Αλτσχάιμερ...

Τί ήταν αυτό το σημερινό... να πάει και να μη γυρίσει... μα, τόσο πολύ πήγα και γέρασα πια;;; και δε μου είπε και κανείς τίποτα;;; Μη χειρότερα.... και γυμναστική κάνω (εντάξει, δε σκοτώνομαι κιόλας... στατικό ποδήλατο δύο φορές τη βδομάδα αλλά κάτι είναι κι αυτό), και καλά τρώω με καλά λιπαρά (επειδή χτυπάω σούσι όπου το βρω και τρελαίνομαι για σολωμό δηλαδή...) και σοκολάτα με μέτρο (μόνο την καλή σοκολάτα τρώω... τις mars τι έκοψα), αλκοόλ επίσης με το σταγονόμετρο γιατί παχαίνει το άτιμο, και sudoku έχω λύσει μια φορά που βαριόμουν στον οδοντίατρο, δεν είμαι και σε μαύρα χάλια...
Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα... διότι 17 λεπτά με το ρολόι στο πεζοδρόμιο (όχι ντε, δεν το κοιτούσα στο χέρι μου καθώς μιλούσα με τον άνθρωπο, απέναντι, στο φαστφουντάδικο είχανε ένα ηλεκτρονικό απέξω και έπαιρνα μάτι τα λεπτά που κυλούσαν βασανιστικά...) κράτησε η συνομιλία με τον πάλαι ποτέ συμμαθητή και ΔΕΝ κατάφερα να θυμηθώ πώς στα κομμάτια τον λένε...

Και φυσικά μετά απο 17 λεπτά ξερω τα πάντα γι' αυτόν, εκτός φυσικά απο αυτή την τόση δα μικρούλα λεπτομερειούλα... το όνομά του... Τί για τις σπουδές μου είπε που δεν πέρασε στις Πανελλαδικές με την πρώτη και τον έστειλε ο πατέρας του με το ζόρι στο Λίντς (που στο διάολο είναι το Λίντς δε ξέρω, κάπου στην Αγγλετέρα αλλά δεν είναι και ο πιο τουριστικός προορισμός... μακράν...) για να μάθει διοίκηση επιχειρήσεων και να αναλάβει το εργοστάσιο με τα παγάκια (εγώ κάθε φορά που το σκεφτόμουν αυτό το εργοστάσιο ως παιδίον γελούσα επειδή μου φαινόταν, και μη σου πω ακόμα μου φαίνεται, πολύ αστείο να έχεις κοτζάμ εργοστάσιο για να φτιάχνεις παγάκια...) παρόλο που αυτός από μυαλού του πυρηνικός φυσικός ήθελε να γίνει και πολύ του κόστισε που εγκατέλειψε το όνειρο (ε, δε μπορούσα να μην του πώ στο σημείο αυτό "ποτέ δεν είναι αργά" αν και για να λέω την αλήθεια, κατά τη γνώμη μου αργάμιση είναι, όχι απλώς αργά... σιγά τώρα, στα 35 μας, μη πάρει φόρα για να ξεπεράσει τον Αϊνστάιν... αλλά όχι, αυτό δε το ξεστόμισα...).
Τι για την φιλενάδα του απο το Λύκειο, τη Μαργαρίτα, ("τη θυμάσαι τη Μαργαρίτα, ε;"... ναι καλέ, πωωωως... εσένα είναι που δε θυμάμαι...)  που τον παράτησε με το που έφυγε για το Λίντς και δεν του το είπε κιόλας και νόμιζε αυτός χαρούμενος ότι τον περιμένει πίσω πιστή αλλά αυτή τα έχει φτιάξει με τον κολλητό του τον Μιχάλη (βλέπεις του κολλητού το όνομα μου το είπε,  το δικό του δεν το θεώρησε απαραίτητο....) και τους είδε μαζί τα Χριστούγεννα που κατέβηκε για τις γιορτές κι απο την πίκρα του ήταν μεθυσμένος δύο εβδομάδες και με πονοκέφαλο άλλες δύο στο Λίντς όταν επέστρεψε...
Τί για την επόμενη φιλενάδα, Εγγλέζα αυτή αλλά πολύ καλή κοπέλα (έτσι ακριβώς μου το είπε, στο λόγο της τιμής μου!!!), που σμίξανε το επόμενο καλοκαίρι και περάσανε και τις διακοπές στην Αστυπάλαια και εκεί που σμίγανε για 24η φορά στν Αστυπάλαια ξεχάσαν να... προστατευθούν και έτσι φτιάξαν το μεγάλο του το γιό τον Νώντα, που πήρε το όνομα του παππού (πόσα άχρηστα ονόματα ακόμα θα μου πεί, σκεφτόμουν...) που έπαθε το πρώτο έμφραγμα μόλις έμαθε τα χαρμόσυνα νέα για τον εγγονό... αλλά μετά έγειανε και έστελνε λεφτά στο Λίντς και συντηρούσε όλη την νεαρή οικογένεια μέχρι να πάρει το πτυχίο του ο κανακάρης του και να γυρίσει να αναλάβει το παγάδικο... αλλά μετά έπαθε και δεύτερο έμφραγμα και τον χάσανε (εδώ είχα πάρει το θλιμμένο μου το ύφος αν και εμένα καθόλου δε μου κόστισε ο χαμός του παππού του Νώντα... ε, κι είναι και 10 χρόνια μετά... δεν είναι και δικός μου παππούς...)

Και έτσι γύρισε ο γιός (και πατέρας πια) και ανάλαβε και μια χαρά πάνε οι δουλειές μέχρι και σήμερα γιατί "ο Έλληνας όσο χάλια και να πάνε τα πράγματα το ποτάκι του θα το πιεί, μη σου πω και ειδικά όταν πάνε χάλια τα πράγματα θα πιεί και δεύτερο και τρίτο, Μίρκα μου, και το παγάκι πάντα χρειάζεται"... ναι βρε, το ξέρω ότι εσύ το δικό μου το όνομα το θυμάσαι, εγώ είμαι με το μυαλό το κλούβιο, δεν είναι απαραίτητο να μου το πετάς στα μούτρα... Και για τον Έλληνα και το ποτάκι του με το παγάκι ξέρω αλλά συνεχίζει να μου φάινεται αστείο το εργοστάσιο... (αυτό όμως, και το προηγούμενο δε τα είπα...). Και όχι, δεν βλέπω κανέναν απο τους παλιούς του συμμαθητές εκτός απο τη Μάρθα, ναι, είμαστε ακόμα κολλητές (η κοπέλα δεν μου έφαγε κανένα γκόμενο όπως ο δικός σου ο κολλητός ο Μιχάλης...) και ναι βρε, χαθήκαμε (εμένα μου λές, εδώ βασικές πληροφορίες, όπως π.χ ονόματα, κι έχουν σβηστεί απο τη μνήμη...) και ναι, να κανονίζαμε να βρεθούμε με τα παιδιά απο τα παλιά, βέβαια εγώ δουλεύω πολύ και ζώ και 3400 χλμ μακριά, ναι, είναι κομμάτι δύσκολο αλλά να δούμε και...

Και τίποτα!!! Αδύνατον να το θυμηθώ το όνομα... Στεκόμουν εκεί σα το χάνο και επαναλάμβανα ό,τι έλεγε (γιατί στο κάτω-κάτω δεν το θεωρώ πρέπον να του δώσω προσωπικές πληροφορίες τη στιγμή που ούτε το όνομα του δεν ξέρω...) μέχρι και για τη συνεύρεση με τους συμμαθητές συμφώνησα σχεδόν αλλά το όνομα δεν ήρθε... και προσπάθησα και το κόλπο με την αλφαβήτα που πιάνεις όλα τα γράμματα από την αρχή και υποτίθεται πως όταν φτάσεις στο σωστό το αρχικό του ονόματος, σου έρχεται η φώτιση... σκατά φώτιση... στο σκοτάδι είμαι ακόμα κι ούτε φακό δεν έχω... Αποχαιρετιστήκαμε, φιληθήκαμε σταυρωτά κατά το πρωτόκολο αυτών των περιπτώσεων και όλο "βρε" τον έλεγα άνθρωπο... αίσχος... ντροπή... θα πάει σπίτι του στην σύζυγο την Εγγλέζα (που είναι και πολύ καλή κοπέλα...) και θα της πει πως συνάντησε μια παλιά συμμαθήτρια (τη Μίρκα, αυτός δεν έχει ξεκουτιάνει...) κι εγώ θα πάρω τη Μάρθα τηλέφωνο και θα παλεύω η έρημη να της εξηγήσω (για άλλα 17 λεπτά.. τουλάχιστον...) ποιόν συνάντησα σήμερα... και το χειρότερο είναι οτι καμιά απο τις νεοαποκτηθήσες λεπτομέρειες απο τη ζωή του δεν θα βοηθήσει...

target group...

....Όχι, όχι απο κεί βρε κουτέ, απο δώ κοίτα! Σα τριο καρώ εχω γίνει να στέκομαι στημένη με το καλό μου το χαμόγελο, αυτό που είναι 30% μυστήριο, 40% η χαρά του παιδιού, 20% ανεξαρτησία  κι έχει κι ένα υπόλοιπο απο ξέρω-να-μαγειρεύω-και-δε-με-νοιάζει-αν-δεν-έρθεις-ποτέ-μαζί-μου-για-ψώνια... Το δίχως άλλο, η χαρά του ανδρός δηλαδή!! Και είναι προσεχτικά φυλαγμένο αυτό το χαμόγελο, δε το μοιράζω δεξιά κι αριστερά κάθε φορά που είμαι σε μπαρ.... κυρίως διότι για την ακρίβεια ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν σε μπαρ... κι απόψε δηλαδή με το ζόρι με φέρανε, εγώ γκρίνιαζα και δεν ήθελα να ξεκουνήσω απο το σπίτι, η Ζωή γκρίνιαζε οτι δε βγαίνουμε πια σχεδόν ποτέ (αλήθεια είναι αυτό...) και τελικά πέρασε το δικό της... και η αλήθεια είναι ότι ακόμα το μυαλό μου στις πυτζάμες μου ήταν όταν φτάσαμε, ακόμα κι όταν παραγγείλαμε ποτάκι κι ακόμα κι όταν περάσαμε στο δεύτερο... Αλλά μετά δεν ήταν... Διότι μετά τον είδα!!

Μπήκε με τον αέρα του κατακτητή αλλά χωρίς τη βρώμα του...  διότι πάρτε όλους τους κατακτητές της ιστορίας κι άμα δεν διαπιστώσετε ότι όλοι τους σκυλοβρωμούσαν, εγώ κασέρι να γίνω! Τί νομίζετε, οτι ο Μέγας Αλέξανδρος μοσχοβολούσε λεβάντα;;; Ζέχνανε καλέ όλοι τους απο την αρχαιότητα στις σταυροφορίες και πιο μετά... ένα τόνο σίδερο φορούσαν, μπάνια δεν κάναν παρά μόνο στον ιδρώτα, μια σιχασιά... Τεσπά, ξέφυγα...
Μάτια σκοτεινά απροσδιορίστου χρώματος (μια και σε μπαρ είμαστε κι όποιος πει οτι ξεχωρίζει χρώματα σε μπαρ ψεύδεται ασυστόλως και ντροπή του! )... Ανάστημα παληκαρίσιο, εντάξει, δεν είναι και δυό μέτρα αλλά δίπλα του (ε, λέμε τώρα δίπλα του αλλά δεν το εννοούμε ακριβώς...) μια χαρά στέκομαι με τακούνια (θεωρητικά μιλώ μια και απόψε με τα σπορτέξ είμαι... και καλά "άποψη"... στην πραγματικότητα μια κούραση μια εξάντληση και 35 χρόνια στην πλάτη που βαραίνουν σα σακί με πατάτες... και κανείς δε σε προειδοποιεί γι'αυτό, μυστικό το κρατάνε οι μεγαλύτεροι... για έκπληξη...)
Πλάτες φαρδιές και γεροδεμένες... σίγουρα πάει γυμναστήριο! Να πάω κι εγώ βρε παιδί μου καμιά φορά... τί την πληρώνω τη συνδρομή εδώ και δύο χρόνια... (μεγάλο, πονεμένο θέμα αυτό, το αφήνω στην ακρούλα του...). Θεληματικό πηγούνι δεν έχει, όχι γιατί δεν έχει ακριβώς αλλά γιατί κανείς ποτέ δεν κατάφερε να μου εξηγήσει πώς είναι το θεληματικό πηγούνι! Έτσι κι εγώ δεν το χορηγώ σε κανέναν για να μάθουν! Χέρια δυνατά (λέμε τώρα γιατί δεν τον έστειλα και στη λαϊκή να δώ πόσα κιλά καρπούζι μπορεί να κουβαλήσει...) και αμφίεση σκούρα και διακριτική... όπως πρέπει δηλαδή γιατί αν το πρώτο πράγμα που δείς άμα τη αφίξη του γκόμενου στο μπαρ Σαββάτο βράδυ είναι φούξια μακό μπλουζάκι με λαχανί απο κάτω (και να εύχεσαι να είναι παντελόνι το απο κάτω...), άστα να πάνε... Και το κυριότερο, μια επιθετική οξυδέρκεια να αναδύεται απο το σύνολο... και μην αρχίσετε τώρα τις ερωτήσεις, τί είναι η επιθετική οξυδέρκεια γιατί θα συγχιστώ... όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!!!

Μπήκε λοιπόν στο μπαρ και οι ματιές μας συναντήθηκαν αμέσως... στην φαντασία μου! Στην πραγματικότητα εδώ και 17 λεπτά (περίπου...) που ήρθε δεν έχει κοιτάξει κατά δω καθόλου... μιλάει με τον κολλητό που ήρθαν μαζί, πίνει ποτό, κάπου-κάπου κάνει και μια αναγνωριστική επίβλεψη του τοπίου αλλά αποκλειστικά απο την άλλη μεριά της μπάρας!!! Κοίτα βρε πουλάκι μου απο δω να σου χαμογελάσω με το πολύπλοκο το χαμόγελο το καλό μπας και κάνουμε κονέ!! Και το έχω συνδυάσει και με τη στάση την καλή που μου προσθέτει τουλάχιστον ένα νούμερο στο σουτιέν... σε περιεχόμενο, όχι περιφέρεια, να εξηγούμαστε... λουμπάγκο κοντεύω να πάθω απο τη στάση την καλή, γύρνα λίγο διότι δε με βλέπω καλά...

Τίποτα! Αίσχος! Μήπως να πάω στην τουαλέτα για να περάσω απο δίπλα του;... Χμμμμ... καλή ιδέα... θα ήταν, αν οι τουαλέτες δεν ήταν απο τη δική μου τη μεριά... να σηκωθώ απο το σκαμπώ να πάω να φέρω μια γύρα για να επιστρέψω απο δώ, χάλια μου φαίνεται, αν αποφασίσει να κοιτάξει προς τη μεριά μου ακριβώς εκείνη την ώρα θα δει μια παλαβή που κάνει βόλτες στο μαγαζί στο δρόμο προς τον καμπινέ... άπαπα... το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί για μένα είναι πως είμαι τύφλα στο μεθύσι!! Τί άλλο άραγε να κάνω; Και τα γέλια έβαλα δυνατά-δυνατά στο προηγούμενο καλαμπούρι της Ζωής (και δεν ήταν και καλό, η αλήθεια να λέγεται...), αν και με τη μουσική τόσο δυνατά αμφιβάλω αν με άκουσε, και κοντεύω να ξεγοφιαστώ έτσι στραβά που κάθομαι για να δείχνει η γλώσσα του σώματος ότι είμαι στραμένη προς αυτόν (και το έξτρα νούμερο στο σουτιέν επίσης...), και κατά κει που κάθεται κοιτάω ολοένα, τί άλλο πια να κάνω; Χώρια που εκτός από το τελευταίο καλαμπούρι (το μέτριο...) δεν έχω ακούσει κουβέντα από όσα λεει η Ζωή γιατί το μυαλό μου είναι κατειλημένο από τον γοητευτικό άγνωστο... Ε, εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι και τεράστιο πρόβλημα... δίχως άλλο η Ζωή μάλλον παράπονα για το Λουκά κάνει πάλι... τραβάτε με κι ας κλαίω... κλασσική περίπτωση η φιλενάδα μου...
Να το παίξω απελευθερωμένη ολότελα και να του στείλω σφηνάκια; Ναι, καλά, δεν τα έκανα αυτά όταν ήμουν 20 χρονών και κατ' εξακολούθηση μεθυσμένη, θα τα κάνω τώρα που είμαι 35 και νηφάλια; Δε το βλέπω... παρόλο που το επιχείρημα με τις ηλικίες και το μεθύσι δεν έστεκε και πάρα πολύ... Τεσπά, ποτά δεν στέλνω... Τέρμα... Στο κάτω-κάτω έχω και σαράντα καντάρια ανασφάλεια (που, αντίθετα απ'ότι μου έχουν πει ένα σωρό μεγαλύτεροι -διότι αυτό μου το είπαν, για την κούραση και το βάρος των χρόνων, το ξέχασαν- ΔΕΝ φεύγει με την ηλικία και ΟΥΤΕ με την ψυχοθεραπεία, άμα την έχεις την έχεις..) και αν δεν κάνει εκείνος το πρώτο βήμα δεν πρόκειται να πειστώ ότι ήθελε να κάνει βήμα... και πάντα θα κουβαλάω την υποψία οτι δε με ήθελε ακριβώς αλλά ε, δεν είχε και τίποτα να χάσει αφού εγώ του την έπεσα...
Όχι, εδώ, θα συνεχίσω να κάθομαι στο σκαμπώ μου και να κοιτάω κατά τη μεριά του και να διακυνδυνεύω το λουμπάγκο (από τη στάση την καλή...) και να φοράω το καλό μου το χαμόγελο, μυστηριώδης και γοητευτική και διαθέσιμη και....
Καλέ,... μη χειρότερα,...  μη τον φυλάς αυτόν στο στόμα, καλέ!!!!! 
Φτού.....