, περήφανη για το απόκτημά μου, κουβαλώντας το στην πλάτη για να το έχω το νού μου να μη σπάσει το γυαλί (και το άτιμο, επειδή πήρα και τον καλό, με το μεταλλικό το στέλεχος, ζυγίζει ένα τόνο... ακόμα πονάει η πλάτη μου δέκα μέρες μετά...)
Κι όπως είμαι στον έλεγχο, έχω βγάλει τη ζώνη μου, τα κέρματα, το κινητό, τα πάντα να περάσουν απο τις ακτίνες, λέει ο αρχηγός "Μανδάμ, έχετε μεταλλικό ναργιλέ μαζί", ερώτηση δεν ήταν αλλά παρόλα αυτά απαντώ καταφατικά και με χαμόγελο κολγκέιτ, περήφανη που διαπίστωσε ότι αγόρασα καλό πράγμα... "Δε μπαίνει αυτό στο αεροπλάνο" με κατακεραυνώνει και μένω κάγκελο... Παρδόν;; Τι εννοείτε;;; Τί τα γλυκά μάτια του έκανα, τι τον παρακάλεσα, τι του εξήγησα οτι στα δικά μου τα χεράκια (που έχω και τενοντίτιδα) δεν αποτελεί φονικό όπλο το μεταλλικό το σώμα του ναργιλέ και μια και τρομοκράτης δεν είμαι (δημόσιος υπάλληλος είμαι...) δεν έχει φόβο ο πιλότος... τίποτα αυτός.... ανένδοτος... να το πάτε λέει να το δώσετε να μπει στις αποσκευές... Τί να έκανα; Γύρισε πίσω και δόθηκε να μπει με τις βαλίτσες το σώμα του ναργιλέ... Μετά βέβαια όπως το σκεφτόμουν, αν είχα κάνει κίνηση να του δώσω το κατιτίς του, μπορεί και να είχε αλλάξει γνώμη για τους κανόνες ασφαλείας ο αρχηγός... αλλά δεν έκανα... δε μου έκοψε... κι έτσι πέρασα όλη την πτήση μέσα στην αγωνία ότι ταξιδεύω με μισό ναργιλέ κι ο υπόλοιπος έχει μείνει πίσω στην Αίγυπτο (διότι καμιά εμπιστοσύνη δεν τους είχα οτι δεν θα το βούταγε κάποιος απο όλους τους παρατρεχάμενους στο αεροδρόμιο έτσι μοναχούλι του που ταξίδευε το σώμα του λουλά μου... που ήταν κι απο τα καλά τα μεταλλικά).
Λάθος όμως αποδείχτηκα, μαζί ερχόταν και το παρέλαβα στο αεροδρόμιο. Και το περασμένο Σάββατο, είχαν έρθει και τα παιδιά απο το σπίτι (έφτιαξα κι ένα μοσχαράκι κοκκινιστό όνειρο, να'ναι καλά η Χαρά που μου έδωσε τη συνταγή) και τον ανάψαμε και φουμάραμε ξάπλα στον καναπέ, πέντε νομά σ'ένα δωμά... κι αργότερα που με πήρε ο ύπνος την είδα τη Χαλιμά στον ύπνο μου... μόνο που φορούσε καπέλο τελωνειακού, κάπνιζε ναργιλέ κι είχε και μουστάκι...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)