Όσα παίρνει ο άνεμος... (5 και τέλος)

Και για να ξαναγυρίσω στο φλέγον θέμα, να τον εκδικηθώ, ναι, αλλά πώς; Σκέφτηκα φυσικά να πάω απο την δουλειά του…. Εκεί δεν θα μπορεί να με αποφύγει, πού να πάει; Να του εμφανιστώ φάντης μπαστούνι και να του τα χώσω! Ακόμα και μπροστά σε κόσμο, μη σου πω ιδιαίτερα μπροστά σε κόσμο!  Όσο απασχολημένος και να είναι, σίγουρα μπορώ να τον πετύχω… Αλλά δεν έχω το κουράγιο για κάτι τέτοιο… δεν είμαι εγώ της επίθεσης άνθρωπος… εδώ μόλις και μετά βίας λέμε να αμυνθώ όταν με χτυπάνε, δεν μπορώ να φτάσω τόσο μακρυά που να πάω εγώ να ξεκινήσω τον καβγά! Χώρια που… ξέρω πόσο αμείληκτος μπορεί να γίνει όταν απειλείται, να πει πράγματα που μπορεί να τα μετανιώσει την άλλη στιγμή αλλά που δεν θα διστάσει να τα πει έτσι κι αλλιώς… να με κάνει κομμάτια κι ας υποφέρει μετά αυτός πιο πολύ απο μένα… (λέμε τώρα διότι ασφαλώς δεν το έχω εξακριβωμένο οτι υποφέρει...).  Και, το χειρότερο, να του επιβεβαιώσω το “όλες οι γυναίκες είναι τρελές” εμφανιζόμενη σα μαινάδα μπροστά του σούρνοντας του τα εξ’αμάξης, μπροστά σε κόσμο, με αφορμή κάτι τόοοοοσο ασήμαντο (αντικειμενικά…) όσο αυτό που έγινε χθες…
    Μετά σκέφτηκα να βάλω σε εφαρμογή το κλασσικό: ζήλεια!!! Να τον χτυπήσω εκεί που πονάει, διότι, μπορεί να μην είμασταν ποτε ζευγάρι, μπορεί να μην είχαμε ποτέ δέσμευση, αλλά τις φορές που με είδε με άλλον έγινε πράσινος σαν σπανάκι και δεν μπορούσε καν να το κρύψει!!! Ναι, η ζήλεια είναι το τρωτό του και μια χαρά θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω εναντίον του!! Κι έτσι άρχισα να καταστρώνω το σχέδιο, να βρω ένα σούπερ γκόμενο, όμορφο και ψηλό και θεωρητικό και με καλό αμάξι και λεφτά και να του τον μοστράρω έτσι, για να τον δώ να παίρνει χρώμα απο σαλάτα ρόκα-παρμεζάνα-ξύδι μπαλσάμικο!!!  Και να περάσω και καλά εγώ με το γκόμενο!! Αλλά… ποιον;;; Αν γνώριζα εγώ τέτοιον άντρα, ελεύθερο, θα κοιτούσα να σκοράρω σ’αυτόν και δεν θα έτρωγα τα νιάτα μου να περιμένω το Χάρη πότε θα αποφασίσει να αφήσει τον καλό του εαυτό να ξεπροβάλει!!! Ούτε καμιά φίλη μου έχει τέτοιον άντρα που να μπορώ να τον δανειστώ για λίγο, όσο να εφαρμόσω το σχέδιο… Τζίφος επομένως εκτός κι αν προσλάβω κανέναν “επαγγελματία”… δυστυχώς όμως τόσο ακομπλεξάριστη δεν είμαι…

    Έτσι τί μου μένει;… Ο πειρασμός είναι μεγάλος πάλι να πάρω τα μπογαλάκια μου και να φύγω, να γλυτώσω το περαιτέρω πάτημα… να επιδοθώ στο γνωστό σπορ του γλείφειν τας πληγάς και να λουφάξω στη γωνιά μου…  Και να προσπαθήσω τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα με αναζητήσει, γιατί θα το κάνει σίγουρα, να μην ενδώσω! Να μην απαντήσω στα sms του, να μην σηκώσω το τηλέφωνο όταν είναι αυτός, να μη πάω κατά τα μέρη που συχνάζει, “τυχαία”, ούτε μια φορά ξανα… και όταν συναντώ τους φίλους του να χαμογελάω σαν να μην τρέχει τίποτα, να ρωτάω για τα νέα τους και όχι τα δικά του και να πορεύομαι έτσι… Ναι, αλλά αυτό δεν μου φτάνει!!!
    Δεν είναι αρκετό αυτό, δεν μου είναι αρκετό αυτή τη φορά! Αυτή η λαχτάρα για εκδίκηση που μου έχει προκείψει απο χθές είναι τόσο δυνατή που δεν μπορώ να της αντισταθώ ούτε να την αγνοήσω μπορώ. Κι αυτή η λαχτάρα είναι που με κάνει και αντιστέκομαι στον πειρασμό να ακολουθήσω τη γνωστή τεχνική του λαγού που έχω, με τόση επιτυχία, εφαρμόσει στο παρελθόν... Δυσυχώς όμως, επειδή είμαι εντελώς ερασιτέχνης σε κάτι τέτοια, δεν μπορώ να σκεφτώ τί να κάνω για να τη χορτάσω τη λαχτάρα μου αυτή…
    Να του βάλω βόμβα να τον ανατινάξω;! Δύσκολο…. Διότι κάτι που δεν ξέρω τίποτα απο βόμβες, κάτι που πολλή φυλακή με περιμένει έτσι και με πιάσουν (που μάλλον είναι αναμενόμενο μια και δεν ξέρω τίποτα απο βόμβες και σίγουρα θα δώσω στόχο… όλα παρακολουθούνται, τί τα θες, είναι δύσκολη εποχή για βομβιστές…) πολλά τα μείον του σχεδίου…
    Πάει αυτο, άλλο… Να του ρίξω βιτριόλι;! Παραδοσιακό, απλό, γκλαμουράτο (μια και θα με βγάλουν σε όλα τα κανάλια, μεσημέρι-βράδυ, που έτσι κι αλλιώς όλα κάτι τέτοιες υστερικές σαβούρες δείχνουν, μεσημέρι-βράδυ), καλό ακούγεται! Έχει κι αυτό την αρνητική του πλευρά βέβαια μια και θα πρέπει, ιδανικά, να τον πλησιάσω για να τον μπουγελώσω και απο αυτή την απόσταση θα δω σε γκρό πλαν όλη την αηδιαστική συνέπεια του μπουγελώματος στα μουτρα του και… σιχαίνομαι!! Άπαπα, δεν είμαι εγώ για τέτοια, θα μου έρθει εμετός!!!
    Αδιέξοδο… ή ίσως όχι….

    -“’Ελα Μίνα μου, χαθήκαμε βρε κορίτσι, τί κάνεις;… Ναι, ξέρεις τί σε ήθελα;….”

Υ.Γ Καλές γιορτές σε όλους και μη ξεχνάτε να γελάtε! (ακόμα και με τα χάλια σας ;)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (4)

Αυτό που έπεσε τώρα πρέπει να ήταν ο φίκος… πάω στοίχημα οτι τον προσγείωσε στη βεράντα φαρδύ πλατύ ο αέρας και αν δεν πέφτω έξω, μια στιγμή να τσεκάρω..., ναι, είχα δίκιο,  γλάστρα συντρίμια και χώματα παντού… χμμμ… με ενδιαφέρει κάπως περισσότερο απο την απλώστρα αλλά όχι αρκετά για να κάνω κάτι γι’αυτόν… έχω σκοτούρες εγώ τώρα έχω….
    Αυτές τις σκοτούρες είχα και χθές όλη νύχτα που τελικά δεν βρήκα άλλη άκρη παρά αυτή που έχει επάνω της μια ταμπέλα τόοοοση που γράφει με πορτοκαλί φωσφοριζέ γράματα οτι ο Χάρης τα έκανε μπάχαλο, ξανά, αλλά… ποιός μετράει, και εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι έξαλλη μαζί του κι αν δεν είμαι έξαλλη ούτε αυτή τη φορά κι αν δεν αντιδράσω ούτε τώρα τότε θα είμαι επισήμως και με πιστοποιητικό (με σφραγίδα, όχι ό,τι κι ό,τι...) ένα άνευ προηγουμένου κορόιδο!!!
    Μακάρι να τον έπαιρνε ο αέρας έτσι φουριόζος σαν τρένο εξπρές και να τον πήγαινε στον αγύριστο, να μη τον ξαναδώ ποτέ! Να γλυτώσει κι αυτός την οργή μου και να γλυτώσω κι εγώ τη φυλακή! Διότι αυτή θα είναι η κατάληξη έτσι και τον συναντήσω, το μαύρο χώμα τον περιμένει κι εμένα το σωφρονιστικό! Σαν να έχει ξεχειλίσει ο θυμός που κρατούσα τόσα χρόνια μέσα μου, όλη η “συσσωρευμένη επιθετικότητα” που λέει και η ψυχολόγος μου…. Και τώρα δεν ελέγχω πια τίποτα, πόσο μάλλον τα συσσωρευμένα,  ούτε και θέλω να ελέγξω… Θέλω να γίνω αέρας δυνατός σαν αυτόν που φυσσάει έξω απόψε και να τα σαρρώσω όλα στο πέρασμα μου… κυρίως αυτόν δηλαδή, όλα τα υπόλοιπα δεν μου φταίνε σε τίποτα… (αν και όλο και κάποιες ακόμα απλώστρες και φίκοι θα την πληρώσουν αναπόφευκτα!)...

    Πόσα λόγια, πόσα χρόνια χαμένα… πόσος έρωτας… όχι δεν έχει γίνει μίσος, δεν είναι ακριβώς έτσι, όχι, ακόμα έρωτας είναι αλλά και μια τεράστια λαχτάρα για εκδίκηση που είναι πιο δυνατή απο όλα τα άλλα που νιώθω… απο την αγάπη, απο τον φόβο οτι όλα τελειώνουν εδώ και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για μας στο μέλλον… Ακόμα κι η ανικανότητα μου να εκφράζω τα συναισθήματα μου έχει πάει περίπατο!! Μια χαρά θέλω να το εκφράσω αυτό το συναίσθημα, το θυμό, και είμαι σίγουρη οτι η ψυχολόγος μου θα είναι πάρα πολύ περήφανη για μένα την άλλη βδομάδα που θα της τα πω!!!
    Όλα όσα μου έχει κάνει μέχρι σήμερα, όλα μα όλα, κατάφερα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να τα δικαιολογήσω και η λογική μου, πιστή σύμμαχος η ρουφιάνα, δεν με εγκατέλειψε ούτε για μια στιγμή στο δύσκολο έργο μου. Όλα!! Εκτός από αυτό!! Όχι, γι’αυτό η μόνη εξήγηση είναι ότι έχει τεράστιο πρόβλημα συμπεριφοράς και απολαμβάνει να με ταπεινώνει κατ’αυτό τον τρόπο… οτι γουστάρει να έχει τον έλεγχο, να κάνει ό,τι θέλει, να αποδεικνύει στον εαυτό του και στους άλλους ότι μπορεί να κάνει την καρδιά του (όπως και άλλα μέρη του σώματος του, μην επεκταθώ τώρα….) φιόγκο, και να ορίζει απολύτως το πως θα μου φερθει χωρίς γελοίους συναισθηματισμούς! Οτι μπορεί μια χαρά τη μια στγμή να δείχνει οτι θέλει το ένα και την άλλη στιγμή να κάνει το άλλο, το ακριβώς αντίθετο, χωρίς φυσικά να μπαίνει καν στον κόπο να ενημερώσει κανένα!
    Και το περίεργο είναι πώς εγώ κατάπια ένα σωρό απο τα τερτίπια του και τώρα μ’αυτό το τελευταίο τρελάθηκα! Τί να πω, το γνωστό γραφικό με τη σταγόνα και το ποτήρι… το δικό μου το ποτήρι ξεχείλησε και συνεχίζει ναι ξεχειλίζει και να ξεχειλίζει κι όλα έχουν γίνει μούσκεμα και συνεχίζουν να τρέχουν νερά παντού!!! Είναι δυνατόν να ήταν έγινε όλο αυτό το μπάχαλο μέσα μου από αυτή τη σταγόνα μόνο;;; Μπάααα, ήταν το ποτήρι μου τόοοοοσο πολύ γεμάτο φαίνεται που γι’αυτό πλυμμήρισαν όλα…  Και δε με νοιάζει ακριβώς το μπάχαλο αυτό καθ’αυτό, ούτε το μουσκίδι (το πολύ πολύ να με βρεί το ξημέρωμα με τα σφουγγαρόπανα...), το μόνο που με νοιάζει είναι να του γυρίσω πίσω όλο τον πόνο που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια στο δεκαπλάσιο! Να τον ταπεινώσω εγώ για μια φορά! Έλεγα οτι δεν μπορεί κανείς να τον κάνει να νιώσει χειρότερα απ’όσο ήδη νιώθει, ότι κανείς δεν μπορεί να τον χτυπήσει περοσσότερο απ’όσο χτυπάει ο ίδιος τον εαυτό του… Ε λοιπόν, αυτή είναι η προκληση!!
    Κι ας πάνε στα κομμάτια όλα όσα λέω τόσα χρόνια για το κάρμα μου κι όλη μου προσπάθεια να το κρατήσω άσπηλο κι αμόλυντο για να μην ξαναγυρίσω σαν σκατόμυγα στην επόμενη ζωή!!! Θα το βρωμίσω εδώ και τώρα το κάρμα μου, το αποφάσισα, κι ας το πληρώσω σε εφτά επόμενες ζωές, σκασίλα μου, τουλάχιστον θα το ‘φχαριστηθώ στην τωρινή!!!

    Λυσσά ο αέρας έξω, λύσσα με κυβερνάει κι εμένα… σα κύμμα, πρώτη φορά στη ζωή μου τέτοιο πράγμα… πάντα φοβόμουν τι θα γινόταν όταν ο θυμός μου έσπαγε τα φράγματα και ξεχυνόταν ελεύθερος… τώρα σαν να ξέρω… είναι αυτό που νιώθω τώρα και μόλις αυτό καταλαγιάσει τότε θα δώσει τόπο στον υπολογισμό και στο σχέδιο… Πότε άραγε εκδικήθηκα κάποιον που μου έκανε κακό;… Ποτέ!! Ποτέ δεν πήρα το αίμα μου πίσω, ποτέ δεν ύψωσα το ανάστημα μου, ποτέ δεν έδειξα σε κανέναν οτι το να με πληγώνει δεν θα μείνει ατιμώρητο… Πάντα ατιμώρητο έμενε το κρίμα όλων κι εγώ συντρίμια να τρέχω να κρυφτώ και να γλείψω τις πληγές μου μόνη μου… Κι έτσι ξανά και ξανά οι άνθρωποι με πατούσαν και εγώ στην καλύτερη περίπτωση μετά, τα μάζευα και έφευγα… Από ένστικτο επιβίωσης... για να μη με ξαναπατήσουν! Αλλά αυτή τη φορά δεν θέλω απλώς να φύγω, θέλω να μείνω εδώ και να του τα ψάλω ένα χεράκι απο την καλή! Όχι, αυτή η φορά δεν έχω πληγές να γλείψω… έχω δηλαδή, και κακοφορμισμένες μάλιστα, αλλά τις γλείφω αργότερα... Θα τον εκδικηθώ, θα του πιώ το αίμα με το μπουρί της σόμπας… εντάξει, μάλλον δεν θα πιώ ακριβώς αίμα, σιχαίνομαι κιόλας και ίσως μπουρί να μη χρησιμοποιήσω μια και δεν έχω και σόμπα, αλλά θα τον εκδικηθώ!!!
    Μόνο που δεν είναι εδώ το τέρας να κάτσει κάτω και τον εκδικηθώ! Και δεν μπορώ και να τον βρώ! Και τρέμω στην ιδέα οτι μέχρι να τον βρώ θα μου έχει περάσει ο θυμός και θα έχει μείνει μόνο η λαχτάρα μου να τον δώ, η αγάπη μου και η ανάγκη μου… Και υποψιάζομαι οτι το τέρας ξέρει ακριβώς πόσος καιρός θα χρειαστεί για να γίνει αυτό (ενώ εγώ δεν έχω ιδέα…)! Και επιπλέον μπορεί να μείνει μακριά τόσο καιρό (ενώ εγώ ποτέ δεν μπορώ να κρατιέμαι μακρυά του…)! Βλέπεις αυτός δεν με λαχταράει, δεν έχει ανάγκη να με δει… ή, έχει, αλλά είπαμε, την κάνει φιόγκο την αγάπη του και την ανάγκη του όσο χρειάζεται για να βγεί καθαρός… ή να αποδείξει οτι δεν υπάρχει το δέσιμο που εγώ τόσα χρόνια υποστηρίζω οτι υπάρχει μεταξύ μας…

(και λίγο ακόμα...)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (3)

Ωχ, σαν να έπεσε η απλώστρα μου φάνηκε… τί να σου κάνει κι αυτή, πέντε σχοινιά και τέσσαρα ποδάρια, που να αντισταθεί στον αέρα το σημερινό… να ενδιαφερθώ άραγε;.., μήπως να βγω να τη σηκώσω;… απάντηση αρνητική και στα δύο, έχω πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αναλύσω τώρα απο το να μαζεύω απλώστρες!
    Πόσες φορές δεν έφυγε και ήρθε ξανα και εγώ ήμουν εκει… όχι ακριβώς οτι τον περίμενα σαν την Πηνελόπη με υφαντά και υπηρέτριες και μνηστήρες να ξερογλύφονται για την πάρτη μου και εγώ να μην ενδίδω… ενέδιδα μια χαρά!!! Και καλά τα περνούσα, μέχρι και σχέσεις, τρόπον τινά, έκανα στα διαστήματα που είμασταν χώρια… μέχρι που σχεδόν ερωτεύτηκα κιόλας… όχι ακριβώς δηλαδή αλλά ακόμα τον θυμάμαι τον Στέλιο, μια χαρά παιδί, κούκλος… εντάξει, το γεγονός οτι μου έριξε μια γλυκύτατη χυλόπιτα καθόρισε κάπως τα πράγματα, δηλαδή το παιδί ευγενέστατο, απλώς που με έβλεπε μόνο σαν φίλη… ώριμα όμως και πολιτισμένα! Ναι, στην περίπτωση του Στέλιου ήμουν πολύ κοντά στο να ερωτευθώ κάποιον άλλον (τον Στέλιο…) αλλά τί τα θες όμως, όταν πιστεύεις στο βαθός του μυαλού σου οτι αυτός, ο ένας (ο Χάρης δηλαδή) είναι το άλλο σου μισό, ε, αυτός παίζει εκτός συναγωνισμού…. Έτσι, ότι και να συνέβαινε στη ζωή μου, αρκούσε ένα του μήνυμα, ένα τηλεφώνημα και πάλι μαζί του ήμουν… και το ήξερε, μπορούσε πάντα να βασίζεται σ’αυτό… στο οτι θα είμαι εκεί όταν αυτός αποφάσιζε να περάσει!

    Διότι πάντα περαστικός ήταν, όσο κι αν φαινόταν να το χαίρεται όταν ήταν “εδώ”, πάντα ήθελε να φεύγει… συνήθως όταν έφτανε να περνάει πολύ καλά μαζί μου, ακριβώς τότε, σαν κάτι να έκανε κλικ μέσα του και ήθελε να τα χαλάει όλα και να φεύγει!! Σαν ένας αυτόματος εσωτερικός μηχανισμός προγραμματισμένος να αποτρέπει ενδεχόμενη ευτυχία!!! Τους μεγαλύτερους καβγάδες μας του κάναμε ακριβώς μετά απο ωραίες, πολύ ωραίες στιγμές!! Σαν να έπεφτε το ρελέ του και αρπαζόταν, στο κρεβάτι μετά απο υπέρ-καλό σεξ, μετά απο ημερήσια εκδρομή (στα βουνά πάλι…) που είχαμε περάσει όνειρο ή όταν με έβλεπε χαρούμενη, άρχιζε ν’αραδιάζει κακίες, να κλείνεται στη μαυρίλα του, να με πληγώνει…
    Συνεχίζοντας την ανάλυση της κατάστασης λοιπόν, και προσπαθώντας πάντα να πείσω τον εαυτό μου οτι εγώ φταίω για τα τωρινά, μετά με κατηγόρησα για την βλακεία μου, που δεν είδα το κακό να έρχεται, ακόμα κι όταν ήρθε ξανά και ξανά δεν το είδα δηλαδή… Και μου το είχε πει τόσες φορές ο ίδιος πόσο σκάρτος είναι αλλά αυτό ακριβώς είναι που κάνει η αγάπη, βλέπουμε τους άλλους πολύ καλύτερους απ’ότι πραγματικά είναι!! Περιμένουμε απο αυτούς να νικήσουν τον κακό τους εαυτό, να τον ξεπεράσουν και να γίνουν αυτοί που “δυνάμει” είναι! Τρίχες!!! Κατσαρές ενίοτε... Οι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι και δυστυχώς η αγάπη είναι σαν τον καταράχτη στους γέρους, τυφλώνει και δεν τους βλέπουμε (αυτούς που αγαπάμε, όχι τους γέρους…)! Κι εγώ θεότυφλη δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι είναι καθίκι… Κι ας μου το έλεγαν όλοι, όλους τρελούς τους έβγαζα και σε όλους έλεγα, τι κλισέ θεέ μου, “δεν τον ξέρετε εσείς όπως τον ξέρω εγώ”!!! Ναι, πολύ σωστά, βλέπεις όλοι οι άλλοι τον έβλεπαν, τον ήξεραν, δεν είχαν τη δική μου τη γκαβομάρα!!
    Και να πεις οτι δεν με προειδοποίησαν… ο Πέτρος έφτασε στο σημείο να μου ζητήσει να μην του λέω τίποτα πια γι’αυτή την ιστορία ακριβώς επειδή δεν άντεχε να δει αυτό που ερχόταν… Και ξέρω πόσο πολύ τον πόνεσε αυτό, πρώτη φορά που δεν μοιραζόμαστε τα πάντα… και της Μάρθας η γλώσσα μάλλιασε να μου λέει οτι “δεν τραβάει” το πράγμα χρόνια τώρα…. Τίποτα εγώ, ανένδοτη! Εγώ βλέπεις “ήξερα” καλύτερα τρομάρα μου!! Ήξερα τα καλά του, λέμε τώρα, και περίμενα οτι αυτά τα καλά θα νικήσουν τα μύρια κακά του, θα θριαμβεύσουν και θα βγουν ελεύθερα στην επιφάνεια σαν την αναδυομένη Αφροδίτη και τότε θα έβλεπαν όλοι τι καλός που ήταν ο “καλός μου” και θα ζούσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!!
    Η Αφροδίτη όμως δεν αναδύθηκε, το πολύ πολύ να βγήκε η Κίρκη στον αφρό και ο κακός του ο χαρακτήρας που δεν έκρυβε καλά στοιχεία επειδή ακριβώς δεν είχε! Τί να κρύψεις άμα δεν έχεις;; Χειρότερος γινόταν κι εγώ πιο τυφλή κι ενώ σε κάθε ευκαιρία αυτός μου έδειχνε ποιός είναι εγώ άρπαζα ακριβώς αυτή την κάθε ευκαιρία για να ζητάω ελεημοσύνη μουρμουρίζοντας “αόοοοματος”…

    Πάντως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μου, δεν κατάφερα ούτε έτσι να με βρω ένοχη, ok, δεν τον είδα στ’αλήθεια, τυφλωμένη απο την αγάπη μου και τη λαχτάρα μου να πιστέψω στο καλό, αλλά στο κάτω κάτω φταίει το θύμα που δεν είδε το δολοφόνο;;; Ο δολοφόνος φταίει που το ξέκανε το έρμο το θύμα!! Δεν άκουσα ποτέ δικαστήριο να καταδικάζει τον πεθαμένο επειδή “δεν είδε το κακό να’ρχεται”!!  Δεν αρνούμαι οτι έχω κάποιο μερίδιο της ευθύνης αλλά είναι μικρό… χώρια που συχνά, σε στιγμές που σχεδόν πειθόμουν οτι είναι κάθαρμα, έκανε κάτι εξαιρετικά καλό και πάλι έχανα τη μπάλα!

(κι άλλο, κι άλλο...)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (2)

Παρόλο λοιπόν οτι το υποψιαζόμουν εξ’αρχής οτι ο Χάρης είναι ο ένοχος, ακολουθώντας τη γνωστή κι αγαπημένη τακτική μου, πρώτα πρώτα με κατηγόρησα για τον τρόπο που τον αγαπάω… Που δεν του έπαιξα ποτέ κανένα παιχνίδι, που τον προσέγγισα με την αλήθεια μου και τη χαρά μου και δεν προσποιήθηκα… Και που με το να τα δίνω όλα, ουσιαστικά του τα ζήτησα κι όλα… και τον μπλοκάρησα!!! Του μπέρδεψα το σύστημα!! Όμως όχι, δεν φταίω γι’αυτό, δεν ξέρω πώς ν’αγαπάω αλλιώς, δεν ξέρω πώς να κρατάω “πισινές” (πόσες φορές δε με “προειδοποίησε” να το κάνω, ξέροντας καλά πως δεν θα μπορούσα αφού μια χαρά με ξέρει… αυτός όμως έτσι πάλι καλύφθηκε…)  και όλο αυτά τα χρόνια έλεγα πως δεν πρέπει κανείς να πατάει φρένο όταν αγαπάει, έλεγα πως έτσι πρέπει να είναι, απόλυτα!! Κι ούτε με ένοιαζε που μόνο εγώ έδινα, δεν τα μετρούσα ποτέ…

    Θέλει ο Χάρης μου ιμάμ μπαϊλντί; Να πάρω δυο τσελεμεντέδες (για να συγκρίνω συνταγές, μια και τη μαγειρική την προσσεγίζω ως μηχανικός...) συν τη μαμά μου σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία και να χτυπιέμαι μιάμιση μέρα στην κουζίνα να το πετύχω “όπως η μαμά του” και καλύτερα! Κι ας μην έχω ιδέα απο παραδοσιακή κουζίνα και λαδερά του φούρνου και μου κάνουν και οι μελιτζάνες αλλεργία στη γλώσσα με αποτέλεσμα ούτε που να μπορώ να το 'φχαριστηθώ το αριστούργημα μου… (διότι τέτοιο ήταν, χωρίς υπερβολή!!!)
    Θέλει ο Χάρης μου διακοπές στο βουνό; Να τρέξω ν’αγοράσω ορειβατικά παπούτσια (και ειδικές κάλτσες για τα παπούτσια τα ορειβατικά...) και βιβλία να μου ανοίξουν τα μάτια στην τέχνη του σκαρφαλώματος! Κι ας σιχαίνομαι τα βουνά και τους λόγγους, κι ας είναι αυτή η βδομαδούλα οι μόνες διακοπές που μπορώ να πάρω όλο το καλοκαίρι κι ήθελα να τις περάσω στην παραλία αραχτή με τη φραπεδιά μου κι ας πονάει στην ανηφόρα και το γόνατο μου απο το παλιό το τραύμα που (απο μόνο του… παρόλο που το παρακάλεσα επανειλημένα) δεν έγειανε ποτέ…
    Θέλει ο Χάρης μου να μακρύνω τα μαλλιά μου; Να τα λούζω κάθε μέρα και να τα τραβάω κιόλας κρυφά το βράδυ για να γίνω σαν τη Ραπουνζέλ! Κι ας με κάνουν σαν χάλια τα μακρυά μαλλια και χάνω τον τύπο μου και ας περνάω κι εκείνη την άχαρη περίοδο που ούτε κοντά ούτε μακρυά είναι τα άτιμα και είμαι σαν την κατσιβέλα και ας μου βγαίνει και η πίστη δέκα ώρες στην περιποίηση (όταν τελικά μακρύνουν) κάθε φορά που λούζομαι… τενοντίτιδα έπαθα απο τη βούρτσα πια!!

     Ίσως να ήταν υπολογιστική η συμπεριφορά μου αυτή… στο βάθος πίστευα οτι το καλό που κάνεις σου επιστρέφεται διπλό και τρίδιπλο απο το σύμπαν και η αγάπη που δίνεις θα γυρίσει σε σένα… πάντως μια φορά από το Χάρη, δεν ήρθε!!  Ή που κοιμάται το σύμπαν μια πενταετία τώρα (κοιμούνται τα σύμπαντα;...) ή που εγώ, αφηρημένη, δεν παρατήρησα το καλό που μου επιστράφηκε... Ούτε καν να πεις οτι “τά’χαμε” ποτέ, όχι! Ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε ζευγάρι, κανονικό, με κοινούς φίλους, κοινή ζωή… κάτι φορές φτάσαμε κοντά… κοντά, δηλαδή λέγοντας, πήγαμε διακοπές (στα όρη τ’άγρια βουνά… και στραμπούληξα και το πόδι μου διότι κατά πως φαίνεται η εκπαίδευση μου ήταν ελλειπής στο σπορ και είμαι κι ατσούμπαλη εκ του φυσικού μου η φουκαριάρα…), περάσαμε κανα τρίμηνο, όχι παραπάνω,  που στέλναμε μηνύματα με τα κινητά μέσα στη νύχτα, με σεξογλυκόλογα συνήθως (ή με παράπονα απο μεριάς του κάθε φορά που έβαζε να σηκώσει οχτακόσια κιλά στο γυμναστήριο και, τι περίεργο, σακατευόταν και μετά μου κλαιγόταν ασφαλώς μόνο και μόνο για να τονίσει τα οχτακόσια κιλά…), κρατηθήκαμε και χεράκι χεράκι ένα διήμερο… αυτά… τόοοοσο πολύ δεθήκαμε… α, έφαγε και το ιμάμ μπαϊλντί και είπε "καααααλό είναι"!!!
    Και παρόλο που είχαμε μόνο αυτή την κουτσή, στραβή κι ανάποδη σχέση, εγώ ένιωθα πως σε αυτή τη φάση της ζωής μας εγώ ήμουν η δυνατή, εγώ είχα να δωσω και άρα θα το έκανα κι εκείνος θα μου στεκόταν κάπου παρακάτω… κατά προτίμηση, όταν θα είχαμε επιτέλους κανονική σχέση! Γιατί το πίστευα, όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψα να το πιστεύω πως είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον… Αλλά όχι! Ούτε σχέση κάναμε, ούτε αυτός έχει, ή θέλει, να μου δώσει τίποτα απολύτως!!! Κι αν είμαι εγώ φτιαγμένη γι’αυτόν, μη τον πιάσω στα χέρια μου αυτόν που μ’έφτιαξε, τέσσερις θα τον πάρουν απο τα χέρια μου σε κουτί!!! Ούτε να μου πει οτι οι μελιτζάνες μου ήταν καλές δεν κατάφερε!!! Που μακάρι να έχει κολλήσει την αλλεργία μου και να του γίνει η γλώσσα χάλια την επόμενη φορά που θα του τις φτιάξει η μανούλα του!!!
    Όπως και να’χει όμως, επανερχόμενη στην ουσία, ακόμα κι αν μπορεί κανείς να κάνει μια επικοδομητική κριτική στη μέχρι τώρα στάση μου, τελικά δεν “φταίω” για τη συμεριφορά μου αυτή, αν δεν του άρεσε ο τρόπος που αγαπάω, είχε ένα σωρό ευκαιρίες να μου το πει, να το δείξει, να φύγει μακρυά ακόμα αν αυτό ήθελε… Δεν το έκανε όμως επειδή ακριβώς αυτό είναι που του αρέσει σε μένα, το οτι είμαι γενναιόδωρη και ανοιχτή και αισιόδοξη και ειλικρινής… και που μπορούσε πάντα να βασίζεται στο οτι απο μένα έχει να πάρει! Ο αχόρταγος!!!

(συνεχίζεται κι άλλο...)

Όσα παίρνει ο άνεμος... (1)

Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει αυτός ο αέρας σήμερα!!! Τί κακό είναι αυτό!! Από το πρωί και δε λέει να κοπάσει… όπως και ο θυμός μου… από χθες βράδυ και δεν μπορώ να πάρω ανάσα κάτι ώρες απο τη φούρκα μου!! Και έσπασα και τα δύο βάζα που μου είχε κάνει δώρο χριστουγεννιάτικο ο… να δεις πως τον έλεγαν… πριν απο τρία χρόνια ήταν, που έκανα το ρεβεγιόν εδώ (τέλεια περάσαμε τότε, αν κι ακόμα γυρισμένο απο την ανάποδη είναι το μαξιλάρι του καναπέ εκεί που προσγειώθηκε το κόκκινο κρασί της Μάρθας… ποτέ δεν καθάρισε το κακιασμένο…) είχε ένα όνομα αυτός ο τύπος, δεν το θυμάμαι όμως με τίποτα, ούτε πώς βρέθηκε εδώ εκείνο το βράδυ θυμάμαι… κάποιας ο γκόμενος ήταν... ψηλός και ξερακιανός και κάπως ξανθός ήταν… φορούσε ένα κόκκινο πουλόβερ και ήταν και λίγο, λιγάκι μόνο, αλήθωρος... Πώς γίνεται να θυμάμαι τέτοιες λεπτομέρειες για τον άνθρωπο αλλά όχι το όνομα του;;;  Ααααχ, πήγα και γέρασα και δεν μου είπαν και τίποτα…

    Τεσπά, δεν έχει σημασία, σημασία έχει οτι τα έβαλα όμορφα όμορφα σε δύο σακούλες (ωραιότατες, άσπρες με πράσινα χερουλάκια απο αυτά που τα τραβας και κλείνουν τα σκουπίδια μέσα και φυλακίζουν τις μυρωδιές) τα βάζα, η μια θα σκιζόταν πολύ εύκολα, σκέφτηκα, πού ν’αντέξει τη μανία μου, και τα έκανα θρύψαλα με το σφυρί!!! Εκ προμελέτης η πράξη, μη τα σπάσω στο πάτωμα και γεμίσω και γυαλιά παντού, μόνη μου μετά θα τα καθάριζα και θα έβριζα χειρότερα… και θα γινόταν και το παρκέ χάλια, άντε να το ξαναπερνάς μετά… Χώρια που στο σινεμά κανείς δεν καθαρίζει μετά τα γυαλικά που έσπασε απάνω στην οργή του, δεν είναι σικ… όχι οτι και η χρήση της σακούλας με τα χεράκια (δύο σακουλών για την ακρίβεια…) στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει καθόλου σικ μέσα της, τώρα που το σκέφτομαι... και δε θυμάμαι και τέτοια σακούλα να έχει παιξει στο σινεμά…

    Ο θυμός μου όμως δε λέει να εκτονωθεί! Αν τον είχα μπροστά μου θα τον έκανα κομματάκια ακριβώς όπως τα βάζα τα κόκκινα! Αλλά βλέπεις ξέρει καλά και πότε να εμφανίζεται και πότε να εξαφανίζεται το κάθαρμα! Ξέρει ακριβώς τί να κάνει για να μην τον βρίσκω, το κινητό κλειστό (μη χέσω πια την τεχνολογία, ένα σωρό σπίτια έχει κλείσει… τις προάλες η Μίνα δεν ανακάλυψε τα μηνύματα του προκομένου της προς την “πέρσοναλ τρέινερ” απο το γυμναστήριο που κωλοχτυπιόταν απο πέρυσι ο κακούργος;;!! ναι ναι, όλο μέλι της έγραφε το κτήνος και δεν είχε καν την ευαισθησία να τα σβήνει μετά τουλάχιστον απο το κινητο του μέχρι που τα βρήκε η Μίνα και τώρα μένει με τη μαμά της -μη χειρότερα- και συλλογίζεται πώς να τον εξοντώσει και αυτόν και την τσούλα του!!!), στο γραφείο μου είπαν οτι ήταν “τρομερά απασχολημένος”  και δεν μου τον έδωσαν (μη χέσω που μου είναι και στέλεχος…) στο σπίτι του φυσικά πήρα και δεν απαντά…
     Έξαλλη με κάνει που μια χαρά ξέρει να τα παίζει αυτά τα παιχνίδια! Τον προστατεύει τον εαυτούλη του τέλεια το χρυσό μου και κρύβεται μέχρι να περάσει η μπόρα μου ως συνήθως αλλά αυτή τη φορά δεν θα του κάνω τη χάρη, αυτή τη φορά θα τον πάρει ο διάολος! Κι αν ο διάολος δεν ευκαιρεί, όπως και του λόγου του, όλο και κάποιον άλλον θα βρω να τον περιποιηθεί, το έχει ψάξει και η Μίνα το θέμα (ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον…)! Και θα μου βγεί κι εμένα επιτέλους το άχτι που τόσα χρόνια το κρατάω μέσα μου!!

    Ναι, τόσα χρόνια προσπαθώ να μην τον στενοχωρήσω, να μην τον πιέσω, να κατανοώ, να δικαιολογώ, να βοηθάω, να συμπαραστέκομαι, να αγαπάω και να δίνω, να περιμένω, να υποστηρίζω, να νταντεύω, να προστατεύω… και για μένα ΤΙ;;; Για μένα ΠΟΙΟΣ;;; Εγώ θα σου πω: Κανένας!! Τον πούλο μια ζωή (με το συμπάθειο…)!! Και εντάξει, τις περισσότερες φορές την αντιμετωπίζω με χιουμορ την κατάσταση… αυτό το φάσκελο που ξεκάθαρα μου έχει ρίξει ο Big Brother ή όποιος άλλος μας παρακαλουθεί και σπάει πλάκα μαζί μας απο κει ψηλά, καθώς το χιούμορ λένε είναι η καλύτερη άμυνα… στην περίπτωση αυτέ δε, είναι και η μόνη άμυνα μια και τα φάσκελα (και ενίοτε και καμιά ξανάστροφη) απο το σύμπαν, δεν έχει βρει κανείς τρόπο να τα αποφεύγει ή και να τα ανταποδίδει άλλωστε… Ναι, άμυνα είναι το χιούμορ και απολύτως απαραίτητη μάλιστα!!! Γιατί για δοκίμασε κι εσύ να σου έρχονται σβουριχτές οι ανάποδες που λέγαμε και θα δούμε αν έχεις ανάγκη απο άμυνα ή όχι!!

    Τις περισσότερες φορές λοιπόν το γελάω το πράγμα, το παλεύω… Ε, συχνά μουρμουράω, τα πρήζω της Μάρθας, λέμε καμιά βαρύγδουπη σαχλαμάρα για απόφθεγμα ζωής (όπως το “χρόνο με το χρόνο περνάν τα χρόνια” που μου πέταξε προχθές και γελούσα ενα μισάωρο…), νιώθω οτι δεν είμαι το κορόιδο συνέχεια… πως δεν είναι τόσο χάλια, πως “αύριο θα είναι καλύτερα”…. Έχω κάνει και τον αυτοσαρκασμό χόμπυ, δεν είχα και κανένα άλλο, το καλαμπουρίζω και περνάει… Όχι όμως αυτή τη φορά…. Αυτή τη φορά είναι μια πηχτή, αποφασιστική μαυρίλα γύρω μου… Μια απίστευτη μοναξιά να κάνει παρέα στο θυμό μου και ένα κενό μεγάλο τόσο που να χωράω ολόκληρη μέσα, να πέσω και να χαθώ… Και για έναν ανεξήγητο λόγο δεν πέφτω μέσα, δεν χάνομαι να ησυχάσω, μόνο είμαι ακόμα εδώ, να σκέφτομαι και να ζω και να είμαι όλο και περισσότερο θυμωμένη….
    Προσπάθησα φυσικά απο χθες να τα ρίξω πάνω μου… να πάρω ωραία ωραία το φταίξιμο, να φορτωθώ όλη την ευθύνη όπως κάνω συνήθως… Να εντοπίσω πού εγώ έκανα λάθος, να το μεγαλώσω τόσο που να καλύψει όλα τα υπόλοιπα, να επιβεβαιώσω οτι εγώ τα έκανα μαντάρα και, κατά συνέπεια, να έχω και τη δυνατότητα να τα διορθώσω μόνη μου!! Όπως ακριβώς κάνω εδώ και πέντε χρόνια δηλαδή… Αμ δε!!! Για πρώτη φορά δεν γίνεται!! Απλώς δεν γίνεται ρε παιδί μου!! Φταίει ο Χάρης!!!

(συνεχίζεται...)