Αλτσχάιμερ...

Τί ήταν αυτό το σημερινό... να πάει και να μη γυρίσει... μα, τόσο πολύ πήγα και γέρασα πια;;; και δε μου είπε και κανείς τίποτα;;; Μη χειρότερα.... και γυμναστική κάνω (εντάξει, δε σκοτώνομαι κιόλας... στατικό ποδήλατο δύο φορές τη βδομάδα αλλά κάτι είναι κι αυτό), και καλά τρώω με καλά λιπαρά (επειδή χτυπάω σούσι όπου το βρω και τρελαίνομαι για σολωμό δηλαδή...) και σοκολάτα με μέτρο (μόνο την καλή σοκολάτα τρώω... τις mars τι έκοψα), αλκοόλ επίσης με το σταγονόμετρο γιατί παχαίνει το άτιμο, και sudoku έχω λύσει μια φορά που βαριόμουν στον οδοντίατρο, δεν είμαι και σε μαύρα χάλια...
Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα... διότι 17 λεπτά με το ρολόι στο πεζοδρόμιο (όχι ντε, δεν το κοιτούσα στο χέρι μου καθώς μιλούσα με τον άνθρωπο, απέναντι, στο φαστφουντάδικο είχανε ένα ηλεκτρονικό απέξω και έπαιρνα μάτι τα λεπτά που κυλούσαν βασανιστικά...) κράτησε η συνομιλία με τον πάλαι ποτέ συμμαθητή και ΔΕΝ κατάφερα να θυμηθώ πώς στα κομμάτια τον λένε...

Και φυσικά μετά απο 17 λεπτά ξερω τα πάντα γι' αυτόν, εκτός φυσικά απο αυτή την τόση δα μικρούλα λεπτομερειούλα... το όνομά του... Τί για τις σπουδές μου είπε που δεν πέρασε στις Πανελλαδικές με την πρώτη και τον έστειλε ο πατέρας του με το ζόρι στο Λίντς (που στο διάολο είναι το Λίντς δε ξέρω, κάπου στην Αγγλετέρα αλλά δεν είναι και ο πιο τουριστικός προορισμός... μακράν...) για να μάθει διοίκηση επιχειρήσεων και να αναλάβει το εργοστάσιο με τα παγάκια (εγώ κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό το εργοστάσιο ως παιδίον γελούσα επειδή μου φαινόταν, και μη σου πω ακόμα μου φαίνεται, πολύ αστείο να έχεις κοτζάμ εργοστάσιο για να φτιάχνεις παγάκια...) παρόλο που αυτός από μυαλού του πυρηνικός φυσικός ήθελε να γίνει και πολύ του κόστισε που εγκατέλειψε το όνειρο (ε, δε μπορούσα να μην του πώ στο σημείο αυτό "ποτέ δεν είναι αργά" αν και για να λέω την αλήθεια, κατά τη γνώμη μου αργάμιση είναι, όχι απλώς αργά... σιγά τώρα, στα 35 μας, μη πάρει φόρα για να ξεπεράσει τον Αϊνστάιν... αλλά όχι, αυτό δε το ξεστόμισα...).
Τι για την φιλενάδα του απο το Λύκειο, τη Μαργαρίτα, ("τη θυμάσαι τη Μαργαρίτα, ε;"... ναι καλέ, πωωωως... εσένα είναι που δε θυμάμαι...)  που τον παράτησε με το που έφυγε για το Λίντς και δεν του το είπε κιόλας και νόμιζε αυτός χαρούμενος ότι τον περιμένει πίσω πιστή αλλά αυτή τα έχει φτιάξει με τον κολλητό του τον Μιχάλη (βλέπεις του κολλητού το όνομα μου το είπε,  το δικό του δεν το θεώρησε απαραίτητο....) και τους είδε μαζί τα Χριστούγεννα που κατέβηκε για τις γιορτές κι απο την πίκρα του ήταν μεθυσμένος δύο εβδομάδες και με πονοκέφαλο άλλες δύο στο Λίντς όταν επέστρεψε...
Τί για την επόμενη φιλενάδα, Εγγλέζα αυτή αλλά πολύ καλή κοπέλα (έτσι ακριβώς μου το είπε, στο λόγο της τιμής μου!!!), που σμίξανε το επόμενο καλοκαίρι και περάσανε και τις διακοπές στην Αστυπάλαια και εκεί που σμίγανε για 24η φορά στν Αστυπάλαια ξεχάσαν να... προστατευθούν και έτσι φτιάξαν το μεγάλο του το γιό τον Νώντα, που πήρε το όνομα του παππού (πόσα άχρηστα ονόματα ακόμα θα μου πεί, σκεφτόμουν...) που έπαθε το πρώτο έμφραγμα μόλις έμαθε τα χαρμόσυνα νέα για τον εγγονό... αλλά μετά έγειανε και έστελνε λεφτά στο Λίντς και συντηρούσε όλη την νεαρή οικογένεια μέχρι να πάρει το πτυχίο του ο κανακάρης του και να γυρίσει να αναλάβει το παγάδικο... αλλά μετά έπαθε και δεύτερο έμφραγμα και τον χάσανε (εδώ είχα πάρει το θλιμμένο μου το ύφος αν και εμένα καθόλου δε μου κόστισε ο χαμός του παππού του Νώντα... ε, κι είναι και 10 χρόνια μετά... δεν είναι και δικός μου παππούς...)

Και έτσι γύρισε ο γιός (και πατέρας πια) και ανάλαβε και μια χαρά πάνε οι δουλειές μέχρι και σήμερα γιατί "ο Έλληνας όσο χάλια και να πάνε τα πράγματα το ποτάκι του θα το πιεί, μη σου πω και ειδικά όταν πάνε χάλια τα πράγματα θα πιεί και δεύτερο και τρίτο, Μίρκα μου, και το παγάκι πάντα χρειάζεται"... ναι βρε, το ξέρω ότι εσύ το δικό μου το όνομα το θυμάσαι, εγώ είμαι με το μυαλό το κλούβιο, δεν είναι απαραίτητο να μου το πετάς στα μούτρα... Και για τον Έλληνα και το ποτάκι του με το παγάκι ξέρω αλλά συνεχίζει να μου φάινεται αστείο το εργοστάσιο... (αυτό όμως, και το προηγούμενο δε τα είπα...). Και όχι, δεν βλέπω κανέναν απο τους παλιούς του συμμαθητές εκτός απο τη Μάρθα, ναι, είμαστε ακόμα κολλητές (η κοπέλα δεν μου έφαγε κανένα γκόμενο όπως ο δικός σου ο κολλητός ο Μιχάλης...) και ναι βρε, χαθήκαμε (εμένα μου λές, εδώ βασικές πληροφορίες, όπως π.χ ονόματα, κι έχουν σβηστεί απο τη μνήμη...) και ναι, να κανονίζαμε να βρεθούμε με τα παιδιά απο τα παλιά, βέβαια εγώ δουλεύω πολύ και ζώ και 3400 χλμ μακριά, ναι, είναι κομμάτι δύσκολο αλλά να δούμε και...

Και τίποτα!!! Αδύνατον να το θυμηθώ το όνομα... Στεκόμουν εκεί σα το χάνο και επαναλάμβανα ό,τι έλεγε (γιατί στο κάτω-κάτω δεν το θεωρώ πρέπον να του δώσω προσωπικές πληροφορίες τη στιγμή που ούτε το όνομα του δεν ξέρω...) μέχρι και για τη συνεύρεση με τους συμμαθητές συμφώνησα σχεδόν αλλά το όνομα δεν ήρθε... και προσπάθησα και το κόλπο με την αλφαβήτα που πιάνεις όλα τα γράμματα από την αρχή και υποτίθεται πως όταν φτάσεις στο σωστό το αρχικό του ονόματος, σου έρχεται η φώτιση... σκατά φώτιση... στο σκοτάδι είμαι ακόμα κι ούτε φακό δεν έχω... Αποχαιρετιστήκαμε, φιληθήκαμε σταυρωτά κατά το πρωτόκολο αυτών των περιπτώσεων και όλο "βρε" τον έλεγα άνθρωπο... αίσχος... ντροπή... θα πάει σπίτι του στην σύζυγο την Εγγλέζα (που είναι και πολύ καλή κοπέλα...) και θα της πει πως συνάντησε μια παλιά συμμαθήτρια (τη Μίρκα, αυτός δεν έχει ξεκουτιάνει...) κι εγώ θα πάρω τη Μάρθα τηλέφωνο και θα παλεύω η έρημη να της εξηγήσω (για άλλα 17 λεπτά.. τουλάχιστον...) ποιόν συνάντησα σήμερα... και το χειρότερο είναι οτι καμιά απο τις νεοαποκτηθήσες λεπτομέρειες απο τη ζωή του δεν θα βοηθήσει...