Αυτό που έπεσε τώρα πρέπει να ήταν ο φίκος… πάω στοίχημα οτι τον προσγείωσε στη βεράντα φαρδύ πλατύ ο αέρας και αν δεν πέφτω έξω, μια στιγμή να τσεκάρω..., ναι, είχα δίκιο, γλάστρα συντρίμια και χώματα παντού… χμμμ… με ενδιαφέρει κάπως περισσότερο απο την απλώστρα αλλά όχι αρκετά για να κάνω κάτι γι’αυτόν… έχω σκοτούρες εγώ τώρα έχω….
Αυτές τις σκοτούρες είχα και χθές όλη νύχτα που τελικά δεν βρήκα άλλη άκρη παρά αυτή που έχει επάνω της μια ταμπέλα τόοοοση που γράφει με πορτοκαλί φωσφοριζέ γράματα οτι ο Χάρης τα έκανε μπάχαλο, ξανά, αλλά… ποιός μετράει, και εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι έξαλλη μαζί του κι αν δεν είμαι έξαλλη ούτε αυτή τη φορά κι αν δεν αντιδράσω ούτε τώρα τότε θα είμαι επισήμως και με πιστοποιητικό (με σφραγίδα, όχι ό,τι κι ό,τι...) ένα άνευ προηγουμένου κορόιδο!!!
Μακάρι να τον έπαιρνε ο αέρας έτσι φουριόζος σαν τρένο εξπρές και να τον πήγαινε στον αγύριστο, να μη τον ξαναδώ ποτέ! Να γλυτώσει κι αυτός την οργή μου και να γλυτώσω κι εγώ τη φυλακή! Διότι αυτή θα είναι η κατάληξη έτσι και τον συναντήσω, το μαύρο χώμα τον περιμένει κι εμένα το σωφρονιστικό! Σαν να έχει ξεχειλίσει ο θυμός που κρατούσα τόσα χρόνια μέσα μου, όλη η “συσσωρευμένη επιθετικότητα” που λέει και η ψυχολόγος μου…. Και τώρα δεν ελέγχω πια τίποτα, πόσο μάλλον τα συσσωρευμένα, ούτε και θέλω να ελέγξω… Θέλω να γίνω αέρας δυνατός σαν αυτόν που φυσσάει έξω απόψε και να τα σαρρώσω όλα στο πέρασμα μου… κυρίως αυτόν δηλαδή, όλα τα υπόλοιπα δεν μου φταίνε σε τίποτα… (αν και όλο και κάποιες ακόμα απλώστρες και φίκοι θα την πληρώσουν αναπόφευκτα!)...
Πόσα λόγια, πόσα χρόνια χαμένα… πόσος έρωτας… όχι δεν έχει γίνει μίσος, δεν είναι ακριβώς έτσι, όχι, ακόμα έρωτας είναι αλλά και μια τεράστια λαχτάρα για εκδίκηση που είναι πιο δυνατή απο όλα τα άλλα που νιώθω… απο την αγάπη, απο τον φόβο οτι όλα τελειώνουν εδώ και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για μας στο μέλλον… Ακόμα κι η ανικανότητα μου να εκφράζω τα συναισθήματα μου έχει πάει περίπατο!! Μια χαρά θέλω να το εκφράσω αυτό το συναίσθημα, το θυμό, και είμαι σίγουρη οτι η ψυχολόγος μου θα είναι πάρα πολύ περήφανη για μένα την άλλη βδομάδα που θα της τα πω!!!
Όλα όσα μου έχει κάνει μέχρι σήμερα, όλα μα όλα, κατάφερα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να τα δικαιολογήσω και η λογική μου, πιστή σύμμαχος η ρουφιάνα, δεν με εγκατέλειψε ούτε για μια στιγμή στο δύσκολο έργο μου. Όλα!! Εκτός από αυτό!! Όχι, γι’αυτό η μόνη εξήγηση είναι ότι έχει τεράστιο πρόβλημα συμπεριφοράς και απολαμβάνει να με ταπεινώνει κατ’αυτό τον τρόπο… οτι γουστάρει να έχει τον έλεγχο, να κάνει ό,τι θέλει, να αποδεικνύει στον εαυτό του και στους άλλους ότι μπορεί να κάνει την καρδιά του (όπως και άλλα μέρη του σώματος του, μην επεκταθώ τώρα….) φιόγκο, και να ορίζει απολύτως το πως θα μου φερθει χωρίς γελοίους συναισθηματισμούς! Οτι μπορεί μια χαρά τη μια στγμή να δείχνει οτι θέλει το ένα και την άλλη στιγμή να κάνει το άλλο, το ακριβώς αντίθετο, χωρίς φυσικά να μπαίνει καν στον κόπο να ενημερώσει κανένα!
Και το περίεργο είναι πώς εγώ κατάπια ένα σωρό απο τα τερτίπια του και τώρα μ’αυτό το τελευταίο τρελάθηκα! Τί να πω, το γνωστό γραφικό με τη σταγόνα και το ποτήρι… το δικό μου το ποτήρι ξεχείλησε και συνεχίζει ναι ξεχειλίζει και να ξεχειλίζει κι όλα έχουν γίνει μούσκεμα και συνεχίζουν να τρέχουν νερά παντού!!! Είναι δυνατόν να ήταν έγινε όλο αυτό το μπάχαλο μέσα μου από αυτή τη σταγόνα μόνο;;; Μπάααα, ήταν το ποτήρι μου τόοοοοσο πολύ γεμάτο φαίνεται που γι’αυτό πλυμμήρισαν όλα… Και δε με νοιάζει ακριβώς το μπάχαλο αυτό καθ’αυτό, ούτε το μουσκίδι (το πολύ πολύ να με βρεί το ξημέρωμα με τα σφουγγαρόπανα...), το μόνο που με νοιάζει είναι να του γυρίσω πίσω όλο τον πόνο που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια στο δεκαπλάσιο! Να τον ταπεινώσω εγώ για μια φορά! Έλεγα οτι δεν μπορεί κανείς να τον κάνει να νιώσει χειρότερα απ’όσο ήδη νιώθει, ότι κανείς δεν μπορεί να τον χτυπήσει περοσσότερο απ’όσο χτυπάει ο ίδιος τον εαυτό του… Ε λοιπόν, αυτή είναι η προκληση!!
Κι ας πάνε στα κομμάτια όλα όσα λέω τόσα χρόνια για το κάρμα μου κι όλη μου προσπάθεια να το κρατήσω άσπηλο κι αμόλυντο για να μην ξαναγυρίσω σαν σκατόμυγα στην επόμενη ζωή!!! Θα το βρωμίσω εδώ και τώρα το κάρμα μου, το αποφάσισα, κι ας το πληρώσω σε εφτά επόμενες ζωές, σκασίλα μου, τουλάχιστον θα το ‘φχαριστηθώ στην τωρινή!!!
Λυσσά ο αέρας έξω, λύσσα με κυβερνάει κι εμένα… σα κύμμα, πρώτη φορά στη ζωή μου τέτοιο πράγμα… πάντα φοβόμουν τι θα γινόταν όταν ο θυμός μου έσπαγε τα φράγματα και ξεχυνόταν ελεύθερος… τώρα σαν να ξέρω… είναι αυτό που νιώθω τώρα και μόλις αυτό καταλαγιάσει τότε θα δώσει τόπο στον υπολογισμό και στο σχέδιο… Πότε άραγε εκδικήθηκα κάποιον που μου έκανε κακό;… Ποτέ!! Ποτέ δεν πήρα το αίμα μου πίσω, ποτέ δεν ύψωσα το ανάστημα μου, ποτέ δεν έδειξα σε κανέναν οτι το να με πληγώνει δεν θα μείνει ατιμώρητο… Πάντα ατιμώρητο έμενε το κρίμα όλων κι εγώ συντρίμια να τρέχω να κρυφτώ και να γλείψω τις πληγές μου μόνη μου… Κι έτσι ξανά και ξανά οι άνθρωποι με πατούσαν και εγώ στην καλύτερη περίπτωση μετά, τα μάζευα και έφευγα… Από ένστικτο επιβίωσης... για να μη με ξαναπατήσουν! Αλλά αυτή τη φορά δεν θέλω απλώς να φύγω, θέλω να μείνω εδώ και να του τα ψάλω ένα χεράκι απο την καλή! Όχι, αυτή η φορά δεν έχω πληγές να γλείψω… έχω δηλαδή, και κακοφορμισμένες μάλιστα, αλλά τις γλείφω αργότερα... Θα τον εκδικηθώ, θα του πιώ το αίμα με το μπουρί της σόμπας… εντάξει, μάλλον δεν θα πιώ ακριβώς αίμα, σιχαίνομαι κιόλας και ίσως μπουρί να μη χρησιμοποιήσω μια και δεν έχω και σόμπα, αλλά θα τον εκδικηθώ!!!
Μόνο που δεν είναι εδώ το τέρας να κάτσει κάτω και τον εκδικηθώ! Και δεν μπορώ και να τον βρώ! Και τρέμω στην ιδέα οτι μέχρι να τον βρώ θα μου έχει περάσει ο θυμός και θα έχει μείνει μόνο η λαχτάρα μου να τον δώ, η αγάπη μου και η ανάγκη μου… Και υποψιάζομαι οτι το τέρας ξέρει ακριβώς πόσος καιρός θα χρειαστεί για να γίνει αυτό (ενώ εγώ δεν έχω ιδέα…)! Και επιπλέον μπορεί να μείνει μακριά τόσο καιρό (ενώ εγώ ποτέ δεν μπορώ να κρατιέμαι μακρυά του…)! Βλέπεις αυτός δεν με λαχταράει, δεν έχει ανάγκη να με δει… ή, έχει, αλλά είπαμε, την κάνει φιόγκο την αγάπη του και την ανάγκη του όσο χρειάζεται για να βγεί καθαρός… ή να αποδείξει οτι δεν υπάρχει το δέσιμο που εγώ τόσα χρόνια υποστηρίζω οτι υπάρχει μεταξύ μας…
(και λίγο ακόμα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου