Ετημηγορία…. Θα βάλω το μαύρο το κουστούμι, απλό, σοβαρό, επαγγελματικό και μπορώ να το βάλλω με τα αντρικά τα μποτάκια, ό, τι πρέπει για τη βρόχα! Ωραία! Πολύ χαίρομαι που μια χαρά τα βόλεψα!!
Μακάρι να μπορούσα να βολέψω και τα υπόλοιπα τόσο εύκολα… Μακάρι να μπορούσα να βολέψω και τον Λάμπρο… αλλά αυτός μάτια μου δεν βολεύεται με τίποτα… στα ρούχα του τα ίδια δεν χωράει… Όλα παλεύονται, μόνο ο άνθρωπος που δεν ξέρει τι θέλει δεν παλεύεται!! Ναι, αυτός και τα σπυράκια!!
Εγώ που πάντα έλεγα οτι όλα τα προβλήματα λύνονται (όπως π.χ αυτό της σημερινής αμφίεσης… λέμε τώρα) εγώ η ίδια φτάνω πια στο σημείο να παραδίνομαι… σηκώνω τα χέρια ψηλά, πώς το λένε… Αι σιχτίρ πια, δε βγαίνει άκρη!! Άμα ο άλλος δεν ξέρει τι του γίνεται, πώς να το παλέψεις αυτό; Όταν όλα είναι τόσο ασαφή, τόσο γενικά, όταν σου μιλάει με κλισέ και γρίφους, όταν τον ρωτάς πώς νιώθει και δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να σου απαντήσει… ε, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο, ώρα να του δίνεις… Μόνο που είναι τόσο δύσκολο να φύγεις… σχεδόν αδύνατο κάποιες φορές, είναι τόσο μοναχικά και ξένα εκεί έξω, μοιάζουν εκατό φορές πιό άσχημα από το κουλουβάχατο που είσαι ήδη… μόνο και μόνο επειδή το γνωρίζεις αυτό το κουλουβάχατο… είναι δικό σου, ιδιοκτητο… πολύ δραματικά τα παρουσίασα μου φαίνεται!
Δράμα, δράμα, δράμα όπως έλεγε και η άλλη στην ταινία… (αυτός ήταν άνδρας, όχι αστεία… στην ταινία λέω...) Δεν το μπορώ άλλο το δράμα, βαρέθηκα! Και σαν να… κουράστηκα κιόλας βρε παιδί μου… έχω αρχίσει να ξυπνάω κουρασμενη, αυτό δεν μπορεί να είναι καλό ε;
Άντε, θα ζέστανε το νερό πια… Χμμμ, κάποια μέρα κάτι θα πάθω απο τα πολλά ντους, μου το λέει η μάνα μου… όχι οτι αυτό είναι επιχείρημα, πόσα απο αυτά που μου έχει πει κατά καιρούς η μάνα μου είναι σωστά;;; Αν εξαιρέσεις το “να τρως με κλειστό το στόμα” και το “μη σκύβεις όταν περπατάς” δεν μένουν και πολλά φοβάμαι…
Αααα, επιτέλους ωραίο ζεστό νεράκι, ότι πρέπει! Και δηλαδή εγώ τώρα χώρισα;… Θέλω να πω, είμαι μια ελεύθερη γυναίκα;… Χμμμ, περίπου το ίδιο νιώθω, αν και χθες το βράδυ που έκλαιγα (αργά, πολύ αργότερα αφού ο Λάμπρος έφυγε εννοείται…) δεν ένιωθα ακριβώς το ίδιο με πριν, τότε που είμασταν μαζί με το Λάμπρο… δηλαδή προχθές… A!... Να θυμηθώ να αλλάξω και το status στο Facebook...
Και τί κάνουνε απο δω και πέρα; Ένα χρόνο σχεδόν μαζί του, καλά καλά δεν θυμάμαι πώς ήταν πριν απο αυτόν… ζούσα, δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό αλλα πώς;; Τί έκανα άραγε;;; Και μπορώ να ξαναγυρίσω σ’αυτή τη ζωή;; Και μάλιστα έτσι, με το ζόρι!! Θυμάμαι στο σχολείο που έλεγαν “μου ζήτησε να τα χαλάσουμε”… ναι, σιγά μη το “ζητάει” κανείς!! Λες και άμα πεις “όχι, μωρό μου, εγω δεν θέλω”, θα χωρίσει ο άλλος μόνος του!!;; Ή θα το ξανασκεφτεί και θα πει “ε, καλα, αφού δεν θέλεις, ας το αφήσουμε...”!!! Δεν γίνονται αυτά μάτια μου!! Όχι, απλώς σου ανακοινώνονται αυτά και μετά κάνε ό,τι καταλαβαίνεις μόνη σου για να πορευτείς…
Τί έλεγα;… α, ναι, ξυπνάω κουρασμένη τώρα τελευταία, λες να έχω τίποτα σοβαρό;… Δηλαδή τίποτα πιο σοβαρό από τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μιας τριαντάρας με κακοπληρωμένη, υπεραπαιτητική δουλειά εξαντητικού ωραρίου της οποίας η προσωπική ζωή μετατράπηκε πολύ πρόσφατα σε μπάζα (αν και δεν είχε να επιδειξει και εξαιρετική αρχιτεκτονική πριν την κατεδάφιση..)…
Όχι… η σχέση με το Λάμπρο δεν ήταν ονειρεμένη… Δεν τον ερωτεύτηκα την πρώτη στιγμή που τον είδα, ούτε καν την δεύτερη… μη σου πω και την τρίτη! Αυτός με κυνήγησε! Πολύ ρομαντικό το είχα βρει που χωρίς να του έχω δώσει το τηλέφωνό μου η ίδια, μου τηλεφώνησε δυο μέρες μετά την πρώτη μας συνάντηση για να μου ζητήσει να βρεθούμε! Όχι, δεν ήμουν τοτε ερωτευμένη… ούτε που θυμάμαι καλά καλά πότε έγινε… Έγινε όμως, ξύπνησα ένα πρωί δίπλα του και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του!
Μάλλον υπάρχουν δύο είδη έρωτα… αυτός που έρχεται ήρεμα, γλυκά και χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις, όπως έγινε με το Λάμπρο και το άλλο είδος… το σε στυλ κεραυνού, αυτό που σε χτυπαέι με την πρώτη ματιά και σε αφήνει απελπιστικά ερωτευμένη! Και τα δύο όμως τελικά είναι εξίσου επικίνδυνα…
Πετσέτα… ναι… ωχ, έφτασα να χρησιμοποιώ την λευκή με τα μωβ λουλούδια, αυτό μπορέι να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: δεν υπάρχει άλλη καθαρή πετσέτα και πρέπει να βάλω πλυντήριο πάραυτα!
(δεν τελειώσαμε :)
30.9.09
27.9.09
Μούσκεμα... (2)
Ο Λάμπρος… Ο “Οχι πια σεξ, μόνο φίλοι” Λάμπρος… Κλισέ η ατάκα του, καθόλου κλισέ κατά τη γνώμη μου ο τόπος που ειπώθηκε… στο κρεβάτι!! Και μάλιστα αφού ήδη τα περισσότερα απο τα ρούχα μας μας κοιτούσαν όλο έκπληξη απο το πάτωμα!! Μπορεί να είμαι εγώ η παράξενη (έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θεώρησα οτι είμαι και εντελώς στα καλά μου) αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι τουλάχιστον κακόγουστο να σου λέει ο εραστής σου οτι δεν θέλει να το κάνετε πια την ώρα που είστε ήδη στο κρεβάτι!! Απασχολημένοι με το να… το κάνετε!
Ένα σωρό άλλα μέρη υπάρχουν, πολύ πιο κατάλληλα για τέτοιες δηλώσεις! Το προχώλ για παράδειγμα! Ή ακόμα καλύτερα εκτός σπιτιού, οι δημόσιοι χώροι είναι αρκετά ασφαλείς για τέτοιες κουβέντες!! Δύσκολο να του ανοίξεις το κεφάλι στα δύο του γρουσούζη μέσα στον κόσμο! Δεν είναι πρέπον!! Επιτέλους, αν είχα εγώ ενα ευρό για κάθε φορα που με χώρισαν σε καφετέρια…. Εεε, τελος πάντων θα είχα πολλά ευρό στην άκρη!
Και όχι οτι ξέρει γιατί… ναι, καλό θα ήταν να ήξερε, όχι οτι δεν το έψαξε, ενδελεχώς μάλιστα (να χέσω το πλούσιο λεξιλόγιο του…) και θα μου το έλεγε κιόλας (είναι “ψυχούλα” μωρέ…) αλλά δεν ξέρει… απλώς δεν του βγαίνει το σεξουαλικό πια (δεν του βγαίνει από πού;;;)… και θέλει λέει από δω και πέρα να είμαστε φίλοι μόνο… λες και είμασταν και ποτέ!! Λες και μπορούμε!! Και δηλαδή τι εννοεί “φίλοι”;;; Να του τηλεφωνώ όταν έχω προεμμηνοροιακό για να μοιραστεί την παράνοιά μου; Να με παρηγορεί όταν με παρατήσει και ο επόμενος γκόμενος; Να πηγαίνουμε μαζί να ψωνίσουμε στο delicatessen αποξηραμένα μανιτάρια ή να βλέπουμε μαζί την εθνική στο filmnet με πίτσες και μπύρες;;; Μη χέσω!!!
Άκου φίλοι!!! Φίλους έχω και μάλιστα πολύ καλούς, δεν μου χρειάζεται ακόμα ένας, ειδικά ένας που με έχει δει (επανειλημένα) χωρίς βρακί!!! Πώς μπορεί κανείς άραγε να λέει τέτοιες σάχλες!!;; Φίλοι λέει… Χα! Ε, λοιπόν, τώρα το θυμάμαι, την κούπα αυτή του λόγου του μου την είχε κάνει δώρο… πρόπερσυ… Ορίστε, τώρα μου δηλητηρίασε και τον καφέ μου που κακοχρονο νά’χει…
Εγώ όμως, κατα τη διάρκεια του χθεσινού του λογίδριου του, κυρία!! Ούτε φωνές, ούτε βρισίδι, ούτε κλάματα, όχι αγάπη μου… διατήρησα απολύτως την ψυχραιμία μου, δεν έκανα σκηνή… Σκατά!!! Μια χαρά θα μπορούσα να του έχω σπάσει το κεφάλι!! Ή έστω να του είχα αδειάσει το τασάκι με τα αποτσίγαρα ΤΟΥ στο κρεβάτι ΤΟΥ!! Ή κάτι άλλο τέλος πάντων, δεν μπορώ να σκεφτώ τωρα τί, είμαι και από τον ύπνο!!
Ανάθεμα σ’αυτούς που με έμαθαν να είμαι “κυρία”!! Ποιό είναι το δικό μου το όφελος από αυτη τη συμπεριφορά μου λες;; Ίσα ίσα που τώρα στα 30 κάτι μου, μετά απο ένα χρόνο ψυχοθεραπεία, η διάγνωση είναι “συσσωρευμένη επιθετικότητα και καταπιεσμένος θυμός”… Άραγε πόσα απο αυτά τα 30 χρόνια μάζευα επιθετικότητα και θυμό; Και τι θα τα κάνω τώρα που τα συσσώρευσα;;;;
Ουφ, τουλάχιστον με τον καφέ ξύπνησα κάπως… Άντε, να οργανωθώ τώρα, να χωθώ κάτω απο το ντους, να ολοκληρωθεί το εγερτήριο… Και μετά να σκεφτώ και τί θα φορέσω…. Λες μήπως να έβαζα το μαύρο το φόρεμα… μπαααα, όλο αυτό φοράω τελευταία.. μάλλον απο τότε που μου είπε ο Δημητριάδης οτι μου πάει.. (άλλο καπέλο αυτός… ήμαρτον θεε μου.. στην κόλαση θα πάω γραμμή… μάλλον καλό θα ήταν να έκλεινα δωμάτιο απο πριν, χαμός θα γίνεται εκει κάτω.. όλοι εκεί μαζεμένοι θα είμαστε.. ελπίζω εκτός απο τη μάνα μου!! Αδύνατον να φανταστώ την αιωνιότητα μαζί της!!!) Στο ντους γρήγορα…
Αααααχ! Το στο διάολο, πάλι έχει πρόβλημα το ηλιακό;! Πάγωσα η γυναίκα, κατάκρυο το νερό!! Άντε τωρα να περιμένω να ζεστάνει, γαμώ την ατυχία μου, όλα στραβά σήμερα! Άι στα κομμάτια πρωί πρωί… Τι να κάνω, ψυχραιμία (μετά την ψυχρολουσία), σε κανα δεκάλεπτο θα έχει αρκετο νερό για ένα ντουζάκι…
Άραγε, είναι δυνατόν να μην ξέρει γιατί δεν θέλει να είμαστε πια μαζί; Ναι, για το Λάμπρο λέω πάλι… ή τελος πάντων αυτό που θέλει ή δε θέλει… Θέλω να πω. κάτι πρέπει να έγινε, κάτι να του έκανε κλικ (ή ξεκλίκ) κάποιος λόγος θα υπάρχει!! Αυτό το “δεν ξέρω” του είναι τόσο άδειο, τόσο ανεπαρκές, ψεύτικο σχεδόν… Και σίγουρα δεν είναι κάτι τωρινό, πρέπει να το κουβαλάει καιρό, να τον προβλημάτιζε έστω…
Και πώς είναι δυνατόν να μην πήρα εγώ τίποτα χαμπάρι; Δηλαδή, ok, μπορεί να μην ήταν ο πιο τρυφερός άνθρωπος του πλανήτη και μπορεί να μην μου έστελνε 500 μηνύματα την ημέρα, όπως κάνει ο Χρήστος στη Ελένη (που της αγόρασε δώρο το κινητό γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, για να λαβαίνει τα μηνύματα του!), αλλά στο κάτω κάτω ούτε εγώ είμαι τόσο εκδηλωτική! Αυτό όμως δεν είναι σπουδαίο πράγμα, τα ηλεκτρονικά γλυκόλογα δεν είναι και τόοοσο απαραίτητα σε μια σχέση δα! Η ουσία είναι πως τόσο καιρό που ήμασταν μαζί, μια χαρά ήταν και μια χαρά μας “έβγαινε” και το σεξουαλικό! Πιό καλά απο μια χαρά θα έλεγα, μη μπώ τώρα σε λεπτομέρειες… Και συχνά μας “έβγαινε” και τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα, κυρίως, και στις διακοπές συχνότερα…
Ναι, κάποιος λόγος θα υπάρχει για τα χθεσινά σίγουρα, μα δυστυχώς, για μια ακόμα φορά υποψιάζομαι οτι όσο και να ρωτήσω απάντηση δεν θα πάρω… στο ζουμί μου θα κάθομαι και θα βράζω, υποθέσεις θα κάνω και θα τις βασίζω κούτσα-κούτσα στα λίγα που μου είπε, συμπεράσματα απο την κοιλιά μου θα βγάζω και θα τα αναλύω μέχρι θανάτου με τη Μυρτώ, μέχρι να βαρεθώ ή μέχρι να γνωρίσω κάποιον άλλον και να ξεχαστώ… όπως ακριβώς δηλαδή έγινε και τις προηγούμενες φορές…
Και ναι, για να λέω και την αλήθεια έχει αρχίσει να με κουράζει αυτό το τροπάρι… μεγαλώνω… μπορεί να παίζω το ίδιο παιχνίδι με τα συμπεράσματα και τις υποθέσεις αλλά τώρα πια ξέρω πόσο ανούσιο είναι… Μεγαλώνω, το καταλαβαίνω… το βλέπω και στο πόση ενυδατική χαλάω κάθε μήνα, το βλέπω και στο οτι δεν είμαι πια έτοιμη να βουτήξω με το κεφάλι στην επόμενη περιπέτεια, στον επόμενο γοητευτικό-μυστηριώδη-ατακαδόρο (αααχ, αυτές οι ατάκες με φάγανε…) που θα βρεθεί στον δρόμο μου, χωρίς να σκέφτομαι τι θα γίνει παρακάτω… Σα να πονάνε περισσότερο οι πληγές όσο μεγαλώνω… σα να είναι πιο βαθειά τα τραυματα… και σαν να τα υπολογίζω πια…
(ναι, έχει κι άλλο :)
Ένα σωρό άλλα μέρη υπάρχουν, πολύ πιο κατάλληλα για τέτοιες δηλώσεις! Το προχώλ για παράδειγμα! Ή ακόμα καλύτερα εκτός σπιτιού, οι δημόσιοι χώροι είναι αρκετά ασφαλείς για τέτοιες κουβέντες!! Δύσκολο να του ανοίξεις το κεφάλι στα δύο του γρουσούζη μέσα στον κόσμο! Δεν είναι πρέπον!! Επιτέλους, αν είχα εγώ ενα ευρό για κάθε φορα που με χώρισαν σε καφετέρια…. Εεε, τελος πάντων θα είχα πολλά ευρό στην άκρη!
Και όχι οτι ξέρει γιατί… ναι, καλό θα ήταν να ήξερε, όχι οτι δεν το έψαξε, ενδελεχώς μάλιστα (να χέσω το πλούσιο λεξιλόγιο του…) και θα μου το έλεγε κιόλας (είναι “ψυχούλα” μωρέ…) αλλά δεν ξέρει… απλώς δεν του βγαίνει το σεξουαλικό πια (δεν του βγαίνει από πού;;;)… και θέλει λέει από δω και πέρα να είμαστε φίλοι μόνο… λες και είμασταν και ποτέ!! Λες και μπορούμε!! Και δηλαδή τι εννοεί “φίλοι”;;; Να του τηλεφωνώ όταν έχω προεμμηνοροιακό για να μοιραστεί την παράνοιά μου; Να με παρηγορεί όταν με παρατήσει και ο επόμενος γκόμενος; Να πηγαίνουμε μαζί να ψωνίσουμε στο delicatessen αποξηραμένα μανιτάρια ή να βλέπουμε μαζί την εθνική στο filmnet με πίτσες και μπύρες;;; Μη χέσω!!!
Άκου φίλοι!!! Φίλους έχω και μάλιστα πολύ καλούς, δεν μου χρειάζεται ακόμα ένας, ειδικά ένας που με έχει δει (επανειλημένα) χωρίς βρακί!!! Πώς μπορεί κανείς άραγε να λέει τέτοιες σάχλες!!;; Φίλοι λέει… Χα! Ε, λοιπόν, τώρα το θυμάμαι, την κούπα αυτή του λόγου του μου την είχε κάνει δώρο… πρόπερσυ… Ορίστε, τώρα μου δηλητηρίασε και τον καφέ μου που κακοχρονο νά’χει…
Εγώ όμως, κατα τη διάρκεια του χθεσινού του λογίδριου του, κυρία!! Ούτε φωνές, ούτε βρισίδι, ούτε κλάματα, όχι αγάπη μου… διατήρησα απολύτως την ψυχραιμία μου, δεν έκανα σκηνή… Σκατά!!! Μια χαρά θα μπορούσα να του έχω σπάσει το κεφάλι!! Ή έστω να του είχα αδειάσει το τασάκι με τα αποτσίγαρα ΤΟΥ στο κρεβάτι ΤΟΥ!! Ή κάτι άλλο τέλος πάντων, δεν μπορώ να σκεφτώ τωρα τί, είμαι και από τον ύπνο!!
Ανάθεμα σ’αυτούς που με έμαθαν να είμαι “κυρία”!! Ποιό είναι το δικό μου το όφελος από αυτη τη συμπεριφορά μου λες;; Ίσα ίσα που τώρα στα 30 κάτι μου, μετά απο ένα χρόνο ψυχοθεραπεία, η διάγνωση είναι “συσσωρευμένη επιθετικότητα και καταπιεσμένος θυμός”… Άραγε πόσα απο αυτά τα 30 χρόνια μάζευα επιθετικότητα και θυμό; Και τι θα τα κάνω τώρα που τα συσσώρευσα;;;;
Ουφ, τουλάχιστον με τον καφέ ξύπνησα κάπως… Άντε, να οργανωθώ τώρα, να χωθώ κάτω απο το ντους, να ολοκληρωθεί το εγερτήριο… Και μετά να σκεφτώ και τί θα φορέσω…. Λες μήπως να έβαζα το μαύρο το φόρεμα… μπαααα, όλο αυτό φοράω τελευταία.. μάλλον απο τότε που μου είπε ο Δημητριάδης οτι μου πάει.. (άλλο καπέλο αυτός… ήμαρτον θεε μου.. στην κόλαση θα πάω γραμμή… μάλλον καλό θα ήταν να έκλεινα δωμάτιο απο πριν, χαμός θα γίνεται εκει κάτω.. όλοι εκεί μαζεμένοι θα είμαστε.. ελπίζω εκτός απο τη μάνα μου!! Αδύνατον να φανταστώ την αιωνιότητα μαζί της!!!) Στο ντους γρήγορα…
Αααααχ! Το στο διάολο, πάλι έχει πρόβλημα το ηλιακό;! Πάγωσα η γυναίκα, κατάκρυο το νερό!! Άντε τωρα να περιμένω να ζεστάνει, γαμώ την ατυχία μου, όλα στραβά σήμερα! Άι στα κομμάτια πρωί πρωί… Τι να κάνω, ψυχραιμία (μετά την ψυχρολουσία), σε κανα δεκάλεπτο θα έχει αρκετο νερό για ένα ντουζάκι…
Άραγε, είναι δυνατόν να μην ξέρει γιατί δεν θέλει να είμαστε πια μαζί; Ναι, για το Λάμπρο λέω πάλι… ή τελος πάντων αυτό που θέλει ή δε θέλει… Θέλω να πω. κάτι πρέπει να έγινε, κάτι να του έκανε κλικ (ή ξεκλίκ) κάποιος λόγος θα υπάρχει!! Αυτό το “δεν ξέρω” του είναι τόσο άδειο, τόσο ανεπαρκές, ψεύτικο σχεδόν… Και σίγουρα δεν είναι κάτι τωρινό, πρέπει να το κουβαλάει καιρό, να τον προβλημάτιζε έστω…
Και πώς είναι δυνατόν να μην πήρα εγώ τίποτα χαμπάρι; Δηλαδή, ok, μπορεί να μην ήταν ο πιο τρυφερός άνθρωπος του πλανήτη και μπορεί να μην μου έστελνε 500 μηνύματα την ημέρα, όπως κάνει ο Χρήστος στη Ελένη (που της αγόρασε δώρο το κινητό γι’αυτόν ακριβώς το λόγο, για να λαβαίνει τα μηνύματα του!), αλλά στο κάτω κάτω ούτε εγώ είμαι τόσο εκδηλωτική! Αυτό όμως δεν είναι σπουδαίο πράγμα, τα ηλεκτρονικά γλυκόλογα δεν είναι και τόοοσο απαραίτητα σε μια σχέση δα! Η ουσία είναι πως τόσο καιρό που ήμασταν μαζί, μια χαρά ήταν και μια χαρά μας “έβγαινε” και το σεξουαλικό! Πιό καλά απο μια χαρά θα έλεγα, μη μπώ τώρα σε λεπτομέρειες… Και συχνά μας “έβγαινε” και τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα, κυρίως, και στις διακοπές συχνότερα…
Ναι, κάποιος λόγος θα υπάρχει για τα χθεσινά σίγουρα, μα δυστυχώς, για μια ακόμα φορά υποψιάζομαι οτι όσο και να ρωτήσω απάντηση δεν θα πάρω… στο ζουμί μου θα κάθομαι και θα βράζω, υποθέσεις θα κάνω και θα τις βασίζω κούτσα-κούτσα στα λίγα που μου είπε, συμπεράσματα απο την κοιλιά μου θα βγάζω και θα τα αναλύω μέχρι θανάτου με τη Μυρτώ, μέχρι να βαρεθώ ή μέχρι να γνωρίσω κάποιον άλλον και να ξεχαστώ… όπως ακριβώς δηλαδή έγινε και τις προηγούμενες φορές…
Και ναι, για να λέω και την αλήθεια έχει αρχίσει να με κουράζει αυτό το τροπάρι… μεγαλώνω… μπορεί να παίζω το ίδιο παιχνίδι με τα συμπεράσματα και τις υποθέσεις αλλά τώρα πια ξέρω πόσο ανούσιο είναι… Μεγαλώνω, το καταλαβαίνω… το βλέπω και στο πόση ενυδατική χαλάω κάθε μήνα, το βλέπω και στο οτι δεν είμαι πια έτοιμη να βουτήξω με το κεφάλι στην επόμενη περιπέτεια, στον επόμενο γοητευτικό-μυστηριώδη-ατακαδόρο (αααχ, αυτές οι ατάκες με φάγανε…) που θα βρεθεί στον δρόμο μου, χωρίς να σκέφτομαι τι θα γίνει παρακάτω… Σα να πονάνε περισσότερο οι πληγές όσο μεγαλώνω… σα να είναι πιο βαθειά τα τραυματα… και σαν να τα υπολογίζω πια…
(ναι, έχει κι άλλο :)
Μούσκεμα... (1)
…μμμ…. καλά, ακόμα να ξημερώσει;… τι ώρα να είναι άραγε;… ναι, το κινητό γράφει πάνω τι ώρα είναι, κάτσε να το φτάσω… ωχ, όχι, λάθος, αυτά είναι τα χαρτομάντηλα… δεύτερη προσπάθεια, εδώ είμαστε… κουμπί, ν’ανάψει…
Αμάν!! Συμφορά και κόλαση! Πότε πήγε 8 η ώρα;;!! Γιατί δεν με ξύπνησε κανείς;; (εεε, μάλλον διότι δεν είναι κανείς άλλος εδώ για να με ξυπνήσει βρε… ναι, αυτό θά’ναι… τι καλά που το ξεκαθάρισα!!! Πολύ μου αρέσει όταν τα ξεκαθαρίζω έτσι τα πράγματα, μακάρι να ξεκαθάριζα και τα υπόλοιπα έτσι… )
Πρέπει να τρέξω, να σηκωθώ πρώτα και μετά να τρέξω! Ναι, αυτή είναι η σωστή σειρά… διότι τ’ανάποδο, να τρέξω ξαπλωμένη δηλαδή, παρουσιάζει εξαιρετική δυσκολία… Καλά, τι σκοτεινιά είναι αυτή σήμερα; Γι’αυτό δεν άνοιξα τα ματάκια μου νωρίτερα φαίνεται… εκτός αν… Λέεες;;; Όχι, μη μου πεις οτι βρέχει, όχι, αυτό δεν θα το αντέξω!! Παράθυρο, γρήγορα!!… ωχ, θα σκοτωθώ… κουρτίνες, ν’ανοίξω… αι στα κομμάτια, μη πω τίποτα για τους μηχανισμούς τους περίεργους, ένα σκασμό λεφτά έδωσα για κουρτίνες και δεν μπορώ να τις ανοίξω… πού είναι το το σχοινί… Επιτέλους!
Αριστούργημα!! Βρέχει!! Ανακεφαλαιώνω λοιπόν, είναι Δευτέρα (…νομίζω δηλαδή διότι μ’αυτά και μ’αυτά έχω χάσει και τις μέρες η ταλαίπωρη…), έχω ήδη αργήσει, η παρουσίαση η σημερινή δεν είναι ακόμη έτοιμη (και αυτή τη φορά δεν νομίζω πως θα τη σκαπουλάρω χωρίς, τουλάχιστον, μια περιποιημένη κατσάδα, όσα χαμόγελα colgate και να σκάσω στο μπος…), οι σουέντ μπότες μου, που είναι τόοοοσο άνετες και μου δίνουν και λίγο μπόι (άρα κάνουν καλό στην ψυχολογία μου τέτοιες δύσκολες ώρες) δεν είναι πια επιλογή (που να το πας το σουέντ στις λάσπες…) και…. υποψιάζομαι οτι δεν έχω καλσόν ανευ τρύπας!!! “Καλημέρα και καλή εβδομάδα”!!!
Η ζωή, καθ’αυτό, είναι δύσκολη, όπως πολύ σωστά το έχει τοποθετήσει ένας φίλος γερμανός (όχι οτι η εθνικότητα έχει σημασία δηλαδή, έτσι, απλά το ανέφερα)… ok, αλλά είναι ανάγκη να είναι τόοοοσο δύσκολη Δευτεριάτικα; Και τελος πάντων, αν είναι να είναι κάποιου η ζωή δύσκολη Δευτεριάτικα, πρέπει να είναι η δική μου ντε και καλά;;;
Καφέ… Άντε να πιώ μια γουλιά ν’ανοίξει το μάτι μου, με ανοιχτά μάτια όλα καλύτερα τα βλέπεις… πρωινές φιλοσοφίες, τρομάρα μου… Στα πρακτικά τώρα, κούπες καθαρές έχω;; έστω μια δηλαδή… μπααα… ε, καλά, θα βάλω να πιω στη χθεσινή, δε χάθηκε ο κόσμος… μια χαρά κούπα είναι, ελαφρώς μεταχειρισμένη, γράφει και “να τα εκατοστήσεις” επάνω… άραγε ποιός μου την είχε δωρήσει αυτη την κουπίτσα και σε ποιά γενέθλια; Σιγά να μη θυμηθώ τώρα, πού μυαλό;… Λίγο κέικ έκανα όρεξη τώρα έτσι μαζί με τον καφέ… δύσκολο…. Μια φετούλα ψωμί άραγε υπάρχει; όχι… μια φρυγανία, κάτι… ίσως… άμα πάω και σουπερμάρκετ καμιά φορά, θα υπάρχουν και τρόφιμα… η άλλη επιλογή βέβαια ειναι να σταματήσω να τρώω!! Χμμμμμ, βολικό… μπορεί και να το δοκιμάσω… Καλά, ντροπή μου πρωί πρωί!! Επιλέγω την ασιτεία από λίγη οργάνωση!! Αίσχος!!
Η ζωή λοιπόν έλεγα, είναι δύσκολη…. Βέβαια όπως πολύ σωστά το έθεσε κάποτε ο Αλέκος (που έχει βάλει υποψηφιότητα για φιλόσοφος εδώ και καιρό), “είναι καλύτερη από την εναλλακτική πρόταση”!!
Η ζωή ΜΟΥ τώρα τελευταία, από χθες το βράδυ πιο συγκεκριμένα, εεεε, πώς να το πω τώρα... έχει περάσει σ’αυτό που είναι “πέρα” απο το δύσκολο… όχι, όχι προς τη μεριά του εύκολου, απο την άλλη μεριά εννοώ!! Και επειδή δεν βρίσκω τώρα πως το λένε αυτό το μέρος, χωρίς να χρησιμοποιήσω λέξεις που θα έκαναν τη μάνα μου να πει “ωραίο λεξιλόγιο για δεσποινίς” (τονίζοντας το “δεσποινίς” λίιιιγο περισσότερο απ’όσο τα νεύρα μου συνήθως αντέχουν) το αφήνω στην ακρη αυτό το θέμα…
Ααααχ, καφεδάκι!! Και μόνο με τη μυρωδιά του πήρα τ’απάνω μου η γυναίκα! Κάτσε να κρυώσει να πιώ και μια γουλιά να’ρθω στα συγκαλά μου… νά’χα και κανένα βουτηματάκι… πού το πήγα πού το γύρισα, πάλι στην ακαματοσύνη μου το έφερα.. είναι που δεν με μαστίγωσα αρκετά πριν βλέπεις…
Και μιλώντας για σωματικό πόνο, να έρθω σε ένα αλλο, “πονεμένο” θέμα… Τι φοράνε σήμερα, μου λες;; (το αιώνιο προβλημα… και η παράκρουση βέβαια, ποιός να σου απαντήσει καλή μου;; είπαμε, μόνη σου μένεις!! Βρε μυστήριο πράμα…) Ναι, το δέχομαι, υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην ανθρωπότητα από το τί θα φορέσω εγώ σήμερα (ή αύριο δηλαδή, το πρόβλημα είναι επαναλαμβανόμενο…) Προβλήματα όπως πέινα, φτώχεια, αδικία, πολιτική καταπίεση πόλεμοι, τσουνάμια (καπως πρόστυχο ακούγεται αυτό, θε μου συχγώρα με!!) και μερικά απο αυτά συμβαίνουν και πολύ κοντά μας… ευτυχώς όχι τα τσουνάμια!! Μα στο κάτω κάτω του καθενός το πρόβλημα του είναι το μεγαλύτερο… Όσο για το δικό μου το μεγάλο πρόβλημα…
Οοοοοόχι, όχι τα ρουχα… το άλλο…. Να λοιπόν που φτάσαμε και στον Λάμπρο… με υπερηφάνια και εξαιρετική συγκίνηση μπορώ να πω οτι κατάφερα να μην τον σκεφτώ για περίπου 7 λεπτά απο την ώρα που άνοιξα τα ματάκια μου… κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ!!
(ασφαλώς συνεχίζεται... :)
Αμάν!! Συμφορά και κόλαση! Πότε πήγε 8 η ώρα;;!! Γιατί δεν με ξύπνησε κανείς;; (εεε, μάλλον διότι δεν είναι κανείς άλλος εδώ για να με ξυπνήσει βρε… ναι, αυτό θά’ναι… τι καλά που το ξεκαθάρισα!!! Πολύ μου αρέσει όταν τα ξεκαθαρίζω έτσι τα πράγματα, μακάρι να ξεκαθάριζα και τα υπόλοιπα έτσι… )
Πρέπει να τρέξω, να σηκωθώ πρώτα και μετά να τρέξω! Ναι, αυτή είναι η σωστή σειρά… διότι τ’ανάποδο, να τρέξω ξαπλωμένη δηλαδή, παρουσιάζει εξαιρετική δυσκολία… Καλά, τι σκοτεινιά είναι αυτή σήμερα; Γι’αυτό δεν άνοιξα τα ματάκια μου νωρίτερα φαίνεται… εκτός αν… Λέεες;;; Όχι, μη μου πεις οτι βρέχει, όχι, αυτό δεν θα το αντέξω!! Παράθυρο, γρήγορα!!… ωχ, θα σκοτωθώ… κουρτίνες, ν’ανοίξω… αι στα κομμάτια, μη πω τίποτα για τους μηχανισμούς τους περίεργους, ένα σκασμό λεφτά έδωσα για κουρτίνες και δεν μπορώ να τις ανοίξω… πού είναι το το σχοινί… Επιτέλους!
Αριστούργημα!! Βρέχει!! Ανακεφαλαιώνω λοιπόν, είναι Δευτέρα (…νομίζω δηλαδή διότι μ’αυτά και μ’αυτά έχω χάσει και τις μέρες η ταλαίπωρη…), έχω ήδη αργήσει, η παρουσίαση η σημερινή δεν είναι ακόμη έτοιμη (και αυτή τη φορά δεν νομίζω πως θα τη σκαπουλάρω χωρίς, τουλάχιστον, μια περιποιημένη κατσάδα, όσα χαμόγελα colgate και να σκάσω στο μπος…), οι σουέντ μπότες μου, που είναι τόοοοσο άνετες και μου δίνουν και λίγο μπόι (άρα κάνουν καλό στην ψυχολογία μου τέτοιες δύσκολες ώρες) δεν είναι πια επιλογή (που να το πας το σουέντ στις λάσπες…) και…. υποψιάζομαι οτι δεν έχω καλσόν ανευ τρύπας!!! “Καλημέρα και καλή εβδομάδα”!!!
Η ζωή, καθ’αυτό, είναι δύσκολη, όπως πολύ σωστά το έχει τοποθετήσει ένας φίλος γερμανός (όχι οτι η εθνικότητα έχει σημασία δηλαδή, έτσι, απλά το ανέφερα)… ok, αλλά είναι ανάγκη να είναι τόοοοσο δύσκολη Δευτεριάτικα; Και τελος πάντων, αν είναι να είναι κάποιου η ζωή δύσκολη Δευτεριάτικα, πρέπει να είναι η δική μου ντε και καλά;;;
Καφέ… Άντε να πιώ μια γουλιά ν’ανοίξει το μάτι μου, με ανοιχτά μάτια όλα καλύτερα τα βλέπεις… πρωινές φιλοσοφίες, τρομάρα μου… Στα πρακτικά τώρα, κούπες καθαρές έχω;; έστω μια δηλαδή… μπααα… ε, καλά, θα βάλω να πιω στη χθεσινή, δε χάθηκε ο κόσμος… μια χαρά κούπα είναι, ελαφρώς μεταχειρισμένη, γράφει και “να τα εκατοστήσεις” επάνω… άραγε ποιός μου την είχε δωρήσει αυτη την κουπίτσα και σε ποιά γενέθλια; Σιγά να μη θυμηθώ τώρα, πού μυαλό;… Λίγο κέικ έκανα όρεξη τώρα έτσι μαζί με τον καφέ… δύσκολο…. Μια φετούλα ψωμί άραγε υπάρχει; όχι… μια φρυγανία, κάτι… ίσως… άμα πάω και σουπερμάρκετ καμιά φορά, θα υπάρχουν και τρόφιμα… η άλλη επιλογή βέβαια ειναι να σταματήσω να τρώω!! Χμμμμμ, βολικό… μπορεί και να το δοκιμάσω… Καλά, ντροπή μου πρωί πρωί!! Επιλέγω την ασιτεία από λίγη οργάνωση!! Αίσχος!!
Η ζωή λοιπόν έλεγα, είναι δύσκολη…. Βέβαια όπως πολύ σωστά το έθεσε κάποτε ο Αλέκος (που έχει βάλει υποψηφιότητα για φιλόσοφος εδώ και καιρό), “είναι καλύτερη από την εναλλακτική πρόταση”!!
Η ζωή ΜΟΥ τώρα τελευταία, από χθες το βράδυ πιο συγκεκριμένα, εεεε, πώς να το πω τώρα... έχει περάσει σ’αυτό που είναι “πέρα” απο το δύσκολο… όχι, όχι προς τη μεριά του εύκολου, απο την άλλη μεριά εννοώ!! Και επειδή δεν βρίσκω τώρα πως το λένε αυτό το μέρος, χωρίς να χρησιμοποιήσω λέξεις που θα έκαναν τη μάνα μου να πει “ωραίο λεξιλόγιο για δεσποινίς” (τονίζοντας το “δεσποινίς” λίιιιγο περισσότερο απ’όσο τα νεύρα μου συνήθως αντέχουν) το αφήνω στην ακρη αυτό το θέμα…
Ααααχ, καφεδάκι!! Και μόνο με τη μυρωδιά του πήρα τ’απάνω μου η γυναίκα! Κάτσε να κρυώσει να πιώ και μια γουλιά να’ρθω στα συγκαλά μου… νά’χα και κανένα βουτηματάκι… πού το πήγα πού το γύρισα, πάλι στην ακαματοσύνη μου το έφερα.. είναι που δεν με μαστίγωσα αρκετά πριν βλέπεις…
Και μιλώντας για σωματικό πόνο, να έρθω σε ένα αλλο, “πονεμένο” θέμα… Τι φοράνε σήμερα, μου λες;; (το αιώνιο προβλημα… και η παράκρουση βέβαια, ποιός να σου απαντήσει καλή μου;; είπαμε, μόνη σου μένεις!! Βρε μυστήριο πράμα…) Ναι, το δέχομαι, υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στην ανθρωπότητα από το τί θα φορέσω εγώ σήμερα (ή αύριο δηλαδή, το πρόβλημα είναι επαναλαμβανόμενο…) Προβλήματα όπως πέινα, φτώχεια, αδικία, πολιτική καταπίεση πόλεμοι, τσουνάμια (καπως πρόστυχο ακούγεται αυτό, θε μου συχγώρα με!!) και μερικά απο αυτά συμβαίνουν και πολύ κοντά μας… ευτυχώς όχι τα τσουνάμια!! Μα στο κάτω κάτω του καθενός το πρόβλημα του είναι το μεγαλύτερο… Όσο για το δικό μου το μεγάλο πρόβλημα…
Οοοοοόχι, όχι τα ρουχα… το άλλο…. Να λοιπόν που φτάσαμε και στον Λάμπρο… με υπερηφάνια και εξαιρετική συγκίνηση μπορώ να πω οτι κατάφερα να μην τον σκεφτώ για περίπου 7 λεπτά απο την ώρα που άνοιξα τα ματάκια μου… κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ!!
(ασφαλώς συνεχίζεται... :)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)