Σκούρα τα πράγματα... (1)

… βρε, μήπως να αρχίσω να ετοιμάζομαι σιγά σιγά;… έχω κι αυτή τη βαρεμάρα-ανορεξία να παραστώ στο σημερινό που σίγουρα θα αυξήσει το χρόνο προετοιμασίας μου ίσως και στο διπλάσιο… επειδη θα ετοιμάζομαι σερνόμενη!! Μπααα, δεν βαριέσαι, έχω ώρα, έχει φως ακόμα έξω αν και μ’αυτή τη σκοτεινιά σήμερα μόλις και μετά βίας το βλέπω… Ναι, έχω ακόμα κάμποση ώρα να χουζουρέψω, στο κάτω κάτω δεν είμαι εγώ η νύφη! Εγώ ούτε καν κομμωτήριο δεν πήγα, τόοοοοσο πολύ σκάω για την εμφάνιση μου σήμερα, θα λουστώ σε λίγο και θα τα φτιάξω μόνη μου τα μαλλάκια μου. Σιδέρωμα δεν έχω να κάνω, αποτρίχωση έτσι όπως το βλέπω δεν θα χρειαστώ, μια χαρά μωρέ, δεν βιάζομαι…  μόνο αυτή η συννεφιά όλη μέρα με έχει τσακίσει, σαν να μου έχει ρουφήξει την ενέργεια μου όλη! Ε, δεν είχα και πολύ, όλη η βδομάδα με ξετίναξε πάλι, ευτυχώς έχω και την αυριανή μέρα για να ξεκουραστώ μια στάλα…. Ναι, βάζοντας πλυντήρια και μαγειρεύοντας για την ερχόμενη εβδομάδα… παλιοκατάσταση!!! Ασε, άμα με πιάσει η γκρίνια και γι’αυτό τωρα, δεν θα κάνω προκοπή…
    Η Μαίρη είπε θα περάσουν από δω με τον Κοσμά να με πάρουν παρά είκοσι, δίπλα είμαστε, λέει,  (ο Κοσμάς “λέει” δηλαδή, σιγά μην “λέει” η Μαίρη τίποτα για οτιδήποτε, η έκφραση απόψεων, γενικά, είναι ο τομέας του Κοσμά... της Μαιρούλας ο τομέας είναι το μακραμέ...) και δε νομίζει (ο Κοσμάς πάντα…) να έχει και κίνηση άρα θα φτάσουμε στην ώρα μας. Ακριβώς στη ώρα μας για να μη χάσουμε και την άφιξη της βασίλισσας της βραδυάς ντε! Όλα τα λεφτά αυτό είναι! Ακριβώς εκεί που αν βγεις, ως νύφη, απο το αυτοκίνητο πολύ γρήγορα ή πολύ ατσούμπαλα ή πολύ στραβά ή, το χειροτερο, κάποιος μπει μπροστα στην κάμερα και ΔΕΝ απαθανατιστεί το γεγονός κατά πώς πρέπει, σε ξαναχώνουν με το στανιό στο αυτοκίνητο για να ξαναβγείς και να το τραβήξουν σωστά!!!!

    Την πρώτη φορά που το είδα το σκηνικό έμεινα κεραυνόπληκτη! Έκτοτε, και επειδή τελικά επιβίωσα τον κεραυνό, το είδα να επαναλαμβάνεται τουλάχιστον άλλες τρεις φορές και το κουβέντιασα και με ένα σωρό κόσμο (ακριβώς επειδή είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό) ο οποίος, σωρός κόσμος, επιβεβαίωσε οτι πρόκειται για πάγια τακτική!!! Είναι επίσημο, όταν δεν βγεί καλά η νύφη από το νυφάμαξο, την ξαναχώνουν μέσα να ξαναβγεί και το κάνουν μέχρι να το κάνει σωστά!! Συνήθως με τη δεύτερη το πετυχαίνει η ταλαίπωρη ερασιτέχνης (που κανονικά, μια πρόβα έπρεπε να την είχε κάνει η άχρηστη, πού πας καλή μου να παντρευτείς  χωρίς να έχεις προβάρει την έξοδο από το νυφάμαξο!!!;;;)  αλλά έχουν αναφερθεί και περιστατικά όπου χρειάστηκε και τρίτη φορά μέχρι να απαθανατιστεί η (επιτέλους ) όλο χάρη και φυσικότητα (προπαντώς), έξοδος! 
    Όχι, δεν αστειεύεται κανείς με αυτά τα πράγματα! Τι είναι μια τόση δα (στιγμιαία στ’ αλήθεια…)  ξεφτίλα (γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί τοιαύτη διαδικασία επαναχωσίματος στη μερσεντές της λευκοντυμένης…) ενώπιον 450 καλεσμένων, ΜΟΝΟ, (διότι “κάναμε κλειστό γάμο, μόνο οι κοντινοί συγγενείς”),  μπροστά στο να έχεις ένα ονειρεμένο βίντεο του γάμου σου, με την σωστή άφιξη-έξοδο απο το νυφιάτικο αμάξι!!;; Αυτό παιδί μου θα το βλέπουν τα παιδιά, μη σου πω και τα εγγόνια σου (αν βέβαια υπάρχουν βίντεα και ντιβιντιά τότε και δεν έχουν αντικατασταθεί από κι εγώ δεν ξέρω τί είδους προηγμένης τεχνολογίας συστήματα που δεν θα παίζουν αυτό που με τόσο κόπο παρήγαγες εσύ και ο βιντεάς σου την προηγούμενη εβδομάδα…), δεν είναι πράγμα τώρα να έχεις βγεί στραβά απο το νυφάμαξο!!!

    Ααααα, το νυφάμαξο… Η μοναδική ίσως ευκαιρία της καθε μιας μας (άντε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα αν και για ποοοολλούς λόγους δεν θα έπρεπε…) να ζήσουμε την εμπειρία της Σταχτοπούτας! Πανέμορφα στολισμένο τις πιο πολλές φορές, με ελάχιστες εξαιρέσεις περιπτώσεων, αμείληκτα καταγεγραμμένων στην ιστορία των γάμων, όπου το νυφάμαξο επιτάφιο θύμιζε… με αποτέλεσμα κάποιοι (κακεντρεχείς ομολογουμένως) καλεσμένοι να σιγοψάλλουν το “αι γενεαί πάσαι” αμα τη εμφανίσει της νύφης… Ατυχείς συγκυρίες, το δίχως άλλο…
    Και, όχι, δεν πρόκειται να γίνει κολοκύθα το αμάξι αυτό, ακόμα και στις 4μισι το πρωί που θα γυρνάς μετά το γλέντι, ψιλοτύφλα από το πιώμα της “πιο χαρούμενης βραδυάς της ζωής σου”… το πολύ πολύ να ξεράσεις απο το εν λόγο πιώμα (και την ανείπωτη ευτυχία) στο πίσω κάθισμα, μα κολοκύθα δεν θα γίνει!!! Το πολύ πολύ να το κουτσουλίσει κάποιο αναιδές περαστικό πτηνό, ακριβώς πάνω στη φούξια κορδέλα που δένει χαριτωμένα τα σωμόν χρυσάνθεμα που ξαπλάρουν επάνω στο καπώ και να γίνουν όλα μαζί, χρυσάνθεμα και κορδέλα, μια σιχασιά… μα κολοκύθα δεν θα γίνει!!! Το πολύ πολύ να τρακάρει πουθενά επειδή ο καψερός που θα το οδηγεί (συνήθως μπατζανάκης του ξαδέρφου του κουμπάρου ή κάτι τέτοιο…) δεν βλέπει την τύφλα του εξαιτίας των χρυσανθέμων και της κορδέλας που λέγαμε που του είναι μεσ' στη μούρη και του κάνουν το οπτικό πεδίο ανθώνα, ΜΑ κολοκύθα δεν θα γίνει, το επαναλαμβάνω!!! Όχι, μπορείς πάντα να βασίζεσαι στο νυφάμαξο…
    Και το νυφικό…. Η συνέχεια του παραμυθιού… Αχ, το ονειρεμένο, λευκό σαν χιόνι πρίν το πατήσουν τα αυτοκίνητα, νυφικό, με την φούστα-φούσκα που όπως σου είπε η μαμά επανειλημένα στις πρόβες “πολύ σου πάει χρυσό μου” και συνεφώνησε και η κυρία Κούλα η ιδιοκτήτρια του οίκου νυφικών (που είναι και αμερόληπτη διότι είναι επαγγελματίας…) και τον κορσέ απο πάνω (που “είναι πολύ της μόδας, σε όλα τα περιοδικά χρυσό μου”) που σου κόβει λιιιιίγο την ανάσα μια και απο το άγχος τώρα τελευταία έχεις τσακίσει τα τυρογαριδάκια και “έχεις πάρει λίγο χρυσό μου”… Αχ, ναι, το νυφικό, η μοναδική ευκαιρία να ντυθείς σαν καρνάβαλος και να μην μπορεί κανείς να πει κουβέντα, να ξεχωρίζεις απο όοοοολες τις άλλες παρούσες στη βραδιά… και όχι μόνο διότι αποκλειστικά εσυ ΔΕΝ χωράς να περάσεις ανάμεσα απο τα τραπέζια στη δεξίωση λόγο της φούστας-φούσκας!! Τί κι αν χρειάζεται να σέρνεις την κουμπάρα μαζί σου στον καμπινέ κάθε φορά που θέλεις τσίσα σου μια και μονάχη σου δεν τα βγάζεις πέρα με το το νυφικό και το κατούρημα...  Χαλάλι!!!

(αναμείνατε δια τα περαιτέρω...)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (5 και τέρμα)

Γύρισμα απαραιτήτως!! Σα μπριζόλα στο γκριλ νιώθω… μπρός τα κάλλη βέβαια… Ας όψεται που όλα μου τα ρούχα είναι ανοιχτόχρωμα και δείχνουν σαφώς καλύτερα με το μαύρισμα… και, μεταξύ μας, μαυρισμένη δείχνει και η κυτταρίτιδα λιγότερη… όχι που έχω δηλαδή, προληπτικά το κάνω το μαύρισμα….
    Τί να κάνει άραγε τώρα; Από την ημέρα που γνωριστήκαμε δεν περνάει εικοσιτετράωρο που να μην αναρωτηθώ… ανάλογα με τη διάθεση μου, φαντάζομαι και τις πιθανές απαντήσεις… Όταν είμαι σε καλή διάθεση, τον φαντάζομαι να με σκέφτεται, ίσως και να κρατάει το τηλέφωνο έτοιμος να μου τηλεφωνήσει (και να δειλιάζει ίσα ίσα την τελευταία στιγμή…), ή ακόμα και να ρωτάει το Νικολάου για μένα… αυτοί οι δύο κολλήσανε τελικά, νομίζω οτι κάνουν αρκετή παρέα… Ναι, ναι, δίοτι και τις προάλες μιλούσαν για κείνη την ταινία, πώς την είπανε δεν θυμάμαι τώρα, που πήγαν και είδαν μαζί… και στο γιαπωνέζικο μαζί μου φαίνεται είχαν πάει… Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία, κολλητοί πρέπει να έχουν γίνει γιατί και στο φωτοτυπικό αρκετές φορές τους έχω πετύχει να σιγοκουβεντιάζουν… Τι να λένε άραγε;
    Άν όμως είμαι στις κακές μου, τότε τον φαντάζομαι να τά’χει με μια δίμετρη κουκλάρα, μορφωμένη, πανέξυπνη, απο πλούσια οικογένεια και με λουσάτο αμάξι (και χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας… σαν εμένα δηλαδή σ’αυτό….) και να μην θυμάται καν το όνομα μου… Στατιστικά, οι κακές μου μέρες ειναι πολύ περισσότερες από της καλές μου κι έτσι πάρα πολλές φορές τον έχω “δει” με την κουκλάρα… Τί να την κάνω τέτοια φαντασίωση μου λές;!!

    Όχι, δεν μπορεί να πάει άλλο αυτή η κατάσταση! Με το που θα γυρίσω στο γραφείο πρέπει να πάρω τα πόδια μου και να κάνω τίποτα πιο ουσιαστικό από το να πω “Ωραίο σακάκι, Μάνο” (τον ερχόμενο Μάρτιο, στις 22…)!! Πρέπει να δραστηριοποιηθώ! Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πάω γυρεύοντας για χυλόπιτα… Στο κάτω κάτω ίσως αν με απορρίψει να σταματήσω να είμαι ερωτευμένη μαζί του… όχι ότι δούλεψε αυτό στο παρελθόν…. Μια χαρά παρέμεινα ερωτευμένη ακόμα και μετά απο χωρισμό και μετά απο χυλόπιτα και μετά απο προδοσία… Η Όλγα λέει οτι ο έρωτας είναι αυτόνομος, ότι έρχεται και φεύγει μόνο όταν “εκείνος” θέλει, ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αν του δείχνουμε τον απόλυτο σεβασμό μας και να ευχόμαστε να μας αποχαιρετά όταν μας αποχαιρετά και ο “περί ου ο λόγος” διότι αλλιώς πονάει βρε παιδί μου πολύ…
    Στην περίπτωση του Μάνου, βέβαια, πρέπει πρώτα, να προσπαθήσω να τον κερδίσω και να μην σκάω για τα υπόλοιπα…
    Κάηκα!!! Εντελώς!!! Άντε σιγά σιγά να μαζεύομαι, δεν πιστεύω ότι ψημένη θα είμαι ιδιαίτερα γοητευτική… και τα ρούχα μου που είναι ανοιχτόχρωμα και πάνε σε ηλιοψημένο δέρμα, σε καμμένο δέρμα δεν νομίζω οτι πάνε καθόλου!!!
    Τί να κάνει άραγε τώρα; Να είναι κι αυτός ξαπλωμένος σε καμιά παραλία; Φαντάσου λέει να είναι κι αυτός εδώ!!!    Μπορεί και να τον είχαμε δεί, μπορεί και όχι… Φαντάσου, εκεί που είμαι αραχτή στην ξαπλωτούρα ν’ακούσω τη φωνή του… “επ, γειά, τί κάνεις;”!!! Τι όμορφα που θα ήταν! Και θα μου έβαζε και λίγη αντηλιακή στην πλάτη που δεν φτάνω!! Και φυσικά, λέει, να ήταν μόνος του εδώ, το πολύ πολύ με ένα φιλικό του ζευγάρι παρέα και να μην έμεναν μακρυά απο δω και να ήθελαν να βρεθούμε το βράδυ! Ουάου! Τί θα φορούσα άραγε αν ήταν να βγούμε;;!! Το γαλάζιο το φόρεμα, οπωσδήποτε! Άραγε να του αρέσει το γαλάζιο; Σίγουρα! Το μπλέ είναι το χρώμα του! Και λέει να μετά το φαγητό να πηγαίναμε και για ποτό, ίσως να χορέψουμε και λίγο…ήρεμα πράγματα, όχι σε τίποτα σκυλάδικα, κυριλέ…  Αχ, τί ωραία! Τέλεια θα ήταν!!  Και λέει να τα φτιάχναμε ακριβώς απόψε!

    Μετά από χρόνια θα μπορούσαμε να θυμόμαστε τη βραδυά αυτή σαν την πρώτη μας μαζί! Και έχει και φεγγάρι σήμερα! Μμμμ, πόσο όμορφα και πόσο ρομαντικά θα ήταν να με φιλούσε στο φεγγαρόφωτο καθώς αυτό θα φτιάχνει το δρόμο του πάνω στη σκοτεινή θάλασσα... Τα χείλια του ζεστά και τα χέρια του να με κρατούν δυνατά σα να μη θέλει να με αφήσει ποτέ απο κοντά του… και να μου ψυθίριζε ότι ήθελε να με φιλήσει από την πρώτη στιγμή που με είδε αλλά δεν τολμούσε να με πλησιάσει… δε τολμούσε γιατί έτρεμε την απόρριψη, την ώρα που θα του έλεγα πως ανήκω σε άλλον...  Και καθώς το χέρι του θα ταξίδευε στην ηλιοψημένη (και ουχί καμμένη) πλάτη μου, όλο και πιο χαμηλά, να με φιλούσε πάλι και πάλι και… 
-“Κυρία, θα με πληρώσεις τώρα για την ομπρέλα;”…..

Ήλιε μου, ήλιε μου... (4)

Κάηκα!!! Γύρισμα πάραυτα και κρέμα… Όπως-όπως και στην πλάτη, βέβαια, τα είπαμε για τον μοναχό τον άνθρωπο… Μωρέ, κανένα φρουτάκι να είχα, έχει αρχίσει να με πιάνει μια πείνα… Είναι άλλωστε και ώρα φαγητού, μπορεί να μην ξέρω τί ώρα είναι μα είμαι σίγουρη ότι είναι ώρα φαγητού… κι αυτα τα τριάμισι κιλά τα περσινά δεν θα τα είχα πάρει αν δεν είχα τόσο απόλυτα ακριβή αντίληψη του πότε είναι ώρα φαγητού! Θα κάτσω λίγο ακόμα μέχρι να ξεροψηθώ καλά καλά κι απο τις δυο πλευρές και μετά θα πάω να φάω καμιά σαλατούλα… ε, και με λίγο ψωμάκι, καμιά μπυρίτσα… διακοπές είμαι, δεν μπορώ να μετράω θερμίδες και στις διακοπές!!!
    Ναι, ξαναγυρίζω στα σχέδια μου λοιπόν… Αν ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου, είμαι απολύτως βέβαιη οτι θα ταιρίαζαμε καταπληκτικά!!! Ναι, είμαι σίγουρη οτι θα κάναμε πολύ όμορφο ζευγάρι! Ok, μπορεί να μην τον ξέρω και καλά τον άνθρωπο… δηλαδή να μην τον ξέρω καθόλου εδώ που τα λέμε αλλά είναι ολοφάνερο οτι θα ταιριάζαμε! Κατ’αρχήν είμαστε στην ίδια δουλειά! Ατράνταχτο σημάδι ότι έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα! Τώρα θα μου πεις ότι εγώ την ψιλοσιχαίνομαι τη δουλειά, ας όψεται η ανεργεία, και αν έβρισκα καλύτερα θα έφευγα πριν προλάβεις να πεις κίμινο… χμμμμ… ε, καλά, μπορεί κι αυτός να την σιχαίνεται!! Ορίστε!!  Είναι ολοφάνερο οτι επαγγελματικά ταιριάζουμε πολύ!
    Χώρια που ταιριάζουμε και χρωματικά!! Διότι, ποιό είναι το αγαπημένο χρώμα του Μάνου; Το μπλέ! Πιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα για το Μάνο; Το μπλε επίσης!!! Και θα το πάω και παραπέρα και θα τονίσω οτι υπάρχει μεταξύ μας απόλυτη σύμπνοια και στην αίσθηση του χρόνου! Σχεδόν κάθε μέρα, ίδια ώρα φτάνουμε στο γραφείο!!
    Όχι, όχι, ταιριάζουμε, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού… Το θέμα είναι να αρχίσουμε να μιλάμε λίγο παραπάνω (λίγο παραπάνο απο το καθόλου δηλαδή…) για να πειστεί κι αυτός για το πόσο πολύ ταιριάζουμε! Ναί, μια χαρά θα πάνε τα πράγματα τότε!
    Χμμμ, σαν να μου βγήκε μια αισιοδοξία ξαφνικά… Επισήμως, η σημερινή είναι μια απο τις “καλές” μου μέρες… όοοοχι, δεν είμαι κάθε μέρα έτσι, η πιο συχνή κατάσταση είναι η καντίφλα… Αλλά κατά πως φαίνεται, κάτι η θάλασσα, κάτι η ήλιος, κάτι η ξεκούραση (και που κάθε βράδυ πάω για ύπνο μισομεθυσμένη… ε, σε διακοπές είμαι…επιβάλεται!!) όλα αυτά έχουν βοηθήσει στην γενική αισιοδοξία που έχω πάθει! Όπως και να’χει, εγώ θα την απολαύσω! Μ’αρέσω έτσι αισιόδοξη!

    Και θα ανανεωθώ κιόλας μ’αυτές τις διακοπές!! Θα γυρίσω πίσω άλλος άνθρωπος! Μαυρισμένη, ξεκούραστη, μια κούκλα! Η Όλγα είχε δίκιο, το να κάνω διακοπές μαζί τους ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν! Και ο Μίλτος είναι μια χαρά παιδί!! Στο κάτω κάτω… ε, δεν τους βλέπω και πολύ… ξυπνούν αργότερα, γουστάρουν να τρέχουν σε απόμερες παραλίες (ενώ εγώ μόλις και μετά βίας σέρνομαι ως εδώ, 78 βήματα μακριά απο το δωμάτιο μου, και λιώνω στην ίδια ξαπλώστρα εδώ και τρεις μέρες…), η μέρα περνάει και δεν τους έχω δει καθόλου! Και μόνο το βραδάκι βρισκόμαστε, φαί, ποτάκι, μια χαρά!
    Ναι, βέβαια, αν ήταν και ο Μάνος εδώ, κάπου ενάμισι εκατομύριο φορές καλύτερα θα ήταν! Όχι απλώς θα είχα ποοοοολύ περισσότερους λόγους να είμαι αισιόδοξη (δεδομένου δε οτι και τα σχέδια που λέγαμε πριν θα ήταν ήδη σχεδόν όλα πραγματοποιημένα…. εκτός απο την αναπαραγωγή δηλαδή, μη μας χαλούσαν και τις πρώτες μας διακοπές τα βλαστάρια μας, κρίμα θά’ταν…) μα θα έκανα και σεξ!!
    Πολύ σεξ, εξαιρετικά πολύ σεξ! Όχι οτι αυτό είναι και μεγάλο πρόβλημα… όχι… ε, λίγο… Ευτυχώς το δωμάτιο της Όλγας και του Μίλτου είναι στην άκρη του διαδρόμου κι έτσι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να μου υπενθυμίζουν οτι εγώ δεν το κάνω… το “ό,τι θέλω”… Και τους σουηδούς που είναι δίπλα  μου, και κάνουν κι αυτοί “ό,τι θέλουν”, ευτυχώς κυρίως μιλούν πολύ και δεν τους καταλαβαίνω τι λένε για να παρακολουθώ τις λεπτομέρειες… Είναι σαν σουηδέζικη ραδιοφωνική  τσόντα!!

    Μια χαρά είμαι! Πιάστηκα λίγο έτσι όπως κοιτάω μονόπαντα τόση ώρα, θα γυρίσω να κοιτάω απο την άλλη μεριά… ωχ, όοοοοχι, γέρος με φαρδύ μαγιώ στο οπτικό μου πεδίο απο αυτή τη μεριά… δεν την ξαναπατάω, ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω το θέαμα απο πέρυσι που, παρόμοιος γέρος με παρόμοιο φαρδύ μαγιώ, καθόταν σταυροπόδι απέναντι μου σε παραλιακό ουζερί… το απερίγραπτο θέαμα με στιγμάτισε για το υπόλοιπο της ζωής μου και ακόμα παραπέρα!!! Κεφαλή αριστερά ξανά λοιπόν και ας πιαστώ, χίλιες φορές καλύτερα!!!
    Συμπέρασμα: Απόψε θα είμαι μάλον καμμένη ΚΑΙ πιασμένη! Μια ομορφιά!!! Αλλά μωρέ δε λέει να φύγω ακόμα… στο κάτω κάτω και πού να πάω μεσημεριάτικα; Τρεις μέρες τώρα ακολουθώ το ίδιο πρόγραμμα: ξύπνημα, χυμός απο φρούτα του πάθους (που δεν λέει να τελειώσει να πάρω κανέναν άλλον), μπισκότο κανέλας και τέντωμα στο μπαλκόνι,  παραλία και φραπές, χωριάτικη σαλάτα (με ένα σκασμό ψωμί και μπύρα…), υπνάκος, μετά πάλι παραλία και φραπές, καρπούζι, μπάνιο και καλωπισμός, βραδυνή έξοδος με τα παιδιά… Όχι, δεν είναι άσχημα, για την ακρίβεια είναι αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω πριν έρθω εδώ… όλο το χειμώνα σχεδόν αυτό λαχταρούσα… αυτό και τον Μάνο…
    Δυστυχώς, τώρα που είμαι εδώ λαχταράω περισσότερο το Μάνο! Και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο όμορφα θα ήταν άν ήταν κι εκείνος μαζί!  Χώρια που αν συνεχίσω να τρώω τόσο ψωμί με τη σαλάτα μου καθημερινά, θα γυρίσω με άλλα τριάμισι (όχι τέσσερα…) κιλά επιπλέον!!! Ουφ, τεσπά…

(έχει και λιγάκι ακόμα)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (3)

Γουλίτσα καφέ…  χμμμμ, όχι, κρύος δεν είναι και ούτε δροσερό δεν τον λές πια τον καφέ μου… μπλιαχ, χάλια τον λες! Κάτσε να φάω μια καραμελίτσα να φτιάξει η γεύση μου, δεν έχω χειρότερο από χλιαρό φραπέ… που στην ευχή τις έβαλα… απο το περιεχόμενο αυτής της τσάντας λείπω μόνον εγώ η ίδια… και κάθε φορά σκαλίζω και ανακατεύω και δεν μπορώ ποτέ να βρώ αυτό που ψάχνω, αν και συχνά βρίσκω αντικείμενα που ποτέ δεν φανταζόμουν οτι διέθετα…. όπως τις προάλες που ξέθαψα φορτιστή κινητού ΝΟΚΙΑ... και κινητό ΝΟΚΙΑ  έχω να χρησιμοποιήσω απο τους Ολυμπιακούς της Αθήνας!!...  Να’τες οι καραμέλες!  Μμμμ, καλύτερα τώρα! Κάνει καλό και στο στομάχι η μαστίχα Χίου, ένα κι ένα είναι λένε…
    Ναι ναι, εγώ μια χαρά τα έχω φτιάξει μέσα στο κεφάλι μου για τα επόμενα 50-60 χρόνια… τουλάχιστον! Το γεγονός ότι ο Μάνος δεν έχει ιδέα για τα σχέδια μου είναι ασφαλώς ένα μικρό πρόβλημα… όχι για τα σχέδια αυτά καθ’αυτά, μόνο για την πραγματοποίηση τους!!
    Τί λέω… έχει αρχίσει να με βαράει ο ήλιος στο κεφάλι κι ας το'χω και κάτω από την ομπρέλα… Η  Όλγα έχει δίκιο: αν δεν τον καλέσω να βγούμε, να βρεθούμε οι δυο μας εκτός γραφείου, να κάνω μια αναγνώριση τοπίου, να δούμε τέλος πάντων και αν είναι διαθέσιμος και αν ενδιαφέρεται ο άνθρωπος, δεν κάνουμε τίποτα!! Και το πρώτο πληθυντικό είναι απολύτως δικαιολογημένο μια και η Όλγα είναι συνοδοιπόρος μου στην δύσκολη πορεία προς την καρδιά του Μάνου… βλέπεις το έχει βάλει αμέτι μου αμέτι να με αποκαταστήσει… είδε κι απόειδε η φουκαριάρα οτι μόνη μου δεν θα κάνω προκοπή και είπε να επέμβει… με το βούρδουλα με έχει!! Μα ό,τι συμβουλή και να μου δώσει, φυσικά, αν εγω δεν κάνω κανένα βηματάκι απο μόνη μου, μαύρα τα βλέπω τα πράγματα…

    Αλλά δεν είναι οτι δεν κάνω βηματάκια… Και κομπλιμέντα για το μπλε βελούδινο σακάκι που φορούσε στις 22 Μαρτίου του έκανα (δηλαδή για να λέμε την αλήθεια, για την ακρίβεια του είπα “καλημέρα Μάνο” εκείνη την ημέρα αλλά ήταν ξεκάθαρο οτι εννούσα “τί τέλεια που σου πάει αυτό το σακακι” είμαι σίγουρη οτι το κατάλαβε, το είδε στο βλέμμα μου, είναι άλλωστε εξαιρετικά οξυδερκής!!), και όλως τυχαίως άφησα να μου πέσουν περί τα δυόμισι κιλά χαρτούρα που κουβαλούσα ΑΚΡΙΒΩΣ τη στιγμή που περνούσε απο δίπλα μου για να με βοηθήσει να τα μαζέψω και να πιάσουμε κουβέντα (παράπονο δεν έχω, να πέσει φωτιά να με κάψει, στα γόνατα έπεσε το παληκάρι και μάζευε… πέραν τούτου ουδέν όμως, γαμώ την ατυχία μου!!!), και καφέ ακριβώς στις 10:33 κάθε μέρα πάω και βάζω στην κούπα μου επειδή την ίδια ώρα πλησιάζει κι αυτός την καφετιέρα… παρόλο που είναι χάλια ο καφές της καφετιέρας διότι τον φτιάχνει ο Βασιλείου κάθε μέρα (μια και φτάνει στο γραφείο πριν το χάραμα μονάχος...)  κι αυτός έχει μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη στο θέμα καφές και πόσες κουταλιές βάζει κανείς ώστε να έχει ρόφημα ως παράγωγο κι όχι μελάνι για τον εκτυπωτή…
    Και τις προάλες που τον πέτυχα με τα παιδιά απο τον τρίτο στο ασανσέρ και μιλούσαν για σούσι πετάχτηκα και δήλωσα, ώστε κανείς να μην έχει αμφιβολία, πόοοοσο πολύ μου αρέσει κι εμένα το σούσι… με την ελπίδα να πει “αχ, τι ωραία, να πάμε να φάμε καμιά φορά”!!! Το γεγονός οτι δεν το είπε ας το αφήσουμε ασχολίαστο όμως… και για να πω και την αλήθεια, δεν είμαι και τόσο ειδική στο σούσι διότι μια φορά που είχαμε πάει με την Όλγα να φάμε εγώ είχα πονόκοιλο και αποφάσισα οτι μόνο ρύζι έπρεπε να φάω...  με αποτέλεσμα να έχω δοκιμάσει ένα μάλλον ελάχιστο δείγμα της ιαπωνικής κουζίνας…. Τεσπά, είμαι σίγουρη οτι αν το δοκίμαζα αρκετά (και ειδικά με συντροφιά το Μάνο) θα μου άρεσε ποοοοολύ!

    Όχι, η αλήθεια να λέγεται, ό,τι μπορώ κάνω… Απο τότε που ήρθε ο Μάνος στο γραφείο δεν έχω πάει ούτε μια φορά άβαφτη ή χωρίς να βγάλω τα φρύδια μου!!! Και καλοντυμένη πάω, και επώδυνα παπούτσια φοράω για να δείχνω ψηλότερη και να σκορπάνε στο μπόι κι αυτά τα τρισήμισι (όχι, όχι, δεν είναι τέσσερα!!!) κιλά που έβαλα πέρυσι το καλοκαίρι στις διακόπές και δεν έχω καταφέρει να διώξω μέχρι σήμερα… Και όταν βρίσκω ευκαιρία πάω και στέκομαι κοντά στην μεγάλη τζαμαρία ρεμβάζοντας το μποτιλιάρισμα έξω στο δρόμο, με την ελπίδα ότι θα περάσει και θα με δει και θα έρθει να πιάσει κουβέντα… έστω για να σχολιάσει το μποτιλιάρισμα βρε αδερφέ!!
    Τζίφος όμως, τίποτα… όλες οι προσπάθειες μου άκαρπες.. Δεν έχει προτείνει ακόμα να βρεθούμε… Δυστυχώς ο γενικός κανόνας λέει οτι “όποιος θέλει, κάνει” αλλα ο κανόνας αυτός ισχύει φυσικά για τους άλλους!! Διότι κι εγώ θέλω, και παραθέλω μάλιστα, αλλά δεν κάνω και πολλά… με τα δεδομένα της Όλγας, δεν κάνω και τίποτα… Αν αντίστοιχα κι αυτός θέλει αλλά ντρέπεται; Αν φοβάται την απόρριψη κι αυτός; Αν νομίζει πως είμαι με κάποιον άλλον; Κι έτσι παρόλο που θέλει, δεν κάνει τίποτα;;; Μπούρδα κανόνας δηλαδή μια και ωραιότατα μπορεί κάποιος να θέλει και πολύ μάλιστα αλλά να μην κάνει τίποτα! Και πού καταλήγουμε; Αδιέξοδο!! Τα σχέδια μου για αιώνια συντροφικότητα και αναπαραγωγή (ένα αγόρι πρώτα και μετά ένα κοριτσάκι για να είναι ζευγάρι…) δεν φαινεται πως θα πραγματοποιηθούν ποτέ!! Δράμα!!!

(όοοοχι, δεν τελειώσαμε)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (2)

Ναί, αυτό το “αν ήξερε ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του”… Μεγάλη βαρύτητα στην γενική εικόνα έχει αυτό… Δεν είναι φυσικά οτι κολώνω να του το πω, όχι βέβαια, τριαντάρισα πια, δεν είμαστε στο γυμνάσιο που ντρεπόμασταν μη, θεός φυλλάξοι, μάθει το αντικείμενο του πόθου μας τον πόθο μας… όχι, όχι βέβαια… Απλώς, δεν έχει δημιουργηθεί η κατάληλη ευκαιρία ακόμα… ναι, σύμφωνοι, γνωριζόμαστε δω και εφτά μήνες, εικοσι δύο μέρες και κάτι ώρες (όχι οτι τις μετράω, ένα τυχαίο νούμερο ανέφερα…) αλλά βρε παιδί μου δεν έχει τύχει…
    Δηλαδή δεν έχει προκύψει… δεν το έχει φέρει η κουβέντα… τί να του πω του ανθρώπου, “αν δεν έχει να κάνεις τίποτα καλύτερο το σαββατοκύριακο τι θα έλεγες να με κάνεις δική σου διότι, παρεπιπτόντως, σε θέλω, σε ποθώ και δεν βλέπω την ώρα να κοιλοπονέσω τα παιδιά σου”!!!   
    Δε γίνονται αυτά αγάπη μου, μπραφ θα κάνει και θα φύγει τρεχάλα ο δόλιος!!!  Και δεν θα τον αδικούσα κιόλας, να λέμε και του στραβού το δίκιο… Κι εγώ αν με πλησίαζε ένας συνάδελφος, πες για παράδειγμα ο Βασιλείου (αν και δεν συγκρίνομαι μαζί του, είναι ατσούμπαλος, με περίεργη μυρωδιά σαν απο μπισκότα και έχει μονίμως ένα σπυράκι.. όχι το ίδιο πάντα, πάντα όμως ένα….) και μου έλεγε κάτι τέτοιο, στην καλύτερη περίπτωση θα το έβαζα στα πόδια!!! Και καλύτερος να ήταν απο το Βασιλείου αυτός που θα μου έλεγε κάτι τέτοιο, μάλλον πάλι περίπου η ίδια θα ήταν η αντίδραση μου…

     Όχι, όχι, πρέπει να βρεθεί μια ευκαιρία και θα του το πώ, δε γεννάται θέμα, ασφαλώς και θα του το πω, σιγά μη κολώσω… όχι δα… δε φοβάμαι κιόλας… όχι, καθόλου δε φοβάμαι… τί, θα με φάει ο άνθρωπος;;!! Μη χειρότερα!! Το πολύ πολύ να μου πει ότι δε με βλέπει έτσι και με συμπαθει πολύ αλλά όχι με αυτό τον τρόπο… ή ότι είναι ήδη σε μια σχέση… ή ότι δεν είναι έτοιμος να μπει σε μια σχέση διότι πρόσφατα χώρισε… ή ότι είναι ερωτευμένος μέ κάποια άλλη… Ή οτι δεν είναι ερωτευμένος με καμιά άλλη αλλά απλώς δε με γουστάρει… Το πολύ πολύ να με απορρίψει δηλαδή… ακόμα ένας… σπουδαίο πράμα…
    Ποιόν κοροιδεύω;;;!!! Και βέβαια φοβάμαι!!! Τρέμω στην ιδέα οτι εγώ θα πάω με την καρδούλα μου, σαν σπανακόπιτα φτιαχτή, στο πιάτο και αυτός θα μου πει “ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος”!!!
    Και θα μείνω μόνη, εγώ και η σπανακόπιτα (την οποία θα φάω φυσικά), να γλύφω ξανά τις πληγές μου (και τα δάχτυλά μου...) και να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου τις γνωστές, χιλιοειπωμένες αηδίες του στύλ “μη το παίρνεις προσωπικά” ή “αυτός χάνει” ή, το ακόμα χειρότερο,  “όλα στο παιχνίδι είναι” (ανάθεμά το αυτό το παιχνίδι κι αυτόν που το ξεκίνησε και που όλο οι ίδιοι χάνουν!!!… υποτίθεται οτι τα παιχνίδια είναι διασκεδαστικά για τους παίχτες, ε, λοιπόν, εγώ καθόλου δεν διασκεδάζω μ’αυτό!!)  προσπαθώντας μάταια να παρηγορηθώ!!
    Ναι, τρέμω… και είναι και αυτός ο πρότερος βίος μου που, αλλοίμονο, είναι γεμάτος από παρόμοιες στιγμές… και δεν μπορώ και να τις ξεχάσω κιόλας… Αυτό το “μην το παίρνεις προσωπικά” το έχω ακούσει τόσες πολλές φορές και με έχει κάνει έξαλλη άλλες τόσες που δεν έχω καμία όρεξη να το πω και η ίδια στον εαυτό μου… και να με κάνω η ίδια έξαλλη!!! Όσο για το “αυτός χάνει”, ε, δεν είναι και σίγουρο διότι αν ήταν να χάνει δεν θα προτιμούσε να κερδίσει και να μην αρνηθεί τον έρωτα μου;;!
    Όσο για την απόρριψη αυτή καθ’αυτή… θα μπορούσε να πει κανείς ότι μετά τις εκατόν εξακόσιες φορές που την βιώνει ο άνθρωπος, συνηθίζει… αμ δε!!! Κάθε φορά και χειρότερα! Μετράει προσθετικά βλέπεις και κάθε φορά που συμβαίνει ακούς αυτό το “πάαααλι ρε γαμώτο” μέσα στο κεφάλι σου που έρχεται και σε κάνει ένα με τα σφουγγαρόπανα!.. Και δεν είναι οτι είμαι του πεταματού, όχι, μια χαρά κοπέλα είμαι και αυτό μπορούν να το πιστοποιήσουν ένα σωρό μάρτυρες (τηλέφωνα και διευθύνσεις διαθέσιμα… )… Όχι δεν είναι εκεί το πρόβλημα, αλλά δεν θα κάτσω να αναλύσω τώρα το πού ακριβώς είναι το πρόβλημα μια και έχω μεγαλύτερο πρόβλημα… Το Μάνο!!!

    Κάηκε ο πωπός που, επιβάλεται να γυρίσω και να βάλω και αντηλιακό πάραυτα!! Χριστός κι απόστολος, πώς καίει έτσι ο ήλιος καλέ… Και δεν θα φτάνω να βάλω και στην πλάτη μου, ως συνήθως… ααααχ, ο μοναχός ο άνθρωπος!!! Βλέπεις άμα δεν έχεις ένα γκόμενο τέτοιες ώρες να σε πασαλείψει με αντηλιακό, δεν κάνεις τίποτα… και καίγεσαι κι απο πάνω! Κι άντε μετά να βρείς γκόμενο κόκκινη σαν αστακός.... φαύλος κύκλος...
    Ο Μάνος…  Όχι, δεν μπορώ να πω πως τον ερωτεύτηκα την πρώτη στιγμή που τον είδα… αυτό έγινε ποοοολύ άργότερα, κάπου εννιάμιση λεπτά αργότερα για την ακρίβεια… την στιγμή που μας σύστησε ο Νικολάου και με κοίταξε και μου έτεινε το χέρι και μου είπε, τι φωνή ήταν εκείνη θε μου, “χαίρομαι που σε γνωρίζω”!!! Και τι ωραία ατάκα!! Ασυνήθιστη!!   Όχι, στ’αλήθεια, δεν το λέει κανείς συχνά αυτό, οι πιο πολλοί περιοριζόμαστε σ’ενα ξερό “χάρηκα” κι έξω απ’ την πόρτα. Ενώ ο Μάνος, εδειξε  ξεκάθαρα οτι είναι πρωτότυπος ο άνθρωπος, απο την αρχή! Και μορφωμένος!
    Ναι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που ένιωσα να λύνονται τα γόνατα μου, η γη να γίνεται κάπως μπαμπακερή και να βυθίζομαι μέσα και να μην βλέπω τίποτα άλλο από τα μάτια του!! Πολύ ποιητικά το παρουσίασα… στην πραγματικότητα η γη δεν ήταν μπαμπακερή, ποτέ δεν είναι, δε βυθίστηκα πουθενά και, ναι, έμεινα να κοιτάζω τα μάτια του, και τίποτα άλλο, με έκφραση απόλυτης βλακείας στη φάτσα μου την οποία, φυσικά, μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια η Όλγα!! Σκασμένη στα γέλια φυσικά η Όλγα!!
    Και ναι, αυτό είναι ρεζιλίκι! Αλλά μπροστά στην μεγάλη εικόνα τως πραγμάτων, δηλαδή της πρώτης συνάντησης με τον έρωτα την ζωής μου, τον μελοντικό μου σύντροφο και πατέρα των παιδιών μου, τί είναι ένα τόσο δα ρεζιλίκι; Πταίσμα!!

(ναι, ναι, κι άλλο έχει...)

Ήλιε μου, ήλιε μου... (1)

...αααχ, αυτό είναι!! Αεράκι δροσιστικό και χαδιάρικο!! Τι ώρα να είναι άραγε;… Όχι πως έχει και καμιά ιδιαίτερη σημασία, απλώς για να έχω το νου μου να μην ψηθώ!  Ακόμα και κάτω από την ομπρέλα καίει ο ήλιος, να μη ξεχνιώμαστε… Τί ώρα κατέβηκα στην παραλία; Να ήταν δώδεκα περίπου; Στάσου, ήταν κάπου έντεκα όταν άνοιξα τα ματάκια μου, βάλε και που χουζούρεψα και που ήπια και χυμό απο φρούτα του πάθους και που τεντώθηκα και στο μπαλκόνι κι έφαγα και ενάμισυ κουλουράκι κανέλας και μετά έφαγα και το υπόλοιπο μισό και ‘γίναν δύο… ναι, κάπου μεσημέρι άπλωσα την αρίδα μου εδώ…
    Και τώρα είναι… εεεε... ναι, δεν έχω ρολόι (όπως και κάθε φορά που είμαι σε διακοπές, για “χρονική αποτοξίνωση”)… και είπα  να αφήσω και το κινητό στο δωμάτιο για να “κάνω διακοπές” και από τα τηλέφωνα και τα μηνύματα… Επομένως, όπως τα βλέπω,  δεν έχω τρόπο να ξέρω τί ώρα είναι εκτός κι αν το κάνω σα τους παππούδες μας και κοιτάζω τον ήλιο… μόνο που δεν έχω ιδέα τι ακριβώς θα έπρεπε να κοιτάζω! Ούτε κατά πού πέφτει η ανατολή δεν ξέρω! Ok, είναι επίσημο, αν δεν ξέρω τί ώρα είναι, δεν ξέρω πόση ώρα είμαι στον ήλιο και το πιο πιθανό είναι να είμαι πανταχώθεν γιαουρτωμένη με ΦΑΓΕ (που “παίρνει το κάψιμο”…) απόψε!!!
    Ε, δεν βαριέσαι… Άμα νιώσω ότι καίγομαι (πολύ…), θα μαζευτώ κατά το ξενοδοχείο. Μμμ, ακόμα δροσερός είναι ο καφές… Αυτό είναι κύριοι!! Η θάλασσα μπροστά, καταμπλέ, ο ήλιος από πάνω καυτός, η ξαπλωτούρα απο κάτω, απαραίτητη… διότι είμαστε και καλομαθημένοι, τί να κάνουμε! Ούτε που θυμάμαι πια πότε ξαπλωσα για τελευταία φορά στην ψάθα! Άπαπα, δε μου πάει καθόλου το κατάχαμα, με την άμμο να χώνεται παντού αδιάκριτα, τα μυρμήγκια (ακόμα πιο αδιάκριτα!!), τα πετραδάκια που σε μελανιάζουν στα πιο απίθανα σημεία (και άντε μετά να καλύπτεις τις μελιτζανί βούλες για να φορέσεις το εξώπλατο...) χώρια τα γόνατα που τρίζουν όταν πας να σηκωθείς (αμείλικτος ο χρόνος ρε παιδί μου…), δεν είναι πράμα…

    Όχι, όχι, ξαπλώστρα και πάλι ξαπλώστρα και ας τις χρεώνουν και μια περιουσία!! Έχει καταντήσει να είναι από τα βασικά έξοδα των διακοπών: εισιτήριο, ξενοδοχείο, ξαπλώστρα!! Και μη χειρότερα δηλαδή…  (όχι, όχι, προς θεού δε γκρινιάζω, έδωσα το λόγο μου ότι δεν θα γκρινιάξω ούτε μια σταλίτσα φέτος… δηλαδή, στις φετινές διακοπές εννοώ, στο υπόλοιπο του χρόνου μια χαρά μουρμούρα θα είμαι!!)  Και ο καφές παρέα, σερβιρισμένος στην παραλία, γλυκός, δυνατός και απαραίτητος!.. Σαν τον καλό μου, ίδιος!!!
    Νά’το που τον καλομελέτησα! Ok, το “μου” ήταν κάπως υπερβολικό, το παραδέχομαι… Μα στο κάτω κάτω όποιος αγαπάμε, δικός μας δεν είναι κατά κάποιο τρόπο; Είναι δυνατόν να αγαπάς κάποιον και να σου είναι ξένος; Όταν αγαπάς κάποιον, νομίζω εγώ, σου ανήκει με έναν άλλον τρόπο, μαγικό… σαν να σε δένει η αγάπη μαζί του, σαν να φτιάχνει ένα νήμα και να το κρατάς εσύ απο τη μια και ‘κείνος από την άλλη… Ακόμα κι αν δεν το ξέρει οτι το κρατάει το νήμα, ακόμα κι αν δεν ξέρει οτι τον αγαπάς… και δεν χρειάζομαι καθρέφτη τώρα για να ξέρω ότι έχω φορέσει ένα χαμόγελο λίγο βλαμμένο, έτσι γίνεται κάθε φορά που τον σκέφτομαι, μου το λένε όλοι, χαζοχαμογελάω!!
    Ναι, όταν αγαπάς κάποιον έχεις κάθε δικαίωμα σε κτητικά επίθετα… επίθετα δεν τα λένε αυτά;;; Πού να ξέρω, η γραμματική δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου… Τεσπά. Έλεγα λοιπόν ότι μπορείς μια χαρά να λες “ο καλός μου” ακόμα κι αν “τεχνικά”, που λένε και οι εγγλέζοι, δεν είναι ακριβώς “δικος σου”… με την έννοια της γενικώς εννοούμενης σχέσης δηλαδή… Δικαιολογείται λοιπόν μια χαρά το “μου” κατά τη γνώμη μου για πολλούς λόγους…
    Κατ’ αρχήν θέλεις να τον κάνεις δικός σου πάρα πολύ!! Ε, το λές απο πριν λοιπόν για να γίνει, σαν έκφραση ευσεβούς πόθου δηλαδή, σα για γούρι! Κλασσική περίπτωση “καλομελέτα κι έρχεται”!!

    Αχ, κάτσε να γυρίσω λίγο τα μπρούμητα, άρχισαν να καίγονται τα γόνατα μου… έεετσι, μια χαρούλα… λες να βάλω και αντηλιακό;… μπα, έβαλα πριν να βγω στον ήλιο, όπως ακριβώς λένε οι ειδικοί… νωρίς είναι για να ξαναβάλω. Τώρα βέβαια θα μου πεις, πού ξέρω οτι είναι νωρίς αφού δεν έχω ιδέα τί ώρα είναι;;;…. Ε, με το μάτι!!!
    Στο θέμα μας, είναι λοιπόν κάτι φάσεις που έχει ανάγκη κανείς όλο το γούρι που μπορεί να βρει… ναι, και για τον εαυτό μου λέω βέβαια… ομολογουμένως τα πράγματα με τον Μάνο θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα… ασφαλώς, αν ήξερε πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του και αν ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου και αν ήμαστε και ζευγάρι και αν κάναμε και πολύ πολύ σεξ… ναι, ποοοολύ καλύτερα θα ήταν τα πράγματα!

(η συνέχεια στο επόμενο...)

Μούσκεμα... (5 και τέλος)

Χμμμ, ok, καλή έγινα, όσο καλύτερη κάτω από αυτές τις συνθήκες δηλαδή… Νά’ναι καλά η Μυρτώ που μ’έμαθε να βάφομαι! Ειδικά σήμερα ήθελα να είμαι τέλεια… (αφού η παρουσίαση δεν είναι, μακράν δηλαδή…) αλλά και τι να κάνω… Αμφιβάλλω αν κανείς θα έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον αν τους έλεγα “ ο γκόμενος μου αποφάσισε χθες να είμαστε πια μόνο φίλοι και η ζωή μου έγινε συντρίμια εξ’ ου και δεν είχα μυαλό να τελειώσω αξιοπρεπώς την παρουσίαση μου… μια και προσπαθούσα να αποφύγω την αυτοκτονία αντικαθιστώντας την με ένα ξεγυρισμένο κλάμα, ένα μπουκάλι κρασί κι ένα κουτί “Λεωνίδες”…
    Ε, καλά, δε λέω… μπόρει και να υπερβάλλω λίγο, είναι η φύση μου τέτοια και η ψυχολόγος μου λέει να μην την αρνούμαι… Αυτή ακριβώς η άρνηση, λέει, είναι αιτία για καταπιεσμένο θυμό και απογοήτευση και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι διότι την ώρα που μου το έλεγε με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο και… ε, δεν την άκουσα που το είπε… Κρίμα τα λεφτά που πληρώνω, δηλαδή, αφού τιποτα σχεδόν δεν μένει στο κεφάλι μου…

    Έτοιμη!  Φτου, σκόρδα! Το σακάκι μου, τσάντα, κινητό, ipod, όλα εδω… ok, να κατεβάσω και τα σκουπίδια καλό θα ήταν… Όλα τελευταία στιγμή τα θυμάμαι… Χμμμ… προλαβαίνω; Τέσπά, μέχρι να το σκεφώ θα χάσω χρόνο, κάτσε να τα πάρω… όπα..
    Έφυγα… Την πόρτα άραγε γιατί την κλειδώνω πάντα δυό φορές; Απορώ… Τεσπά, ασανσέρ ή σκάλα; Σκάλα, να διώξω λίγες  τύψεις απο τα χθεσινά σοκολατάκια μια δεν το βλέπω να πηγαίνω στο γυμναστήριο σήμερα, πρέπει να συνεχίσω την αυτολύπηση, πού να τα προλάβω όλα… Ούφ, αυτή η σκάλα με σκοτώνει, η φυσική μου κάτασταση είναι χειρότερη από όσο παραδέχομαι και στον εαυτό μου!
    Δεν το πιστεύω…. Ομπρέλα;;;!!!  Δεν πήρα! Άντε πάλι επάνω, δεν θα το αποφύγω το εγκεφαλικό σήμερα… Ωχ, έχω και τα σκουπίδια μαζί… πώς στο διάολο μπλέχτηκα έτσι;; Τί να τα κάνω τώρα αυτά… μάλλον καλύτερα να τα αφήσω εδώ, δε φανταζομαι να μου την πει κανένας γιά τρία λεπτάκια τώρα… αν και έτσι και τα δεί η Παπαδάκου από τον τρίτο, όλο και κάτι θα βρεί να σχολιάσει η καρακάξα… ακόμα μου το φυλλάει που δεν την είχα καλέσει στο πάρτυ μου πέρυσι…
    Ασανσέρ… όχι, δεν έχω ούτε κουράγιο ούτε χρόνο για να ανέβω με τα πόδια… Άντε, έλα επιτέλους… Και πού την έχω την ομπρέλα άραγε; Στην ντουλάπα; Από πότε άραγε έχω να την χρησιμοποιήσω… πέρυσι;;; Αχ, νά’την! Κρέμεται στην κρεμάστρα, ό,τι πιο λογικό! Μια χαρά!

    Ξανά κάτω τώρα και να φύγω επιτέλους  κανονικά… Τα σκουπιδάκια μου εδώ που τα άφησα, η Παπαδάκου δεν φαίνεται πουθενά (τι στριμένη που είναι, γι’αυτό φυσικά δεν την κάλεσα πέρυσι… ε, εντάξει, και επειδή την είχαμε συναντήσει μια μέρα με το Λάμπρο στην είσοδο και μετά ο καλός μου μου είχε πει “ωραία γυναικα αυτή για την ηλικία της”… ανεξαρτήτου ηλικίας, σε πάρτυ με αλκοολούχα ποτά δεν θες μια  δηλωμένα “ωραία γυναίκα” κοντα στον καλό σου, πώς να το κάνουμε, είναι πιθανά επικίνδυνο… έτσι την άφησα ακάλεστη… και τώρα πάει ο γκόμενος και μου μένει η Παπαδάκου και το μένος της!)
    Α, ok, δεν βρέχει και τόσο πολύ τώρα… ασφαλώς με την υγρασία το μαλλί μου θα γίνει ημι-άφρο, ό,τι πρέπει για την παρουσία μου στην παρουσίαση… Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω… πώς το έλεγε εκείνο το βουδιστικό ρητό σχετικά με αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε και αυτά που δεν μπορούμε και πρέπει, ούτε λίγο ούτε πολύ να βγάλουμε το σκασμό και, να τα ανεχτούμε;.. ή κάπως έτσι τέλος πάντων… Ναι, αυτά που πρέπει να υπομείνουμε… όπως το ατίθασο μαλλί μου… όπως το χωρισμό με το Λάμπρο… οριστικά.
    Κι όμως, χθες το βράδυ έψαχνα να βρω ενδείξεις, έστω, πως δεν τελειώσαμε… πως όλο αυτό ήταν ένας καβγάς… Η νύχτα πέρασε και δεν μου τηλεφώνησε.. και σε όλα τα φανταστικά μου σενάρια τηλεφωνούσε!!  Κι εγώ του έλεγα οτι με πλήγωσε πολύ με τα λόγια του και έκανα λίγο τη δύσκολη και μετά μου έλεγε οτι μ’ αγαπάει “ολότελα”, όπως συνήθιζε να κάνει πάντα κι εγώ έλιωνα που το άκουγα, και όλα γίνονταν όπως πρώτα…
    Μα όχι…. Είμαι μια χωρισμένη με φουντωμένο μαλλί, μισοτελειωμένη παρουσίαση, υπερβολικά μεγάλα ποσά αλκοόλ και σοκολάτας στο αίμα μου και πιτσιλισμένο παντελόνι…   
- “Ταξίιιι”….

Μούσκεμα... (4)

Τεσπά, αυτά είναι σοβαρά ζητήματα, από τα πιο σοβαρα δηλαδή (ο έρωτας εννοώ, όχι η πετσέτα!!),  και δεν μπορώ να τα αναλύσω αυτήν ακριβώς τη στιγμή, θα τα αναβάλω ωραιότατα για αργότερα… μετά… το βράδυ ή κάποτε (μαζί με το πλυντήριο…)!! Μακάρι να κατάφερνα να κάνω το μυαλό μου να αδειάσει, να σταματήσω να σκέφτομαι διαρκώς… Τώρα είμαι βρεγμένη και αργοπορημένη και, ουουουπς σιγά μην πέσω κιόλας, κρυώνω κι απο πάνω! Καλά, δεν έχει ανάψει το καλοριφέρ σήμερα;
    Μπααα… μάλλον τα ψυχοσωματικά που λέγαμε φταίνε και που κρυώνω τώρα…  τί να σου κάνει και το σώμα του ανθρώπου, έχει πολλές αντοχές αλλά δεν μπορεί να τα βγάζει πέρα όντας επι μονίμου βάσεως στα όρια!
    Χριστός κι απόστολος!! Τί μάτια είναι αυτά;;; Αυτοί δεν είναι μαύροι κύκλοι, αυτά είναι μαύρα μάγουλα με μπορντούρα ώχρα!! Πώς έγινα έτσι ρε μάγκα μου… Τόσο νέα, πλην όμως τόσο σαράβαλο!! Κάτσε να βάλω κρέμα τουλάχιστον και για το χρώμα, θα κάνω ότι μπορώ με το σοβά… νά’ναι καλά ο Dior και τα βαφτικά του!
    Μακάρι να μπορούσα να καλύψω και τα εσωτερικά σημάδια της χθεσινής νύχτας έτσι εύκολα… ναι το ξέρω οτι γίνομαι γραφική τώρα αλλά, να πάρει ευχή, ΠΟΝΑΩ!

    Και δεν ξέρω τι να κάνω για να σταματήσω τον πόνο! Επιπλέον, δυστυχώς, δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν υπομονή και να αφήσουν τα πράγματα να κυλλήσουν λίγο και να περάσει ο πόνος… όοοοχι, εγω πρέπει να έχω τον έλεγχο, πρέπει να ΚΑΝΩ κάτι για να περάσει ο πόνος… μα δεν ξέρω τί… δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω αυτό, δε μπορώ…
    Ουουουφ… εντάξει και με την περιποίηση προσώπου, ντύσιμο τώρα. Καλσόν; Α, όχι, είπαμε δε το χρειάζομαι σήμερα…. Αδύνατον να μαζέψω το μυαλό μου και ειδικά σε κανα-δυό ώρες που είναι το μήτινγκ πρέπει να το έχω μαζεμένο και τακτοποιημένο και, αν γίνεται, λαμπρό!!
    Νά’ το πάλι που το γύρισα στον Λάμπρο!! Το τάιμινγκ αυτού του ανθρώπου είναι καταπληκτικό!! Ακριβώς σήμερα που έπρεπε να έχω το μυαλό μου ξεκάθαρο γι’αυτή τη ρουφιάνα την παρουσίαση, έρχεται και μου τα κάνει θάλασσα!
    Και άμα του πω, λέμε τώρα, “καλά ρε άνθρωπε, δεν άφηνες να περάσει η σημερινή τουλάχιστον!;” (όχι οτι αυτό θα έλυνε πολλά προβήματα, μόνο αυτό της παρουσίασης) θα γυρίσει και θα μου πει “αφού εσύ με ρώτησες τι συμβαίνει!!” Δηλαδή, είναι δικό μου το φταίξιμο;; Όχι, ρωτάω… αν δεν είχα δώσει σημασία στη μουράκλα που είχε κρεμάσει χθες, στο ότι σταματούσε απότομα και με έσπρωχνε σχεδόν μακριά κάθε φορά που εγώ τον φιλούσα (αν και αυτός μια χαρά μπόρεσε να με ξεβρακώσει και μετά να του βγουν οι ενδοιασμοί…) ή στο “άστο, δεν λέει να σου πώ τίποτα ακόμα” δεν θα είχαν γίνει όσα έγιναν;;!!
    Άσπρο πουκάμισο έχω σιδερωμένο;; Ουφ, ευτυχώς, νά’το! Το τελευταίο που χρειαζόμουν τώρα είναι να πρέπει να βάλω και σίδερο… Επιτέλους, κάτι πήγε καλα σήμερα! Γιούπι…

    Τι έλεγα;  Α, ναι, για μια ακόμα φορά έπαιζα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Να γράφω διαλόγους στο μυαλό μου, εγώ θα έλεγα αυτό και εκείνος θα έλεγε το άλλο… Πού είναι άραγε η κόκκινη καρφίτσα μου; Να σπάσω λίγο το μαυρόασπρο, κάνει πιο σικ έτσι… Ναι, έτσι κάνω πάντα, μιά χάρα όλα στο μυαλό μου, έχω τον απόλυτο έλεγχο!! Και μετά όταν στην αληθινή ζωή όλα μου σκάνε στα μούτρα και τίποτα ποτέ δεν έρχεται όπως εγώ το περίμενα, εκπλήσομαι!!! (για να πω το λιγότερο…) Νά’το, πολύ καλύτερο με λιγάκι κόκκινο, μπράβο μου που το σκέφτηκα!
    Έλεγχος, ναι! Κολοκύθια! Η μεγάλη αλήθεια της ζωής αγάπη μου, είναι πως δεν έχουμε κανένα έλεγχο παρα μόνο ίσως στον εαυτό μας… κι αυτό παίζεται… Ναι, αυτό είναι η μεγάλη αλήθεια… αυτό και το ότι η γαλλική κρεμμυδόσουπα, αν και νοντιμότατη, πρέπει να αποφεύγεται στα ραντεβού!!
    Ωχ, συμφορά μου, κεραυνός ήταν αυτό!; Και έπεσε και κοντά μάλιστα… δεν πρόλαβα να μετρήσω δευτερόλεπτα αλλά σίγουρα ήταν κοντά. Αυτό μου έλειπε τώρα, με βλέπω απο τώρα στη βροχή και τους κεραυνούς, με τα λεωφορεία να μοιράζουν απλόχερα λασπόνερα στους τυχερούς πεζούς σαν και του λόγου μου και το χέρι σηκωμένο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή του κίτρινου απο μηχανής θεού… Κι ακούω ήδη την κραυγή μου, αγωνιώδη… “ταξίιιιι”
    Κι άλλο δράμα… να δω πότε θα ηρεμήσω και θα μεγαλώσω και θα πάψω να ζω τραγωδίες… θέατρο… Και να σκεφτείς οτι τα βαρέθηκα κιόλας τα δράματα! Φαντάσου να μην τα είχα βαρεθεί!
    Ώρα;; Να φεύγω!!! Εννιά παρα είκοσι, ανάθεμα την αργοπορεία μου!! Το σακκάκι μου… όχι, να βαφτώ πρώτα… Αν και αμφιβάλλω ο σοβάς να μπορέσει να καλλύψει τους σημερινούς μαύρους κύκλους… Σχεδόν πια δεν θυμάμαι την εποχή που μπορούσα και έβγαινα έξω χωρίς μακιγιάζ… Πήγα και γέρασα και δε μου είπαν και τίποτα!! Κι ακόμα θυμάμαι τον Παύλο, καλή του ώρα, που μου έλεγε “αύριο θα ξυπνήσεις και θα είσαι 28”… και ήμουν μόνο 20 χρονών τότε και είχε δίκιο, “αύριο” ξύπνησα και ήμουν 28 και μετά πέρασε μια στιγμή και τριαντάρισα και τρέμω να σκεφτώ τι γίνεται παρα πέρα…

(έχει και λίγο ακόμα :)