Όσα παίρνει ο άνεμος... (1)

Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει αυτός ο αέρας σήμερα!!! Τί κακό είναι αυτό!! Από το πρωί και δε λέει να κοπάσει… όπως και ο θυμός μου… από χθες βράδυ και δεν μπορώ να πάρω ανάσα κάτι ώρες απο τη φούρκα μου!! Και έσπασα και τα δύο βάζα που μου είχε κάνει δώρο χριστουγεννιάτικο ο… να δεις πως τον έλεγαν… πριν απο τρία χρόνια ήταν, που έκανα το ρεβεγιόν εδώ (τέλεια περάσαμε τότε, αν κι ακόμα γυρισμένο απο την ανάποδη είναι το μαξιλάρι του καναπέ εκεί που προσγειώθηκε το κόκκινο κρασί της Μάρθας… ποτέ δεν καθάρισε το κακιασμένο…) είχε ένα όνομα αυτός ο τύπος, δεν το θυμάμαι όμως με τίποτα, ούτε πώς βρέθηκε εδώ εκείνο το βράδυ θυμάμαι… κάποιας ο γκόμενος ήταν... ψηλός και ξερακιανός και κάπως ξανθός ήταν… φορούσε ένα κόκκινο πουλόβερ και ήταν και λίγο, λιγάκι μόνο, αλήθωρος... Πώς γίνεται να θυμάμαι τέτοιες λεπτομέρειες για τον άνθρωπο αλλά όχι το όνομα του;;;  Ααααχ, πήγα και γέρασα και δεν μου είπαν και τίποτα…

    Τεσπά, δεν έχει σημασία, σημασία έχει οτι τα έβαλα όμορφα όμορφα σε δύο σακούλες (ωραιότατες, άσπρες με πράσινα χερουλάκια απο αυτά που τα τραβας και κλείνουν τα σκουπίδια μέσα και φυλακίζουν τις μυρωδιές) τα βάζα, η μια θα σκιζόταν πολύ εύκολα, σκέφτηκα, πού ν’αντέξει τη μανία μου, και τα έκανα θρύψαλα με το σφυρί!!! Εκ προμελέτης η πράξη, μη τα σπάσω στο πάτωμα και γεμίσω και γυαλιά παντού, μόνη μου μετά θα τα καθάριζα και θα έβριζα χειρότερα… και θα γινόταν και το παρκέ χάλια, άντε να το ξαναπερνάς μετά… Χώρια που στο σινεμά κανείς δεν καθαρίζει μετά τα γυαλικά που έσπασε απάνω στην οργή του, δεν είναι σικ… όχι οτι και η χρήση της σακούλας με τα χεράκια (δύο σακουλών για την ακρίβεια…) στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει καθόλου σικ μέσα της, τώρα που το σκέφτομαι... και δε θυμάμαι και τέτοια σακούλα να έχει παιξει στο σινεμά…

    Ο θυμός μου όμως δε λέει να εκτονωθεί! Αν τον είχα μπροστά μου θα τον έκανα κομματάκια ακριβώς όπως τα βάζα τα κόκκινα! Αλλά βλέπεις ξέρει καλά και πότε να εμφανίζεται και πότε να εξαφανίζεται το κάθαρμα! Ξέρει ακριβώς τί να κάνει για να μην τον βρίσκω, το κινητό κλειστό (μη χέσω πια την τεχνολογία, ένα σωρό σπίτια έχει κλείσει… τις προάλες η Μίνα δεν ανακάλυψε τα μηνύματα του προκομένου της προς την “πέρσοναλ τρέινερ” απο το γυμναστήριο που κωλοχτυπιόταν απο πέρυσι ο κακούργος;;!! ναι ναι, όλο μέλι της έγραφε το κτήνος και δεν είχε καν την ευαισθησία να τα σβήνει μετά τουλάχιστον απο το κινητο του μέχρι που τα βρήκε η Μίνα και τώρα μένει με τη μαμά της -μη χειρότερα- και συλλογίζεται πώς να τον εξοντώσει και αυτόν και την τσούλα του!!!), στο γραφείο μου είπαν οτι ήταν “τρομερά απασχολημένος”  και δεν μου τον έδωσαν (μη χέσω που μου είναι και στέλεχος…) στο σπίτι του φυσικά πήρα και δεν απαντά…
     Έξαλλη με κάνει που μια χαρά ξέρει να τα παίζει αυτά τα παιχνίδια! Τον προστατεύει τον εαυτούλη του τέλεια το χρυσό μου και κρύβεται μέχρι να περάσει η μπόρα μου ως συνήθως αλλά αυτή τη φορά δεν θα του κάνω τη χάρη, αυτή τη φορά θα τον πάρει ο διάολος! Κι αν ο διάολος δεν ευκαιρεί, όπως και του λόγου του, όλο και κάποιον άλλον θα βρω να τον περιποιηθεί, το έχει ψάξει και η Μίνα το θέμα (ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον…)! Και θα μου βγεί κι εμένα επιτέλους το άχτι που τόσα χρόνια το κρατάω μέσα μου!!

    Ναι, τόσα χρόνια προσπαθώ να μην τον στενοχωρήσω, να μην τον πιέσω, να κατανοώ, να δικαιολογώ, να βοηθάω, να συμπαραστέκομαι, να αγαπάω και να δίνω, να περιμένω, να υποστηρίζω, να νταντεύω, να προστατεύω… και για μένα ΤΙ;;; Για μένα ΠΟΙΟΣ;;; Εγώ θα σου πω: Κανένας!! Τον πούλο μια ζωή (με το συμπάθειο…)!! Και εντάξει, τις περισσότερες φορές την αντιμετωπίζω με χιουμορ την κατάσταση… αυτό το φάσκελο που ξεκάθαρα μου έχει ρίξει ο Big Brother ή όποιος άλλος μας παρακαλουθεί και σπάει πλάκα μαζί μας απο κει ψηλά, καθώς το χιούμορ λένε είναι η καλύτερη άμυνα… στην περίπτωση αυτέ δε, είναι και η μόνη άμυνα μια και τα φάσκελα (και ενίοτε και καμιά ξανάστροφη) απο το σύμπαν, δεν έχει βρει κανείς τρόπο να τα αποφεύγει ή και να τα ανταποδίδει άλλωστε… Ναι, άμυνα είναι το χιούμορ και απολύτως απαραίτητη μάλιστα!!! Γιατί για δοκίμασε κι εσύ να σου έρχονται σβουριχτές οι ανάποδες που λέγαμε και θα δούμε αν έχεις ανάγκη απο άμυνα ή όχι!!

    Τις περισσότερες φορές λοιπόν το γελάω το πράγμα, το παλεύω… Ε, συχνά μουρμουράω, τα πρήζω της Μάρθας, λέμε καμιά βαρύγδουπη σαχλαμάρα για απόφθεγμα ζωής (όπως το “χρόνο με το χρόνο περνάν τα χρόνια” που μου πέταξε προχθές και γελούσα ενα μισάωρο…), νιώθω οτι δεν είμαι το κορόιδο συνέχεια… πως δεν είναι τόσο χάλια, πως “αύριο θα είναι καλύτερα”…. Έχω κάνει και τον αυτοσαρκασμό χόμπυ, δεν είχα και κανένα άλλο, το καλαμπουρίζω και περνάει… Όχι όμως αυτή τη φορά…. Αυτή τη φορά είναι μια πηχτή, αποφασιστική μαυρίλα γύρω μου… Μια απίστευτη μοναξιά να κάνει παρέα στο θυμό μου και ένα κενό μεγάλο τόσο που να χωράω ολόκληρη μέσα, να πέσω και να χαθώ… Και για έναν ανεξήγητο λόγο δεν πέφτω μέσα, δεν χάνομαι να ησυχάσω, μόνο είμαι ακόμα εδώ, να σκέφτομαι και να ζω και να είμαι όλο και περισσότερο θυμωμένη….
    Προσπάθησα φυσικά απο χθες να τα ρίξω πάνω μου… να πάρω ωραία ωραία το φταίξιμο, να φορτωθώ όλη την ευθύνη όπως κάνω συνήθως… Να εντοπίσω πού εγώ έκανα λάθος, να το μεγαλώσω τόσο που να καλύψει όλα τα υπόλοιπα, να επιβεβαιώσω οτι εγώ τα έκανα μαντάρα και, κατά συνέπεια, να έχω και τη δυνατότητα να τα διορθώσω μόνη μου!! Όπως ακριβώς κάνω εδώ και πέντε χρόνια δηλαδή… Αμ δε!!! Για πρώτη φορά δεν γίνεται!! Απλώς δεν γίνεται ρε παιδί μου!! Φταίει ο Χάρης!!!

(συνεχίζεται...)