περί λουμπάγκου...

- "ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑτσιούουουοου"....

Αχ... καλέ.... τι πόνος είναι αυτός; Μη χειρότερα... εγώ ίσα που φταρνίστηκα.... αχ αχ αχ... η μέση μου... άου... καλέ δε περνάει με τίποτα... Για να δώ, κουνιέμαι;... Μπά, καλύτερα να το αποφύγω... ωχ ωχ ωχ... Δε το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει... Είναι δυνατόν να πάθω λουμπάγκο απο φτάρνισμα στο γραφείο;;; Κι απ' όλες τις μέρες, ειδικά σήμερα;; Τι ώρα είναι; Παρά πέντε λεπτά... γαμώ την ατυχία μου, λες και δε μου έφτανε που η παρουσίαση έχει τα χάλια της και που δεν είχα χθες χρόνο να τη διορθώσω γιατί ο άχρηστος μου έφαγε το βράδυ πάλι καβγαδίζοντας (κι άμα τον πιάσω στα χέρια μου αυτόν που είπε ότι η σύγκρουση είναι καλό πράγμα και δεν πρέπει να την αποφεύγουμε και το πήρε σκοινί-κορδόνι κι ο δικός μου τώρα και μου το πετάει στα μούτρα κάθε φορά που έχει όρεξη να εκτονωθεί, τέσσερις θα τον πάρουν μετά!!!) και που το ούφο ο Νικολάου μου μου έδωσε (πάλι... ανάθεμα δηλαδή κι αν μου έχει δώσει και μια φορά αυτό που του ζήτησα...) μισά τα στοιχεία που χρειαζόμουν... άι στα κομμάτια πια, βαρέθηκα τη βλακεία του μιανού και του αλλουνού.... ωχ ωχ... αλλά βλέπει είναι κολλητός του κακούργου και τον έχωσε εδώ να μου κάνει εμένα τη ζωή δύσκολη και να το παίζει και σούπερ ντούπερ το βλήτο... άντρες...
Και τώρα ήρθα και πιάστηκα κι από πάνω, τι το ήθελα το φτάρνισμα;; Και του το έχω πει του κακούργου (του διευθυντή μου ντε...) οτι με αυτά τα κλιματιστικά όλοι θα αρωστήσουμε εδώ μέσα, σάμπως και νοιάζεται; Αυτός μόνο για να πουλάει φιγούρα με τη δουλειά που κάνω (κυρίως...) εγώ κι η Λιάνα νοιάζεται και δε μας λέει κι ένα "ευχαριστώ" ποτέ που κακόχρονο να'χει... ααααααχ.... ο κακούργος φταίει και για τούτο το χάλι το σημερινό... Τί θα κάνω;;;

Λοιπόν, πρέπει με ψυχραιμία να αξιολογήσω την κατάσταση... Το μήτινγκ είναι σε πέντε λεπτά, εγώ είμαι πιασμένη και με τρελούς πόνους στο γραφείο μου, η πόρτα είναι κλειστή, το τηλέφωνο δεν είναι σε απόσταση βολής... γενικά δηλαδή είναι και παρά είναι αλλά όχι την προκειμένη στιγμή που με το που σηκώνω το χέρι ο σφάχτης στη μέση μου μου κόβει την ανάσα σαν κατάνα γιαπωνέζικο απο το "Kill Bill"... άρα και το τηλέφωνο είναι εκτός συζήτησης... όχι οτι είναι και μεγάλη βοήθεια γενικά... υπερτιμημένη εφεύρεση... εχω ακούσει εγώ κακά νέα απο το τηλέφωνο.... τί χωρισμούς, τι πλημμύρες, τι θανάτους... άσ'τα, χάλια... αχ αχ ΑΑΑχ!!  Τί το κούνησα το ρημάδι το κεφάλι για έμφαση;;!! Η έμφαση με μάρανε, που έχω γίνει σαν τρίο καρώ...
Αναθεωρούμε την κατάσταση... πόνος δυνατός, συνεχής και καταραμένος να είναι ανάθεμα την ώρα που φταρνίστηκα... Ώρα... ένα λεπτό αργότερα απο το φτάρνισμα και τεσσερα λεπτά πρίν  απο τη παρουσίαση... Λαμπρά! και τώρα, Αγγέλα κορίτσι μου, τί κάνουμε;;; Να βάλω μια φωνή μπας και με ακούσει η Λιάνα απο δίπλα και έρθει να δώσει ένα χεράκι; Και θα μου πείς, πού να το δώσει και τί να κάνει το χεράκι της Λιάνας... διαφημήστρια είναι, δεν είναι χειροπρακτικός! Εδώ τα πράγματα είναι μαύρα κι άραχλα... αν κουνηθώ να ισιώσω λίγο άραγε;....

ΩΩΩΩΧ! Μπα.... καλά.... δε κουνιέμαι... θα μείνω εδώ να ρίξω ρίζες σα την ιτιά τη λελουδιασμένη και ας πάει στα τσακίδια και το μήτινγκ και η παρουσίαση και ο κακούργος και ο Παύλος που μου έφαγε τα καλύτερα μου χρόνια και τώρα πήγα και γέρασα και σκέβρωσα και ανύπαντρη είμαι ακόμα και έτσι που έγινα πότε θα γίνω εγώ μάνα, μου λές;;; Ωχ, ψυχή μου βασανισμένη και μέση μου πιασμένη, πώς διάολο θα βγώ απο τούτο δω το χάλι σήμερα; Που ούτε να γυρίσω το βλέμμα μου δεν μπορώ χωρίς να με ζώσει ο πόνος... μήπως να σταματήσω να αναπνέω (που με πονάει έτσι κι αλλιώς δηλαδή...) και να πεθάνω εδώ επι τόπου να γλυτώσω από τον άδικο τούτο κόσμο; Δύσκολο... πρώτα πρώτα δεν πολυθέλω και να πεθάνω... όσο είμαι αναπνέουσα, μπορεί και να τα καταφέρω να πείσω τον άχρηστο να με παντρευτεί και να κάνουμε επι τέλους κανένα παιδάκι όσο προλαβαίνουμε... πεθαμένη δε το βλέπω να τον πείθω... Απο την άλλη μου φαίνεται και κρίμα να τα κακαρώσω στο γραφείο... τόσα χρόνια εδώ μέσα, απο το πρωί μέχρι το βράδυ, τη μισή μου ζωή μου φάγανε (την άλλη μισή ο Παύλος...) και να τους αφήσω εδώ και την τελευταία μου πνοή;... παραπάει... Χώρια που τέλος πάντων η επιστήμη έχει προχωρήσει βρε αδερφέ, δε μπορεί, κάποια θεραπεία θα υπάρχει για το λουμπάγκο!!!

Αλλά πού 'ναι την τώρα που την χρειάζομαι, μου λες;; Αχ ΑΑΑΑΑΑχ... κουνήθηκα... πολύ κακώς, δεν έπρεπε και να μην επαναληφθεί... αργά ή γρήγορα κάποιος θα με βρει σ'αυτή την κατάσταση και μια συμπόνια θα δείξει... λέμε τώρα... διότι γραφείο είναι εδώ, διαφήμίσεις κάνουμε, δεν είναι και βέβαιο οτι διαθέτουμε συμπόνια... Λες να με κουβαλήσουνε σε κανένα νοσοκομέιο;;; Δεν τη γλυτώνω, αυτό είναι, θα με κουβαλήσουνε σε νοσοκομείο!! Κι άντε να τη βγάλω σε ράντζο σ'αυτή την κατάσταση! Λέμε τώρα δηλαδή, διότι έτσι που πονάω το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα τη βγάλω οπουδήποτε αλλού από αυτήν ακριβώς την θέση που βρίσκομαι ακίνητη εδώ και τέσσερα λεπτά... Τέσσερα;;!! Έκτακτα... όλοι πάνε στο μήτινγκ κι εγώ δεν παώ πουθενά διότι έτσι και πάω να κουνηθώ θα ουρλιάξω... τίποτα... εδώ θα μέινω... κι άμα με αναζητήσει κανείς βλέπουμε... δε μπορεί, απέξω θα με φωνάξουν;;! κάποιος θα ανοίξει τη ρημάδα την πόρτα να μου μιλήσει...

-"Αγγέεεεελα κουνήσου, αρχίζουμε..."