Πέθανα απο τη ζήλεια μου, πέθανα! Πράσινη σαν το σπανακόρυζο χώρια το ρύζι... Δεν το χωράει το μυαλό μου! Ακούς εκεί... Που εμένα ούτε μέχρι τα Καμμένα Βούρλα δε με πάει ο άχρηστος... όχι στο Ντουμπάι!! Κι η Λούλα της κυρά Καλιρρόης πήγε... με το Σαράντο, τον αρραβωνιαστικό της... αρραβωνιαστικό δηλαδή τον λέει η κυρά Καλιρρόη, η Λούλα η ίδια λέει "ο Σαράντος" για να αποφεύγει την ειρωνία του κακού του κόσμου... βλέπεις είναι μαζί 7 χρόνια και η Λούλα τα έχει πατήσει τα 39 (33 λέει...) κι όσο να πεις όλο και κάποιο φρύδι θα σηκωθεί άμα τη ακροάση του όρου "αρραβωνιαστικός" απο το στόμα της... βέβαια η ίδια δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του νυφικού και των στεφάνων και του κυκλικού χορού εν τω μέσω ριζόπτωσης, αλλά στον κόσμο δε τα λέει πια... παλιά τα έλεγε, τώρα όχι... στο Σαράντο δεν ξέρω τί λέει, δε με ενημερώσανε...
Βασιλική τη βαφτίσανε τη Λούλα... αλλά ψεύδιζε το σίγμα μέχρι τα 7 της (...στ'αλήθεια, και μέχρι σήμερα, στα ψέματα, επειδή νομίζει ότι είναι χαριτωμένο... δεν είναι... 39 χρονών και με παιδικό ψεύδισμα, μια αηδία είναι...) κι έτσι της έμεινε το υποκοριστικό... εμένα το Λούλα δε μ'αρέσει όπως και όλα τα εις -ούλα αλλά αφ'ενός εμένα κανένας δε με ρώτησε ποτέ σχετικά με το όνομα της γυναίκας, αφ'ετέρου ένα σωρό πράγματα δε μ'αρέσουν στον κόσμο και ο κόσμος τα κάνει έτσι κι αλλιώς...
Για παράδειγμα το σπρώξιμο στις ουρές.. καθόλου μα καθόλου δε μ'αρέσει να μου πιάνουν τυχαία τον πωπό (αν είναι να μου τον πιάσουν επι τούτου να το καταλάβω και να το ευχαριστηθώ κιόλας!) και να μου λένε και μετά απο πάνω ότι "οι πίσω φταίνε"... ναι ρε, αυτό λέω κι εγώ, οι πίσω, κι εσύ πίσω (μου) είσαι!!!
Τεσπά, πήγανε λοιπόν με το Σαράντο στο Ντουμπάι... Αύγουστο μήνα... διότι ο Σαράντος μόνο τότε μπορεί να πάρει άδεια απο το βουλκανιζατέρ (μια και ο μέσος άνθρωπος δεν περιμένει τον Αύγουστο να πάει να αλλάξει λάστιχα... άσε που δεν έχει και λεφτά τοτε δηλαδή, τον Αύγουστο πάει διακοπές ο κόσμος...) Η Λούλα μπορεί να πάρει άδεια όποτε και να είναι γιατί στο εμπορικό της κυρά Καλλιρόης δουλεύει, και να λείψει θα τα κόψει μόνη της τα υφάσματα η μάνα... μια χαρά βαστιέται ακόμα, κοτσωνάτη!
Πήγανε λοιπόν... 52 βαθμούς Κελσίου είχε στο Ντουμπάι τον Αύγουστο... και μόλις φτάσαν εκεί καταλάβαν και γιατί ήταν τόσο φτηνό (σχετικά...) το πακέτο των διακοπών... εμ, βέβαια, ποιός πάει καλή μου στα Εμιράτα Αύγουστο μήνα;; Στη έρημο;; Το Λώρενς της Αραβίας δεν τον έχεις δεί που κουκουλώθηκε με το λευκό το ντιβανόπανο απο πάνω μέχρι κάτω για να αντέχει τη ζέστη;; Ε, ένα ίδιο πράγμα είναι κι εκεί... Που και να σου πέσει το αυγό στο πεζοδρόμιο δεν λερώνει, κάνεις μια και μαζεύεις τηγανητό! Στο μονόλεπτο!
Τί να έκαναν όμως μια που είχαν ήδη πάει, να σηκωθούν και να φύγουν; Αδύνατο! Έμειναν και δεν κοτάγανε να βγούνε έξω απο κτήριο... απο το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο, στο εμπορικό κέντρο και απο κει στο εστιατόριο, δε ξεμυτίσανε πέντε μέρες, απο φόβο μη λιώσουνε έξω στον ήλιο σα παγωτά χωνάκια...
Αλλά, παρά τη ζέστη της κολάσεως, όνειρο λέει περάσανε... η Λούλα τα λέει κι όσο μου τα έλεγε στο σούπερ μάρκετ που την απάντησα, τόσο εγώ έσκαζα απο μέσα μου... Πήγανε και στο πώς το λένε αυτό το ξενοδοχείο που είναι σα κατάρτι με το πανί μαζί, η Λούλα κι ο Σαράντος, ναι, πολυτέλειες, σου λέει άλλο πράγμα... για μεσημεριανό πήγαν, εξαιρετικά... τί ορεκτικά, τι αρνάκια του γαλάκτου, τί 17 διαφορετικά τυριά, τι αστακοί... πήγαιναν κι έρχονταν σου λέει οι αστακοί σαν να είχαν πόδια απο μόνοι τους... μπουφέ... όσο θέλεις φάε... κι ένα σωρό γλυκά και σερμπέτια για επιδόρπιο...
Έκατσε λοιπόν κι η Λούλα και του έδωσε και κατάλαβε! Σου λέει, αφού μπορούμε να φάμε όσο θέλουμε, νηστικοί θα μείνουμε;! Στο κάτω-κάτω το ίδιο θα πληρώσουμε φάμε δε φάμε! Έφαγε, έφαγε, το καταπέτασμα και το ναό μαζι... 5 αστακούς μόνη της, χώρια τις σαλάτες και τα ορεκτικά και στο καπάκι και το αρνάκι με τις πατάτες... μετά τον τρίτο αστακό δε, ξεκούμπωσε και το κουμπί του παντελονιού να μη τη σφίγγει, και συνέχισε... σε κάποιο σημείο της είπε ο Σαράντος "μη τρως άλλο, Λούλα μου, θα γκώσεις..." αλλά τον κατακεραύνωσε με ένα και μόνο βλέμμα η Λούλα και το βούλωσε κι ο Σαράντος, τι να κάνει... και συνέχισε (η Λούλα) με τους μπακλαβάδες και τις κρέμες και τα σιροπιαστά και βέβαια έγκωσε τελικά!...
Και με το που σηκωθήκανε να φύγουνε, της ήρθε μια ζαλούρα, μια σκοτοδύνη, και ξαναέκαστε μισολιπόθυμη... ήρθε και το γκαρσόνι, ευγενέστατο αληθινά και ανήσυχο στα ψέματα, να ρωτήσει τί έπαθε η μανδάμ και άν χρειάζονται καμιά βοήθεια αλλά τα είπε αγγλικά... κακώς... διότι η Λούλα ήταν τέζα (που είναι πολύγλωσση...) κι ο Σαράντος, ε, δε τα έμαθε ποτέ τα ρημάδια τα εγγλέζικα, τον έστελνε η μάνα του στην κυρία Φούλη -Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών- να πάρει το λόουερ αλλά αυτός όλο κοπάνα την έκανε και πήγαινε στα ποδοσφαιράκια... τέσπα, μιλούσε λοιπόν το γκαρσόνι αγγλικά, μιλούσε ο Σαράντος ελληνικά στη Λούλα, δε μιλούσε σε κανένα η Λούλα διότι της είχε κοπεί η λαλιά (για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της... πόσες φορές δεν το νοστάλγησε ο Σαράντος απο τότε...) και το όλο σκηνικό ήταν μια ομορφάδα... για χρόνια θα το λένε μεταξύ τους τα γκαρσόνια στο Μπουρζ αλ Αράμπ (νά το καλέ, μου ήρθε το όνομα!) και θα σκάνε στα γέλια! Που ήρθε μια και έφαγε τόσο που της ήρθε ντουβρουτζάς στο τέλος!
Είδανε και πάθανε να τη συνεφέρουνε τη Λούλα, τί αέρα τις κάναν, τί νερά κρύα της έφεραν, ένα τέταρτο έκανε να συνέλθει... τρόμαξε αληθινά ο Σαράντος διότι σκεφτόταν οτι έτσι που δε μιλάει παρά Πειραιώτικα, άμα του πάθαινε τίποτα η Λούλα, εκεί θα έμενε! Δεν θα τα κατάφερνε ούτε στο αεροδρόμιο να φτάσει χώρια που κι εκεί χαμένος στη μετάφραση θα ήταν ο καψερός! Για την υπόλοιπη ζωή του άνευ Λούλας δεν έκανε κουβέντα...
Και βέβαια αυτά τα περί λυποθυμίας η Λούλα λησμόνησε να μου τα πει... αλλά ο Σαράντος βρέθηκε να πίνει ούζα το περασμένο Σάββατο με τον δικό μου τον προκομένο και τα μιλήσανε... άνοιξε κι αυτός την καρδιά του... κι έτσι τουλάχιστο η ιδέα της Λούλας ξερής μέσα στο Μπουρζ αλ Αράμπ, γλύκανε λίγο τον πόνο μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου