Γουλίτσα καφέ… χμμμμ, όχι, κρύος δεν είναι και ούτε δροσερό δεν τον λές πια τον καφέ μου… μπλιαχ, χάλια τον λες! Κάτσε να φάω μια καραμελίτσα να φτιάξει η γεύση μου, δεν έχω χειρότερο από χλιαρό φραπέ… που στην ευχή τις έβαλα… απο το περιεχόμενο αυτής της τσάντας λείπω μόνον εγώ η ίδια… και κάθε φορά σκαλίζω και ανακατεύω και δεν μπορώ ποτέ να βρώ αυτό που ψάχνω, αν και συχνά βρίσκω αντικείμενα που ποτέ δεν φανταζόμουν οτι διέθετα…. όπως τις προάλες που ξέθαψα φορτιστή κινητού ΝΟΚΙΑ... και κινητό ΝΟΚΙΑ έχω να χρησιμοποιήσω απο τους Ολυμπιακούς της Αθήνας!!... Να’τες οι καραμέλες! Μμμμ, καλύτερα τώρα! Κάνει καλό και στο στομάχι η μαστίχα Χίου, ένα κι ένα είναι λένε…
Ναι ναι, εγώ μια χαρά τα έχω φτιάξει μέσα στο κεφάλι μου για τα επόμενα 50-60 χρόνια… τουλάχιστον! Το γεγονός ότι ο Μάνος δεν έχει ιδέα για τα σχέδια μου είναι ασφαλώς ένα μικρό πρόβλημα… όχι για τα σχέδια αυτά καθ’αυτά, μόνο για την πραγματοποίηση τους!!
Τί λέω… έχει αρχίσει να με βαράει ο ήλιος στο κεφάλι κι ας το'χω και κάτω από την ομπρέλα… Η Όλγα έχει δίκιο: αν δεν τον καλέσω να βγούμε, να βρεθούμε οι δυο μας εκτός γραφείου, να κάνω μια αναγνώριση τοπίου, να δούμε τέλος πάντων και αν είναι διαθέσιμος και αν ενδιαφέρεται ο άνθρωπος, δεν κάνουμε τίποτα!! Και το πρώτο πληθυντικό είναι απολύτως δικαιολογημένο μια και η Όλγα είναι συνοδοιπόρος μου στην δύσκολη πορεία προς την καρδιά του Μάνου… βλέπεις το έχει βάλει αμέτι μου αμέτι να με αποκαταστήσει… είδε κι απόειδε η φουκαριάρα οτι μόνη μου δεν θα κάνω προκοπή και είπε να επέμβει… με το βούρδουλα με έχει!! Μα ό,τι συμβουλή και να μου δώσει, φυσικά, αν εγω δεν κάνω κανένα βηματάκι απο μόνη μου, μαύρα τα βλέπω τα πράγματα…
Αλλά δεν είναι οτι δεν κάνω βηματάκια… Και κομπλιμέντα για το μπλε βελούδινο σακάκι που φορούσε στις 22 Μαρτίου του έκανα (δηλαδή για να λέμε την αλήθεια, για την ακρίβεια του είπα “καλημέρα Μάνο” εκείνη την ημέρα αλλά ήταν ξεκάθαρο οτι εννούσα “τί τέλεια που σου πάει αυτό το σακακι” είμαι σίγουρη οτι το κατάλαβε, το είδε στο βλέμμα μου, είναι άλλωστε εξαιρετικά οξυδερκής!!), και όλως τυχαίως άφησα να μου πέσουν περί τα δυόμισι κιλά χαρτούρα που κουβαλούσα ΑΚΡΙΒΩΣ τη στιγμή που περνούσε απο δίπλα μου για να με βοηθήσει να τα μαζέψω και να πιάσουμε κουβέντα (παράπονο δεν έχω, να πέσει φωτιά να με κάψει, στα γόνατα έπεσε το παληκάρι και μάζευε… πέραν τούτου ουδέν όμως, γαμώ την ατυχία μου!!!), και καφέ ακριβώς στις 10:33 κάθε μέρα πάω και βάζω στην κούπα μου επειδή την ίδια ώρα πλησιάζει κι αυτός την καφετιέρα… παρόλο που είναι χάλια ο καφές της καφετιέρας διότι τον φτιάχνει ο Βασιλείου κάθε μέρα (μια και φτάνει στο γραφείο πριν το χάραμα μονάχος...) κι αυτός έχει μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη στο θέμα καφές και πόσες κουταλιές βάζει κανείς ώστε να έχει ρόφημα ως παράγωγο κι όχι μελάνι για τον εκτυπωτή…
Και τις προάλες που τον πέτυχα με τα παιδιά απο τον τρίτο στο ασανσέρ και μιλούσαν για σούσι πετάχτηκα και δήλωσα, ώστε κανείς να μην έχει αμφιβολία, πόοοοσο πολύ μου αρέσει κι εμένα το σούσι… με την ελπίδα να πει “αχ, τι ωραία, να πάμε να φάμε καμιά φορά”!!! Το γεγονός οτι δεν το είπε ας το αφήσουμε ασχολίαστο όμως… και για να πω και την αλήθεια, δεν είμαι και τόσο ειδική στο σούσι διότι μια φορά που είχαμε πάει με την Όλγα να φάμε εγώ είχα πονόκοιλο και αποφάσισα οτι μόνο ρύζι έπρεπε να φάω... με αποτέλεσμα να έχω δοκιμάσει ένα μάλλον ελάχιστο δείγμα της ιαπωνικής κουζίνας…. Τεσπά, είμαι σίγουρη οτι αν το δοκίμαζα αρκετά (και ειδικά με συντροφιά το Μάνο) θα μου άρεσε ποοοοολύ!
Όχι, η αλήθεια να λέγεται, ό,τι μπορώ κάνω… Απο τότε που ήρθε ο Μάνος στο γραφείο δεν έχω πάει ούτε μια φορά άβαφτη ή χωρίς να βγάλω τα φρύδια μου!!! Και καλοντυμένη πάω, και επώδυνα παπούτσια φοράω για να δείχνω ψηλότερη και να σκορπάνε στο μπόι κι αυτά τα τρισήμισι (όχι, όχι, δεν είναι τέσσερα!!!) κιλά που έβαλα πέρυσι το καλοκαίρι στις διακόπές και δεν έχω καταφέρει να διώξω μέχρι σήμερα… Και όταν βρίσκω ευκαιρία πάω και στέκομαι κοντά στην μεγάλη τζαμαρία ρεμβάζοντας το μποτιλιάρισμα έξω στο δρόμο, με την ελπίδα ότι θα περάσει και θα με δει και θα έρθει να πιάσει κουβέντα… έστω για να σχολιάσει το μποτιλιάρισμα βρε αδερφέ!!
Τζίφος όμως, τίποτα… όλες οι προσπάθειες μου άκαρπες.. Δεν έχει προτείνει ακόμα να βρεθούμε… Δυστυχώς ο γενικός κανόνας λέει οτι “όποιος θέλει, κάνει” αλλα ο κανόνας αυτός ισχύει φυσικά για τους άλλους!! Διότι κι εγώ θέλω, και παραθέλω μάλιστα, αλλά δεν κάνω και πολλά… με τα δεδομένα της Όλγας, δεν κάνω και τίποτα… Αν αντίστοιχα κι αυτός θέλει αλλά ντρέπεται; Αν φοβάται την απόρριψη κι αυτός; Αν νομίζει πως είμαι με κάποιον άλλον; Κι έτσι παρόλο που θέλει, δεν κάνει τίποτα;;; Μπούρδα κανόνας δηλαδή μια και ωραιότατα μπορεί κάποιος να θέλει και πολύ μάλιστα αλλά να μην κάνει τίποτα! Και πού καταλήγουμε; Αδιέξοδο!! Τα σχέδια μου για αιώνια συντροφικότητα και αναπαραγωγή (ένα αγόρι πρώτα και μετά ένα κοριτσάκι για να είναι ζευγάρι…) δεν φαινεται πως θα πραγματοποιηθούν ποτέ!! Δράμα!!!
(όοοοχι, δεν τελειώσαμε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου