Ορθοπεταλιές...

Άντε... άντε λιγάκι ακόμα... έλα καρδούλα μου, έλα κι έφαγες σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές την Παρασκευή το βράδυ (που  είχαν έρθει και τα παιδιά απο δώ και μια χαρά περάσαμε και πολύ το καμάρωσα που είχαν πετύχει τα σουτζουκάκια και που θα ήταν κι ο παππούς μου ο Σμυρνιός ο συγχωρεμένος περήφανος... που τα πέτυχα, όχι που έφαγα δυόμιση μερίδες...) κι έχουν ήδη αποθηκευτεί εκει που αποθηκεύονται πάντα... και μη νομίζεις οτι επειδή είναι απο πίσω και δε τα βλέπεις, δεν είναι εκει... εκεί είναι τα κιλά, μια χαρά βολεμένα τακτικά-τακτικά στον πωπό σου, μάτια μου, και αν δεν κάνεις κάτι γι' αυτό σε λίγο θα μεγαλώσει ο πωπός τόοοοσο πολύ που θα τον βλέπεις και στο ανφάς... Άντε λιγάκι ακόμα, κάνε κουράγιο, το ξέρω πως τα σκουριασμένα σου τα κοκκαλάκι διαμαρτύρονται εδώ και..., ε, απο την ώρα που άρχισες και απειλούν πια να κάνουν απεργεία κινητικότητας... Κάνε όμως λίγο κουράγιο ακόμα, άντε κι είχες φτιάξει και ντάκο κρητικό για ορεκτικό την Παρασκευή και όχι μόνο σου άνοιξε την όρεξη, ακόμα δεν μπορούμε να την κλείσουμε...
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, πολύ πετυχημένο ήταν το σουαρέ της Παρασκευής, κι η Όλγα μαζεμένα συμπεριφέρθηκε (που συνήθως πατάει με τα παπούτσια στον καναπέ πάνω και τα νεύρα μου κρόσια γίνονται και γαμώ την ανατροφή μου -πόσα λάθη ακόμα να χρεώσω στη μάνα μου, πόσα- δεν της λέω τίποτα παρα το βλέπω και έξαλη γίνομαι απο μέσα μου αλλά απέξω Γκάντι... τουλάχιστον προχθές τα είχε βγάλει τα παπούτσια...) κι ο Μηνάς μίλησε ΜΟΝΟ για 48 λεπτά με το ρολόι (ναι, το κοιτούσα, στο φούρνο της κουζίνας απέναντί μου) για τη Μερσεντές του (συνήθως δε τη γλυτώνουμε με λιγότερο απο μιάμιση ώρα... παλιά, πριν να την αγοράσει το περιόριζε στο μισάωρο αλλά απο τότε που έδωσε το παλιό το Όπελ με απόσυρση και ένας θεός ξέρει τί σόι διακανονισμό έκανε και την πήρε, ε, από τότε, λιγότερο απο ποδοσφαιρικό αγώνα δεν κρατάει η διάλεξη επί του τετράτροχου του...) κι ο δικός μου ο προκομένος βόηθησε και λίγο στο μάζεμα της κουζίνας μετά... πριν να πει καληνύχτα δηλαδή και να την κάνει μη τύχει και δεν ξημερώσει στο σπίτι του... λες και τα δικά μου τα σεντόνια έχουν κορέους... τεσπά... μη το πιάσω αυτό το θέμα τώρα γιατί δεν θα το αφήνω με τίποτα, καημό μεγάλο το έχω...

Άντε μια στάλα ακόμα... πές οτι είσαι στο ύπαιθρο και πεταλιάζεις και πιάνει βροχή και πρέπει να γυρίσεις σπίτι πριν γίνεις εντελώς μουσκίδι... καλά, εντάξει, δεν έχει ύπαιθρο κοντά στο σπίτι, πολυκατοικίες έχει, θέσεις για παρκάρισμα δεν έχει και δένδρα λιγοστά και κακόμοιρα... αλλά, να, με τη φαντασία έτσι λίγο να βοηθήσω για να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια... άντε κοριτσάκι μου, άντε κι είχε φέρει και μιλφέιγ η Όλγα προχτές, επίτυδες το κάνει μου φαίνεται, βλέπεις αυτή ζυγίζει 44 κιλά κι όσο και να σαβουρώνει -και σαβουρώνει- δε παίρνει γραμάριο πάνω της, η κοιλιά της πάει προς τα μέσα (μη χειρότερα) κι άμα μιλήσει κανείς για δίαιτα μπροστά της κάνει πως για πρώτη φορά το ακούει οτι παχαίνουν οι άνθρωποι!!! Και ήταν και καλό το μιλφέιγ (όχι οτι και κακό να ήταν δεν θα το είχα φάει το κομμάτι μου... το πρώτο... αλλά επειδή ήταν καλό έφαγα και δεύτερο το Σάββατο και άλλο μισό σήμερα... μη πάει χαμένο.... κρίμα να το πετάξω...) και όπως το κατέβαζα σκεφτόμουν τον ιδρώτα που θα έπρεπε να χύσω στο ποδήλατο για να κάψω, αν όχι τις θερμίδες, τουλάχιστον τις τύψεις!

Τώρα που είπα θερμίδες, πόσες έχουν εξολοθρευτεί μέχρι τώρα άραγε;... κάτσε να πατήσω το κουμπί.... 37;;;;;!!!!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!!! Χαλασμένο είναι να δεις το καταραμένο και το πλήρωσα και τοις μετρητοίς... και την τιμή που μου ζητήσανε, ούτε παζάρια ούτε τίποτα... κι ήρθε και μέσα σε κουτί και μου βγήκε η ψυχή να το συναρμολογίσω (και στο τέλος το τιμόνι δε μπορούσα να το βάλω γιατί ήθελε τρία χέρια και μόνο δύο μου έδωσε η μάνα φύση και με πήραν τα κλάματα από τα νεύρα και πήρα τον άνδρα τηλέφωνο και με τα μούτρα κατεβασμένα ζήτησα βοήθεια ταπεινωμένη... μαύρη ώρα...) και τώρα χτυπιέμαι εδώ και τρία τέταρτα πεταλιάζοντας ασταμάτητα κι έχει το θράσσος το κακιασμένο και μου λέει οτι έκαψα μόνο 37 πενιχρές, μίζερες και τιποτένιες θερμιδούλες!!!
Αίσχος!!! Θά 'πρεπε να ντρέπεται... να ντρέπεται τον ιδρώτα μου που τρέχει ποτάμι και είμαι σαν να με βρήκε τροπική καταιγίδα στο δρόμο (τροπική, ναι, γιατί έχω σκάσει απο τη ζέστη εδω μέσα...) και μούλιασα... και θα πρέπει να λούσω και το μαλλί αμα τη αφίξη στο τέρμα της διαδρομής (αν και ούτε πού πάω ξέρω, ούτε και πότε θα φτάσω η άμοιρη... ακούνητο μένει το ρημάδι και πουθενά δεν πάει μόνο γράφει τα χιλιόμετρα αλλά κι αυτά καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω πως είναι σωστά, μπορεί κι αυτά σαν τις θερμίδες να είναι ένα ψέμα...) γιατί χάλια θα είναι αύριο που πρέπει να πάω γραφείο... Να ντρέπεται, μάλιστα, τα 35 μου χρόνια και τον αγώνα που κάνω, που κανονικά μεγαλύτερη προσπάθεια απο ολυμπιονίκη καταβάλω διότι στο κάτω-κάτω αυτοί είναι επαγγελματίες, το κάνουν μια ζωή το άθλημά τους, εγώ η δόλια η ερασιτέχνης απο ανάγκη και πάχος σκοτώνομαι... Και πώς δηλαδή περιμένει το άτιμο να έχω κίνητρο την επόμη φορά και να ξανανέβω όταν μου έχει δείξει μόλις 37 θερμιδούλες καμένες σήμερα, ε; Πώς να παραμείνει πιστή η καημένη η παχουλή όταν ο ιδρώτας της κι ο πόνος της γράφει 37 θερμιδίτσες μόνο;... Κρίμα... πολύ κρίμα και πολύ άδικο... όχι, η αλήθεια να λέγεται, είναι απαράδεκτο τουλάχιστον... και φυσικά κάτω απο αυτές τις συνθήκες δεν θα είναι δικό μου το λάθος που την επόμενη φορά θα το θεωρήσω απολύτως μάταιο να ρισκάρω την θλάση χιαστού και τη ρίξη μηνίσκου (ή κάπως έτσι τελος πάντων... για να μιλήσω μόνο για ζημιές στα πόδια αν και ξεκάθαρα δεν είναι μόνο τα πόδια που καταπονούνται... η μέση;... τα χέρια;....) για 37 θερμίδες μόνο... καθόλου δικό μου το λάθος...