"Ααααααρχίζει το ματς... "

-"Τι ώρα είναι το ματς, Θάνο μου, απόψε;"...

... ναι, διότι η ώρα με μάρανε... μωρέ ό,τι ώρα και νά'ναι τί διαφορά μου κάνει εμένα;;; Το βράδυ μου κατεστραμένο είναι έτσι κι αλλιώς... ούτε κι εγώ ξέρω γιατί ρωτάω, έτσι, από συνήθεια... Σημασία καμία δεν έχει... θα γυρίσει απο το γραφείο κατά τις 6, θα παλουκωθεί μπροστά στον υπολογιστή να διαβάσει τα πρίν απο το ματς (διότι άμα δεν μάθει τί έχει πει ο αντίπαλος προαγωνιστικά δεν μπορεί να αξιολογήσει ό,τι πει ο αντίπαλος μεταγωνιστικά... κι επιπλέον πρέπει να υπάρχει πλήρης ενημερωση σχετικά με την κατάσταση της ομάδας, μη και στραμπούλιξε κάποιος μια τρίχα, μη φταρνίστηκε κανείς, μη και είναι κάποιος -θεός φυλάξοι- σε κακή ψυχολογική κατάσταση... όλα μετράνε...) και μετά να φάει τρεχάλα μπροστά στην τηλεόραση (κι ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω γιατί βιάζεται αφού μπροστά στο ρημάδι το (επίπεδο το) κουτί είναι καθισμένος κι η φωνή της τηλεόρασης είναι τόσο δυνατά που κι οι Δημητρακόπουλοι από κάτω μια χαρά μπορούν να παρακολουθήσουν τον αγώνα ραδιοφωνικά...) πριν να αρχίσει το θέαμα...
Μούγκα στη στρούγκα φυσικά ο Θανάσης όλη αυτή την ώρα μια και το άγχος τον έχει πιάσει απο τη μύτη.... Και βάρδα μη ρωτήσω τίποτα η δόλια όπως "πώς πήγε το γραφείο σήμερα;"  διότι θα με κατακεραυνώσει με αυτό το βλέμμα το αδυσώπητο που δεν αφήνει περιθώριο κανένα για καμιά αλλή κουβέντα εκτός κι αν είναι σχετική με το ματς... και σάματι ξέρω να ρωτήσω τίποτα για το ματς; και σάματι με νοιάζει να ρωτήσω τίποτα για το ματς; Όχι και για τις δύο ερωτήσεις... τρώμε λοιπόν στα αμίλητα κι όταν τελειώσει το μαρτύριο του κοινού δείπνου σε μέρα αγώνος, θρονιάζεται στον καναπέ κι αρχίζει τα τσιγάρα... κι όχι ότι καπνίζει πολύ τον άλλο καιρό, καπνιστή οι καπνιστές δεν τον λένε, αλλά με το ποδόσφαιρο, είναι τέτοια η αγωνία, τέτοιο το στρες που δεν αντέχει να μην είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι... άσε που άμα δεν είναι το τσιγάρο στο χέρι θα είναι το χέρι στο στόμα και θα μασουλάει τα νύχια του... το γνωστό με το γκρεμό και το ρέμα...
Και μετά το ματς πρέπει να δεί και όοοοολες τις αθλητικές εκπομπές, ζαπάροντας απο τον ένα σταθμό στον άλλο με απίστευτη ταχύτητα, μη τύχει και χάσει λέξη απο τα σχόλια για την ομάδα, χάσει-κερδίσει, ανεξαρτήτου... κι αφού τελειώσουν αυτά (γιατί κάποια στιγμή ακόμα κι αυτοί που πληρώνονται για να σχολιάζουν τα ματς σταματούν... μόνο ο δικός μου έχει τον ασταμάτητο... και τσάμπα κιόλας...) να ξαναπάει στον υπολογιστή για να διαβάσει τα υπόλοιπα σχόλια, αυτών που δεν έχουν πρόσβαση στα κανάλια και μόνο γράφουν... κι όσα δεν τα προκάμει να τα διαβάσει μέχρι τις 2 το πρωί που θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο (κι εγώ θα είμαι ήδη μονάχη μου στον τρίτο ύπνο γιατί πόσο να αντέξω η φουκαριάρα μεσοβδόμαδα...), θα τα δεί την επομένη στο γραφείο... που πάλι θα είναι κολλημένος στο διαδίκτυο...

Δεν την εννοώ καθόλου αυτή τη συμπεριφορά... Και δεν είναι να πεις οτι δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο... Το αντίθετο μάλιστα. Απο μικρό κοριτσάκι καθόμουν κι έβλεπα αγώνες με τον πατέρα μου και ήμουν μέσα στη χαρά όταν έφτανε το μουντιάλ... ακόμα και τώρα δηλαδή. Όχι, δεν είναι πως δε μου αρέσει. Και τους κανονισμούς ξέρω, και να ξεχωρίζω το οφσάιντ και το πέναλτυ μπορώ, και βρισιές μια χαρά εξαποντίζω και η μούντζα πάει σύννεφο... ό,τι πρέπει δηλαδή... Αλλά ρε γαμώτο δεν την παλεύω δύο και τρείς φορές την εβδομάδα αυτό το βιολί... και μου σπάει και τα νεύρα αυτό που εξαρτάται όλο μας το πρόγραμμα απο το πρόγραμμα της Α' εθνικής και του τσάμπιονς λιγκ... και κάθε φορά που προσπαθώ να κανονίσω κάτι, μα με τους φίλους μας μα μόνο για τους δυό μας, πρέπει να τσεκάρω πρώτα μην έχει μπάλα... διότι αν δεν τσεκάρω κι έχει θα την ακούσω κι απο πάνω... και θα ξεκανονιστεί και το κανονισμένο...
Χώρια που έτσι και χάσει η ομάδα... ωωωωωωωχ, μάνα μου... τα μούτρα του στο πάτωμα ριγμένα, όπως περίπου λέει και τραγούδι, ο πόνος βαθύς, η σιωπή μακράααααα, ο θυμός να βράζει... μια ομορφιά... Μια φορά πάνω σε τέτοια ώρα , τί το ήθελα η αφιλότιμη, τον ρώτησα αν μπορεί να κοιτάξει το τηλέφωνο μου (που και ένα σκασμό λεφτά μου κόστισε και ήταν δική του συμβουλή να το πάρω και όλες τις ρυθμίσεις του λόγου του τις έκανε με αποτέλεσμα να έχω μαύρα μεσάνυχτα για τη λειτουργία του...) γιατί αναβοσβήνει ένα φωτάκι και δεν ξέρω η άμοιρη τί είναι... το τί άκουσα δε λέγεται... με φωνή μπάσα, με λέξεις προσεχτικά διαλεγμένες και με σαράντα καντάρια σαρκασμό ούτε λίγο ούτε πολύ μου είπε πως κανένα φωτάκι δεν αναβοσβήνει, πως μόνο εγώ βλεπω προβλήματα στα ηλεκτρονικά μου άρα εγώ τα δημιουργώ (;!)  και πως ούτε λίγο ούτε πολύ είμαι ένα ούφο και μισό... και να μην τολμήσω και τον ενοχλήσω ξανά για τέτοια θέματα (όταν έχει χάσει η ομάδα, λέω εγώ...) αν θέλω να τα πάμε καλά... Την επομένη βέβαια, που ο καημός είχε περάσει, και μια χαρά το κοίταξε το τηλέφωνο, και μια χαρά προβληματίστηκε και του λόγου του με το αναθεματισμένο το λαμπάκι και τελικά μια χαρά το έφτιαξε...

Τώρα βέβαια υπάρχει κι εκείνο το ιστορικό προηγούμενο όταν η ομάδα μου, σε κακό χάλι και χρεωκοπημένη, νίκησε τη δική του... και δεν κρατήθηκα η κακούργα, φώναξα "yessssssss"  με το σφύριγμα της λήξης που μας βρήκε 1-0... και δε το φώναξα μόνο επειδή νικήσαμε, το φώναξα και επειδή επιτέλους είχε τελειώσει το πιο μαρτυρικό ματς που παρακολούθησα ποτέ στη ζωή μου!! Και ασφαλώς το πλήρωσα... ποικιλοτρόπως... Αλλά αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που αποφασίστηκε να μην αναφερθεί ξανά ποτέ όσο είμαστε μαζί, κυρίως για να συνεχίσουμε να είμαστε... ως εκ τούτου είναι σαν να μην έγινε...
Αυτό όμως που αδιαμφισβήτητα γίνεται και μάλιστα ξανά και ξανά είναι να έχει αγώνα... Και τις προάλλες που είχε μεγάλη κακοτυχιά η ομάδα, τόσο που η μάνα μου θα την ξεμάτιαζε αν ήταν παρούσα αλλά εγώ η ακαμάτρα δεν ξέρω, και δεν μπορούσαν να βάλουν το γκόλ με τίποτα μέχρι το 90' και το χώσανε (επιτέλους) στις καθυστερήσεις, από το άγχος που τον είχε διαλύσει έβαλε μια κραυγή (δηλώνοντας τα προφανή μια και το γκόλ το είχα δεί, δεν τίθεται θέμα...), μα τί κραυγή ήταν αυτή, που έμεινα αποσβολωμένη!!!  Όχι οι Δημητρακόπουλοι μας άκουσαν, αλλά κι όλο το τεράγωνο υποψιάζομαι... Και παρόλο που για το τετράγωνο δεν ξέρω με βεβαιότητα, την κυρία Ιουλία του Δημητρακόπουλου τη συνάντησα την επομένη στο ασανσερ και το ύφος της τα είπε σχεδόν όλα... κι όσα δεν είπε το ύφος της τα είπε η γλώσσα της...
- "Του αρέσει το ποδόσφαιρο του Θανάση, δεν είναι;..."¨!!!