....Όχι, όχι απο κεί βρε κουτέ, απο δώ κοίτα! Σα τριο καρώ εχω γίνει να στέκομαι στημένη με το καλό μου το χαμόγελο, αυτό που είναι 30% μυστήριο, 40% η χαρά του παιδιού, 20% ανεξαρτησία κι έχει κι ένα υπόλοιπο απο ξέρω-να-μαγειρεύω-και-δε-με-νοιάζει-αν-δεν-έρθεις-ποτέ-μαζί-μου-για-ψώνια... Το δίχως άλλο, η χαρά του ανδρός δηλαδή!! Και είναι προσεχτικά φυλαγμένο αυτό το χαμόγελο, δε το μοιράζω δεξιά κι αριστερά κάθε φορά που είμαι σε μπαρ.... κυρίως διότι για την ακρίβεια ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν σε μπαρ... κι απόψε δηλαδή με το ζόρι με φέρανε, εγώ γκρίνιαζα και δεν ήθελα να ξεκουνήσω απο το σπίτι, η Ζωή γκρίνιαζε οτι δε βγαίνουμε πια σχεδόν ποτέ (αλήθεια είναι αυτό...) και τελικά πέρασε το δικό της... και η αλήθεια είναι ότι ακόμα το μυαλό μου στις πυτζάμες μου ήταν όταν φτάσαμε, ακόμα κι όταν παραγγείλαμε ποτάκι κι ακόμα κι όταν περάσαμε στο δεύτερο... Αλλά μετά δεν ήταν... Διότι μετά τον είδα!!
Μπήκε με τον αέρα του κατακτητή αλλά χωρίς τη βρώμα του... διότι πάρτε όλους τους κατακτητές της ιστορίας κι άμα δεν διαπιστώσετε ότι όλοι τους σκυλοβρωμούσαν, εγώ κασέρι να γίνω! Τί νομίζετε, οτι ο Μέγας Αλέξανδρος μοσχοβολούσε λεβάντα;;; Ζέχνανε καλέ όλοι τους απο την αρχαιότητα στις σταυροφορίες και πιο μετά... ένα τόνο σίδερο φορούσαν, μπάνια δεν κάναν παρά μόνο στον ιδρώτα, μια σιχασιά... Τεσπά, ξέφυγα...
Μάτια σκοτεινά απροσδιορίστου χρώματος (μια και σε μπαρ είμαστε κι όποιος πει οτι ξεχωρίζει χρώματα σε μπαρ ψεύδεται ασυστόλως και ντροπή του! )... Ανάστημα παληκαρίσιο, εντάξει, δεν είναι και δυό μέτρα αλλά δίπλα του (ε, λέμε τώρα δίπλα του αλλά δεν το εννοούμε ακριβώς...) μια χαρά στέκομαι με τακούνια (θεωρητικά μιλώ μια και απόψε με τα σπορτέξ είμαι... και καλά "άποψη"... στην πραγματικότητα μια κούραση μια εξάντληση και 35 χρόνια στην πλάτη που βαραίνουν σα σακί με πατάτες... και κανείς δε σε προειδοποιεί γι'αυτό, μυστικό το κρατάνε οι μεγαλύτεροι... για έκπληξη...)
Πλάτες φαρδιές και γεροδεμένες... σίγουρα πάει γυμναστήριο! Να πάω κι εγώ βρε παιδί μου καμιά φορά... τί την πληρώνω τη συνδρομή εδώ και δύο χρόνια... (μεγάλο, πονεμένο θέμα αυτό, το αφήνω στην ακρούλα του...). Θεληματικό πηγούνι δεν έχει, όχι γιατί δεν έχει ακριβώς αλλά γιατί κανείς ποτέ δεν κατάφερε να μου εξηγήσει πώς είναι το θεληματικό πηγούνι! Έτσι κι εγώ δεν το χορηγώ σε κανέναν για να μάθουν! Χέρια δυνατά (λέμε τώρα γιατί δεν τον έστειλα και στη λαϊκή να δώ πόσα κιλά καρπούζι μπορεί να κουβαλήσει...) και αμφίεση σκούρα και διακριτική... όπως πρέπει δηλαδή γιατί αν το πρώτο πράγμα που δείς άμα τη αφίξη του γκόμενου στο μπαρ Σαββάτο βράδυ είναι φούξια μακό μπλουζάκι με λαχανί απο κάτω (και να εύχεσαι να είναι παντελόνι το απο κάτω...), άστα να πάνε... Και το κυριότερο, μια επιθετική οξυδέρκεια να αναδύεται απο το σύνολο... και μην αρχίσετε τώρα τις ερωτήσεις, τί είναι η επιθετική οξυδέρκεια γιατί θα συγχιστώ... όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!!!
Μπήκε λοιπόν στο μπαρ και οι ματιές μας συναντήθηκαν αμέσως... στην φαντασία μου! Στην πραγματικότητα εδώ και 17 λεπτά (περίπου...) που ήρθε δεν έχει κοιτάξει κατά δω καθόλου... μιλάει με τον κολλητό που ήρθαν μαζί, πίνει ποτό, κάπου-κάπου κάνει και μια αναγνωριστική επίβλεψη του τοπίου αλλά αποκλειστικά απο την άλλη μεριά της μπάρας!!! Κοίτα βρε πουλάκι μου απο δω να σου χαμογελάσω με το πολύπλοκο το χαμόγελο το καλό μπας και κάνουμε κονέ!! Και το έχω συνδυάσει και με τη στάση την καλή που μου προσθέτει τουλάχιστον ένα νούμερο στο σουτιέν... σε περιεχόμενο, όχι περιφέρεια, να εξηγούμαστε... λουμπάγκο κοντεύω να πάθω απο τη στάση την καλή, γύρνα λίγο διότι δε με βλέπω καλά...
Τίποτα! Αίσχος! Μήπως να πάω στην τουαλέτα για να περάσω απο δίπλα του;... Χμμμμ... καλή ιδέα... θα ήταν, αν οι τουαλέτες δεν ήταν απο τη δική μου τη μεριά... να σηκωθώ απο το σκαμπώ να πάω να φέρω μια γύρα για να επιστρέψω απο δώ, χάλια μου φαίνεται, αν αποφασίσει να κοιτάξει προς τη μεριά μου ακριβώς εκείνη την ώρα θα δει μια παλαβή που κάνει βόλτες στο μαγαζί στο δρόμο προς τον καμπινέ... άπαπα... το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί για μένα είναι πως είμαι τύφλα στο μεθύσι!! Τί άλλο άραγε να κάνω; Και τα γέλια έβαλα δυνατά-δυνατά στο προηγούμενο καλαμπούρι της Ζωής (και δεν ήταν και καλό, η αλήθεια να λέγεται...), αν και με τη μουσική τόσο δυνατά αμφιβάλω αν με άκουσε, και κοντεύω να ξεγοφιαστώ έτσι στραβά που κάθομαι για να δείχνει η γλώσσα του σώματος ότι είμαι στραμένη προς αυτόν (και το έξτρα νούμερο στο σουτιέν επίσης...), και κατά κει που κάθεται κοιτάω ολοένα, τί άλλο πια να κάνω; Χώρια που εκτός από το τελευταίο καλαμπούρι (το μέτριο...) δεν έχω ακούσει κουβέντα από όσα λεει η Ζωή γιατί το μυαλό μου είναι κατειλημένο από τον γοητευτικό άγνωστο... Ε, εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι και τεράστιο πρόβλημα... δίχως άλλο η Ζωή μάλλον παράπονα για το Λουκά κάνει πάλι... τραβάτε με κι ας κλαίω... κλασσική περίπτωση η φιλενάδα μου...
Να το παίξω απελευθερωμένη ολότελα και να του στείλω σφηνάκια; Ναι, καλά, δεν τα έκανα αυτά όταν ήμουν 20 χρονών και κατ' εξακολούθηση μεθυσμένη, θα τα κάνω τώρα που είμαι 35 και νηφάλια; Δε το βλέπω... παρόλο που το επιχείρημα με τις ηλικίες και το μεθύσι δεν έστεκε και πάρα πολύ... Τεσπά, ποτά δεν στέλνω... Τέρμα... Στο κάτω-κάτω έχω και σαράντα καντάρια ανασφάλεια (που, αντίθετα απ'ότι μου έχουν πει ένα σωρό μεγαλύτεροι -διότι αυτό μου το είπαν, για την κούραση και το βάρος των χρόνων, το ξέχασαν- ΔΕΝ φεύγει με την ηλικία και ΟΥΤΕ με την ψυχοθεραπεία, άμα την έχεις την έχεις..) και αν δεν κάνει εκείνος το πρώτο βήμα δεν πρόκειται να πειστώ ότι ήθελε να κάνει βήμα... και πάντα θα κουβαλάω την υποψία οτι δε με ήθελε ακριβώς αλλά ε, δεν είχε και τίποτα να χάσει αφού εγώ του την έπεσα...
Όχι, εδώ, θα συνεχίσω να κάθομαι στο σκαμπώ μου και να κοιτάω κατά τη μεριά του και να διακυνδυνεύω το λουμπάγκο (από τη στάση την καλή...) και να φοράω το καλό μου το χαμόγελο, μυστηριώδης και γοητευτική και διαθέσιμη και....
Καλέ,... μη χειρότερα,... μη τον φυλάς αυτόν στο στόμα, καλέ!!!!!
Φτού.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου