Χμμμ, ok, καλή έγινα, όσο καλύτερη κάτω από αυτές τις συνθήκες δηλαδή… Νά’ναι καλά η Μυρτώ που μ’έμαθε να βάφομαι! Ειδικά σήμερα ήθελα να είμαι τέλεια… (αφού η παρουσίαση δεν είναι, μακράν δηλαδή…) αλλά και τι να κάνω… Αμφιβάλλω αν κανείς θα έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον αν τους έλεγα “ ο γκόμενος μου αποφάσισε χθες να είμαστε πια μόνο φίλοι και η ζωή μου έγινε συντρίμια εξ’ ου και δεν είχα μυαλό να τελειώσω αξιοπρεπώς την παρουσίαση μου… μια και προσπαθούσα να αποφύγω την αυτοκτονία αντικαθιστώντας την με ένα ξεγυρισμένο κλάμα, ένα μπουκάλι κρασί κι ένα κουτί “Λεωνίδες”…
Ε, καλά, δε λέω… μπόρει και να υπερβάλλω λίγο, είναι η φύση μου τέτοια και η ψυχολόγος μου λέει να μην την αρνούμαι… Αυτή ακριβώς η άρνηση, λέει, είναι αιτία για καταπιεσμένο θυμό και απογοήτευση και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι διότι την ώρα που μου το έλεγε με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο και… ε, δεν την άκουσα που το είπε… Κρίμα τα λεφτά που πληρώνω, δηλαδή, αφού τιποτα σχεδόν δεν μένει στο κεφάλι μου…
Έτοιμη! Φτου, σκόρδα! Το σακάκι μου, τσάντα, κινητό, ipod, όλα εδω… ok, να κατεβάσω και τα σκουπίδια καλό θα ήταν… Όλα τελευταία στιγμή τα θυμάμαι… Χμμμ… προλαβαίνω; Τέσπά, μέχρι να το σκεφώ θα χάσω χρόνο, κάτσε να τα πάρω… όπα..
Έφυγα… Την πόρτα άραγε γιατί την κλειδώνω πάντα δυό φορές; Απορώ… Τεσπά, ασανσέρ ή σκάλα; Σκάλα, να διώξω λίγες τύψεις απο τα χθεσινά σοκολατάκια μια δεν το βλέπω να πηγαίνω στο γυμναστήριο σήμερα, πρέπει να συνεχίσω την αυτολύπηση, πού να τα προλάβω όλα… Ούφ, αυτή η σκάλα με σκοτώνει, η φυσική μου κάτασταση είναι χειρότερη από όσο παραδέχομαι και στον εαυτό μου!
Δεν το πιστεύω…. Ομπρέλα;;;!!! Δεν πήρα! Άντε πάλι επάνω, δεν θα το αποφύγω το εγκεφαλικό σήμερα… Ωχ, έχω και τα σκουπίδια μαζί… πώς στο διάολο μπλέχτηκα έτσι;; Τί να τα κάνω τώρα αυτά… μάλλον καλύτερα να τα αφήσω εδώ, δε φανταζομαι να μου την πει κανένας γιά τρία λεπτάκια τώρα… αν και έτσι και τα δεί η Παπαδάκου από τον τρίτο, όλο και κάτι θα βρεί να σχολιάσει η καρακάξα… ακόμα μου το φυλλάει που δεν την είχα καλέσει στο πάρτυ μου πέρυσι…
Ασανσέρ… όχι, δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε χρόνο για να ανέβω με τα πόδια… Άντε, έλα επιτέλους… Και πού την έχω την ομπρέλα άραγε; Στην ντουλάπα; Από πότε άραγε έχω να την χρησιμοποιήσω… πέρυσι;;; Αχ, νά’την! Κρέμεται στην κρεμάστρα, ό,τι πιο λογικό! Μια χαρά!
Ξανά κάτω τώρα και να φύγω επιτέλους κανονικά… Τα σκουπιδάκια μου εδώ που τα άφησα, η Παπαδάκου δεν φαίνεται πουθενά (τι στριμένη που είναι, γι’αυτό φυσικά δεν την κάλεσα πέρυσι… ε, εντάξει, και επειδή την είχαμε συναντήσει μια μέρα με το Λάμπρο στην είσοδο και μετά ο καλός μου μου είχε πει “ωραία γυναικα αυτή για την ηλικία της”… ανεξαρτήτου ηλικίας, σε πάρτυ με αλκοολούχα ποτά δεν θες μια δηλωμένα “ωραία γυναίκα” κοντα στον καλό σου, πώς να το κάνουμε, είναι πιθανά επικίνδυνο… έτσι την άφησα ακάλεστη… και τώρα πάει ο γκόμενος και μου μένει η Παπαδάκου και το μένος της!)
Α, ok, δεν βρέχει και τόσο πολύ τώρα… ασφαλώς με την υγρασία το μαλλί μου θα γίνει ημι-άφρο, ό,τι πρέπει για την παρουσία μου στην παρουσίαση… Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω… πώς το έλεγε εκείνο το βουδιστικό ρητό σχετικά με αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε και αυτά που δεν μπορούμε και πρέπει, ούτε λίγο ούτε πολύ να βγάλουμε το σκασμό και, να τα ανεχτούμε;.. ή κάπως έτσι τέλος πάντων… Ναι, αυτά που πρέπει να υπομείνουμε… όπως το ατίθασο μαλλί μου… όπως το χωρισμό με το Λάμπρο… οριστικά.
Κι όμως, χθες το βράδυ έψαχνα να βρω ενδείξεις, έστω, πως δεν τελειώσαμε… πως όλο αυτό ήταν ένας καβγάς… Η νύχτα πέρασε και δεν μου τηλεφώνησε.. και σε όλα τα φανταστικά μου σενάρια τηλεφωνούσε!! Κι εγώ του έλεγα οτι με πλήγωσε πολύ με τα λόγια του και έκανα λίγο τη δύσκολη και μετά μου έλεγε οτι μ’ αγαπάει “ολότελα”, όπως συνήθιζε να κάνει πάντα κι εγώ έλιωνα που το άκουγα, και όλα γίνονταν όπως πρώτα…
Μα όχι…. Είμαι μια χωρισμένη με φουντωμένο μαλλί, μισοτελειωμένη παρουσίαση, υπερβολικά μεγάλα ποσά αλκοόλ και σοκολάτας στο αίμα μου και πιτσιλισμένο παντελόνι…
- “Ταξίιιι”….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου