Ήλιε μου, ήλιε μου... (2)

Ναί, αυτό το “αν ήξερε ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του”… Μεγάλη βαρύτητα στην γενική εικόνα έχει αυτό… Δεν είναι φυσικά οτι κολώνω να του το πω, όχι βέβαια, τριαντάρισα πια, δεν είμαστε στο γυμνάσιο που ντρεπόμασταν μη, θεός φυλλάξοι, μάθει το αντικείμενο του πόθου μας τον πόθο μας… όχι, όχι βέβαια… Απλώς, δεν έχει δημιουργηθεί η κατάληλη ευκαιρία ακόμα… ναι, σύμφωνοι, γνωριζόμαστε δω και εφτά μήνες, εικοσι δύο μέρες και κάτι ώρες (όχι οτι τις μετράω, ένα τυχαίο νούμερο ανέφερα…) αλλά βρε παιδί μου δεν έχει τύχει…
    Δηλαδή δεν έχει προκύψει… δεν το έχει φέρει η κουβέντα… τί να του πω του ανθρώπου, “αν δεν έχει να κάνεις τίποτα καλύτερο το σαββατοκύριακο τι θα έλεγες να με κάνεις δική σου διότι, παρεπιπτόντως, σε θέλω, σε ποθώ και δεν βλέπω την ώρα να κοιλοπονέσω τα παιδιά σου”!!!   
    Δε γίνονται αυτά αγάπη μου, μπραφ θα κάνει και θα φύγει τρεχάλα ο δόλιος!!!  Και δεν θα τον αδικούσα κιόλας, να λέμε και του στραβού το δίκιο… Κι εγώ αν με πλησίαζε ένας συνάδελφος, πες για παράδειγμα ο Βασιλείου (αν και δεν συγκρίνομαι μαζί του, είναι ατσούμπαλος, με περίεργη μυρωδιά σαν απο μπισκότα και έχει μονίμως ένα σπυράκι.. όχι το ίδιο πάντα, πάντα όμως ένα….) και μου έλεγε κάτι τέτοιο, στην καλύτερη περίπτωση θα το έβαζα στα πόδια!!! Και καλύτερος να ήταν απο το Βασιλείου αυτός που θα μου έλεγε κάτι τέτοιο, μάλλον πάλι περίπου η ίδια θα ήταν η αντίδραση μου…

     Όχι, όχι, πρέπει να βρεθεί μια ευκαιρία και θα του το πώ, δε γεννάται θέμα, ασφαλώς και θα του το πω, σιγά μη κολώσω… όχι δα… δε φοβάμαι κιόλας… όχι, καθόλου δε φοβάμαι… τί, θα με φάει ο άνθρωπος;;!! Μη χειρότερα!! Το πολύ πολύ να μου πει ότι δε με βλέπει έτσι και με συμπαθει πολύ αλλά όχι με αυτό τον τρόπο… ή ότι είναι ήδη σε μια σχέση… ή ότι δεν είναι έτοιμος να μπει σε μια σχέση διότι πρόσφατα χώρισε… ή ότι είναι ερωτευμένος μέ κάποια άλλη… Ή οτι δεν είναι ερωτευμένος με καμιά άλλη αλλά απλώς δε με γουστάρει… Το πολύ πολύ να με απορρίψει δηλαδή… ακόμα ένας… σπουδαίο πράμα…
    Ποιόν κοροιδεύω;;;!!! Και βέβαια φοβάμαι!!! Τρέμω στην ιδέα οτι εγώ θα πάω με την καρδούλα μου, σαν σπανακόπιτα φτιαχτή, στο πιάτο και αυτός θα μου πει “ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος”!!!
    Και θα μείνω μόνη, εγώ και η σπανακόπιτα (την οποία θα φάω φυσικά), να γλύφω ξανά τις πληγές μου (και τα δάχτυλά μου...) και να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου τις γνωστές, χιλιοειπωμένες αηδίες του στύλ “μη το παίρνεις προσωπικά” ή “αυτός χάνει” ή, το ακόμα χειρότερο,  “όλα στο παιχνίδι είναι” (ανάθεμά το αυτό το παιχνίδι κι αυτόν που το ξεκίνησε και που όλο οι ίδιοι χάνουν!!!… υποτίθεται οτι τα παιχνίδια είναι διασκεδαστικά για τους παίχτες, ε, λοιπόν, εγώ καθόλου δεν διασκεδάζω μ’αυτό!!)  προσπαθώντας μάταια να παρηγορηθώ!!
    Ναι, τρέμω… και είναι και αυτός ο πρότερος βίος μου που, αλλοίμονο, είναι γεμάτος από παρόμοιες στιγμές… και δεν μπορώ και να τις ξεχάσω κιόλας… Αυτό το “μην το παίρνεις προσωπικά” το έχω ακούσει τόσες πολλές φορές και με έχει κάνει έξαλλη άλλες τόσες που δεν έχω καμία όρεξη να το πω και η ίδια στον εαυτό μου… και να με κάνω η ίδια έξαλλη!!! Όσο για το “αυτός χάνει”, ε, δεν είναι και σίγουρο διότι αν ήταν να χάνει δεν θα προτιμούσε να κερδίσει και να μην αρνηθεί τον έρωτα μου;;!
    Όσο για την απόρριψη αυτή καθ’αυτή… θα μπορούσε να πει κανείς ότι μετά τις εκατόν εξακόσιες φορές που την βιώνει ο άνθρωπος, συνηθίζει… αμ δε!!! Κάθε φορά και χειρότερα! Μετράει προσθετικά βλέπεις και κάθε φορά που συμβαίνει ακούς αυτό το “πάαααλι ρε γαμώτο” μέσα στο κεφάλι σου που έρχεται και σε κάνει ένα με τα σφουγγαρόπανα!.. Και δεν είναι οτι είμαι του πεταματού, όχι, μια χαρά κοπέλα είμαι και αυτό μπορούν να το πιστοποιήσουν ένα σωρό μάρτυρες (τηλέφωνα και διευθύνσεις διαθέσιμα… )… Όχι δεν είναι εκεί το πρόβλημα, αλλά δεν θα κάτσω να αναλύσω τώρα το πού ακριβώς είναι το πρόβλημα μια και έχω μεγαλύτερο πρόβλημα… Το Μάνο!!!

    Κάηκε ο πωπός που, επιβάλεται να γυρίσω και να βάλω και αντηλιακό πάραυτα!! Χριστός κι απόστολος, πώς καίει έτσι ο ήλιος καλέ… Και δεν θα φτάνω να βάλω και στην πλάτη μου, ως συνήθως… ααααχ, ο μοναχός ο άνθρωπος!!! Βλέπεις άμα δεν έχεις ένα γκόμενο τέτοιες ώρες να σε πασαλείψει με αντηλιακό, δεν κάνεις τίποτα… και καίγεσαι κι απο πάνω! Κι άντε μετά να βρείς γκόμενο κόκκινη σαν αστακός.... φαύλος κύκλος...
    Ο Μάνος…  Όχι, δεν μπορώ να πω πως τον ερωτεύτηκα την πρώτη στιγμή που τον είδα… αυτό έγινε ποοοολύ άργότερα, κάπου εννιάμιση λεπτά αργότερα για την ακρίβεια… την στιγμή που μας σύστησε ο Νικολάου και με κοίταξε και μου έτεινε το χέρι και μου είπε, τι φωνή ήταν εκείνη θε μου, “χαίρομαι που σε γνωρίζω”!!! Και τι ωραία ατάκα!! Ασυνήθιστη!!   Όχι, στ’αλήθεια, δεν το λέει κανείς συχνά αυτό, οι πιο πολλοί περιοριζόμαστε σ’ενα ξερό “χάρηκα” κι έξω απ’ την πόρτα. Ενώ ο Μάνος, εδειξε  ξεκάθαρα οτι είναι πρωτότυπος ο άνθρωπος, απο την αρχή! Και μορφωμένος!
    Ναι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που ένιωσα να λύνονται τα γόνατα μου, η γη να γίνεται κάπως μπαμπακερή και να βυθίζομαι μέσα και να μην βλέπω τίποτα άλλο από τα μάτια του!! Πολύ ποιητικά το παρουσίασα… στην πραγματικότητα η γη δεν ήταν μπαμπακερή, ποτέ δεν είναι, δε βυθίστηκα πουθενά και, ναι, έμεινα να κοιτάζω τα μάτια του, και τίποτα άλλο, με έκφραση απόλυτης βλακείας στη φάτσα μου την οποία, φυσικά, μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια η Όλγα!! Σκασμένη στα γέλια φυσικά η Όλγα!!
    Και ναι, αυτό είναι ρεζιλίκι! Αλλά μπροστά στην μεγάλη εικόνα τως πραγμάτων, δηλαδή της πρώτης συνάντησης με τον έρωτα την ζωής μου, τον μελοντικό μου σύντροφο και πατέρα των παιδιών μου, τί είναι ένα τόσο δα ρεζιλίκι; Πταίσμα!!

(ναι, ναι, κι άλλο έχει...)