Πετσέτα βρεμένη!!! Τί διάολο, πάλι χαλασμένο είναι αυτό το καλοριφέρ, κάθε φορά τα ίδια μου κάνει και η πετσέτα μου δεν στεγνώνει και σηκώνεται η πέτσα μου σαν του κοτόπουλου όταν την ακουμπάω πάνω μου!! Δεν έχω χειρότερο!!... σύμφωνοι, υπερβάλλω… έχω και χειρότερα… Όπως αυτό το φιάσκο το σημερινό… Όχι, όχι ο γάμος, για τα δικά μου λέω… Τί θα πω λοιπόν σε όσους με ρωτούν που είναι ο Θέμης; χμμμ… “έχει αγώνα απόψε”… μπααα, στο κάτω κάτω δεν έχει αλλά ακόμα κι αν είχε, είναι γελοία δικαιολογία (είναι σίγουρα τα πουρνάρια που δεν συγκρίνονται με το γάμο…) χώρια που θα έκανε όλους τους υπόλοιπους αρσενικούς να φρουμάξουν διότι αυτοί το έχασαν το ματς για να συνοδέψουν τις κυρίες τους στο γάμο (ενώ ξεκάθαρα θα προτιμούσαν τα πουρνάρια)!!
Μήπως να πω οτι είναι άρρωστος;… και σαν τι να έχει πάθει; Πρέπει να είναι κάτι αρκετά σοβαρό για να τον κρατήσει κρεβατωμένο αλλά όχι και τόσο σοβαρό που να κινήσει ανησυχίες και να προκαλέσει τηλέφωνα ενδιαφέροντος αύριο… Κρύωμα; Δεν κυκλοφορεί κανένας ιός τελευταία… Κοιλιακά; Αηδία, είναι και γάμος, μην αρχίσουν όλοι να σκέφτονται τον Θέμη στον καμπινέ, θα χαλάσει το “μουντ” της εκδήλωσης…
Ημικρανία;… πολύ γυναικείο ίσως… Μα τί αρρώστια να του βάλω;;;!! Αι σιχτίρ… απάνω μου ΚΑΙ αυτό το πρόβλημα… Και γιατί παρακαλώ να πρέπει εγώ να βρίσκω πάντα τη λύση σε όλα;; Να πώ άραγε οτι λείπει σε ταξίδι; Μπα, αυτός βαριέται ως και διακοπές να πηγαίνει, αν δεν τον τραβούσα εγώ ούτε μέχρι το εξοχικό των δικών μου δεν θα πηγαίναμε, τρία τέταρτα με το αυτοκίνητο… Χώρια που επαγγελματικά ταξίδια δεν έχει, έψαξε πολύ για να βρει δουλειά που να “μην τον τρέχουνε” όπως λέει… Βρε, μήπως να λέω οτι είχε να πάει σε έναν άλλο γάμο ενός άλλου φίλου και έτσι “χωριστήκαμε” γι’απόψε; Ναι, αυτό είναι καλή δικαιολογία, μπράβο μου! Αμ, το ξέρει ο μπαγάσας οτι θα βρω τη λύση γι’αυτό μου τα πετάει τα προβλήματα… Μακάρι να μπορούσα να του τα πετάξω πίσω, απλώς να μην σηκώνω πιά τις ευθύνες του, να κοιτάζω μόνο τον εαυτό μου! Και να με προστατεύω και να με νταντεύω και να μη σκάω…
Αυτό το τσουλούφι δεν λέει να κάτσει εκεί που το βάζω τόση ώρα, τι στο διάολο, όση προσωπικότητα δεν έχω εγώ έχει το τσουλούφι!! Ωχ, ας πάει όπου θέλει… Δε με νοιάζει καθόλου… Όχι επειδή δεν θα είναι αυτός να με δει όμορφη… Απλώς νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα για να με νοιάζει…
Ναι, κουρασμένη και μπαϊλντισμένη ρε παιδί μου… Και να πεις οτι δεν του το είπα οτι, “βρε αγάπη μου, έλα μαζί μου απόψε, είναι ντροπή, μπορεί η Σόφη να είναι δική μου φίλη αλλά και συ με το Φίλιππο μια χαρά παρέα έχετε κάνει τόσες φορές…” Τίποτα! Ανένδοτος! Κι αφού δεν έπιασε αυτό, έριξα μούτρα και κράτησα τη γνωστή μου σιωπή για περίπου 17 λεπτά… τίποτα ούτε και μ’αυτό! Ούτε που ρώτησε τι έχω! Και μετά άρχισα τα καυστικά αστεία, ξέρεις, σαρκασμός και τα σχετικά… ούτε αυτό έφερε αποτέλεσμα. Όχι, δεν είπε τίποτα ούτε αυτή τη φορά… Ό,τι ήξερα να κάνω το έκανα, δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη…
Μουλάρι είναι ώρες ώρες! Αλλά είναι το δικό μου μουλάρι και τον αγαπάω με όλα του τα στραβά… Και τώρα θα πω και ψέματα για πάρτη του, τί με βάζει και κάνω πια!!! Δε μπορώ ακόμα να σκεφτώ ποιός άλλος, φίλος μας κιόλας, είναι αυτός που παντρεύεται σήμερα, λέμε τώρα, θα πω “κάποιος συνάδελφος” και θα καθαρίσω… Αχ βρε Θέμη, τί θα κάνω με σένα; Και τι θα κάνω και μ’ αυτό το μαλλί που έχει τις κακές του και δεν λέει να σταθεί;;; Μπορεί να λέω οτι δεν με νοιάζει πώς θα είμαι σήμερα αλλά, ε, δεν είναι κι αλήθεια.. Και ασυνόδευτη και σαν κατσιβέλα, δεν λέει!!! Κάτσε να βρω λίγο τζελ να του βάλω μπας και πάρω τον έλεγχο… του τσουλουφιού τον έλεγχο εννοώ…. Τον έλεχγο της ζωής μου δεν βλέπω να τον παίρνω…
Μπορεί το γεγονός αυτό καθ’αυτό να μην είναι ίσως τόσο σοβαρό, το ότι ο Θέμης δεν έρχεται μαζι μου απόψε, μα είναι δυστυχώς ενδεικτικό! Ο Θέμης κάνει πάντα αυτό που θέλει, πάει όπου θέλει και μόνο με όποιον θέλει κι εγώ ακολουθώ… και όχι, τις περισσότερες φορές δεν με ενοχλεί, για να λέω και την αλήθεια περίπου τους ίδιους ανθρώπους κάνουμε κέφι και σχεδόν πάντα μου αρέσουν κι εμένα αυτά που κανονίζει εκείνος… Όχι, δεν με τραβάει μαζί, δεν υποφέρω, θέλω και πάω μαζί… Απλώς, να, έρχονται κάτι ώρες που ΕΓΩ θέλω να κάνουμε μαζί κάτι και ο Θέμης, τις πιο πολλές απο αυτές, ασκεί βέτο: εγώ δεν έρχομαι! Και μου δηλώνει με συγκατάβαση “εσύ μωρό μου να πας, δεν έχω αντίρρηση” λες και του ζήτησα την άδεια!! Μάταια προσπαθώ να του χώσω μέσα στο ξεροκέφαλο του οτι δεν ζητάω άδεια, συντροφιά ζητάω που στο κάτω κάτω την δικαιούμαι κιόλας μια και είμαστε ζευγάρι! Τίποτα αυτός… σαν να τα λέω σε τοίχο…
Για το σημερινό έφερε και όλα τα υπόλοιπα στη συζήτηση… αυτά για τη ζωή του και τη σειρά της… Και σαν να μη μου έφτανε που θα είμαι μόνη μου, θα έχω να σκέφτομαι και όλα όσα είπε και ένα όνειρο θα είναι η βραδυά για μένα! Αν ήξερε η Σόφη πόση αρνητική ενέργεια κουβαλάω σήμερα, σίγουρα θα μου απαγόρευε να πλησιάσω στα εκατό μέτρα το γάμο της! Όμως δεν το ξέρει και θα πάω και θα προσπαθήσω να περιορίσω και την καντίφλα μου αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Άμα δω τα σκούρα, θα πάρω ένα ταξί και θα εξαφανιστώ… θα’ρθω να κλειστώ στο σπιτάκι μου και να γίνω κουρέλι με την ησυχία μου… Σοκολατάκια έχω άραγε;;!! Ναι, έχω, τώρα θυμάμαι… προχθές μου τα έφερε ο ίδιος ο προκομένος μου… βρε, λες να ήταν προμελετημένο το έγκλημα;; Λες να μου τα έφερε για να έχω παρηγοριά στην πίκρα που μου φύλλαγε; Ικανό τον έχω… Δε βαριέσαι, τουλάχιστον έχω το βάλσαμο!
Ας βαφώ κιόλας απο τώρα και μετά ντύνομαι… Ούτε που έχω αποφασίσει καλά καλά τι θα βάλω… Τουλάχιστον έτσι που θα πάω με τα παιδιά μπορώ να βάλω τακούνια… ένα πρόβλημα λιγότερο… Χμμμ, μια χαρά κρατούν κι οι μαύροι κύκλοι, όλη τη βδομάδα σαν την τρελή έτρεχα, δεν κοιμήθηκα καλά ούτε ένα βράδυ, τι περιμένεις… Ευτυχώς που η κοσμετολογία παρέχει ένα σωρό μαγικά και ματζούνια και σοβάδες για να εξαφανίζουμε τα σημάδια της ζωής μας απο το πρόσωπο μας… όσο μίζερο κι αν είναι στ’αλήθεια αυτό… Καλά, μην αρχίσω τώρα τα φιλοσοφικά τα δικά μου γιατί κάηκα, με το βρακί θα με βρουν τα παιδιά όταν έρθουν!
Λοιπόν, βαρύ μακιγιάζ μια χαρά για το βράδυ, έτσι που ήταν και η μέρα σήμερα, με έχει εμπνεύσει να μουτζουρωθώ, μια μουτζούρα ήταν κι ο ουρανός και παρόλο που τώρα νύχτωσε, ακόμα το καταλαβαίνεις οτι είναι βαρύς και γεμάτος σύννεφα… περίεργο πράγμα… Και για να λέω την αλήθεια, αντί να τρέχω στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της Σόφης, μια χαρά θα καθόμουν μέσα και θα έβλεπα τηλεόραση μέχρι να γίνουν τα μάτια μου τετράγωνα ή μέχρι ν’αποκοιμηθώ στην πολυθρόνα… όποιο ερχόταν πρώτο δηλαδή, δε θα μ’ένοιαζε… Αλλά για μια ακόμα φορά στη ζωή μου θα κάνω κάτι που δεν θέλω και θα πάω στον ρημάδη το γάμο και θα χαμογελάω και θα βρω και καμιά καλή ευχή να δώσω σε νεόνυμφους και συγγενολόι (ενώ αυτοί, είμαι σίγουρη, στο πατροπαράδοτο “και στα δικά σου” θα μείνουν… αν και όπως έχουν τα πράγματα καλύτερα να μου ευχηθούν το λόττο… )
(κι ακόμα λίγο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου