Ντουμ-πά(ε)ι στο διάολο...

Πέθανα απο τη ζήλεια μου, πέθανα! Πράσινη σαν το σπανακόρυζο χώρια το ρύζι... Δεν το χωράει το μυαλό μου! Ακούς εκεί... Που εμένα ούτε μέχρι τα Καμμένα Βούρλα  δε με πάει ο άχρηστος... όχι στο Ντουμπάι!! Κι η Λούλα της κυρά Καλιρρόης πήγε... με το Σαράντο, τον αρραβωνιαστικό της... αρραβωνιαστικό δηλαδή τον λέει η κυρά Καλιρρόη, η Λούλα η ίδια λέει "ο Σαράντος" για να αποφεύγει την ειρωνία του κακού του κόσμου... βλέπεις είναι μαζί 7 χρόνια και η Λούλα τα έχει πατήσει τα 39 (33 λέει...) κι όσο να πεις όλο και κάποιο φρύδι θα σηκωθεί άμα τη ακροάση του όρου "αρραβωνιαστικός" απο το στόμα της... βέβαια η ίδια δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του νυφικού και των στεφάνων και του κυκλικού χορού εν τω μέσω ριζόπτωσης, αλλά στον κόσμο δε τα λέει πια... παλιά τα έλεγε, τώρα όχι... στο Σαράντο δεν ξέρω τί λέει, δε με ενημερώσανε...

Βασιλική τη βαφτίσανε τη Λούλα... αλλά ψεύδιζε το σίγμα μέχρι τα 7 της (...στ'αλήθεια, και μέχρι σήμερα, στα ψέματα, επειδή νομίζει ότι είναι χαριτωμένο... δεν είναι... 39 χρονών και με παιδικό ψεύδισμα, μια αηδία είναι...) κι έτσι της έμεινε το υποκοριστικό... εμένα το Λούλα δε μ'αρέσει όπως και όλα τα εις -ούλα αλλά αφ'ενός εμένα κανένας δε με ρώτησε ποτέ σχετικά με το όνομα της γυναίκας, αφ'ετέρου ένα σωρό πράγματα δε μ'αρέσουν στον κόσμο και ο κόσμος τα κάνει έτσι κι αλλιώς...
Για παράδειγμα το σπρώξιμο στις ουρές.. καθόλου μα καθόλου δε μ'αρέσει να μου πιάνουν τυχαία τον πωπό (αν είναι να μου τον πιάσουν επι τούτου να το καταλάβω και να το ευχαριστηθώ κιόλας!) και να μου λένε και μετά απο πάνω ότι "οι πίσω φταίνε"... ναι ρε, αυτό λέω κι εγώ, οι πίσω, κι εσύ πίσω (μου) είσαι!!!

Τεσπά, πήγανε λοιπόν με το Σαράντο στο Ντουμπάι... Αύγουστο μήνα... διότι ο Σαράντος μόνο τότε μπορεί να πάρει άδεια απο το βουλκανιζατέρ (μια και ο μέσος άνθρωπος δεν περιμένει τον Αύγουστο να πάει να αλλάξει λάστιχα... άσε που δεν έχει και λεφτά τοτε δηλαδή, τον Αύγουστο πάει διακοπές ο κόσμος...) Η Λούλα μπορεί να πάρει άδεια όποτε και να είναι γιατί στο εμπορικό της κυρά Καλλιρόης δουλεύει, και να λείψει θα τα κόψει μόνη της  τα υφάσματα η μάνα... μια χαρά βαστιέται ακόμα, κοτσωνάτη!
Πήγανε λοιπόν... 52 βαθμούς Κελσίου είχε στο Ντουμπάι τον Αύγουστο... και μόλις φτάσαν εκεί καταλάβαν και γιατί ήταν τόσο φτηνό (σχετικά...) το πακέτο των διακοπών... εμ, βέβαια, ποιός πάει καλή μου στα Εμιράτα Αύγουστο μήνα;; Στη έρημο;; Το Λώρενς της Αραβίας δεν τον έχεις δεί που κουκουλώθηκε με το λευκό το ντιβανόπανο απο πάνω μέχρι κάτω για να αντέχει τη ζέστη;; Ε, ένα ίδιο πράγμα είναι κι εκεί... Που και να σου πέσει το αυγό στο πεζοδρόμιο δεν λερώνει, κάνεις μια και μαζεύεις τηγανητό! Στο μονόλεπτο!
Τί να έκαναν όμως μια που είχαν ήδη πάει, να σηκωθούν και να φύγουν; Αδύνατο! Έμειναν και δεν κοτάγανε να βγούνε έξω απο κτήριο... απο το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο, στο εμπορικό κέντρο και απο κει στο εστιατόριο, δε ξεμυτίσανε πέντε μέρες, απο φόβο μη λιώσουνε έξω στον ήλιο σα παγωτά χωνάκια...

Αλλά, παρά τη ζέστη της κολάσεως, όνειρο λέει περάσανε... η Λούλα τα λέει κι όσο μου τα έλεγε στο σούπερ μάρκετ που την απάντησα, τόσο εγώ έσκαζα απο μέσα μου... Πήγανε και στο πώς το λένε αυτό το ξενοδοχείο που είναι σα κατάρτι με το πανί μαζί, η Λούλα κι ο Σαράντος, ναι, πολυτέλειες, σου λέει άλλο πράγμα... για μεσημεριανό πήγαν, εξαιρετικά... τί ορεκτικά, τι αρνάκια του γαλάκτου, τί 17 διαφορετικά τυριά, τι αστακοί... πήγαιναν κι έρχονταν σου λέει οι αστακοί σαν να είχαν πόδια απο μόνοι τους... μπουφέ... όσο θέλεις φάε... κι ένα σωρό γλυκά και σερμπέτια για επιδόρπιο...
Έκατσε λοιπόν κι η Λούλα και του έδωσε και κατάλαβε! Σου λέει, αφού μπορούμε να φάμε όσο θέλουμε, νηστικοί θα μείνουμε;! Στο κάτω-κάτω το ίδιο θα πληρώσουμε φάμε δε φάμε! Έφαγε, έφαγε, το καταπέτασμα και το ναό μαζι... 5 αστακούς μόνη της, χώρια τις σαλάτες και τα ορεκτικά και στο καπάκι και το αρνάκι με τις πατάτες... μετά τον τρίτο αστακό δε, ξεκούμπωσε και το κουμπί του παντελονιού να μη τη σφίγγει, και συνέχισε... σε κάποιο σημείο της είπε ο Σαράντος "μη τρως άλλο, Λούλα μου, θα γκώσεις..." αλλά τον κατακεραύνωσε με ένα και μόνο βλέμμα η Λούλα και το βούλωσε κι ο Σαράντος, τι να κάνει... και συνέχισε (η Λούλα) με τους μπακλαβάδες και τις κρέμες και τα σιροπιαστά και βέβαια έγκωσε τελικά!...

Και με το που σηκωθήκανε να φύγουνε, της ήρθε μια ζαλούρα, μια σκοτοδύνη, και ξαναέκαστε μισολιπόθυμη... ήρθε και το γκαρσόνι, ευγενέστατο αληθινά και ανήσυχο στα ψέματα, να ρωτήσει τί έπαθε η μανδάμ και άν χρειάζονται καμιά βοήθεια αλλά τα είπε αγγλικά... κακώς... διότι η Λούλα ήταν τέζα (που είναι πολύγλωσση...) κι ο Σαράντος, ε, δε τα έμαθε ποτέ τα ρημάδια τα εγγλέζικα, τον έστελνε η μάνα του στην κυρία Φούλη -Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών- να πάρει το λόουερ αλλά αυτός όλο κοπάνα την έκανε και πήγαινε στα ποδοσφαιράκια...  τέσπα, μιλούσε λοιπόν το γκαρσόνι αγγλικά, μιλούσε ο Σαράντος ελληνικά στη Λούλα, δε μιλούσε σε κανένα η Λούλα διότι της είχε κοπεί η λαλιά (για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της... πόσες φορές δεν το νοστάλγησε ο Σαράντος απο τότε...) και το όλο σκηνικό ήταν μια ομορφάδα... για χρόνια θα το λένε μεταξύ τους τα γκαρσόνια στο Μπουρζ αλ Αράμπ (νά το καλέ, μου ήρθε το όνομα!) και θα σκάνε στα γέλια! Που ήρθε μια και έφαγε τόσο που της ήρθε ντουβρουτζάς στο τέλος!
Είδανε και πάθανε να τη συνεφέρουνε τη Λούλα, τί αέρα τις κάναν, τί νερά κρύα της έφεραν, ένα τέταρτο έκανε να συνέλθει... τρόμαξε αληθινά ο Σαράντος διότι σκεφτόταν οτι έτσι που δε μιλάει παρά Πειραιώτικα, άμα του πάθαινε τίποτα η Λούλα, εκεί θα έμενε! Δεν θα τα κατάφερνε ούτε στο αεροδρόμιο να φτάσει χώρια που κι εκεί χαμένος στη μετάφραση θα ήταν ο καψερός! Για την υπόλοιπη ζωή του άνευ Λούλας δεν έκανε κουβέντα...

Και βέβαια αυτά τα περί λυποθυμίας η Λούλα λησμόνησε να μου τα πει... αλλά ο Σαράντος βρέθηκε να πίνει ούζα το περασμένο Σάββατο με τον δικό μου τον προκομένο και τα μιλήσανε... άνοιξε κι αυτός την καρδιά του... κι έτσι τουλάχιστο η ιδέα της Λούλας ξερής μέσα στο Μπουρζ αλ Αράμπ, γλύκανε λίγο τον πόνο μου...

στασιμότητα...

Άντε... άντε... κουνηθείτε λιγάκι... ψείρες θα πιάσουμε έτσι που είμαστε εφτά νομά σ'ένα δωμά και δεκαεφτά χιλιάδες αυτοκίνητα σε ένα και μόνο δρόμο 4 χιλιομέτρων (το πολύ...) και δύο λωρίδων... άντε να χαρείτε, κουνηθείτε μια στάλα, ίσα για αν πω οτι τουλάχιστον τη βενζίνη που καίω και τη ζημιά που κάνω στο δόλιο το περιβάλλον, την κάνω πηγαίνοντας κάπου, με ένα προορισμό, ένα σκοπό... όχι στάσιμη...
Ένα τέταρτο κολλημένοι εδώ, σε λίγο θα κατεβάσουμε τα τζάμια στα παράθυρα και θα πιάσουμε ψιλοκουβέντα με το διπλανό του μπλέ, θα πούμε τα νέα μας, ναι, καλά είναι η μαμά μου, προχτές πήγα απο το σπίτι, είχε φτιάξει σπανακόπιτα με σπιτικό φύλλο, την είχε πονέσει και το χέρι απο το ζύμωμα... πάλι οτι είναι χάλια τα μαλλιά μου μου είπε, δε βαριέσαι, 35 χρονών πια είμαι, τα έχω γραμμένα τα σχόλια της... αλλά μετά μου πέταξε και το θεϊκό "εσύ είσαι Δίδυμος, σα τη Ζωζώκα τη Σαπουντζάκη, δε θα γεράσεις ποτέ" (μη χειρότερα βαγγελίστρα μου, με τα φτερά και τα πίπουλα, με μπροκάρ σχιστό μακρόταλο φουστάνι και μαλλί κατράμι ξέπλεκο θα βγαίνω στα 70 μου;;; αυτό εννοεί ο ποιητής;;;).... ναι, ψώνισα, πήρα ένα μαύρο παντελόνι, καλό είναι, λίγο μικρό αλλά είναι που θα τα χάσω αυτά τα 4μιση (ΔΕΝ είναι πέντε!!!) κιλά απο βδομάδα και θα στρώνει... ναι, απο πέρσυ τα κουβαλάω, απο τις διακοπές στην Πορτογαλία, καλά, τέλεια περάσαμε, και του Αντωνάκη του άρεσε... τις Πορτογαλίδες μόνο τις βρήκε λίγο χαμηλοκώλες (όλο εκεί θα τον πηγαίνω τον Αντωνάκη, τι, χαζά λέμε τώρα; πού θα τον πάω, στη Σουηδία;... δεν ταιριάζουμε πολιτισμικά...) εσείς τί νέα, καλά; η σύζυγος... πώς; στα μποντυλάιν;... ναι, καλά, ούτε λόγος, έχουν τρομερά αποτελέσματα... και η αδελφή σας εκεί πήγε, λέτε...  α, κι εσείς ο ίδιος;... εξαιρετικά... δε σας φαίνεται καθόλου... οτι ήσαστε παχουλός εννοώ...

Τί μάρκα είναι άραγε το όχημα της αδελφής εν τη ταλαιπωρία ψυχής δεν έχω ιδέα... το μπλε εννοώ... τί σημασία έχει όμως;;; στο κάτω-κάτω και το μπλέ και το κόκκινο και το κίτρινο και το μαύρο και το "χρώμα-του-γαϊδάρου-που-τρέχει" με τον χοντρό που δεν έχει σταματήσει να μιλάει στο κινητό όση ώρα κάνουμε παρέα (και μεταξύ μας, αυτός κι αν πρέπει να πάει στα μποντυλάιν, μήπως να τον κάνω σύνδεση με τον πρώην χοντρό του μπλέ να πάρει πληροφορίες;;;), όλοι, στο ίδιο καζάνι βράζουμε και στο ίδιο φανάρι περιμένουμε.. τί στα κομμάτια, πράσινο δεν έχει αυτό το ρημάδι για μας; Μόνο για τους άλλους;;;
Και γιατί ήρθαμε εμείς απο δώ  αφού δε μας δίνει πράσινο, γιατί δεν πήγαμε απο κεί που περνάνε οι άλλοι παρά ήρθαμε απο δώ που δεν κουνιέται τίποτα; ε;... Δε βαριέσαι... υποψιάζομαι ότι σαν την ουρά στο ταμείο του σουπερ μάρκετ είναι κι αυτό, όποια και να διαλέξεις, η κουτσή θα είναι... ακόμα κι αν πας στη μόνη με έναν άνθρωπο να πληρώνει κι άλλον ένα να περιμένει, ενώ όλες οι υπόλοιπες έχουν απο 7 νοματέους και πάνω, κάτι θα γίνει πάντα και η δική σου η ουρά θα κολλήσει... κι όσο εσύ περιμένεις σαν φουκαράς πίσω απο τον ένα και μοναδικό (συνήθως παππού που μετράει τα κερματάκια για να πληρώσει ακριβώς... και να μην ταλαιπωρεί την ταμεία να του δίνει ρέστα...), ΚΑΙ οι 7 του διπλανού ταμείου έχουν πληρώσει και φύγει!!! Κι εσύ εκεί...
Ή όπως όταν σου πετυχαίνει η τρελή του Σαββάτου μπροστά σου (τέσσερις φορές την έχω πατήσει μέχρι τώρα με την πάρτη της...) που φτάνει στο ταμείο με ένα καρότσι φορτωμένο πράγματα μέχρι πάνω, η κοπέλα αγκομαχάει μπιπ και μπιπ να τα περάσει όλα το ένα με τα το άλλο, η τρελή τα αφήνει να συσσωρευθούν στο τέρμα του κυλιόμενου (κάπως το λένε αυτό το μέρος αλλά δεν ξέρω,  είναι εκεί μετά την ταμεία...) χαζεύοντας έξω απο τη τζαμαρία κι όταν όλα έχως περάσει το μπιπ, πληρώνει, παίρνει στα χέρια την απόδειξη και τσεκάρει ένα προς ένα να δεί αν είναι σωστή!!!!
Και τα κακομαθημένα τα πράγματα της δεν μπαίνουν μόνα τους στις σακούλες να τη βοηθήσουν λίγο! Ενώ είμαι βέβαιη οτι τους έχει εξηγήσει επανειλημένα να μπαίνουν στη σακούλα αμα τη αφίξη στο τέρμα του κυλιόμενου για να μην καθυστερεί η ουρά... αυτά τα αφιλότιμα, τίποτα... εκεί...

Πόσα πέρασαν αυτή τη φορά με το πράσινο, δύο, τρία, πέντε; Σταγόνα στον ωκεανό... Εγώ ούτε που χρειάστηκε να βάλω πρώτη... ούτε ρούπι δεν κούνησα... Ήθελα να προλάβω να πάρω και τα ρούχα απο το καθαριστήριο... ναι, μη φας, ούτε καθαριστήριο θα προλάβω και το σούπερ μάρκετ παίζεται... τί να κάνουν οι άνθρωποι, να εφαρμόσουν ειδικό ωράριο για μένα, ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα που σπάει η κίνηση για να προλάβω να περάσω; μη χειρότερα... Αλλά τί να σου κάνω κι εγώ, ένα έκτο της μέρας στο αυτοκίνητο κολλημένη στην κίνηση το περνάω... κι εγώ κι όλοι οι διπλανοί ταλαίπωροι υποψιάζομαι... που έτσι και κουνηθούν πριν απο μένα θα τους πάρει ο διάολος απο τις κατάρες μου, μπορεί να είμαστε στο ίδιο καζάνι αλλά το καλό που τους θέλω να μη μου χωθόυν μπροστά για να περάσουν πρώτοι γιατί φρένο δε θα πατήσω κι όποιον πάρει ο χάρος!
Καλέ, ο ταρίφας που παέι;; Νά'τον, το περίμενα παιδί μου ότι τελικά να στρίψει ήθελε κι ας πήγε απο τη λωρίδα για ευθεία... ναι ρε, είσαι εσύ ο μοναδικός έξυπνος κι όλοι οι υποδέλοιποι εδώ βλαμένοι! Αν νομίζεις οτι θα σε αφήσω να περάσεις είσαι μακριά νυχτωμένος... κάνε οτι με ακουμπάς κιόλας και θα σε βάλω να πληρώσεις για την επισκευή όλης της αριστερής μεριάς που μου την περιποιηθήκανε με κλειδί το πρώτο σαββατοκύριακο που το πήρα... Κάνε μόνο οτι έρχεσαι και θα σου κοστίσει μπροστινό φτερό, πόρτα και πισινό φτερό... Άι σιχτίρ πια, ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή...
Τί ώρα πήγε;... μη χειρότερα... σε λίγο ώρα για πρωινό θα είναι όχι για βραδυνό... και θα με φάει κι η μουρμούρα του Αντωνάκη που δεν νογάει ούτε να ζεστάνει τα γιουβαρλάκια τα χθεσινά στα μικροκύμματα... πεινασμένο και μουτρωμένο θα με περιμένει το μαναράκι μου... κι έχω να βάλω και πλυντήριο και...

-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ...
Προχώρα καλέ, πράσινο!!!!!!!!!!!!

Ορθοπεταλιές...

Άντε... άντε λιγάκι ακόμα... έλα καρδούλα μου, έλα κι έφαγες σουτζουκάκια με πατάτες τηγανητές την Παρασκευή το βράδυ (που  είχαν έρθει και τα παιδιά απο δώ και μια χαρά περάσαμε και πολύ το καμάρωσα που είχαν πετύχει τα σουτζουκάκια και που θα ήταν κι ο παππούς μου ο Σμυρνιός ο συγχωρεμένος περήφανος... που τα πέτυχα, όχι που έφαγα δυόμιση μερίδες...) κι έχουν ήδη αποθηκευτεί εκει που αποθηκεύονται πάντα... και μη νομίζεις οτι επειδή είναι απο πίσω και δε τα βλέπεις, δεν είναι εκει... εκεί είναι τα κιλά, μια χαρά βολεμένα τακτικά-τακτικά στον πωπό σου, μάτια μου, και αν δεν κάνεις κάτι γι' αυτό σε λίγο θα μεγαλώσει ο πωπός τόοοοσο πολύ που θα τον βλέπεις και στο ανφάς... Άντε λιγάκι ακόμα, κάνε κουράγιο, το ξέρω πως τα σκουριασμένα σου τα κοκκαλάκι διαμαρτύρονται εδώ και..., ε, απο την ώρα που άρχισες και απειλούν πια να κάνουν απεργεία κινητικότητας... Κάνε όμως λίγο κουράγιο ακόμα, άντε κι είχες φτιάξει και ντάκο κρητικό για ορεκτικό την Παρασκευή και όχι μόνο σου άνοιξε την όρεξη, ακόμα δεν μπορούμε να την κλείσουμε...
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, πολύ πετυχημένο ήταν το σουαρέ της Παρασκευής, κι η Όλγα μαζεμένα συμπεριφέρθηκε (που συνήθως πατάει με τα παπούτσια στον καναπέ πάνω και τα νεύρα μου κρόσια γίνονται και γαμώ την ανατροφή μου -πόσα λάθη ακόμα να χρεώσω στη μάνα μου, πόσα- δεν της λέω τίποτα παρα το βλέπω και έξαλη γίνομαι απο μέσα μου αλλά απέξω Γκάντι... τουλάχιστον προχθές τα είχε βγάλει τα παπούτσια...) κι ο Μηνάς μίλησε ΜΟΝΟ για 48 λεπτά με το ρολόι (ναι, το κοιτούσα, στο φούρνο της κουζίνας απέναντί μου) για τη Μερσεντές του (συνήθως δε τη γλυτώνουμε με λιγότερο απο μιάμιση ώρα... παλιά, πριν να την αγοράσει το περιόριζε στο μισάωρο αλλά απο τότε που έδωσε το παλιό το Όπελ με απόσυρση και ένας θεός ξέρει τί σόι διακανονισμό έκανε και την πήρε, ε, από τότε, λιγότερο απο ποδοσφαιρικό αγώνα δεν κρατάει η διάλεξη επί του τετράτροχου του...) κι ο δικός μου ο προκομένος βόηθησε και λίγο στο μάζεμα της κουζίνας μετά... πριν να πει καληνύχτα δηλαδή και να την κάνει μη τύχει και δεν ξημερώσει στο σπίτι του... λες και τα δικά μου τα σεντόνια έχουν κορέους... τεσπά... μη το πιάσω αυτό το θέμα τώρα γιατί δεν θα το αφήνω με τίποτα, καημό μεγάλο το έχω...

Άντε μια στάλα ακόμα... πές οτι είσαι στο ύπαιθρο και πεταλιάζεις και πιάνει βροχή και πρέπει να γυρίσεις σπίτι πριν γίνεις εντελώς μουσκίδι... καλά, εντάξει, δεν έχει ύπαιθρο κοντά στο σπίτι, πολυκατοικίες έχει, θέσεις για παρκάρισμα δεν έχει και δένδρα λιγοστά και κακόμοιρα... αλλά, να, με τη φαντασία έτσι λίγο να βοηθήσω για να μην εγκαταλείψω την προσπάθεια... άντε κοριτσάκι μου, άντε κι είχε φέρει και μιλφέιγ η Όλγα προχτές, επίτυδες το κάνει μου φαίνεται, βλέπεις αυτή ζυγίζει 44 κιλά κι όσο και να σαβουρώνει -και σαβουρώνει- δε παίρνει γραμάριο πάνω της, η κοιλιά της πάει προς τα μέσα (μη χειρότερα) κι άμα μιλήσει κανείς για δίαιτα μπροστά της κάνει πως για πρώτη φορά το ακούει οτι παχαίνουν οι άνθρωποι!!! Και ήταν και καλό το μιλφέιγ (όχι οτι και κακό να ήταν δεν θα το είχα φάει το κομμάτι μου... το πρώτο... αλλά επειδή ήταν καλό έφαγα και δεύτερο το Σάββατο και άλλο μισό σήμερα... μη πάει χαμένο.... κρίμα να το πετάξω...) και όπως το κατέβαζα σκεφτόμουν τον ιδρώτα που θα έπρεπε να χύσω στο ποδήλατο για να κάψω, αν όχι τις θερμίδες, τουλάχιστον τις τύψεις!

Τώρα που είπα θερμίδες, πόσες έχουν εξολοθρευτεί μέχρι τώρα άραγε;... κάτσε να πατήσω το κουμπί.... 37;;;;;!!!!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!!! Χαλασμένο είναι να δεις το καταραμένο και το πλήρωσα και τοις μετρητοίς... και την τιμή που μου ζητήσανε, ούτε παζάρια ούτε τίποτα... κι ήρθε και μέσα σε κουτί και μου βγήκε η ψυχή να το συναρμολογίσω (και στο τέλος το τιμόνι δε μπορούσα να το βάλω γιατί ήθελε τρία χέρια και μόνο δύο μου έδωσε η μάνα φύση και με πήραν τα κλάματα από τα νεύρα και πήρα τον άνδρα τηλέφωνο και με τα μούτρα κατεβασμένα ζήτησα βοήθεια ταπεινωμένη... μαύρη ώρα...) και τώρα χτυπιέμαι εδώ και τρία τέταρτα πεταλιάζοντας ασταμάτητα κι έχει το θράσσος το κακιασμένο και μου λέει οτι έκαψα μόνο 37 πενιχρές, μίζερες και τιποτένιες θερμιδούλες!!!
Αίσχος!!! Θά 'πρεπε να ντρέπεται... να ντρέπεται τον ιδρώτα μου που τρέχει ποτάμι και είμαι σαν να με βρήκε τροπική καταιγίδα στο δρόμο (τροπική, ναι, γιατί έχω σκάσει απο τη ζέστη εδω μέσα...) και μούλιασα... και θα πρέπει να λούσω και το μαλλί αμα τη αφίξη στο τέρμα της διαδρομής (αν και ούτε πού πάω ξέρω, ούτε και πότε θα φτάσω η άμοιρη... ακούνητο μένει το ρημάδι και πουθενά δεν πάει μόνο γράφει τα χιλιόμετρα αλλά κι αυτά καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω πως είναι σωστά, μπορεί κι αυτά σαν τις θερμίδες να είναι ένα ψέμα...) γιατί χάλια θα είναι αύριο που πρέπει να πάω γραφείο... Να ντρέπεται, μάλιστα, τα 35 μου χρόνια και τον αγώνα που κάνω, που κανονικά μεγαλύτερη προσπάθεια απο ολυμπιονίκη καταβάλω διότι στο κάτω-κάτω αυτοί είναι επαγγελματίες, το κάνουν μια ζωή το άθλημά τους, εγώ η δόλια η ερασιτέχνης απο ανάγκη και πάχος σκοτώνομαι... Και πώς δηλαδή περιμένει το άτιμο να έχω κίνητρο την επόμη φορά και να ξανανέβω όταν μου έχει δείξει μόλις 37 θερμιδούλες καμένες σήμερα, ε; Πώς να παραμείνει πιστή η καημένη η παχουλή όταν ο ιδρώτας της κι ο πόνος της γράφει 37 θερμιδίτσες μόνο;... Κρίμα... πολύ κρίμα και πολύ άδικο... όχι, η αλήθεια να λέγεται, είναι απαράδεκτο τουλάχιστον... και φυσικά κάτω απο αυτές τις συνθήκες δεν θα είναι δικό μου το λάθος που την επόμενη φορά θα το θεωρήσω απολύτως μάταιο να ρισκάρω την θλάση χιαστού και τη ρίξη μηνίσκου (ή κάπως έτσι τελος πάντων... για να μιλήσω μόνο για ζημιές στα πόδια αν και ξεκάθαρα δεν είναι μόνο τα πόδια που καταπονούνται... η μέση;... τα χέρια;....) για 37 θερμίδες μόνο... καθόλου δικό μου το λάθος...